Νέα εκδίκαση υπόθεσης προστίμου κατά CYTA αποφάσισε το Ανώτατο Συνταγματικό

Την παραπομπή στο Διοικητικό Δικαστήριο προς εκ νέου εκδίκαση συγκεκριμένων λόγων ακυρώσεως όρισε με ομόφωνη απόφαση που εξέδωσε σήμερα το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο Κύπρου, σχετικά με υπόθεση έφεσης της Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου (CYTA) κατά πρωτόδικης απόφασης επιβολής προστίμου από Επιτροπής Προστασίας του Ανταγωνισμού (ΕΠΑ).

Σύμφωνα με το κείμενο της απόφασης, πρωτοδίκως η εφεσείουσα είχε προσβάλει την απόφαση της ΕΠΑ να διαπιστώσει παράβαση εκ μέρους της του άρθρου 6(1)(α), (β) και (γ) του Περί Προστασίας του Ανταγωνισμού Νόμου του 2008 (Ν.13(Ι)/2008) και ως εκ τούτου της επέβαλε διοικητικό πρόστιμο ύψους €390.000.

Προστίθεται ότι στην προσφυγή υποβλήθηκαν λόγοι ακυρώσεως που αφορούσαν παράβαση του Νόμου, πλάνη περί τα πράγματα, έλλειψη δέουσας έρευνας, πλάνη περί το Νόμο (Ν.13(Ι)/2008, άρθρο 6), πλάνη ως προς τον προσδιορισμό της αγοράς, πλάνη ως προς τη μη διαπίστωση της έλλειψης ανταγωνισμού μεταξύ της εφεσείουσας και της καταγγέλλουσας εταιρείας, πλάνη σε σχέση με το συμπέρασμα της ΕΠΑ ότι η εφεσείουσα κατείχε δεσπόζουσα θέση στην αγορά, ενώ στην αγορά των υπερτιμημένων κλήσεων ήταν η καταγγέλλουσα εταιρεία που δραστηριοποιείτο σε αυτή, πλάνη της ΕΠΑ ως προς την έννοια «τηλεπικοινωνιακού προϊόντος», πλάνη και παρερμηνεία των συμφωνιών διασύνδεσης, καθώς και των προδιαγραφών των προσφορών της DIGAME, πλάνη σε σχέση με την φραγή της προπληρωμένης κάρτας «so easy» στις κλήσεις προς υπερτιμημένους αριθμούς, ότι δηλαδή αυτή ήταν καθολική και ίσχυε για όλους τους υπερτιμημένους αριθμούς και ως εκ τούτου δεν υπήρχαν ανόμοιοι όροι σε ισοδύναμες συναλλαγές, καθώς επίσης και ότι η εν λόγω φραγή δεν αφορούσε καθορισμό τιμών ή μη θεμιτών όρων συναλλαγές, δεν περιόριζε την παραγωγή, διάθεση ή τεχνολογική ανάπτυξη και δεν επέβαλε ανόμοιους όρους σε ισοδύναμες συναλλαγές, σε αντίθεση με όσα αποφασίστηκαν από την ΕΠΑ.

Συμπληρώνεται ότι το Διοικητικό Δικαστήριο κατέληξε ότι έγινε η δέουσα εκ μέρους της Επιτροπής έρευνα και ότι η απόφαση ήταν αιτιολογημένη και ότι η αιτιολογία της απόφασης της Επιτροπής δεν ελέγχεται λόγω του ότι αποτελεί τεχνική κρίση, η οποία είναι ανέλεγκτη από το Δικαστήριο.

Η εφεσείουσα καταχώρισε έφεση, με μοναδικό, όπως σημειώνεται, λόγο έφεσης πως το Διοικητικό Δικαστήριο εσφαλμένα απέρριψε τους λόγους ακυρότητας ως τεχνικά θέματα με τα οποία ασχολήθηκε η ΕΠΑ και υποστηρίζοντας ότι υπήρξε έλλειψη δέουσας έρευνας και απόδειξης απαιτούμενων στοιχείων, έλλειψη αιτιολογίας, πλάνη περί το νόμο και τα πράγματα και ότι η απόφαση ήταν «ετσιθελική», αναφέρεται στη συνέχεια.

Επισημαίνεται ότι ενώπιον της Επιτροπής Ανταγωνισμού προβάλλονται από τους καταγγέλλοντες επιχειρήματα προς υποστήριξη των λαθών που προκύπτουν από την Έκθεση Αιτιάσεων της Υπηρεσίας της Επιτροπής Ανταγωνισμού και πως σε αυτή την επιχειρηματολογία δύνανται οι διάδικοι να θέσουν τις απόψεις τους για την ουσία των ζητημάτων (λ.χ. πως πρέπει να προσδιοριστεί η Αγορά, με ποια μεθοδολογία θα πρέπει να προσεγγιστεί το ζήτημα της δεσπόζουσας θέσης στην Αγορά, κ.λ.π.) για σκοπούς αμφισβήτησης της ορθότητας των εκ πρώτης όψεως συμπερασμάτων που προκύπτουν από την Έκθεση Αιτιάσεων.

Προστίθεται ότι ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου δύναται να υποστηριχθεί, ενόψει της Αναθεωρητικής Δικαιοδοσίας του, είτε η παράβαση νομοθετικής ή/και Κανονιστικής διάταξης (παράβαση Νόμου), είτε η ύπαρξη πλάνης περί τα πράγματα ή το Νόμο, είτε το αναιτιολόγητο της απόφασης ή /και κατάχρηση ή υπέρβαση εξουσίας, όπως και άλλοι λόγοι ακυρότητας που αποσκοπούν στον έλεγχο της νομιμότητας της απόφασης.

«Εν προκειμένω διαπιστώνουμε πως ενώπιον του Δικαστηρίου τέθηκαν λόγοι ακυρώσεως περί του αναιτιολόγητου του προσδιορισμού της σχετικής αγοράς και/ή των σφαλμάτων της Επιτροπής κατά τον προσδιορισμό της, όπως επίσης η πλάνη σε σχέση με την πλήρωση των κριτηρίων της ύπαρξης δεσπόζουσας θέσης στην αγορά από τον καταγγελμένο, καθώς και η παράλειψη απόδειξη ζημίας εκ μέρους του καταγγέλλοντος και ως εκ τούτου έλλειψης εννόμου συμφέροντός του, ζητήματα που εντάσσονται σε λόγους ακυρώσεως περί έλλειψης δέουσας έρευνας και πλάνης περί το νόμο και τα πράγματα. Η σχετική επιχειρηματολογία είχε έκταση οκτώ σελίδων στην Γραπτή Αγόρευση των αιτητών στην πρωτόδικη διαδικασία», αναφέρεται σχετικά.

Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο εκφράζει τη διαφωνία του με τον ισχυρισμό «πως οι εφεσείοντες επανέλαβαν στο Δικαστήριο όσα εξέθεσαν στην Επιτροπή», προσθέτοντας πως «επικαλέστηκαν λόγους ακυρώσεως που άπτονταν της αιτιολογίας της απόφασης της ΕΠΑ και της έλλειψης δέουσας έρευνας, αλλά και πλάνης, οι οποίοι αναπόφευκτα αφορούσαν τους ισχυρισμούς τους που έθεσαν ενώπιον της ΕΠΑ, οι οποίοι απορρίφθηκαν».

Συμπληρώνεται ακόμη ότι, όπως προκύπτει από σχετικό κείμενο απόφασης του ΔΕΕ, διαπιστώνεται πως το ΔΕΕ αναγνωρίζει την ευθύνη της Επιτροπής και του Δικαστηρίου να προβεί σε έλεγχο.

«Από το σύνολο των προεκτεθέντων προκύπτει ότι οι αιτιάσεις της αναιρεσείουσας είναι αβάσιμες. Παρά το γεγονός ότι το Γενικό Δικαστήριο επανειλημμένως, ειδικότερα με τις σκέψεις 62, 63 ή 143 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, παρέπεμψε στο “σημαντικό περιθώριο εκτιμήσεως” ή στο “ευρύ περιθώριο εκτιμήσεως” της Επιτροπής, οι αναφορές αυτές δεν εμπόδισαν το Γενικό Δικαστήριο να ασκήσει τον πλήρη και ολοκληρωμένο έλεγχο των νομικών και πραγματικών ζητημάτων που οφείλει να διενεργεί», αναφέρεται ακολούθως.

«Έχοντας υπόψιν όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης, καταλήγουμε πως ο λόγος έφεσης γίνεται δεκτός. Ενώ το Δικαστήριο αναφέρει πως εξέτασε τους λόγους ακυρώσεως, κατέληξε πως τους απορρίπτει, επειδή ήδη τα ζητήματα αυτά αποτέλεσαν ζητήματα που τέθηκαν ενώπιον της ΕΠΑ, η οποία (όπως διαπίστωσε το Δικαστήριο) τα εξέτασε και τα απέρριψε και ως εκ τούτου δεν χωρούσε εκ μέρους του Δικαστηρίου έλεγχος τεχνικών ζητημάτων», αναφέρεται στην απόφαση του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Είναι φανερό, προστίθεται, «πως η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε στις γραπτές αγορεύσεις των καθ’ ων η αίτηση και ενδιαφερόμενου μέρους στην προσφυγή, περί του ανέλεγκτου των τεχνικών κρίσεων, η οποία έγινε δεκτή, οδήγησε το Δικαστήριο στην μη εξέταση των λόγων ακυρώσεως ως εχόντων σχέση με ανέλεγκτες “τεχνικές κρίσεις”, συμπέρασμα που οδήγησε στην μη εξέταση λόγων ακυρώσεως».

«Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται, όπως και τα έξοδα πρωτοδίκως. Η προσφυγή παραπέμπεται στο Διοικητικό Δικαστήριο προς εκδίκαση εκ νέου των συγκεκριμένων λόγων ακυρώσεως», σημειώνεται. 

Πηγή: KYΠΕ