«Δεν ήταν απλώς κάτοικος του Ριζοκαρπάσου, αλλά η ψυχή του»-Κηδεύτηκε η εγκλωβισμένη Ελένη Βελούνια

Το ύστατο χαίρε στην 86χρονη εγκλωβισμένη του Ριζοκαρπάσου, Ελένη Βελούνια, απηύθυναν συγγενείς, φίλοι και Πολιτεία, σε μία σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε το πρωί της Τετάρτης στη Λάρνακα. Μία γυναίκα σύμβολο για την χερσόνησο της Καρπασίας, αφού εδώ και πενήντα ένα χρόνια δεν είχε εγκαταλείψει στιγμή το χωριό της και μαζί με άλλους χωριανούς της, κατάφερε να κρατήσει ζωντανό το Ριζοκάρπασο, αποτελώντας έτσι ένα παράδειγμα για τους νέους.

Η Ελένη Βελούνια όλα αυτά τα χρόνια, πάλευε με όλες τις δυνάμεις που είχε, για να προσφέρει στους συγχωριανούς της, αλλά και για το χωριό της, το Ριζοκάρπασο, που τόσο πολύ αγαπούσε. «Όταν έγινε η εισβολή, λίγοι-λίγοι έφευγαν. Δεν λειτουργούσε και το Γυμνάσιο λόγω της κατάστασης και ο κόσμος αναγκαζόταν να πάει στις ελεύθερες περιοχές, για να πάνε στις ελεύθερες περιοχές σχολείο. Εγώ και ο άνδρας μου δεν κάναμε παιδιά και επιλέξαμε να μείνουμε εδώ. Ήταν και οι γονείς μου, που ήταν ηλικιωμένοι και δεν μπορούσαν να φύγουν. Είχαμε και το μαγαζί μας και δεν θέλαμε να φύγουμε», είχε αναφέρει στον REPORTER το περασμένο καλοκαίρι η κα. Ελένη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δεν έχει καλύτερα που τον τόπο σου»-Οι εγκλωβισμένοι που κράτησαν ζωντανή την Καρπασία

Στον επικήδειό της, η Επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων, Άννα Αριστοτέλους, ανέφερε πως «με βαθιά συγκίνηση, σεβασμό και απέραντη ευγνωμοσύνη στεκόμαστε σήμερα εδώ, για να αποχαιρετήσουμε μια ξεχωριστή γυναίκα. Μια γυναίκα που δεν ήταν απλώς μια κάτοικος του κατεχόμενου Ριζοκαρπάσου, αλλά η ψυχή του. Η Ελένη Βελούνια δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος που έμεινε πίσω, ήταν μια γυναίκα που, υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες σκλαβιάς, στάθηκε όρθια, αμετακίνητη φρουρός πίστης και αξιοπρέπειας στον τόπο μας».

Αναφερόμενη στην ιστορία της εκλιπούσας, η κα. Αριστοτέλους επεσήμανε πως γεννημένη πριν από 86 χρόνια, στη γη που τόσο αγάπησε, η Ελένη δεν έφυγε ποτέ από το Ριζοκάρπασο. Και όταν οι συνθήκες άλλαξαν, όταν η γη της πληγώθηκε από την εισβολή, εκείνη δεν το σκέφτηκε καν. Δεν πέρασε από το μυαλό της η φυγή. Δεν αναζήτησε ασφάλεια αλλού. Έμεινε εκεί, στη γη που τη γέννησε. «Όχι από πείσμα. Όχι από άγνοια. Αλλά, από βαθιά πίστη. Γιατί ήξερε. Ήξερε πως κάποιος έπρεπε να κρατήσει το φως ανοιχτό, να κρατήσει τις πόρτες ανοιχτές, να δείξει πως το χωριό μας, οι ρίζες μας, δεν είναι απλώς τόποι στον χάρτη, αλλά καρδιά που χτυπά για την πατρίδα».

Συνεχίζοντας, η κα. Αριστοτέλους σημείωσε πως η Ελένη ήταν σύζυγος του συγχωριανού της, του Γιάννη Βελούνια, με τον οποίο έζησε ήρεμα και με αξιοπρέπεια μέχρι τον θάνατό του. Δεν απέκτησαν παιδιά, όμως η στοργή και η αγάπη της απλώθηκε σε όλο το χωριό, σαν να ήταν όλα τα παιδιά του Ριζοκαρπάσου δικά της. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα μοιράστηκε με τον αδελφό της, Θεόδωρο Χονδρού, που επέστρεψε στον τόπο τους ύστερα από μια τραγική απώλεια, τη δολοφονία της οικογένειάς του στη Νότιο Αφρική. Μαζί κράτησαν το σπίτι ζωντανό, τη φλόγα αναμμένη. Ο Θεόδωρος Χονδρού έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, στις 4 Μαρτίου 2025.

«Τα τρία της αδέλφια, Ζαχαρίας, Ανδριάνα και Μαρία, απεβίωσαν στην Αυστραλία. Η Ελένη κουβαλούσε μέσα της την ίδια νοσταλγία, την ίδια ιερή εικόνα του Ριζοκαρπάσου. Σήμερα, αποχαιρετάμε, μαζί με τη μοναδική εν ζωή αδελφή της, τη Ρουπίνα, τον ανθρώπινο συνδετικό κρίκο αυτής της αλυσίδας που μας ενώνει με τις ρίζες μας».

Η Επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων υπέδειξε, δε, ότι «η Ελένη δεν ήταν απλά μια καλοσυνάτη γειτόνισσα. Ήταν η φλόγα και το στήριγμα. Ήταν μια ανθρώπινη δύναμη που κρατούσε ζωντανό το σκλαβωμένο Ριζοκάρπασο. Με τη μόρφωσή της βοηθούσε τους συγχωριανούς της όταν υπήρχε ανάγκη μετάφρασης, όταν υπήρχε ανάγκη να μιλήσουν, να ακουστούν, να εξηγηθούν με τα Ηνωμένα Έθνη, με οργανώσεις, με υπηρεσίες. Ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην απομόνωση και την ελπίδα. Ήταν μέλος της Επιτροπής του Συνεργατισμού Ριζοκαρπάσου, η τελευταία επιζώσα από τα τρία μέλη. Με τον άοκνο αγώνα της κατάφερε να διατηρηθεί ο Συνεργατισμός στα χέρια των Ελληνοκυπρίων. Κι αυτό δεν είναι μόνο ένας τίτλος, είναι μια πράξη αντίστασης, ένα οχυρό ελληνικότητας, μια πράξη αγάπης για τη γη της και τους ανθρώπους της».

Επιπρόσθετα, η κα. Αριστοτέλους σημείωσε ότι ακόμα και όταν το σώμα της άρχισε να λυγίζει, ακόμα κι όταν η ανίατη ασθένεια την καθήλωνε, η Ελένη δεν σταμάτησε να προσφέρει. «Ερχόταν στην Υπηρεσία μας, ζητούσε φάρμακα, οδηγίες, κι ύστερα τα μετέφερε η ίδια στους συγχωριανούς της. Μέχρι την τελευταία της ανάσα, η Ελένη δεν ζητούσε, πρόσφερε. Γι’ αυτό και σήμερα, όταν την αποχαιρετάμε, νιώθουμε κάτι βαθύτερο από τον πόνο της απώλειας. Νιώθουμε τιμή. Γιατί γνωρίσαμε έναν άνθρωπο που ενσάρκωνε την ουσία της λέξης «πατριώτισσα». Που έζησε με αρχές, με ήθος, με γενναιότητα. Που ποτέ δεν ύψωσε τη φωνή, αλλά η σιωπή της είχε δύναμη. Που δεν κραύγασε, αλλά η παρουσία της μιλούσε εύγλωττα για το τι σημαίνει να αγαπάς τον τόπο σου».

Αναφερόμενη στις απώλειες των εγκλωβισμένων, η Άννα Αριστοτέλους σημείωσε πως «δυστυχώς, η Ελένη είναι ο έκτος εγκλωβισμένος της χερσονήσου της Καρπασίας, του Ριζοκαρπάσου, της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Ανδρονίκου που φεύγει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Και κάθε ένας που χάνεται είναι μια φλόγα που σβήνει. Μα δεν πρέπει να αφήσουμε το σκοτάδι να πέσει. Οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Και αυτό πράττουμε καθημερινά. Για αυτό, όπως ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναθεωρήσαμε τα κίνητρα, βελτιώνουμε και αναβαθμίζουμε συνεχώς τις συνθήκες διαβίωσής τους, ώστε να στηριχθούν, να αντιμετωπιστούν τα εμπόδια και να επιλυθούν τα προβλήματα, να ξαναδώσουμε ζωή σε αυτά τα μαρτυρικά χωριά, διευκολύνοντας τη ζωή των εγκλωβισμένων και επανεγκατασταθέντων μας, ώστε να αυξηθεί ο αριθμός τους, να διευκολυνθεί η παραμονή και η επιστροφή στις πατρογονικές εστίες».

Καταλήγοντας, η κα. Αριστοτέλους θέλησε να πει το δικό της ευχαριστώ στην εκλιπούσα. «Ελένη, σε ευχαριστούμε. Για όσα μας δίδαξες χωρίς ποτέ να μας τα επιβάλεις. Για την αξιοπρέπειά σου, την καρτερία σου, την ανεξάντλητη καλοσύνη σου. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, εκφράζω τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια στους συγγενείς σου και σε όσους σε αγάπησαν, επαναλαμβάνοντας, για άλλη μια φορά, πως αποτελεί όχι υποχρέωσή μας, αλλά χρέος μας να συνεχίσουμε τον αγώνα».

Μάλιστα, η Άννα Αριστοτέλους έδωσε και μία υπόσχεση τόσο στην Ελένη που έφυγε, αλλά και στις νέες γενιές. «Σου υποσχόμαστε, αγαπημένη μας Ελένη, πως ο αγώνας δεν θα σταματήσει. Θα κρατήσουμε ζωντανή τη φλόγα σου, θα μεταλαμπαδεύσουμε τις αξίες σου στις νέες γενιές, και θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε αυτόν τον τόπο, όπως εσύ μας δίδαξες με ταπεινότητα, πίστη και αφοσίωση».

Από πλευράς του, ο κοινοτάρχης Ριζοκαρπάσου, Μιχάλης Μικέλλης, στο δικό του επικήδειο, αναφέρθηκε στην ιστορία της Ελένης Βελούνια αλλά και της οικογένειάς της, καθώς επίσης και στις μάχες που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, για το κτίριο του Συνεργατισμού. Έδωσε και την υπόσχεση ότι οι αγώνες θα συνεχιστούν και δεν θα αφήσουν το κτίριο να γίνει ακόμη μία κατάκτηση των εισβολέων.