Έβαλε μπρος ο Νικόλας για συνεργασία του Κέντρου-Επιστολές σε ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ για συζήτηση

Ζεστά φαίνεται να πήρε το ενδεχόμενο συνεργασίας των τριών κομμάτων της συμπολίτευσης ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, παρά την μάλλον κρύα αντιμετώπιση της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ. Μάλιστα, όπως πληροφορείται ο REPORTER, έχει ετοιμάσει επιστολές προς τον Μάριο Καρογιάν και τον Νίκο Αναστασίου, ζητώντας τους να συζητήσουν τις προοπτικές συνεργασίας, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται συγκεκριμένα στις Βουλευτικές Εκλογές.

Υπενθυμίζεται ότι πρώτος το θέμα έθιξε στο συνέδριο του ΔΗΚΟ ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του κόμματος, Πανίκος Λεωνίδου, αλλά έκτοτε δεν είχε συζητηθεί εκτεταμένα, ενώ οι αντιδράσεις που προέρχονταν από στελέχη άλλων κομμάτων ήταν αρνητικές. Ούτε και το ΔΗΚΟ επεξεργάστηκε το ζήτημα σε μεγάλο βαθμό σε επίπεδο συλλογικών οργάνων, όμως ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος φαίνεται να αποφάσισε να το προχωρήσει και να εξαντλήσει τα περιθώρια διαλόγου που υπάρχουν, ακόμη και αν οι προοπτικές συνεργασίας παρουσιάζονται πολύ περιορισμένες στην παρούσα φάση, γεγονός που φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται.

Το πλάνο του προέδρου του ΔΗΚΟ είναι, σύμφωνα με πληροφορίες του REPORTER, να αποφασιστούν αντιπροσωπείες από το κάθε κόμμα που θα συνομιλούν μεταξύ τους, ώστε να εξετάσουν διεξοδικά το ζήτημα και όλες τις παραμέτρους τους και να συζητήσουν μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει μία δυνητική συνεργασία. Ήδη φαίνεται πως η πρώτη επιστολή έχει φτάσει στην ΔΗΠΑ, η οποία αυτές τις μέρες είναι απασχολημένη με το συνέδριό της το Σάββατο, ενώ αναμένεται και αυτή προς την ΕΔΕΚ, που τη περασμένη εβδομάδα απέκτησε νέα ηγεσία.

Ερωτηθείς, πάντως, από τον «Φιλελεύθερο» αν μπορεί να δουλέψει η πρόταση για συνεργασία των ενδιάμεσων για τις Βουλευτικές, με ορίζοντα τις Προεδρικές, ο Νικόλας Παπαδόπουλος απάντησε ότι «η ενίσχυση του κεντρώου χώρου είναι επιβεβλημένη. Περισσότερο από ποτέ, το Κέντρο μπορεί να θωρακίσει την σταθερότητα απέναντι στις αναταράξεις που προκαλούν τα άκρα. Επομένως, η οποιασδήποτε μορφής συνεργασία στον χώρο του Κέντρου έχει τη δυνατότητα αλλά έχει και καλό λόγο να δουλέψει. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε ως ΔΗΚΟ, όντας το μεγαλύτερο και κατ’ εξοχή κεντρώο κόμμα της Κύπρου».

Στην πραγματικότητα, το εγχείρημα μπορεί να φαίνεται καλή ιδέα αλλά είναι εξαιρετικά περίπλοκο, ενώ αναμένεται να συναντήσει αρκετές αντιδράσεις, ακόμα και αν δημιουργηθούν προοπτικές για να προχωρήσει. Ήδη δημόσια τοποθετήθηκε ο βουλευτής του ΔΗΚΟ, Χρίστος Ορφανίδης, λέγοντας πως η οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας για ενοποίηση εξυπακούει μία πολιτική. «Το να ενωθούν τρία ή τέσσερα κόμματα στα πλαίσια μιας συνεργασίας, αυτό δεν αποτελεί σωστή πολιτική, γιατί το κάθε κόμμα είναι ξεχωριστή κομματική οντότητα και δεν διασφαλίζεται η συνοχή», πρόσθεσε.

Διερωτήθηκε, δε, πώς μπορεί μία συνεργασία με οποιοδήποτε υποθετικό αριθμό εκλελεγμένων βουλευτών να έχουν κοινή πολιτική για το πώς θα αποφασίζουν, πώς θα λειτουργεί η εκπροσώπηση, πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις ή σε ποιον πολιτικό αρχηγό θα λογοδοτούν και θα λαμβάνουν εντελές. Εξέφρασε, δε, ανοιχτά τη θέση ότι η σκέψη αυτή δεν οδηγεί σε ενίσχυση των πολιτικών δυνάμεων του κέντρου αλλά αντιθέτως «θα περιπλέξει περισσότερο το όλο ζήτημα» και θα κρύψει την πραγματική δύναμη των κομμάτων.

Για το θέμα τοποθετήθηκε εμμέσως και ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΔΗΠΑ-Συνεργασία, Αλέκος Τρυφωνίδης, στο κρατικό ραδιόφωνο, ο οποίος δεν ασχολήθηκε με την πιθανότητα κοινών ποσοστών αλλά με τα ποσοστά της ΔΗΠΑ. Εξέφρασε την αισιοδοξία ότι, με σκληρή και μεθοδική δουλειά η ΔΗΠΑ θα καταφέρει να διασφαλίσει σημαντική κοινοβουλευτική παρουσία στη νέα Βουλή, αναφερόμενος προφανώς σε αυτόνομη κάθοδο. Είχε προηγηθεί τοποθέτηση του βουλευτή του κόμματος, Μαρίνου Μουσιούττα, ο οποίος υπέδειξε ότι ακόμη και εάν πραγματοποιηθεί κάποια συνάντηση, δεν συνεπάγεται ότι θα υπάρξει και κατάληξη.

Οι αντιδράσεις αυτές είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί. Ενδεχομένως όλοι αναγνωρίζουν τη λογική πίσω από την πρωτοβουλία του ΔΗΚΟ: Τρία κόμματα που είδαν τα ποσοστά τους να κατρακυλούν στις Ευρωεκλογές, άλλα σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερο βαθμό, που έχουν κοινές, κεντρώες θέσεις σε πολλά ζητήματα παρά τις διαφορές τους και που από κοινού υποστηρίζουν -παρά την εξαιρετικά παράξενη σχέση που έχουν με το Προεδρικό- την Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, θα μπορούσαν να βάλουν τις διαφωνίες τους στην άκρη και να ενώσουν δυνάμεις με βάση τα σημεία συνταύτισης.

Αυτό θεωρητικά όχι απλώς θα προστάτευε τα τρία κόμματα από περαιτέρω συρρίκνωση, αφού το κοινό ποσοστό θα έκρυβε τα πραγματικά ποσοστά τους, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για μία πιο ευρεία συνεργασία, τόσο σε επίπεδο συμπολίτευσης, όσο και στις Προεδρικές Εκλογές. Ενδεχομένως, για τους πιο ρομαντικούς, θα μπορούσε να δημιουργήσει και τη βάση για μία μελλοντική συνένωση (άλλωστε αυτό φαίνεται να ήταν και το πιο μεγαλεπήβολο κίνητρο του Πανίκου Λεωνίδου). Πρακτικά, όμως, εκτιμάται ότι θα μπορούσε να ανακόψει την πτωτική πορεία αλλά και να δημιουργούσε συνθήκες ισχύος εν τη ενώσει, όπου το Κέντρο θα μπορούσε να αποτελέσει ανάχωμα στην ανοδική πορεία του ΕΛΑΜ, το οποίο αναπτύσσει τέτοια δυναμική που τρομάζει το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά. Διαφορές εξακολουθούν να υπάρχουν σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο (ενδεικτικό είναι πως υπάρχουν τρεις διαφορετικές σχολές σκέψης στο Κυπριακό) και υπάρχουν και σε προσωπικό επίπεδο. Βγάζοντας τον Νίκο Αναστασίου από την εξίσωση των προσωπικών, καθώς είναι πρόεδρος κόμματος μία εβδομάδα και κάτι, η μακρά προσωπική σύγκρουση Νικόλα Παπαδόπουλου και Μάριου Καρογιάν δεν μπορεί να αγνοηθεί, καθώς οδήγησε στη δημιουργία ενός ολόκληρου κόμματος από το σώμα του ΔΗΚΟ. Από την πλευρά του, ο νέος πρόεδρος της ΕΔΕΚ αυτή τη στιγμή ψάχνει τρόπους να ενώσει τα κομμάτια του δικού του κόμματος, βρίσκοντας συνεχώς εμπόδια στον δρόμο του, πόσο μάλλον να ενώσει κομμάτια ολόκληρου του κεντρώου χώρου.

Ενδεχομένως το πιο σοβαρό ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί σε αυτές τις συζητήσεις είναι τι είδους συνεργασία θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ των τριών κομμάτων και ποια θα ήταν η επόμενη μέρα των εκλογών, εάν όντως αποφασιζόταν η συμπόρευση. Προφανώς και δεν θα πρόκειται για συνένωση, αφού από καμία πλευρά δεν εκφράζεται τέτοια πρόθεση, άρα θα παραμείνουν τρεις αυτόνομες δυνάμεις. Επίσης αποκλείεται το ενδεχόμενο συνασπισμού, καθώς αυτό θα λειτουργούσε με ακριβώς τον αντίθετο τρόπο, αφού αντί η συνεργασία να αυξάνει τον αριθμό βουλευτών που θα εκλέξουν, θα τον μείωνε γιατί θα πολλαπλασιαζόταν το εκλογικό μέτρο.

Συνεπώς, ρεαλιστικά αυτή η συνεργασία θα πρέπει να γίνει άτυπα, με την κατάρτιση, ενδεχομένως, ενός κοινού ψηφοδελτίου, υπό την ομπρέλα ενός πολιτικού κινήματος, στο οποίο θα συμμετέχουν οι 56 υποψήφιοι. Ερώτημα αποτελεί, ωστόσο, εάν την επόμενη ημέρα οι εκλεγμένοι υπό αυτό το σχήμα θα χωρίσουν σε βουλευτές του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ ή θα εξακολουθήσουν να εκπροσωπούν αυτό το κοινό εγχείρημα. Και αν θα το εκπροσωπούν, υπό ποιο πρόγραμμα θα το πράττουν και υπό την ηγεσία ποιου, όπως διερωτήθηκε και ο κ. Ορφανίδης.

Ένα άλλο ερώτημα που είναι εξαιρετικά σημαντικό για πολλούς είναι πώς θα μπορούσε να μετρηθεί η πολιτική δύναμη έκαστου κόμματος στις κατ’ εξοχήν εκλογές που κατατάσσουν τις πολιτικές δυνάμεις και τις τοποθετούν στον χάρτη, εάν δεν υπάρξει αυτόνομη κάθοδος. Ουσιαστικά το ποσοστό των κομμάτων στις Βουλευτικές είναι και το βασικότερο διαπραγματευτικό τους χαρτί για τις Προεδρικές, ενώ καθορίζει και την αντίληψη του κόσμου ως προς την ισχύ τους. Σε ένα υποθετικό σενάριο συμπόρευσης δεν θα μπορούσε να μετρηθεί και η συζήτηση θα γινόταν σε πιο θεωρητική βάση, με άλλες δυνάμεις που θα διαθέτουν χειροπιαστά ποσοστά.

Είναι ξεκάθαρο πως κάτι πρέπει να αλλάξει στο Κέντρο για να ανακτήσει τη χαμένη του αίγλη. Και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επί αυτής της αρχής είναι όλοι πρόθυμοι να συζητήσουν. Πλην όμως αρκετοί αμφιβάλλουν ότι η συνεργασία στις Βουλευτικές Εκλογές είναι ο τρόπος να το πετύχουν.