Η Αντρεανή τα παράτησε όλα και κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα στο Hollywood

Θέληση, πάθος και δύναμη. Αυτά χρειάζεται κάποιος για να τα παρατήσει όλα, να ανοίξει τα φτερά του και να ξεκινήσει μία νέα ζωή στο εξωτερικό, μακριά από την οικογένεια και τους φίλους του. Μακριά από όλα όσα γνώριζε από μικρό παιδί. Αυτό έκανε και η 25χρονη σήμερα, Αντρεανή Κωνσταντή από τη Λάρνακα, η οποία άφησε πίσω της όσα ήξερε και κάνει πραγματικότητα τα όνειρά της στο λαμπερό Hollywood.

Μετακόμισε στην Αμερική στα 20 της, σπούδασε θέατρο στο American Academy of Dramatic Arts, μία από τις αρχαιότερες σχολές υποκριτικής στην Αμερική και στη συνέχεια σπούδασε apply art media/Liberal studies. Από μικρή ονειρευόταν να παίξει στο Broadway, στη Νέα Υόρκη, όμως τελικά κατέληξε στο Λος Άντζελες, όπου υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να βρει δουλειά, στο θέατρο ή σε κάποια παραγωγή.

«Όταν ήμουν μικρή και κάναμε παραστάσεις στο σχολείο, ντρεπόμουν πάρα πολύ. Δεν έκανα τίποτε, ήμουν πάνω στην σκηνή, στεκόμουν, έβλεπα το κοινό και έβγαζα τη γλώσσα μου έξω. Αυτό γινόταν πολλά χρόνια, μέχρι που έγινα 15. Παρόλο που γνώριζα ότι ήθελα να κάνω κάτι με αυτό, ήμουν πάρα πολύ ντροπαλή. Δεν μπορούσα να βγω να μιλήσω μπροστά από κόσμο. Στα 15 είχα μία πρόταση στο σχολείο, με έβαλαν υπεύθυνη, μαζί με μία φίλη μου, να κάνουμε τη χορογραφία για μία παράσταση. Την έκανα και μου άρεσε πολύ. Το είπα στη μητέρα μου και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα με την Αθηνά Ξενίδου, όταν ήμουν 16. Έκανα και παραστάσεις μαζί της, είχα αρκετά στενές σχέσεις μαζί της, πήγαινα ακόμη και στις πρόβες μαζί της. Είχα τα ερεθίσματα και με βοήθησε πολύ για να καταλάβω τον χώρο. Όχι μόνο από την υποκριτική πλευρά, αλλά γενικά», εξιστορεί στον REPORTER από την Αμερική, όπου και βρίσκεται.

Το πρώτο βήμα προς την επίτευξη των στόχων της έγινε όταν ήταν 18. Πήγε στην Αγγλία για σπουδές, όμως μετά επέστρεψε στην Κύπρο. Έκανε κάποιες διαφημίσεις για εταιρείες τηλεπικοινωνιών, όμως δεν έμεινε εδώ. Άνοιξε τα φτερά της και πέταξε στις ΗΠΑ. Στο πλευρό της είχε φυσικά την οικογένεια και τους φίλους της.

«Η μητέρα μου το ήξερε πάντα, ότι θα ερχόμουν Αμερική. Περίμενε τη στιγμή που θα της το έλεγα. Δεν νομίζω κάποιος από τα άτομα, που είναι γύρω μου, να ήταν αντίθετος να έρθω Αμερική. Πάντα το ήξεραν, παρόλο που δεν το έλεγα, ότι είναι το όνειρό μου και δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Οι φίλοι μου είχαν ενθουσιαστεί. Όμως ήταν δύσκολο, επειδή ήμουν μακριά, αλλά δεν μου είπαν όχι».

Ένα κορίτσι από την Κύπρο μόνο σε μία νέα ήπειρο

Μπορεί ως ιδέα και σκέψη όλα να φαίνονται ρόδινα και ιδανικά, στην πράξη δεν ήταν έτσι. Η Αντρεανή κατάλαβε ότι έπρεπε να δουλέψει αρκετά, για να πετύχει αυτό που θέλει. Είχε στο μυαλό της, από την αρχή ότι δεν θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος προς της επιτυχία.

«Ήταν λες και ήμουν ένα μικρό ψάρι, μέσα σε μία τεράστια λίμνη. Μόλις ήρθα, τα πάντα ήταν τέλεια, συγκινούμουν. Περπατούσα στο δρόμο και έλεγα “Παναγία μου, δε το πιστεύω ότι είμαι εδώ”. Παρόλο που πιστεύω ότι δεν είμαι αφελής, όταν ήρθα εδώ, κατάλαβα ότι έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα για να πω ότι τώρα πρέπει να σταθώ στα πόδια μου και να νιώσω ότι ανήκω σε αυτή τη χώρα. Πέρασε πάρα πολύς καιρός για να νιώσω ότι μπορώ να υπάρχω σε αυτή τη χώρα. Είναι δύσκολο, ένα άτομο που έρχεται από μία χώρα πολύ μικρή, που κανένας δεν την γνωρίζει εδώ. Αρκετοί λέγανε “ποια είναι αυτή; Η προφορά της είναι περίεργη”, ήταν πολύ περίεργα. Στην αρχή ένιωθα ότι δεν με έπαιρναν στα σοβαρά και ότι ήμουν απλά μία κοπέλα που ήρθε στην Αμερική. Ένιωθα ότι ήθελα πάρα πολύ να τα καταφέρω και να χτίσω μία ζωή εδώ και να πετύχω. Τώρα έχω στη ζωή μου άτομα που με καταλαβαίνουν και με κάνουν να νιώθω ασφαλή μέσα στον χώρο. Κατάλαβα ότι είναι προτέρημα ότι προέρχομαι από μία μικρή χώρα, που κανένας δεν την ξέρει, μιλώ μία γλώσσα που είναι η βάση των πάντων, τα Ελληνικά. Είναι πολύ μεγάλο προτέρημα. Στην αρχή όταν ήρθα δεν ήθελα να το προβάλω, μετά από δύο χρόνια είπα “όχι. Είσαι Κύπρια”. Είμαι πολύ περήφανη για αυτό και είναι ένα πολύ μεγάλο προτέρημα μου αυτό επειδή ξεχωρίζω από πολύ κόσμο εδώ. Δεν υπάρχουν αρκετοί Κύπριοι εδώ που μιλούν ελληνικά και αγγλικά άπταιστα και μπορούν τόσο εύκολα να αλλάξουν προφορές. Μου πήρε αρκετό χρόνο για να νιώσω ότι ανήκω».

Τα προβλήματα άρχισαν να παρουσιάζονται και στη σχολή της. Αντιμετώπισε διακρίσεις, λόγω της καταγωγής της. Όμως δεν τα έβαλε κάτω. Κατάφερε να αποδείξει ότι όταν έχεις θέληση, μπορείς να πετύχεις.

«Στη σχολή δεν θα με δέχονταν το δεύτερο χρόνο, αν δεν έφτιαχνα την προφορά μου. Η υποκριτική μου ήταν πάρα πολύ καλή, αλλά ενοχλούνταν πάρα πολύ με την προφορά μου. Έπρεπε να δουλέψω πάρα πολύ για να την αποβάλω και μετά να καταλάβω ότι στον χώρο με δέχονται και είναι εντάξει. Δεν με δέχτηκαν στον τρίτο χρόνο στη σχολή. Τέλειωσα, πήρα το πτυχίο μου, αλλά είχα ακόμη ένα έξτρα χρόνο που μπορείς να επιλέξεις αν θέλεις να πας. Εγώ ήθελα να πάω αλλά δεν με δέχθηκαν και μου είπαν ότι δεν θα μπορώ να παίξω στην Αμερική. Υπήρχαν διάφορα περιστατικά, όμως τα περισσότερα είχαν να κάνουν με την προφορά μου, με το γεγονός ότι φαινόταν ότι ήμουν ξένη. Άκουγα και κάποια σχόλια ή έκαναν λάθος το όνομα μου. Αυτά τα πράγματα, που δεν ήταν σοβαρό bullying, αλλά ήταν αυτά που με έκαναν να νιώθω ότι ίσως να μην ανήκω εδώ, ότι δεν θα μπορώ ποτέ να τους κάνω να καταλάβουν τι είναι αυτό που γίνεται, γιατί είμαι εδώ».

Η Αντρεανή κατάφερε να μετατρέψει τις δυσκολίες και τις διακρίσεις που βίωσε, σε κινητήριο δύναμη, που της έδωσε ώθηση, για να συνεχίσει προς το καλύτερο. Ωστόσο υπήρχαν και οι φορές που ένιωθε ότι ήθελε να τα παρατήσει όλα.  

«Δεν με πήραν από κάτω. Η προφορά μου τώρα είναι πολύ καλύτερη από τότε. Προσπάθησα πάρα πολύ για να την φτιάξω. Δούλεψα όσο περισσότερο μπορούσα για να φτάσω στην αμερικάνικη προφορά, αλλά έχω και τη δικιά μου προφορά. Έχω και τις δύο. Με έκαναν να νιώσω ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ εδώ, αλλά μόλις ξεκίνησα να βλέπω τη διαφορά και να ακούω καλές κριτικές, είπα ότι είμαι σε σωστό δρόμο και προσπάθησα ακόμη περισσότερο. Δεν με πήρε από κάτω όλο αυτό. Ήμουν νευριασμένη αρκετό καιρό, αλλά μετά σκέφτηκα ότι έπρεπε να δουλέψω με τον εαυτό μου για να το κάνω. Κατάλαβα ότι είχαν δίκαιο, που ήθελαν να με πιέσουν τόσο πολύ, επειδή είναι πολύ χρήσιμο να έχω αυτή την προφορά και να έχω και τη δική μου. Να έχω αυτή την επιλογή.

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν οικονομικές. Ήρθα εδώ και ήμουν προετοιμασμένη ότι τα προβλήματα θα ήταν πολλά. Έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι ότι έπρεπε να φτιάξω plan B. Αν δεν πετύχαινα εδώ τι θα έκανα; Στην Κύπρο δεν ήθελα να έρθω. Σκέφτηκα ακόμη και να παρατήσω το θέατρο, να κάνω κάτι άλλο. Όσο περνούσε ο καιρός και δεν έκανα θέατρο κατάλαβα ότι δεν είχε κάτι άλλο να κάνω που να με γεμίζει, να είμαι χαρούμενη και να βρίσκω ένα λόγο για να ξυπνώ το πρωί».

Ο πρώτος ρόλος και οι δυσκολίες για τα επόμενα βήματα

Όλες οι δυσκολίες που αντιμετώπισε, τελικά έφεραν αποτέλεσμα. Κατάφερε να κλείσει τον πρώτο της ρόλο, όντας ακόμη φοιτήτρια.

«Ο πρώτος ρόλος ήρθε τη δεύτερη χρονιά που ήμουν στο Πανεπιστήμιο, ήταν για μία ταινία μικρού μήκους. Είχα στείλει τη συμμετοχή μου και μου έστειλαν email και μου είπαν σε θέλουμε, μας άρεσες πάρα πολύ. Την πρώτη ημέρα, πήγα στο χώρο των γυρισμάτων αρκετή ώρα πριν, ακόμη έστηναν το σκηνικό και τους παρακολουθούσα. Ένιωσα συγκίνηση, επειδή κατάλαβα ότι είχα ευκαιρία να παίξω και δεύτερο ήταν το αίσθημα ότι με θέλουν και μπορώ να το κάνω».

Ωστόσο, ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Μπορεί να έκλεισε τον πρώτο της ρόλο, οι δυσκολίες όμως δεν εξαφανίστηκαν. Έπρεπε να παλέψει αρκετά, για να συνεχίσει την πορεία της.

«Ήταν αρκετά δύσκολο. Θέλει αρκετές ακροάσεις και οι πιθανότητες να κλείσεις κάποια δουλειά εδώ είναι πολύ χαμηλές, επειδή είναι τόσος πολύς ο κόσμος και υπάρχουν πολλά άτομα που μοιάζουν μεταξύ τους. Υπάρχουν περίπου 100 κοπέλες που είναι το ίδιο με εμένα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να βρεις εκείνο που σε ξεχωρίζει. Σε κάνει ξεχωριστή στην προσωπικότητά του, στον χαρακτήρα σου, στο πώς αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Είναι στα θετικά αυτό επειδή ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα. Το θέμα είναι κατά πόσο θα τους αρέσεις. Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά και με τον κορωνοϊό. Είχα κλείσει ρόλο για μία ταινία, η οποία όμως σταμάτησε την παραγωγή, λόγω της πανδημίας και ακόμη δεν ξέρουμε πότε θα γίνει. Υπάρχουν αυτά. Μπορεί να φτάσεις στις τρεις τελευταίες, αλλά μετά να σου πουν συγγνώμη, μας αρέσει η άλλη κοπέλα. Υπάρχουν πολλά όχι μέχρι να έρθει το μεγάλο “ναι”. Πρέπει να συνεχίσεις. Έκανα ακρόαση για μία ταινία και μου έστειλαν μήνυμα “συγγνώμη δεν σε θέλουμε”. Αυτό σε ρίχνει αλλά σκέφτεσαι ότι πρέπει να συνεχίσεις».

Η πανδημία του κορωνοϊού που έβαλε φρένο σε όλα

Το μεγαλύτερο εμπόδιο, που καλούνται να αντιμετωπίσουν όλοι δεν είναι άλλο, από την πανδημία του κορωνοϊού. Μάλιστα, η Αμερική είναι η χώρα που έχει πληγεί περισσότερο και καθημερινά καταγράφει εκατοντάδες θανάτους και χιλιάδες κρούσματα. 

«Επηρεαστήκαμε πάρα πολύ. Ήταν μεγάλο πλήγμα το γεγονός ότι δεν μπορούμε να βγούμε έξω. Τώρα ξεκινήσαν τα γυρίσματα, τους τελευταίους μήνες και μόνο για την τηλεόραση. Είμαστε ακόμη κλεισμένοι όλοι. Παρόλο που άνοιξαν όλα, δεν είναι πολύ σοφό να είσαι έξω, ειδικά στην Καλιφόρνια, που ένας στους τέσσερις μπορεί να κολλήσει κορωνοϊό. Είναι και ψυχολογικά δύσκολο να είσαι συνέχεια κλεισμένος στο σπίτι και να προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου μπροστά από μία οθόνη. Να προσπαθείς να κάνεις ακρόαση με αποστάσεις, με μάσκες. Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για όλους. Υπάρχουν πολλοί άνεργοι. Εγώ ήμουν τυχερή, επειδή δουλεύω και σε ένα acting school, έχω κάποιο σταθερό εισόδημα, παράλληλα με το θέατρο και τις ταινίες, που πληρώνεσαι με βάση τη δουλειά, όπως γίνεται και σε Κύπρο και Ελλάδα. Αλλά είναι πολύ δύσκολα, είναι ανυπόφορα».

Τα μελλοντικά της σχέδια και το μήνυμα που στέλνει σε όλους

«Θα μείνω Αμερική. Ελπίζω ότι αρκετά σύντομα θα προχωρήσει κι άλλο η καριέρα μου. Αν τύχει και επιστρέψω στην Κύπρο, δεν θα πω όχι, αλλά η βάση μου είναι Αμερική, εδώ προσπαθώ να χτίσω την καριέρα μου.

Θέλω να πω στον κόσμο να μην φοβάται. Το να παίρνεις ρίσκα, να τα παρατάς όλα και να ξεκινάς από την αρχή, για να κάνεις κάτι που ήθελες πολύ στη ζωή σου, είναι δύσκολο και το καταλαβαίνω, αλλά αξίζει τον κόπο. Να μην φοβάται ο κόσμος, να έχει αισιοδοξία, επειδή υπάρχει κάτι καλό στον κόσμο. Δεν είναι όλα απαισιόδοξα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Είδα το Mamma Mia και είπα wow… Δέκα χρόνια μετά έπαιξα στη δεύτερη ταινία»
• Η μουσικός που έφυγε από την Κύπρο στα 19 και κατάφερε να κερδίσει το Λονδίνο
• «Με κοροϊδεύαν, “αχαχαχα έτην κορούα”, έλεγαν... Δεν με ήθελαν στην παρέα τους»
• «Υπήρξαν στιγμές που είπα θα παρατήσω γιατί παλεύεις χωρίς να έχεις τα βασικά»
• Ένας κουρέας-μουσικός που μπήκε σε... χρονοκάψουλα και έκανε τέχνη το πάθος του