Δεν μετριούνται έτσι οι ζωές, δεν επιδεικνύεται με αυτό το τρόπο ο σεβασμός...

Ενάμιση μήνα προηγουμένως και πιο συγκεκριμένα στις 3 Ιουνίου 2025, η Κυβέρνηση δήλωνε πως «η φετινή αντιπυρική περίοδος βρίσκει την Κυπριακή Δημοκρατία περισσότερο προετοιμασμένη και ενισχυμένη από ποτέ». Στα πλαίσια αυτής της ετοιμότητας και προετοιμασίας, καταγράφηκε η μεγαλύτερη καταστροφική πυρκαγιά στην σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και παρά το γεγονός πως οι εμπλεκόμενοι αρμόδιοι υπεραμύνθηκαν των ενεργειών τους, θεωρώντας πως «έγιναν όσα έπρεπε να γίνουν», οι ευθύνες είναι βαριές. Και αυτό διότι, έχουν καταστραφεί δεκάδες περιουσίες, ενώ ο στόχος να προστατευτούν πάνω από όλα οι ανθρώπινες ζωές, δεν επιτευχθεί, από την στιγμή που δύο συνανθρώποι μας έχασαν την ζωή τους στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν από τις φλόγες.

Σε μια τέτοια χαώδη κατάσταση, αναμφίβολα, υπάρχουν ελαφρυντικοί παράγοντες που λειτουργούν υπέρ των αρμοδίων, εντούτοις, στο τέλος της ημέρας, λαμβάνοντας υπόψη τον τραγικό απολογισμό, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν φέτος πιο προετοιμασμένη από ποτέ. Γιατί εάν αυτό είναι το αποτέλεσμα σε μια τέτοια ετοιμότητα, ποιο θα ήταν σε διαφορετική περίπτωση; Συνεπώς, το μέγεθος της καταστροφής και ο θάνατος δύο ανθρώπων, δεν δίνει περιθώρια σε κανένα και δη στον υπουργό Δικαιοσύνης που είναι ο πολιτικός προϊστάμενος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, να περηφανεύονται πως όλα κύλισαν ομαλά. Πως έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν, πως κατανοεί τον πόνο και την στεναχώρια αλλά δεν συνεπάγεται με ανοργανωσιά και πως «ανέμενε και από τους κοινοτάρχες να αναγνωρίσουν τις γιγαντιαίες προσπάθειες».

Ασφαλώς τα μέλη των δυνάμεων πυρόσβεσης, όπως και όλοι οι εθελοντές, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, κατέβαλαν εαυτό και έδωσαν μια τεράστια μάχη με τις φλόγες, ωστόσο όλοι αυτοί, στο τέλος της ημέρας εκτελούν οδηγίες, οι οποίες δίδονται από τα ανώτατα στρώματα. Αν η μαρτυρία πυρόπληκτης, ότι αξιωματικός υπηρεσίας της ανέφερε πως δόθηκαν εντολές από τον Πρόεδρο να μην στέλνουν πυροσβεστικά για να σώσουν περιουσίες, τότε το οποιοδήποτε μέλος, ακολουθούσε οδηγίες, εξού και οι ευθύνες μετατοπίζονται σε αυτούς που είχαν την ευθύνη για την διαχείριση της κατάστασης.

Δεν μπορεί όμως κανένας πολίτης που είδε τους κόπους μιας ζωής να γίνονται στάχτη από τη μια στιγμή στην άλλη, να κατανοήσει όσα με επιβλητικό μάλιστα τρόπο επιχειρούνται να γίνουν αποδεκτά, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει αλλεργία στην ανάληψη ευθυνών, έστω και σε αυτή την περίπτωση που αφορά ολόκληρη την Κύπρο.

Αν είναι δυνατόν οι αρμόδιοι - όχι όλοι - μετά από τέτοια βιβλική καταστροφή, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, να απαιτούν να ακούσουμε αυτούς, χωρίς να «υιοθετούνται μονομερώς» τα όσα λένε οι πολίτες και οι κοινοτάρχες. Δηλαδή, αυτούς που έζησαν τον εφιάλτη, αυτούς που καταστράφηκε η ζωή τους, αυτούς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Αυτούς, που η επόμενη μέρα τους βρίσκει στο άγνωστο και ξανά στο σημείο μηδέν.

Είναι δυστυχώς από τις περιπτώσεις που οι αρμόδιοι θα έπρεπε να λειτουργήσουν πρώτα σαν άνθρωποι, σεβόμενοι τον πόνο του κάθε επηρεαζόμενου ανθρώπου, και μετά ως υπερασπιστές των χειρισμών τους και κατ΄ επέκταση των θέσεων τους. Θα έπρεπε να είναι δύο φορές προσεκτικοί στο τι λένε, αλλά κυρίως με ποιο τρόπο το λένε. Είναι από τις περιπτώσεις που τα κεφάλια δεν θα έπρεπε να είναι ψηλά αλλά σκυμμένα, καθώς το αποτέλεσμα δεν πρέπει να ικανοποιεί κανένα. Απολύτως κανένα. Μπορεί να σώθηκαν περιουσίες και ανθρώπους, αλλά καταστράφηκαν περιουσίες και χάθηκαν άνθρωποι.

Μπορεί ο απολογισμός των νεκρών να μην είναι 100, όπως στην περίπτωση των φονικών πυρκαγιών στο Μάτι, το 2018, εντούτοις η ζωή του κάθε ενός, δεν μετριέται με αυτό τον τρόπο. Για αυτό, τουλάχιστον τραγική, μπορεί να χαρακτηριστεί η δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης, ότι «πέραν από το ατυχές περιστατικό των δύο συνανθρώπων μας, ενώ εκκενώθηκαν 16 ολόκληρα χωριά, δεν είχαμε καμία απολύτως απώλεια ζωής».

Είναι τουλάχιστον ασέβεια προς τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων, να πανηγυρίζει ο οποιοσδήποτε, πως μόνο δύο ζωές χάθηκαν στην καταστροφική πυρκαγιά. Και μάλιστα, όπως είπε ο Μάριος Χαρτσιώτης, «από ατύχημα». Όχι, δεν επρόκειτο για ατύχημα. Οι δύο αυτοί άνθρωποι χάθηκαν στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν από τις φλόγες. Δεν ήταν «ατυχές περιστατικό». Ήταν αποτέλεσμα μιας χαώδους κατάστασης. Ασφαλώς και θα μπορούσε ο απολογισμός να ήταν πολύ μεγαλύτερος. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται με «υποβάθμιση» της ανθρώπινης ζωής, μόνο και μόνο για να υπεραμυνθούν κάποιοι τους χειρισμούς και τις ενέργειες τους.

Η επιμονή κάποιων να ωραιοποιούν καταστάσεις, βάζοντας σε δεύτερη κατηγορία ακόμα και τους θανάτους, απορρίπτοντας παράλληλα κάθε ευθύνη, χωρίς ίχνος διάθεσης για αυτοκριτική, εν μέσω μιας τέτοιας κατάστασης, είναι τραγική. Όχι γιατί περίμενε κανείς ανάληψη ευθυνών, αλλά από την προκλητικότητα της ασέβειας και του θράσους, έναντι των επηρεαζόμενων ανθρώπων.

Ακόμη όμως και αν τέτοια ευθιξία και ευσυνειδησία δεν διαθέτουν ορισμένοι, που με τον λόγο τους οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση, η ευθύνη μετατοπίζεται στον Πρόεδρο, ο οποίος ενδεχομένως θα πρέπει να σκεφτεί πως έφθασε η ώρα για να χτυπήσει τις καμπάνες, ώστε να εκκενωθούν καρέκλες. Οι πολίτες θα δείξουν την ίδια κατανόηση ως προς τους λόγους...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

• Δηλαδή «έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν» και από καθαρή ατυχία χάθηκαν ζωές και περιουσίες;
• Απορρίπτει τις επικρίσεις ο Χαρτσιώτης: «Πέραν από το ατυχές περιστατικό των δύο συνανθρώπων μας, δεν είχαμε καμία απολύτως απώλεια ζωής»
• Υπεραμύνεται των χειρισμών και η Παναγιώτου-«Ο μόνος τρόπος να προλαβαίναμε την πυρκαγιά ήταν να μην ξεσπάσει»