Απορριπτική απόφαση από Διοικητικό για αναστολή αποφάσεων Υπουργικού Συμβουλίου

Απορριπτική δικαστική απόφαση εξέδωσε το Διοικητικό Δικαστήριο στις 4 Απριλίου 2025, εξετάζοντας την προσφυγή αιτητών που είχαν ζητήσει την έκδοση προσωρινού διατάγματος για αναστολή των αποφάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου και του συναφούς Διατάγματος του Υπουργού Εσωτερικών, για αποστέρηση της κυπριακής υπηκοότητας που τους είχε παραχωρηθεί στο πλαίσιο του Κυπριακού Επενδυτικού Προγράμματος.

Ανακοίνωση από την Νομική Υπηρεσία αναφέρει ότι ισχυρισμός των αιτητών ήταν ότι ουδέποτε γνωστοποιήθηκε ή κοινοποιήθηκε σε αυτούς η σχετική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Σειρά προδικαστικών ενστάσεων στην πιο πάνω προσφυγή ήγειρε ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, με το Δικαστήριο να τις εξετάζει κατά προτεραιότητα λόγω, όπως σημειώνει, «της σπουδαιότητας και της εγγενούς σημασίας που έχουν».

Όπως αναφέρεται, στην απορριπτική του απόφαση, το Διοικητικό Δικαστήριο σημειώνει, μεταξύ άλλων, τις υποχρεώσεις που έχουν έναντι των πελατών τους όσοι πάροχοι υπηρεσιών αναλαμβάνουν την, εκ μέρους των πελατών τους, υποβολή αίτησης για απόκτηση κυπριακής υπηκοότητας.

Ειδικότερα, το Διοικητικό Δικαστήριο απασχόλησε το ζήτημα της προθεσμίας των 75 ημερών που το Άρθρο 146 του Συντάγματος θέτει ως χρονικό περιθώριο για καταχώριση αίτησης ακύρωσης (προσφυγή), σε συνάρτηση με τον βασικό ισχυρισμό των αιτητών ότι, η απόφαση για αποστέρηση της υπηκοότητας ουδέποτε απεστάλη στην επίσημη διεύθυνση που οι αιτητές είχαν δηλώσει, αλλά απεστάλη μόνο στους παρόχους που είχαν αναλάβει την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης, τους οποίους, με την απόκτηση της κυπριακής υπηκοότητας, είχαν τερματίσει τις υπηρεσίες τους.

Απορρίπτοντας τον ισχυρισμό των αιτητών ότι η Διοίκηση όφειλε να κοινοποιεί απευθείας την επίδικη απόφαση στη δηλωθείσα διεύθυνση των αιτητών και όχι στον πάροχο που είχε χειριστεί την αίτηση πολιτογράφησής τους, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι: Οι αποφάσεις της Διοίκησης, είτε αυτές αφορούν στην απόκτηση υπηκοότητας είτε την αποστέρησή της, κοινοποιούνται στον   πάροχο υπηρεσιών που υπέβαλε εκ μέρους των πολιτογραφηθέντων την αίτηση πολιτογράφησης αφού  αυτός παρουσιάζεται ως ο πληρεξούσιός τους, εκτός κι αν μεσολάβησε η ενημέρωση της Διοίκησης για την αλλαγή του πάροχου υπηρεσιών.

Στην προκείμενη και στη βάση τούτου, οι αιτητές εκπροσωπούνταν από συγκεκριμένο πάροχο υπηρεσιών, ο οποίος και «όφειλε να ενημερώσει τους αιτητές για την επίδικη απόφαση αλλά και για όλες τις προηγηθείσες πράξεις, οι οποίες ήταν εν γνώση του», ανεξαρτήτως του ότι πλέον δεν ενεργούσε ως δικηγόρος τους.

Ενδιαφέρον, προστίθεται, παρουσιάζει και το εύρημα του Δικαστηρίου σε σχέση με το ζήτημα της προθεσμίας των 75 ημερών που προβλέπεται από το Σύνταγμα για καταχώριση αίτησης ακύρωσης, θέμα επί του οποίου ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας υπέβαλε προδικαστική ένσταση. Θέση των αιτητών ήταν ότι οι 75 ημέρες έπρεπε να μετρήσουν από την ημέρα που οι ίδιοι έλαβαν γνώση της επίδικης απόφασης και όχι από την ημέρα που αυτή κοινοποιήθηκε στον πάροχο υπηρεσιών. Θέση του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ήταν ότι η προσφυγή των αιτητών  ήταν εκπρόθεσμη, αφού η προσφυγή καταχωρίσθηκε μετά την πάροδο του χρονικού αυτού περιθωρίου.

Επί του ζητήματος τούτου, το Δικαστήριο υπενθύμισε τη σημαντικότητα που αυτό φέρει, σημειώνοντας ότι «το ζήτημα της προθεσμίας των 75 ημερών που θέτει το Άρθρο 146.3 του Συντάγματος προς καταχώριση της αίτησης ακυρώσεως είναι τόσο σημαντικό, που το Δικαστήριο έχει εξουσία να εγείρει τούτο και αυτεπάγγελτα», με το βάρος της απόδειξης για εκπρόθεσμη προσφυγή να το φέρει εκείνος που το επικαλείται.

Συνεπώς, στην προκείμενη υπόθεση όπως αναφέρει το Δικαστήριο, «κοινοποίηση [της απόφασης] προς τον πληρεξούσιο δικηγόρο ή πληρεξούσιο αντιπρόσωπο ενός αιτητή, αποτελεί κοινοποίηση και προς τον ίδιο για σκοπούς υπολογισμού και έναρξης της προθεσμίας του υπό του Άρθρου 146.3 του Συντάγματος προβλεπόμενου χρόνου των 75 ημερών».

Τέλος, εξετάζοντας την προδικαστική ένταση του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας με την οποία ηγέρθη η θέση ότι η μόνη απόφαση που μπορεί να προσβληθεί είναι το Διάταγμα για αποστέρηση υπηκοότητας που εκδίδει ο Υπουργός Εσωτερικών και όχι οποιαδήποτε άλλη απόφαση, το Δικαστήριο συμφώνησε με την πιο πάνω θέση σημειώνοντας ότι η μόνη εκτελεστή απόφαση, υποκείμενη στον έλεγχο του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το Άρθρο 146 του Συντάγματος, είναι η απόφαση έκδοσης του επίδικου Διατάγματος αποστέρησης της υπηκοότητας του Υπουργού Εσωτερικών.

Το Δικαστήριο επιδίκασε έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας.

Πηγή: ΚΥΠΕ