Και όμως ο Καπηλιώτης δικαίωσε την Ανδριάνα και όλους τους πολίτες, εκθέτοντας το Σώμα που υπηρετούσε

Και όμως, η στάση του πρώην υπαστυνόμου και ανακριτή Χριστάκη Καπηλιώτη στη συνομιλία του με τη χαροκαμένη μάνα του Θανάση, Ανδιράνα Νικολάου, τόσα χρόνια μετά τον θάνατό του, φανερώνει γιατί χρειάστηκαν τρεις θανατικές ανακρίσεις, καθώς και πορίσματα ανεξάρτητων ποινικών ανακριτών, για να αποδειχθεί εν τέλει η αλήθεια.

Όταν ένας άνθρωπος που έχει ορκιστεί να υπηρετεί τους πολίτες απευθύνεται σε μια μάνα που έχασε το παιδί της με το… «έλα συμπεθερά», γίνεται από την αρχή αντιληπτό πως δεν υπάρχει ίχνος ευαισθησίας. Και προφανώς, όσο καλός ανακριτής ή αστυνομικός και να είναι κάποιος, στην προκειμένη περίπτωση διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας, όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους πολίτες, πόσο μάλλον με μια μάνα που θρηνεί το παιδί της, τότε καλύτερα να σιωπά.

Τα όσα ανέφερε ο κ. Καπηλιώτης στη μητέρα του Θανάση είναι ανάξια σχολιασμού, άλλωστε, το μόνο που πρόσβαλε ο πρώην υπαστυνόμος ήταν τον εαυτό του και το Σώμα στο οποίο υπηρέτησε.

Πάντως, για ακόμη μία φορά η Αστυνομία βρίσκεται στο προσκήνιο για λάθος λόγους και το τελευταίο που χρειάζεται είναι ένα πρώην μέλος της να εξευτελίζει τον θεσμό που λέγεται Κυπριακή Αστυνομία.

Οι αναφορές του Χριστάκη Καπηλιώτη ήχησαν στα αυτιά των πολιτών σαν ένας ενοχλητικός ήχος, που το μόνο που κατάφερε ήταν να οξύνει τις αισθήσεις του τηλεθεατή, προκαλώντας του αισθήματα θυμού αλλά και αβεβαιότητας. Αβεβαιότητα για το ποιοι τελικά είναι αυτοί που αναλαμβάνουν την προστασία των πολιτών, ποιος είναι ο κ. Καπηλιώτης, από του οποίου τα χείλη κάποτε κρέμονταν οικογένειες για να μάθουν ποιος ή τι φταίει για τον χαμό του δικού τους ανθρώπου.

Και εν τέλει, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ο Χριστάκης Καπηλιώτης υπηρέτησε στην Αστυνομία, η συμπεριφορά του απέναντι σε μια μάνα, όπως και οι αναφορές του, ξεπέρασαν τα όρια της αναίδειας. Στο κάτω-κάτω, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να προσβάλεις τη μνήμη ενός νεκρού και τους αγώνες των γονιών; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα, κ. Καπηλιώτη, να αγγίξεις το πένθος ενός ανθρώπου; Το ότι κάποτε φορούσες στολή δεν σε καθιστά ανώτερο από τον απλό πολίτη. Θα έπρεπε να έχεις την ευθιξία, αφενός να σωπάσεις ή να εκφράσεις τη διαφωνία σου με ανθρώπινο τρόπο, και αφετέρου να σεβαστείς την στολή που κάποτε φορούσες και τους πολίτες, άλλωστε από αυτούς πληρωνόσουν και εξακολουθείς να πληρώνεσαι.

Πολλοί θα πουν ότι ο κ. Καπηλιώτης ανήκει σε μια άλλη γενιά αστυνομικών είναι αυτό που έγινε μόδα να λένε κάποιοι, για να «γαρνίρουν» λανθασμένες συμπεριφορές «παλαιάς κοπής». Ίσως και να έχει διαφορετική αντίληψη για διάφορες καταστάσεις. Αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να προσβάλλει κανέναν άνθρωπο και πολύ περισσότερο μια χαροκαμένη μάνα που, όπως αποδείχθηκε, αν ο ίδιος είχε κάνει σωστά τη δουλειά του, η οικογένεια θα είχε νωρίτερα δικαιωθεί.

Το ερώτημα που τίθεται είναι: πώς γίνεται τέτοιες συμπεριφορές να μην έχουν μείνει στο παρελθόν; Δεν έχουν να κάνουν μόνο με το επάγγελμα, αλλά κυρίως με τον άνθρωπο. Ίσως η Αστυνομία, πέρα από τη βασική εκπαίδευση, να πρέπει να προσφέρει στα μέλη της και μαθήματα συμπεριφοράς.

Συμπέθερε Καπηλιώτη, αν υπήρχε έστω και η παραμικρή αμφιβολία σε κάποιους πολίτες για το τι συνέβη τελικά στον Θανάση, με την πρόσφατη τηλεοπτική σου παρουσία την εξαφάνισες, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τα ευρήματα των ανεξάρτητων ποινικών ανακριτών για τη δολοφονία του Θανάση και την ανάγκη πολυμελούς διερεύνησης.

Όσο για τις αναφορές σας, κ. Καπηλιώτη, σχετικά με τα χρήματα: ο φορολογούμενος πολίτης πλήρωσε και πληρώνει έρευνες επί ερευνών, γιατί όταν κάποιοι όφειλαν να ερευνήσουν, δεν το έκαναν σωστά. Την ίδια ώρα, αυτοί οι πολίτες που χρηματοδοτούν τις ανεξάρτητες έρευνες, πλήρωναν και τον μισθό και τη σύνταξή σας. Σε αυτούς τους πολίτες, με την τηλεοπτική σας παρουσία, δείξατε ασέβεια. Ο τρόπος, ο τόνος και οι αναφορές σας δεν προσέβαλαν μόνο την κ. Ανδριάνα, αλλά όλους όσοι σας είδαν και σας άκουσαν.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από μια Αστυνομία ανθρώπινη, μια Αστυνομία με σεβασμό προς όλους, όχι μια Αστυνομία που αποτελείται από ανθρώπου που αποκαλούν μια μάνα με νεκρό παιδί «συμπεθερά» και έχει το θράσος να αγγίξει το πένθος και την ψυχή ενός ανθρώπου.