Παράνομο κρίθηκε το διάταγμα κατακράτησης τεκμηρίων από οικία δεσμοφύλακα-Απορρίφθηκαν οι θέσεις της Εισαγγελίας με... παρατηρήσεις

Μετά την απόφαση του Ανωτάτου που ακύρωσε μέρος του εντάλματος έρευνας στην οικία του δεσμοφύλακα, στις 10 Απριλίου, σε ότι αφορά τις σημειώσεις που κατασχέθηκαν στα πλαίσια έρευνας που αφορούσε τις μεταπωλήσεις προϊόντων στις Κεντρικές Φυλακές, άλλο ένα προνομιακό ένταλμα certiorari κέρδισε η πλευρά του αιτήτη, αφού με νέα απόφαση ακυρώνεται και το διάταγμα κατακράτησης τεκμηρίων, γεγονός που δημιουργεί τεράστιες παρενέργειες στην υπόθεση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Απόφαση Ανωτάτου: Άκυρο το ένταλμα έρευνας για σημειώσεις στην οικία δεσμοφύλακα, «ουδεμία μαρτυρία, καθ' υπέρβαση της δικαιοδοσίας»

Το Ανώτατο Δικαστήριο, είχε δώσει άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari σε σχέση με το διάταγμα κατακράτησης Τεκμηρίων που εκδόθηκε στις 14/4/2025, αφού διαπιστώθηκε πως, με δεδομένο ότι το υπό έλεγχο Διάταγμα είχε εκδοθεί από διαφορετικό Δικαστή από το Δικαστή που εξέδωσε το Ένταλμα Έρευνας, υπήρχε συζητήσιμο θέμα σε σχέση με το κατά πόσο το Δικαστήριο είχε εξουσία, με βάση τα όσα διαλαμβάνονται στο Άρθρο 33 του Κεφ. 155, να το εκδώσει, στο βαθμό που αυτό αφορούσε και αντικείμενα που εντοπίστηκαν από την Αστυνομία.

Η πλευρά του Γενικού Εισαγγελέα, που εκπροσωπήθηκε από την κα Παπαγαπίου, Ανώτερη Δικηγόρο της Δημοκρατίας και κα Ζησίμου, Δικηγόρο της Δημοκρατίας, έφερε ένσταση για δέκα λόγους, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων η έκδοση του υπό εξέταση Διατάγματος Κατακράτησης είναι καθόλα νομότυπη, έγκυρη και δεόντως αιτιολογημένη. Ανέφερε επίσης, ότι σε περίπτωση που το Δικαστήριο κρίνει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο υπερέβη τη δικαιοδοσία του, τυχόν ακυρωτικό αποτέλεσμα δεν θα έχει οποιαδήποτε πρακτική έννομη συνέπεια, καθόσον τα επίδικα τεκμήρια ανευρέθηκαν νόμιμα και χωρίς επηρεασμό ή παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων του αιτητή μετά από την έκδοση νόμιμου εντάλματος έρευνας.

Σημειώνεται ότι από την πλευρά του ο δικηγόρος του αιτητή, Αλέξανδρος Κληρίδης, πέραν του ότι υπέδειξε νομικό σφάλμα, τόνισε στο Δικαστήριο κατά την αγόρευση του, ότι κατά την διαδικασία κατάσχεσης τεκμηρίων από την οικία του δεσμοφύλακα, δεν ακολουθήθηκε η σωστή διαδικασία, αφού δεν έγινε καταγραφή στην παρουσία του, ούτε ετοιμάστηκε σχετικός κατάλογος κατά τον ουσιώδη χρόνο, αλλά σε μεταγενέστερο στάδιο.

Το Ανώτατο Δικαστήριο στην βάση των όσων τέθηκαν ενώπιον του, επεσήμανε στην απόφαση του, ότι οι πρόνοιες που διέπουν την εξουσία του Δικαστηρίου για κατακράτηση τεκμηρίων εντοπίζονται στα Άρθρα 32 και 33 του Κεφ. 155. Δηλαδή, θα πρέπει ο Δικαστής που εκδίδει το ένταλμα έρευνας, να είναι αυτός που εκδίδει και το διάταγμα κατακράτησης τεκμηρίων, πράγμα που δεν έγινε σε αυτή την περίπτωση, χωρίς ωστόσο η πλευρά του Εισαγγελέα να αναφέρει για ποιο λόγο η Αστυνομία αποτάθηκε σε άλλο Δικαστή.

Η εκπρόσωπος του Γενικού Εισαγγελέα ανέφερε ότι «τυχόν ακυρωτικό αποτέλεσμα δεν θα έχει οποιαδήποτε πρακτική έννομη συνέπεια, καθόσον τα επίδικα τεκμήρια ανευρέθηκαν νόμιμα στο πλαίσιο εκτέλεσης έγκυρου και νόμιμου Εντάλματος Έρευνας και χωρίς επηρεασμό ή παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων του Αιτητή», με το Ανώτατο Δικαστήριο να σημειώνει στην απόφαση του ότι:

Από εκεί και πέρα, το Ανώτατο στάθηκε και στις αναφορές της πλευράς του Γενικού Εισαγγελέα, ειδικότερα στην θέση πως ακόμη και να ακυρωθεί το σχετικό διάταγμα, τα τεκμήρια θα χρησιμοποιηθούν στην περίπτωση καταχώρησης υπόθεσης, υποδεικνύοντας πως το θέμα θα αποφασιστεί από το Δικαστήριο, ενώ σημείωσε πως αυτό που εξετάζει είναι η νομιμότητα της διαδικασίας που ακολουθήθηκε και η οποία ρυθμίζεται από τις πρόνοιες του Άρθρου 33 του Κεφ. 155.

Επίσης, το Ανώτατο υποδεικνύει στην απόφαση του ότι «ούτε είναι αντιληπτή η θέση ότι τυχόν ακυρωτικό αποτέλεσμα δεν θα έχει οποιαδήποτε πρακτική έννομη συνέπεια ή όφελος στη βάση του ότι δεν επηρεάστηκαν τα συνταγματικά δικαιώματα του Αιτητή, καθότι τα τεκμήρια που κατασχέθηκαν και δεν αναφέρονταν στο Ένταλμα Έρευνας δεν ήταν ιδιοκτησίας του».

Υποστηρίχθηκε, ακόμη από την κα Παπαγαπίου, ότι με δεδομένο το γεγονός ότι όλα τα τεκμήρια, είτε αυτά περιλαμβάνονταν στο Ένταλμα Έρευνας, είτε δεν περιλαμβάνονταν αλλά ανευρέθηκαν στο πλαίσιο εκτέλεσης του, εντοπίστηκαν ταυτόχρονα κατά την εκτέλεση του ιδίου εντάλματος, καθώς και το γεγονός ότι για όλα υπήρξε εύλογη αιτία ότι σχετίζονταν με ποινικά αδικήματα, ορθά τέθηκαν όλα τα τεκμήρια ενώπιον ενός Δικαστή για την ενιαία δικαιοδοτική αξιολόγηση του χειρισμού τους. Θέση με την οποία επίσης δεν συμφώνησε το Ανώτατο.

Η πλευρά του Γενικού Εισαγγελέα, όπως αναφέρει το Ανώτατο στην απόφαση του, χωρίς να αμφισβητεί ότι το υπό Διάταγμα Κατακράτησης εκδόθηκε από Δικαστή άλλον από εκείνον που εξέδωσε το Ένταλμα Έρευνας, αντιτείνει ότι «ακόμη και αν θεωρηθεί ότι υπήρξε παρέκκλιση από το γράμμα του άρθρου 33 του Κεφ.155, αυτή δεν συνεπάγεται ακυρότητα, ούτε ανυπαρξία δικαιοδοσίας, αλλά συνιστά δικονομική παρατυπία, η οποία δεν θεμελιώνει λόγο έκδοσης προνομιακού εντάλματος Certiorari». Θέση, με την οποία επίσης διαφώνησε το Ανώτατο, λέγοντας τα ακόλουθα:

Με βάση τα πιο πάνω, το Ανώτατο κατέληξε πως «το πρωτόδικο Δικαστήριο προχώρησε στην έκδοση διατάγματος Κατακράτησης Τεκμηρίων που δεν αναφέρονταν στο Ένταλμα Έρευνας και το οποίο Ένταλμα Έρευνας δεν είχε εκδοθεί από το ίδιο αλλά από άλλο Δικαστήριο, ενήργησε καθ' υπέρβαση της δικαιοδοσίας του».

Ως εκ τούτου το Ανώτατο εξέδωσε προνομιακό ένταλμα Certiorari που αιτείτο ο Αλέξανδρος Κληρίδης, με το οποίο το Διάταγμα Κατακράτησης Τεκμηρίων, στην έκταση που αφορά αντικείμενα που δεν αναφέρονταν στο ένταλμα έρευνας, ακυρώνεται. Σημειώνεται πως το ένταλμα έρευνας, ακυρώθηκε σε ότι αφορά τις σημειώσεις και κρίθηκε πως, με βάση τον όρκο του ανακριτή, θα έπρεπε να παραληφθούν μόνο κινητά και ηλεκτρονικοί υπολογιστές.