Φωτογραφίες των αστροναυτών Σούνι Γουίλιαμς και Μπουτς Γουίλμορ μετά από σχεδόν 300 ημέρες στο Διάστημα

Μετά από 286 ημέρες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, οι αστροναύτες Suni Williams και Butch Wilmore επέστρεψαν επιτέλους στη Γη.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του για εννέα μήνες στο διάστημα, τα δυο αυτά άτομα υπέστησαν σημαντικές σωματικές αλλαγές, κάτι που συνήθως συμβαίνει στους αστροναύτες που παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε συνθήκες μικροβαρύτητας.

Το g1.globo συγκέντρωσε εικόνες που καταγράφουν αυτή τη μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της καριέρας τους και, ειδικότερα, μετά την τελευταία ιδιαίτερα παρατεταμένη αποστολή τους.

Στις φωτογραφίες μπορούμε να δούμε την Williams και τον Wilmore σε τρεις διαφορετικές στιγμές: σε ένα πορτρέτο τους πριν από 21 χρόνια, κατά την τελευταία τους εκτόξευση τον Ιούνιο του 2024 και κατά την τελευταία επιστροφή τους στη Γη, δηλαδή πριν λίγες μέρες, στις 18 Μαρτίου του 2025.

Οι εμφανείς διαφορές στις φωτογραφίες της Sunita Williams

Η πρώτη φωτογραφία της Sunita Williams είναι ένα επίσημο πορτρέτο του 2004. Η αστροναύτης εκεί φοράει την κλασική στολή της NASA και είναι 39 ετών. Έχει μακριά σκούρα μαλλιά, ξεκούραστο πρόσωπο και μια γεμάτη αυτοπεποίθηση έκφραση.

Η δεύτερη φωτογραφία της έχει τραβηχτεί 20 χρόνια αργότερα, λίγο πριν από την εκτόξευση από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, στα 59 της χρόνια. Εκεί, διακρίνονται ήδη μερικές γκρίζες τρίχες, όμως το βλέμμα της παραμένει αισιόδοξο καθώς προετοιμάζεται για την αποστολή που κανείς δεν γνώριζε ότι θα κρατούσε εννέα μήνες.

Και στην τελευταία και πιο πρόσφατη φωτογραφία, η οποία τραβήχτηκε όταν η Williams επέστρεψε στην Γη, η αστροναύτης φαίνεται αισθητά πιο κουρασμένη, με εμφανείς μαύρους κύκλους και χαρακτηριστικά που αποκαλύπτουν τη σωματική καταπόνηση που υπέστη από τη μακρά παραμονή της στη μικροβαρύτητα.

Η αντιπαραβολή των φωτογραφιών του Βutch Wilmore

Αντίστοιχη είναι και η μεταμόρφωση του αστροναύτη Butch Wilmore. Η πρώτη φωτπγραφία του είναι τραβηγμένη στις 20 Ιουλίου του 2012, η δεύτερη την 1η Ιουνίου του 2024 και η τρίτη στις 18 Μαρτίου του 2025.

Αρχικά τον θαυμάζουμε στο επίσημο πορτρέτο του σε ηλικία 49 ετών. Το πρόσωπό του εκεί έχει λιγότερα σημάδια του χρόνου, τα μαλλιά του είναι κοντά, σε στρατιωτικό στυλ, και το χαμόγελό του είναι πλατύ, καθώς φοράει την κλασική στολή της NASA.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι δώδεκα χρόνια αργότερα, λίγο πριν από την εκτόξευση η οποία έμελε να κρατήσει εννέα μήνες. Εκεί ο Wilmore διατηρεί το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και δείχνει αποφασιστκός καθώς βαδίζει προς την πλατφόρμα εκτόξευσης.

Οι εικόνες από τη διάσωσή του αποκαλύπτουν μια έκφραση κόπωσης, πιο έντονες γραμμές στο πρόσωπό του και μια στάση σώματος που αντικατοπτρίζει τη δυσκολία της επαναφοράς στη γήινη βαρύτητα, καθώς υποστηρίζεται από την ομάδα αποκατάστασης.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), και οι δύο αστροναύτες βίωσαν κοινές φυσιολογικές αλλαγές που ακολουθούν τις μακροχρόνιες αποστολές στο διάστημα: μείωση της μυϊκής μάζας, μείωση της οστικής πυκνότητας και άλλες προσαρμογές του σώματος σε ένα περιβάλλον με έλλειψη βαρύτητας.

Η Williams, η οποία πραγματοποίησε δύο επιπλέον διαστημικούς περιπάτους κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής, έχει πλέον συγκεντρώσει 608 ημέρες στο διάστημα, κατακτώντας τη δεύτερη μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής μεταξύ των Αμερικανών αστροναυτών, λίγο πίσω από την Peggy Whitson το ρεκόρ της οποίας φτάνει τις 665 ημέρες. Επιπλέον, ο συνολικός της χρόνος σε δραστηριότητες εκτός του σκάφους (EVA) ανέρχεται πλέον στις 62 ώρες και 6 λεπτά.

Ο Wilmore, από την πλευρά του, προσθέτει 286 ημέρες στην προηγούμενη εμπειρία του, φτάνοντας συνολικά τις 464 ημέρες παραμονής στο διάστημα.

Οστά και μύες: Οι επιπτώσεις της μικροβαρύτητας

Χωρίς τη γήινη βαρύτητα, το ανθρώπινο σώμα υφίσταται σημαντικές αλλαγές. Μία από τις πιο εμφανείς είναι η επίδραση στα οστά και τους μύες.

Σε ένα περιβάλλον μικροβαρύτητας (όπου η βαρύτητα είναι εξαιρετικά χαμηλή και οι άνθρωποι και τα αντικείμενα φαίνονται να αιωρούνται, όπως στο διάστημα), τα οστά χάνουν περίπου 1,5% της πυκνότητάς τους κάθε μήνα, καθιστώντας τα πιο εύθραυστα και ευάλωτα σε κατάγματα.

Αυτό συμβαίνει επειδή, χωρίς το συνεχές βάρος του σώματος που πιέζει το έδαφος, ο οργανισμός συμπεραίνει ότι δεν χρειάζεται να διατηρεί τις οστικές δομές τόσο ανθεκτικές.

Εκτός αυτού, οι μύες ατροφούν πολύ γρήγορα στο διάστημα καθώς απουσιάζει η συνεχόμενη αντίσταση που δημιουργείται λόγω της βαρύτητας.

Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, οι αστροναύτες ακολουθούν αυστηρές ρουτίνες άσκησης καθ' όλη τη διάρκεια της αποστολής τους, με αερόβιες και ασκήσεις ενδυνάμωσης για να μειώσουν αυτές τις φυσιολογικές -για τα διαστημικά δεδομένα- απώλειες.

Σύμφωνα με τη NASA, οι αστροναύτες πρέπει να ασκούνται για περίπου 2,5 ώρες την ημέρα όταν βρίσκονται στο διάστημα, προκειμένου να μειώσουν τις επιπτώσεις της μηδενικής βαρύτητας στα οστά και τους μύες τους.

Για αυτόν τον λόγο, η υπηρεσία διαστημικής εξερεύνησης έχει αναπτύξει εξειδικευμένα μηχανήματα, ώστε οι αστροναύτες να πραγματοποιούν τις καθημερινές τους προπονήσεις. Ένα από τα παραδοσιακά αθλήματα είναι το τρέξιμο σε διάδρομο - περίπου μία ώρα από το συγκεκριμένο πρόγραμμα άσκησης αφιερώνεται εκεί.

Ωστόσο, πέρα από τον διάδρομο, οι αστροναύτες έχουν στη διάθεσή τους και ένα σύστημα ανύψωσης βαρών καθώς και ένα ποδήλατο.

Ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο που συμβαίνει στο διάστημα, είναι η ανακατανομή των σωματικών υγρών. Στη Γη, η βαρύτητα διατηρεί τα υγρά του σώματος κυρίως στο κάτω μέρος του σώματος. Στο διάστημα, όμως, αυτή η κατανομή αλλάζει δραματικά.

Τα υγρά μετακινούνται προς το πάνω μέρος του σώματος, προκαλώντας αυτό που οι αστροναύτες αποκαλούν «moon face» - πρόσωπα πρησμένα και πιο στρογγυλά. Αυτή η αλλαγή πιέζει επίσης τα μάτια, προκαλώντας αλλαγές στην όραση, οι οποίες, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιμένουν ακόμα και μετά την επιστροφή στη Γη.

Ανοσοποιητικό Σύστημα: Αόρατες Προκλήσεις

Αλλά δεν είναι μόνο τα οστά και οι μύες που υφίστανται αλλοιώσεις. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα επηρεάζεται επίσης κατά τις μακροχρόνιες παραμονές στο διάστημα.

Το άγχος του περιορισμένου περιβάλλοντος, η έκθεση στη ραδιενέργεια και οι αλλαγές στους βιολογικούς ρυθμούς μπορούν να εξασθενίσουν τις φυσικές άμυνες του οργανισμού, καθιστώντας τους αστροναύτες πιο ευάλωτους σε λοιμώξεις και ενεργοποιήσεις ιών που βρίσκονταν στο σώμα.

Γι' αυτό, σε αυτές τις περιπτώσεις, η διαστημική ακτινοβολία αποτελεί επίσης μια σημαντική πρόκληση. Χωρίς την προστασία του γήινου μαγνητικού πεδίου, οι αστροναύτες εκτίθενται σε αυξημένα επίπεδα κοσμικής ακτινοβολίας, γεγονός που αυξάνει τους κινδύνους για την ανάπτυξη καρκίνου και εκφυλιστικών ασθενειών σε βάθος χρόνου.

Πέρα από αυτό, συχνά επηρεάζεται ο ύπνος των αστροναυτών. Η απουσία του φυσικού κύκλου ημέρας και νύχτας, σε συνδυασμό με τον περιορισμένο χώρο και τους συνεχείς θορύβους από τον εξοπλισμό του σταθμού, δυσχεραίνουν έναν επαρκή και αναζωογονητικό ύπνο.

Γι' αυτόν τον λόγο, πολλοί αστροναύτες λαμβάνουν φάρμακα για να καταφέρουν να κοιμηθούν καλά κατά τη διάρκεια των αποστολών τους.

Οι αστροναύτες πρέπει να ξαναμάθουν να ζουν με τη βαρύτητα

Όμως, πέραν όλων αυτών των προκλήσεων που είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν οι αστροναύτες όσο βρίσκονται σε τροχιά, δύσκολες είναι και οι μέρες που έπονται του επαναπατρισμού τους στη γη. Μετά από εννέα μήνες σε μικροβαρύτητα, τα σώματά τους θα πρέπει να ξαναμάθουν πώς να λειτουργούν υπό την επίδραση της γήινης βαρύτητας.

Στις πρώτες στιγμές μετά την προσγείωση, οι αστροναύτες συνήθως χρειάζονται φυσική υποστήριξη για να παραμείνουν όρθιοι.

Αυτό συμβαίνει γιατί το σώμα μας, συνηθισμένο στην απουσία βαρύτητας, χάνει προσωρινά την ικανότητα να συντονίζει τις κινήσεις του και να διατηρεί την ισορροπία του. Η ζαλάδα και η ναυτία είναι κοινά συμπτώματα σε αυτή την αρχική φάση.

Γενικά, η πλήρης φυσική αποκατάσταση ακολουθεί ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα περίπου 45 ημερών, με την καθημερινή εκτέλεση ειδικών ασκήσεων για την αποκατάσταση της δύναμης και της αντοχής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μια εξειδικευμένη ιατρική ομάδα παρακολουθεί συνεχώς την πρόοδο των αστροναυτών και προσαρμόζει τα πρωτόκολλα ανάλογα με τις ανάγκες που εμφανίζονται.

Ένα ανησυχητικό στοιχείο, ωστόσο, είναι ότι περίπου το 92% των αστροναυτών υποφέρουν από κάποιο είδος τραυματισμού μετά την επιστροφή τους στη Γη, με το μισά από αυτά να συμβαίνουν τον πρώτο καιρό.

Οι πιο κοινοί τραυματισμοί που υφίστανται οι αστροναύτες είναι: τραβήγματα και στραμπουλήγματα των μυών (59%), τραυματισμοί σε τένοντες (20%), κατάγματα (16%) και προβλήματα που σχετίζονται με τη χαμηλή οστική πυκνότητα (5%).

Πηγή: iefimerida.gr