Πώς ο Ζελένσκι πέρασε στην αντεπίθεση με ισχυρά πλήγματα αιφνιδιάζοντας Μόσχα και ΗΠΑ

Τα πλήγματα αξίας αλλά και γοήτρου διαδέχονται το ένα το άλλο τις τελευταίες 48 ώρες δίνοντας ένα στίγμα για τον τρόπο που το Κίεβο έχει επιλέξει να κινηθεί τους επόμενους τουλάχιστον τρεις μήνες.

Όταν μετά από ένα χτύπημα σε διαφορετικές βάσεις της Ρωσίας που καταστρέφει δεκάδες βομβαρδιστικά ακόμη και σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων από τα σύνορα με την Ουκρανία, μπορείς να ενεργοποιήσεις εκρηκτικά και πάλι στη γέφυρα της Κριμαίας, κάνοντάς τη στόχο για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, τότε είναι ξεκάθαρο πως έχεις περάσει στην αντεπίθεση.

Τα ουκρανικά χτυπήματα που συνδυάζουν το «τερπνόν» της στρατιωτικής επιτυχίας με το «ωφέλιμον» του μηνύματος προς εχθρούς και φίλους πως το Κίεβο είναι εδώ και θα παλέψει μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό, φέρνουν για πρώτη φορά σε ουσιαστικά δύσκολη θέση τη Ρωσία από την ημέρα που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον περασμένο Νοέμβριο. Η Μόσχα έχει και πάλι πολλά αίφνης να ασχοληθεί, με τον Πρόεδρό της για ακόμη μία φορά να βρίσκεται ενώπιον προβλημάτων, ζητημάτων και επιλογών με τις οποίες πίστευε πως είχε οριστικά τελειώσει.

Εκτός από την αμιγώς στρατηγική σημασία και τα μηνύματα προς όλους τα δύο διαδοχικά χτυπήματα του Κιέβου δίνουν και τον τόνο: για πρώτη φορά επί Τραμπ είναι η Ουκρανία που με τις ενέργειές της θα χαράξει και θα ζητήσει τις απαντήσεις, είτε στα πεδία είτε στη διπλωματία από εχθρούς, φίλους και πρώην συμμάχους.

Ο Ζελένσκι με το επιτελείο του δεδομένα πήραν το τελευταίο διάστημα δύσκολες αποφάσεις και ίσως η δυσκολότερη είναι αυτή του να αφήσει το Κίεβο την Ουάσιγκτον έξω από τα μείζονα και τις εξελίξεις και να κινηθεί με μία νέα στρατηγική και ένα νέο πλάνο ανεξάρτητα από το κόστος. Ο «ιστός της αράχνης» και το χτύπημα στη γέφυρα που συνδέει τη ρωσική ενδοχώρα με τη χερσόνησο της Κριμαίας θα παράξουν σίγουρα αντιδράσεις από τη Μόσχα, με τις απαντήσεις σε αυτές τις περιπτώσεις να είναι μαζικοί βομβαρδισμοί και νεκροί άμαχοι.

Η Ουκρανία όμως, ακόμη κι αν δεν επιτεθεί, βιώνει ακριβώς την ίδια συνθήκη από τη Μόσχα η οποία δεν έχει καμία αναστολή να βομβαρδίζει το Κίεβο την ώρα που Πούτιν και Τραμπ συνομιλούν επί 2 ώρες για εξεύρεση (τι ειρωνεία) λύσης για την Ειρήνη. Παράλληλα η Ουκρανία σήμερα με τον τρόπο της και έχοντας αφήσει στο σκοτάδι το οβάλ γραφείο διακινδυνεύει να πιεστεί με αντίμετρα αλλά και επιθέσεις από τον Αμερικανό Πρόεδρο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει ζήσει και κάτι διαφορετικό από τον Τραμπ τους τελευταίους 4 μήνες οπότε η παραμονή στην ίδια κατάσταση είναι μάλλον καλά νέα.

Το ρίσκο να αποχωρήσουν οι ΗΠΑ από τον πόλεμο και να αφήσουν Ρωσία και Ουκρανία να «τα βρουν» μοιάζει να πλησιάζει αρκετά και θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα, είτε το Κίεβο προχωρούσε στη νέα του αντεπίθεση είτε όχι. Υπό αυτό πρίσμα τα όσα διακυβεύονται για την Ουκρανία είναι αμιγώς δικός της λογαριασμός… Είναι άλλωστε η ίδια που εξακολουθεί να χάνει ανθρώπους από ρωσικά πυρά, είναι η ίδια που με διαρκείς επιστρατεύσεις ζητά από όλο και πιο μικρούς σε ηλικία πολίτες να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, είναι η ίδια που αιμορραγεί και οικονομικά υποθηκεύοντας ακόμη και τις σπάνιες γαίες της για μία αμερικανική υπογραφή στήριξης.

Το πλάνο αν και αρρωστημένα μαύρο – όσο και ο ίδιος ο πόλεμος – σήμερα για τον Ζελένσκι έχει στον πυρήνα του τον αμιγή – στα όρια του ακραίου – ρεαλισμό. Τον ρεαλισμό που σε σπρώχνει προς τα εμπρός δίνοντας σημασία μόνο σε όσα και όσους την αξίζουν και βάζοντας στο περιθώριο όσα μόνο περισσότερο πόνο και δυστυχία μπορούν να φέρουν. Ο νέος ουκρανικός τρόπος είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει φέρει αμηχανία και αιφνιδιασμό μόνο τη Μόσχα και αυτό ίσως να είναι αρκετό για να υπάρξει μία – ή και περισσότερες – κινήσεις ουσίας από όλους.

Πηγή: Πρώτο Θέμα