Ο Κυριάκος με σύνδρομο Down που σπάει στερεότυπα και παραδίδει μαθήματα ζωής

«Δεν έχω άλλα παιδιά… Πιστεύω ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας, έρχονται για κάποιο λόγο… Δεν κοιτάω το παρελθόν, κοιτάω το μπροστά μου όμως και το σήμερα… Να περνάμε ωραία… Είχα φοβερό άγχος μετά τον Κυριάκο, τα πρώτα δυο-τρία χρόνια μέχρι να σταθώ στα πόδια μου, γιατί σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή μας. Γιατί σύνδρομο Down σημαίνει νοητική στέρηση, διαφορετικό πρόσωπο... Σκεφτόμουν πώς θα αντέξω τα βλέμματα των γύρω μας… Είναι πολλά... Τώρα δεν με ενδιαφέρει πλέον… Λίγο όταν ήταν μικρός υπήρχαν αυτά τα βλέμματα, λίγο με πείραζε, πόνεσα μέσα μου. Τώρα όχι όμως, είμαι δυνατή πλέον…». 

Λόγια βγαλμένα από την ψυχή μιας μάνας που φυλάει σαν κόρη οφθαλμού τον μονάκριβο της γιο. Μιας μάνας, που η τύχη, η μοίρα ή το παιχνίδι της ζωής, έμελλε να της φέρει μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που δεν τη φοβήθηκε, αλλά ούτε την πέταξε. Τουναντίον, απλά την αγκάλιασε και έμαθε να ζει μαζί της και να ζει όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Πρόκειται για τη Μαργαρίτα Φριλίγκου, η οποία μίλησε στον REPORTER, και μαζί με τον γιο της, Κυριάκο, με σύνδρομο Down, στέλνουν τα πιο ηχηρά μηνύματα αλλά και μαθήματα ζωής... 

Ο 25χρονος Κυριάκος, κατάφερε μέσα από τη θέληση και το πείσμα που τον διακατέχει, να ξεχωρίσει από τις μουσικές, αθλητικές και χορευτικές του ικανότητες. Παίζοντας το μπουζούκι του με ευδιάκριτο το χαμόγελο στο πρόσωπό του, έχοντας στο πλάι του τη μητέρα του να τον συνοδεύει στις μελωδίες, κατάφερε να κάνει τον γύρο της Ελλάδας και να αγκαλιαστεί από όλους.

«Είναι 25 χρονών ο Κυριάκος. Δεν έχω άλλα παιδιά. Κατάγομαι από την Πολωνία, παντρεύτηκα στην Ελλάδα και ζω εδώ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο Κυριάκος γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Η διάγνωση έγινε μετά από δυο-τρεις μέρες γιατί φαινόταν από το προσωπάκι του». 

Παρά τις δυσκολίες, το πείσμα της κ. Μαργαρίτας, αλλά και του συζύγου της, Παναγιώτη, δεν τους επέτρεπαν να τα παρατήσουν, αντιθέτως ήθελαν να παλέψουν με όλη τους τη δύναμη για τον μονάκριβο γιο τους. «Έχω μεγάλο πείσμα όμως και ότι και να είχε το παιδί μου έπρεπε να ήταν δίπλα στη μάνα… Η θέση του παιδιού που γεννιέται είναι δίπλα στη μαμά του… Έτσι πάλεψα όλα τα χρόνια και μετά όταν μου χαμογέλαγε, καταλάβαινα ότι το παιδί μου έχει δυνατότητες και μπορούμε να προχωρήσουμε αρκετά. Από δυο χρόνων ξεκινήσαμε θεραπείες, λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, τα γνωστά… Κατάλαβα ότι έχει από μικρός ταλέντο στη μουσική και του πήρα ένα μικρό μπαγλαμαδακι στο Μοναστηράκι και από εκεί ξεκίνησε η ιστορία». 

Ο Κυριάκος, κρατάει στα χέρια του μπουζούκι τα τελευταία έντεκα χρόνια... Μέσα από τις χορδές και τις μελωδίες του, καταφέρνει να επιδεικνύει τη δύναμη ψυχής του, στέλνοντας στον κόσμο τα πιο ηχηρά μηνύματα και πως τα παιδιά με σύνδρομο Down, μπορούν να κάνουν τα πάντα... 

«Τώρα έχει έντεκα χρόνια… Βρήκα ένα δάσκαλο, ήμουν και εγώ δίπλα του και έμαθα κιθάρα. Τώρα το παιδί μου παίζει πολύ καλό μπουζούκι για το επίπεδό του και παίζει 45 τραγούδια ελληνικά λαϊκά. Κάνει μια δυο ώρες ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα. Εκτός από αυτό έχει το ταλέντο επίσης για χορό. Είχε πάει τον Αύγουστο στην Αυστρία για παγκόσμιους αγώνες από την Ελλάδα με ακόμη ένα κορίτσι με σύνδρομο Down και ήρθανε τρίτοι... Χρωστάω πολλά στους δασκάλους του. Την δασκάλα χορού του, την Έλενα Καλλιλά (σ.σ Ιππόκαμπος), τον δάσκαλο του στο μπουζούκι, Γιώργο Κραβαριώτη, τον πρόεδρο του Συλλόγου Λάμψη, Ηλία Χονδρογιάννη και τη σχολή Πεκ-Αμεα». 

-Πώς είναι για εσάς να παίζετε μουσική με το γιο σας; 

«Είναι το καλύτερο συναίσθημα… Είναι η συντροφιά μας… Το θέλει πολύ ο Κυριάκος και το αγαπά, είναι η συντροφιά του… Ο κόσμος δεν το πιστεύει… Μπορεί να παίζει είκοσι τραγούδια απ’ έξω ο Κυριάκος και κάποια τραγούδια μπορεί να τα τραγουδάει κιόλας, παρά το γεγονός ότι ο λόγος του δεν είναι ολοκληρωμένος…»

-Νιώθετε πολύ περήφανη για τον Κυριάκο…

«Περήφανη, περήφανη… Γιατί ξέρετε ο δρόμος δεν ήτανε εύκολος. Δυο βήματα μπροστά, ένα πίσω, δυο βήματα μπροστά ένα πίσω… Γιατί ο Κυριάκος δεν είναι μόνο αυτό…»

-Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στην κοινωνία για την αποδοχή της διαφορετικότητας;  

«Αυτό που λέω, είναι ότι η θέληση και η δύναμη, ξεπερνάει κάθε σύνδρομο, γιατί υπάρχουν χιλιάδες σύνδρομα. Στη δική μου περίπτωση, ο Κυριάκος είναι μέτριας μορφής συνδρόμου Down και όμως κατάφερε πολλά. Δέκα χρόνια συμμετέχει σε μαραθώνιους για δυο-τρία χιλιόμετρα, παίζει bowling, χορεύει, παίζει το μπουζούκι του… Το περιβάλλον καμιά φορά παίζει πάρα πολύ ρόλο γι’ αυτά τα παιδιά. Θέλει υπομονή και δύναμη…». 

-Δεχθήκατε τα αδιάκριτα βλέμματα ή βιώσατε ρατσισμό; 

«Τώρα δεν με ενδιαφέρει. Όταν ήταν μικρός με πείραζε, με πόνεσε. Τώρα όχι, το ξεχνάω. Τώρα είμαι δυνατή. 

-Πλέον όμως και ο κόσμος αποδέχεται πιο εύκολα την διαφορετικότητα... 

Ναι ακριβώς, το καταλαβαίνω. Ταξιδεύω και πολύ και το βλέπω. Μας πήρε ένας από την Κύπρο που έχει ταβέρνα και μας είπε να έρθουμε να παίξουμε με τον Κυριάκο. Βλέπεις διαφορετική αντιμετώπιση.   

-Τα όνειρα σας για τον Κυριάκο…

«Πάνω απ’ όλα να έχει υγεία και να είναι ευτυχισμένος με αυτά που κάνει. Να έχει ενέργεια και η ζωή του να είναι ευτυχισμένη με αυτά που κάνει ο ίδιος. Αυτά του δίνουν ζωή του Κυριάκο. Μέσα από τον κόσμο ο Κυριάκος αλλάζει, είναι πιο λειτουργικός και αποκτά νόημα και η ζωή του...».