«Η μαγκιά είναι όταν πέφτεις, να έχεις τη δύναμη και το σθένος να ξανασηκώνεσαι και να παλεύεις ξανά»

«Ξέρω ότι τον πόλεμο θα τον χάσω, αλλά θέλω να δώσω νίκες. Θέλω να δώσω όσο πιο πολλές νίκες καταφέρω. Μέσα στη ζωή υπάρχει και ο θάνατος το ξέρω. Κάποτε σκέφτομαι ότι κάποιοι, έφυγαν πολύ πιο νωρίς από εμένα, σε πολύ πιο μικρή ηλικία. Τότε σκέφτομαι ότι ο Θεός εμένα μου χάρισε 72 χρόνια. Θα έρθει μια μέρα που θα φύγουμε όλοι». Aυτά είναι λόγια του Ανδρέα Γαλάτη, ενός θετικού ανθρώπου, ευδιάθετου χαρακτήρα, μα πάνω όλα ενός ανθρώπου που αγαπά τη ζωή και θέλει να τη ζει στο έπακρον, με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Ο κύριος Ανδρέας, 72 ετών από τη Λεμεσό, καταφέρνει να κλέβει τις εντυπώσεις με το παλικαρίσιο και αυθεντικό του ζεμπέκικο, έχοντας στο πλάι του τον φορητό κύλινδρο οξυγόνου, αποδεικνύοντας έτσι στον καθένα από εμάς, ότι όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και ο τρόπος.

Ο Ανδρέας Γαλάτης, εργαζόταν για 40 χρόνια ως ανώτερος τεχνικός στις Κυπριακές Αερογραμμές και τώρα είναι συνταξιούχος. Πριν από πέντε χρόνια διαγνώσθηκε με ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση και η ζωή του άλλαξε, ωστόσο ο ίδιος παραμένει ένας αισιόδοξος άνθρωπος, βλέποντας τα πράγματα με ένα διαφορετικό μάτι, καταφέρνοντας να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με το δικό του τρόπο.

«Έχει πέντε χρόνια που διαγνώσθηκα με την ασθένεια πνευμονική ίνωση. Η κανονική ορολογία είναι ιδιοπαθής πνευμονική ίνωση και δυόμισι χρόνια που είμαι με υποστήριξη οξυγόνου. Επισκέπτομαι τον πνευμονολόγο μια φορά τον μήνα. Το ηθικό μου είναι ψηλό. Δεν υπάρχει θεραπεία για την αρρώστια. Πίνω δύο χάπια τη μέρα για να σταθεροποιηθεί. Έχω αντέξει πέντε χρόνια με την ασθένεια. Με το οξυγόνο είμαι τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Χρησιμοποιώ αρκετές ώρες το οξυγόνο όλο το βράδυ και αρκετές κατά τη διάρκεια της μέρας. Όταν είμαι χαλαρός δεν το χρειάζομαι.

Μου αρέσει η ζωή. Το μήνυμα που θέλω εγώ πάντα να περνώ σε όλους τους ασθενείς, είναι πως δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω. Ό,τι ασθένεια και να έχουμε, ό,τι και να μας συμβαίνει στη ζωή, η μαγκιά είναι όταν πέφτεις να έχεις τη δύναμη και το σθένος να ξανασηκώνεσαι και να παλεύεις ξανά. Είμαι ένας άνθρωπος κοινωνικός. Βγαίνω εξόδους μια φορά τη βδομάδα με τους φίλους για καφέ, μια φορά τη βδομάδα είτε οικογενειακώς, είτε με φίλους για φαγητό. Έχω ένα εξοχικό στην Κακοπετρία και περνώ κάποια Σαββατοκύριακα. Εγώ και οποιοσδήποτε ασθενής έχει αυτό το πρόβλημα, είναι οξυγονοεξαρτώμενος. Χρειαζόμαστε το οξυγόνο. Γιατί αν μειωθεί αρκετά είτε καταστρέφεται η καρδία σιγά-σιγά, είτε μπορεί να υποστείς εγκεφαλικό. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί», ανέφερε μιλώντας στον REPORTER o Ανδρέας Γαλάτης.

Από τα νεανικά του χρόνια ο κύριος Ανδρέας ασχολείτο και είχε πάθος με τον χορό και για τον ίδιο, ο καθένας που χορεύει, πρέπει να το κάνει αυθόρμητα με τη ψυχή του, ζωγραφίζοντας έτσι, με τον δικό του τρόπο, τα συναισθήματα του στο πάτωμα.

«Ο χορός μου άρεσε από τα νεανικά μου χρόνια. Είμαι αυτοδίδακτος. Άμα βλέπω δύο άτομα πάνω στη σκηνή και χορεύουν και κάνουν τις ίδιες φιγούρες, πιστεύω δεν βγαίνει από τη ψυχή τους. Το ζεϊμπέκικο είναι να νιώθεις τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής είτε χαράς, είτε λύπης. Ο βηματισμός ναι να κάνεις μια φιγούρα δεν λέω. Απλά ζωγραφίζεις πάνω στο πάτωμα τα αισθήματα σου εκείνη την ώρα. Είναι το τι σε εκφράζει εκείνη τη στιγμή. Εγώ σηκώθηκα εκείνο το βράδυ, ήταν και τα γενέθλια μου σε δύο μέρες, άρχισαν χειροκροτούσα και μετά ανέβηκα στην πίστα. Ανέβηκα να χορέψω το τραγούδι του Πασχάλη Τερζή, «Παλιόκαιρος». Δεν μπορώ να βγάλω τρία λεπτά, αλλά ένα λεπτό το χόρεψα. Όλοι ήθελαν να μου απλώσουν το χέρι να με συγχαρούν. Όταν χόρεψα και άλλες φορές σε άλλα μαγαζιά, ο κόσμος χειροκροτεί, υποκλίνεται και σε συγχαίρει. Ήμουν δραστήριος άνθρωπος, ερασιτέχνης κολυμβητής, ποδηλατιστής, περπατούσα. Τώρα δυστυχώς ουδέποτε είπα μα γιατί Θεέ μου. Μάλλον είναι θέμα DNA. Με έστειλαν σε ειδικό γιατρό και μου είπαν είτε κάπνισμα, είτε καυσαέρια και μετά είναι το DNA. Το είχε μια θεία μου. Έτσι οι γιατροί συμφώνησαν ότι είναι κληρονομικό. Ο μεγαλύτερος συναφή παράγοντας».

«Ξέρω ότι τον πόλεμο θα τον χάσω, αλλά θέλω να δώσω νίκες», αναφέρει ο κ. Ανδρέας Γαλάτης, ο οποίος εξιστορεί το πώς άλλαξε η ζωή του, χωρίς ωστόσο να αλλάξει ως άνθρωπος.

«Ήταν το πρώτο σοκ όταν διαγνώσθηκα. Διάβασα αρκετά πράγματα. Τρία με πέντε χρόνια έβλεπα ότι είναι η ζωή του ασθενούς, σε σοκάρει. Είμαι παντρεμένος με δύο κόρες και τέσσερα εγγόνια. Το έκρυψα από τα παιδιά μου για ένα εξάμηνο. Ευχαριστώ τη σύζυγο μου, τις κόρες μου και τα εγγόνια μου που με στηρίζουν σε αυτό τον αγώνα. Τους το είπα έξι μήνες μετά. Είναι να το αποδεχτείς. Οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιάζεται σε έναν άνθρωπο και το αποδεχτεί ότι όντως έχει αυτό το πρόβλημα, τότε είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπίσει. Ήμουν δραστήριος τύπος, ταξίδευα στο εξωτερικό τακτικά. Δυστυχώς τώρα, δεν μπορώ να ταξιδέψω, δεν μπορώ να κολυμπήσω, να απολαύσω κάποια πράγματα. Αλλά το δέχομαι δεν με επηρέασε ψυχολογικά. Δεν με έριξε και το παλεύω.

Ξέρω ότι τον πόλεμο θα τον χάσω, αλλά θέλω να δώσω νίκες. Θέλω να δώσω όσο πιο πολλές νίκες καταφέρω. Μέσα στη ζωή υπάρχει και ο θάνατος το ξέρω. Κάποτε σκέφτομαι ότι κάποιοι, έφυγαν πολύ πιο νωρίς από εμένα, σε πολύ πιο μικρή ηλικία. Τότε σκέφτομαι ότι ο Θεός εμένα μου χάρισε 72 χρόνια. Θα έρθει μια μέρα που θα φύγουμε όλοι. Όλα τα έχω ετοιμάσει, δεν θέλω να ταλαιπωρείται η σύζυγος μου και τα παιδιά μου. Έχω μόνο ένα λογαριασμό αναγκαστικά για να μπαίνει η σύνταξη μου. Ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητα, ούτε λεφτά. Τα έχω όλα τακτοποιήσει. Το δέχτηκα, όταν το δεχτείς έχει παραπάνω δύναμη να πολεμήσεις για τη ζωή σου».

Ο 72χρονος Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος που είναι κοντά στην Εκκλησία, έχει πίστη στον θεό και αντλεί δύναμη έχοντας στο πλευρό του στήριγμα τη σύζυγο του, τις δύο του κόρες αλλά και τα εγγόνια του.

«Είμαι κοντά στην Εκκλησία και πιστεύω ότι το ακατόρθωτο, γίνεται κατορθωτό όταν προσεύχεσαι. Παρακαλώ με προσευχή τον Θεό να με βοηθήσει σε μια δραστηριότητα ή ακόμα και κίνηση που θέλω να κάνω και δυσκολεύομαι. Ο Θεός μου δίνει δύναμη. Η σύζυγος μου είναι 24 ώρες δίπλα μου. Τα παιδιά μας μένουν κοντά μας, έχουμε μια πολύ καλή σχέση με τις κόρες μου και με τα εγγόνια. Πάντα θα τηλεφωνήσουν να μάθουν πως είναι ο μπαμπάς. Είχα καλή επικοινωνία μαζί τους. Είναι πάντα θετικά τα μηνύματα και της μιας και της άλλης. Υπάρχει μια πολύ καλή σχέση ανάμεσα σε πατέρα και θυγατέρες αλλά και της συζύγου.

Θέλω να περάσω το μήνυμα στους ασθενείς, να μη τα βάζουν κάτω. Να ζητούν τη δύναμη από τον Θεό και θα τους δίνει το σθένος όταν πέφτουν να σηκώνονται. Η μαγκιά είναι να ξανασηκώνεσαι. Να ακολουθούν τις οδηγίες των γιατρών. Εάν ο Θεός τους αξιώσει και εκείνους έχουν μέσα στο περιβάλλον τους οικογένεια να τους φροντίζει, αυτό είναι ένα ακόμη ατού. Είναι πολύ σημαντικό, έστω και για κάποιες μικρές δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της μέρας. Έχω μεγάλο καλώδιο στη συσκευή του οξυγόνου για να μπορώ να κυκλοφορώ στο σπίτι και να κάνω τις καθημερινές δραστηριότητες. Όταν βγω έξω ο φορητός κύλινδρος του οξυγόνου είναι must. Δεν μπορώ να πάω κάπου χωρίς να έχω το οξυγόνο μου. Έχω ένα μικρό βαλιτσάκι που έχει μέσα φορητό κύλινδρο οξυγόνου και τον έχω μαζί μου. Θέλω να ευχαριστήσω τον γιατρό μου τον Αλέξη Παπαδόπουλο, του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Είναι άνθρωπος και μετά επιστήμονας».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΒΙΝΤΕΟ: Tο παλικαρίσιο ζεϊμπέκικο του κύριου Ανδρέα με τη συσκευή οξυγόνου