Τα παιδιά που αφήνονται από το κράτος στην τύχη τους, να παλεύουν μόνα με τα τέρατα

Εναλλάσσεται ξανά η φρίκη με την οργή. Γιατί κάπου ανάμεσα τους κινούνται όσα δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Μέχρι να κοπάσει το σούσουρο και να ξεχάσουμε. Να ξαναγίνουν τα ξεχασμένα παιδιά, όπως ήταν και πριν.

Πέντε παιδιά αφέθηκαν να παλεύουν με τα τέρατα σε έναν ατέρμονο εφιάλτη. Σε άθλιες συνθήκες. Σε μια κατάσταση που παραπέμπει σε σκλαβιά. Θύματα κακοποίησης στην ψυχή και στο σώμα. Θύματα των δραστών, θύματα ενός συστήματος που επιτρέπει να υπάρχουν δράστες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ξεγυμνώθηκε ξανά το κράτος πρόνοιας-Το Εφετείο στην υπόθεση Φραντζή έδειξε τον δρόμο των διώξεων για παραλείψεις

Γνώριζαν, λένε οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, για τα πέντε παιδιά. Πιστεύουν, μάλιστα, όπως φαίνεται, ότι έκαναν και πολύ καλά τη δουλειά τους, διότι «προέβαιναν τα τελευταία χρόνια σε ενέργειες και τακτικές επισκέψεις, προειδοποιημένες και απροειδοποίητες, στο σπίτι της οικογένειας, με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους». Γνώριζαν, πήγαιναν, αλλά δεν αντιλήφθηκαν τι πραγματικά συνέβαινε σε εκείνο το σπίτι. «Δεν υπήρξαν αναφορές για τις κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς για σεξουαλική κακοποίηση και εργασιακή εκμετάλλευση παιδιών τους», δήλωσαν, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν. Επειδή έπρεπε κάποιος να τους το πει. Ένα από τα παιδιά ή ένας γείτονας ή τέλος πάντων κάποιος άλλος. Δεν μπορούσαν οι λειτουργοί να καταλάβουν ότι το πρόβλημα ήταν πολύ βαθύτερο. Δεν μπορούσαν καν να προβούν σε ενέργειες ώστε να απομακρύνουν τα παιδιά από τις άθλιες συνθήκες που οι ίδιοι διαπίστωσαν, αφού δεν διαπίστωσαν τα υπόλοιπα.

Το κορίτσι που βρήκε την φωνή του και εξομολογήθηκε την αλήθεια δεν έκανε την «αναφορά» σε λειτουργό των ΥΚΕ. Παρά τις «τακτικές επισκέψεις» δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη του. Την έκανε αλλού. Σε ένα άτομο που προφανώς έκανε το παιδί να νοιώθει ασφαλές, μέσα στον κλοιό ανασφάλειας και τρόμου που ζούσε. Σε ένα άτομο που, σε αντίθεση με τις ΥΚΕ, έπεισε πως είναι σε θέση να βάλει τέλος στην κατάσταση αυτή. Πως νοιαζόταν αρκετά ώστε να είναι αποτελεσματικό.

Η Υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας, Μαριλένα Ευαγγέλου, αποφάσισε να διατάξει διοικητική έρευνα για να εντοπίσει πιθανά κενά και παραλείψεις. Κενά και παραλείψεις που είναι ήδη έκδηλα από την έκβαση των γεγονότων, αφού υπάρχει η παραδοχή πως δεν έγινε αντιληπτό το μέγεθος και το εύρος της κακοποίησης που υφίσταντο τα παιδιά. Κενά και παραλείψεις που υποδείχθηκαν στον Τύπο και στα social media μέρες πριν ληφθεί η απόφαση για έρευνα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος εγκαταλείπει τα παιδιά του. Χρειάστηκε να αυτοκτονήσει ένας έφηβος για να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με μία άλλη, παρόμοια περίπτωση, που γνώριζαν οι αρμόδιοι πολύ καλά. Με έναν ατέρμονο κύκλο βίας, ο οποίος ήταν γνωστός στους πάντες. Με τους εκπαιδευτικούς και πάλι να σηκώνουν το βάρος της όποιας υποστήριξης, με την Αστυνομία που κατέγραφε δεκάδες αναφορές της μητέρας χωρίς να επέμβει. Με τις υπηρεσίες σε μόνιμη κατάσταση σπασμένου τηλεφώνου και τις ΥΚΕ να μην ενεργούν αποτελεσματικά. Τα μικρότερα αδελφάκια του Στυλιανού λυτρώθηκαν από τον θάνατο ενός 15χρονου, όχι από την επέμβαση αυτών που είχαν καθήκον να επέμβουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Την έλεγαν Έλενα, τον έλεγαν Στυλιανό, τον λένε Τζακ... Τα θύματα της κρατικής αδιαφορίας έχουν όνομα!

Έκτοτε οι ΥΚΕ αναδιοργανώθηκαν και δημιουργήθηκε το Υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται, προσθέτοντας νέα στρώματα φρίκης κάθε φορά. Παιδιά ξεχασμένα, να παλεύουν με την κακή τους τύχη, με μια μοίρα που κανένας δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να ανατρέψει. Παιδιά που αφέθηκαν να ζουν σε άθλιες συνθήκες χωρίς κανένα σχέδιο. Και ένα κράτος -που διοικείται από μία Κυβέρνηση που εξελέγη με τον άνθρωπο στο επίκεντρο- που δείχνει να ικανοποιείται από το γεγονός πως κάτι είχε υπόψιν του, χωρίς να απαιτεί κάτι περισσότερο από τον εαυτό του.

Τα παιδιά αυτά δεν βρίσκονται στο επίκεντρο, όπως αποδείχθηκε για άλλη μία φορά. Ασχολούνται μαζί τους επιδερμικά και περιμένουν αυτά ή κάποιον άλλο από το ευρύτερο περιβάλλον να κάνουν όλη τη δουλειά, δίνοντας «αναφορές». Δεν ψάχνουν οι κρατικές υπηρεσίες εις βάθος τις υποθέσεις τους, παρόλο που είναι προφανές πως υπάρχει πρόβλημα, και δεν επιδεικνύουν τα αντανακλαστικά εκείνα που να δίνουν τις γρηγορότερες και ορθότερες λύσεις. Αφήνονται στην τύχη τους, να παλεύουν μόνα με τα τέρατα.

Πόσα ακόμη παιδιά και νέοι άνθρωποι πρέπει να καταλήξουν στον τάφο και πόσα στη φυλακή, για να καταφέρει το κράτος να αναπτύξει σωστούς μηχανισμούς που να αποτρέπουν αυτή την πορεία; Και πόσα ζητήματα είναι, αλήθεια, πιο σημαντικά από αυτό και δεν αποτελεί θέμα προτεραιότητας;

Ένα κράτος που ξεχνά τους πιο ευάλωτους πολίτες του, ένα κράτος που αποδεικνύεται κατ’ επανάληψη κατώτερο των περιστάσεων, είναι ένα κράτος ανεπαρκές. Ανεπαρκές στο παρόν, που επιτρέπει να εξελίσσεται σε εφιάλτη, ανεπαρκές έναντι του μέλλοντος που θα μπορούσαν να είχαν αυτά τα παιδιά με τις κατάλληλες επεμβάσεις και παρεμβάσεις. Και είναι ένα κράτος που έχει ανάγκη να αλλάξει. Να κάνει βαθιά αυτοκριτική και βαθιές τομές και να λάβει σοβαρές αποφάσεις, που να αγγίζουν τους πάντες, σε όλα τα επίπεδα. Τώρα και όχι πριν την επόμενη φρίκη, πριν το επόμενο ξέσπασμα οργής, πριν από την επόμενη ιστορία που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Είχαν τα παιδιά στο ραντάρ αλλά δεν πήραν χαμπάρι οι ΥΚΕ για σεξουαλική κακοποίηση και εργασιακή εκμετάλλευση
• Γνώριζαν οι ΥΚΕ για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των πέντε παιδιών που κακοποιούνταν-Ζήτησε εξηγήσεις η Μιχαηλίδου
• Τεράστια τα κενά στην διαχείριση της παιδικής κακοποίησης-Επιτακτική ανάγκη η εκπαίδευση εμπλεκομένων