Οι φλόγες που καίνε τον παράδεισο που φτιάξαμε για τους λίγους

Οκτώ χρονών η Αγγελίνα. Η Μελίνα τριών και ο Άγγελος Μιχαήλ δύο. Κρύωναν το βράδυ, όπως τα άλλα παιδάκια. Και η μάμμα και ο παπάς άναψαν μια σόμπα στο σαλόνι, να ζεσταίνεται το σπίτι. Αυτό μπορούσαν, αυτό έκαναν.

Πέντε απανθρακωμένες σοροί, πλάι σε γυαλιστερούς πύργους φαντασμάτων και ακριβά στέκια με ρωσική μουσική, σε μια Λεμεσό για τους άλλους, που ανακοίνωσε πως δεν θα έχει και τε λα πόγκο την ώρα της κηδείας τους, να εξαγοράσει με λίγη ησυχία την οργή.

Ανάμεσα στην επίπλαστη, ινσταγκραμική ανάπτυξη και το gentrification των «επενδυτών» υπάρχουν οι φλόγες να καίνε τον παράδεισο των λίγων. Που για κάποιους ανάμεσα μας είναι κόλαση.

Ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει για τη συγκεκριμένη οικογένεια, στην Κύπρο του 2025 υπάρχουν άνθρωποι που δεν ζουν σε ασφαλείς συνθήκες, ό,τι κι αν λένε οι δείχτες και οι αριθμοί. Άνθρωποι ευάλωτοι, που μένουν σε ακατάλληλα σπίτια, άνθρωποι ενεργειακά φτωχοί. Άνθρωποι που δυσκολεύονται να αγοράσουν γάλα και φαγητό χωρίς τη βοήθεια διαδικτυακών ομάδων. Άνθρωποι που έπεσαν στις χαραμάδες της κανονικότητας και ξεχάστηκαν εκεί.

Κάνουν έρευνες, λέει, για ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και θερμάστρες και αντάπτορες. Καλά κάνουν, έστω και μετά το κακό. Μα δεν ψάχνουν ποτέ αρκετά στις χαραμάδες. Εκεί που δεν υπάρχει η δυνατότητα για καλύτερες ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και καλύτερη θέρμανση και adoption μιας καλύτερης καθημερινότητας.

Αυτή είναι η μία Κύπρος. Της φωτιάς και των αντιθέσεων. Στην οποία όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι, έστω λίγοι, συνάνθρωποί μας δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Κάνουν μόνο ό,τι μπορούν και αυτό μερικές φορές δεν είναι αρκετό, όχι απλώς για να έχουν μια καλή ζωή αλλά για να έχουν ζωή.

Και υπάρχει και η άλλη Κύπρος. Όπου πρόσωπα διορίζονται σε σημαντικές θέσεις με πλαστά πτυχία και αστείες μεταφράσεις απολυτηρίων και όχι απλώς επιβιώνουν μια χαρά αλλά θεωρούνται και οι επιτυχημένοι ανάμεσα μας. Τόσο επιτυχημένοι που πετούμε άλλους από τα ψηφοδέλτια για να τους κάνουμε χώρο, γιατί τους χρειαζόμαστε σε κάθε έκφανση του κράτους. Που όχι απλώς δεν έχουν καμία επίπτωση αλλά επιβραβεύονται με πολιτικούς διορισμούς. Και γύρω τους στήνεται πολιτικό τείχος προστασίας.

Γιατί είναι με το σωστό κόμμα και «οι άλλοι έτσι κάμνουν αφού». Και κάνει η Αστυνομία κανένα χρόνο να διερευνήσει ανόρεκτα τις κατηγορίες εναντίον τους. Ίσως να τις ξεχνούσε κιόλας, αν δεν υπήρχαν εκείνα τα ενοχλητικά δημοσιεύματα να τις υπενθυμίζουν. Και ύστερα τις κουρεύει και η Νομική Υπηρεσία, να είναι πιο stylish το πολιτικό πλήγμα.

Τρία χρόνια μετά, η δίκη δεν έχει ουσιαστικά ξεκινήσει. Υπήρχαν προδικαστικές ενστάσεις και «ιδιότροποι» δικηγόροι και δικαιολογίες και ένα κράτος που δέχεται να το εμπαίζουν. Ένας κατηγορούμενος που ενόσω δεν προχωρά το Δικαστήριο εξακολουθεί να πληρώνεται το ήμισυ του καλού μισθού του, βρίσκει τρόπους να καθυστερεί την εκδίκασή του και έμεινε σε μόνιμη κατάσταση κατηγορούμενου. Χωρίς να είναι αθώος, χωρίς να καταδικαστεί και χωρίς να πρέπει να ψάξει για δουλειά.

Η Κύπρος υπάρχει μέσα στο κενό της. Μπορεί να μην ενδιαφέρεται για την ενεργειακή φτώχεια και ταυτόχρονα να μην ενδιαφέρεται ούτε για την απονομή Δικαιοσύνης. Υπάρχει πολύς χώρος για απουσία ενδιαφέροντος σε αυτό το νησί. Και υπάρχει μεγάλο κενό. Μια μαύρη τρύπα που ρουφά την ανθρωπιά, το κράτος δικαίου και την κοινή λογική.

«Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά… Κι όχι, δεν καταλαβαίνω, δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω»...