Τα Παιδιά Έχουν Δικαιώματα

Με αφορμή μια ακόμα τραγική υπόθεση παιδικής κακοποίησης η οποία φυσικά ταρακούνησε όλους μας, αναρωτιέμαι: Πότε θα σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν κτήμα μας; Δεν τα φέρνουμε στον κόσμο για να ξεσπάμε πάνω τους ή να ζουν τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες μας. Τα παιδιά είναι ξεχωριστές προσωπικότητες και έχουν το δικαίωμα να ζουν με αγάπη και σεβασμό.

Τα Δικαιώματα των Παιδιών Είναι Αδιαπραγμάτευτα

Τα δικαιώματα των παιδιών δεν είναι απλά μια ηθική υποχρέωση, αλλά κατοχυρώνονται και νομικά. Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού (CRC), που έχει επικυρωθεί και από την Κύπρο, κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να ζει με ασφάλεια, να εκφράζει τη γνώμη του και να προστατεύεται από κάθε μορφή κακοποίησης.

Πρόκειται για την σημαντικότερη και πιο ευρέως αποδεκτή Διεθνή Συνθήκη για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών. Επίσης, είναι το πρώτο νομικά δεσμευτικό διεθνές κείμενο που αναγνωρίζει τα παιδιά ως φορείς δικαιωμάτων και όχι απλώς ως προστατευόμενα πρόσωπα, δίνει δηλαδή φωνή και προστασία στα παιδιά απέναντι σε καταστάσεις κακοποίησης, εκμετάλλευσης ή διακρίσεων.

Κάθε παιδί έχει δικαίωμα:

✔ Να μεγαλώνει σε περιβάλλον αγάπης, ασφάλειας και συναισθηματικής σταθερότητας.

✔ Να εκφράζει τη γνώμη του, να ακούγεται και να γίνεται σεβαστό.

✔ Να προστατεύεται από κάθε μορφή βίας – λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής ή συναισθηματικής.

✔ Να είναι παιδί, χωρίς να κουβαλά στις πλάτες του τις απογοητεύσεις, τα απωθημένα ή τα τραύματα των ενηλίκων.

Η κοινωνία μας πρέπει να πάψει να κλείνει τα μάτια. Κάθε φορά που ακούμε για ένα παιδί που κακοποιείται, αναρωτιόμαστε: «Γιατί κανείς δεν μίλησε;» Η απάντηση είναι πάντα η ίδια: Επειδή φοβηθήκαμε, επειδή δεν θεωρήσαμε ότι είναι δική μας ευθύνη, επειδή έχουμε συνηθίσει να σιωπούμε.

Τα Δικά μας Τραύματα Δεν Είναι Δικαιολογία

Πολλοί γονείς που έχουν βιώσει βία την αναπαράγουν, θεωρώντας ότι είναι “σωστή διαπαιδαγώγηση”. Άλλοι πιστεύουν ότι “λίγη αυστηρότητα δεν έβλαψε κανέναν”. Όμως, η αγάπη δεν είναι φόβος. Η πειθαρχία δεν είναι ξύλο, ταπείνωση ή ψυχολογική βία.

Είναι εύκολο να λέμε πως “έτσι μεγαλώσαμε κι εμείς”, αλλά η πρόοδος έρχεται όταν αναγνωρίζουμε τα λάθη και αλλάζουμε νοοτροπία.

🔹 Αν κουβαλάμε τραύματα, ας τα θεραπεύσουμε – όχι ας τα φορτώσουμε στα παιδιά μας.

🔹 Αν έχουμε θυμό, ας τον διαχειριστούμε – όχι ας τον ξεσπάσουμε πάνω τους.

🔹 Αν δεν μάθαμε αγάπη, ας τη μάθουμε μαζί με τα παιδιά μας – όχι ας τα κάνουμε να τη φοβούνται.

Η αλλαγή ξεκινά από εμάς. Δεν μπορούμε να μεγαλώνουμε παιδιά που θα γίνουν υγιείς ενήλικες αν εμείς δεν έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας.

Η Σιωπή Είναι Συνενοχή – Ας Γίνουμε Η Φωνή Τους

Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναγνωρίζει την ευθύνη όχι μόνο των γονέων αλλά και των κυβερνήσεων, των κοινοτήτων και των θεσμών να διασφαλίζουν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα που τα προστατεύουν και τους επιτρέπουν να αναπτύξουν πλήρως τις δυνατότητές τους.

Τα παιδιά δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ένα παιδί να κλαίει γοερά και έχουμε αγνοήσει το ένστικτό μας; Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί “δεν είναι δική μου δουλειά”;

Αν δεν μιλήσουμε εμείς, ποιος θα το κάνει;

📢 Αν δούμε σημάδια κακοποίησης, να ενημερώσουμε τις αρμόδιες αρχές.

📢 Αν γνωρίζουμε έναν γονιό που δυσκολεύεται, να τον στηρίξουμε.

📢 Αν έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε, να το κάνουμε τώρα.

Η κακοποίηση δεν συμβαίνει πάντα πίσω από κλειστές πόρτες. Συμβαίνει σε σπίτια, σε σχολεία, σε παιδικές χαρές. Ορισμένα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στον φόβο, χωρίς να γνωρίζουν ότι αξίζουν κάτι καλύτερο. Δεν μπορούμε να γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη.

Η Αγάπη Είναι Σεβασμός – Όχι Έλεγχος

Η γονεϊκή αγάπη δεν είναι έλεγχος, καταπίεση, φόβος. Δεν είναι να διαμορφώνουμε τα παιδιά μας σύμφωνα με τις δικές μας προσδοκίες, αλλά να τους δίνουμε χώρο να ανακαλύψουν τη δική τους προσωπικότητα.

 Η πραγματική αγάπη είναι η αποδοχή.

 Η πραγματική αγάπη είναι η ενθάρρυνση.

 Η πραγματική αγάπη είναι να μεγαλώνουμε παιδιά που θα νιώθουν ελεύθερα να είναι ο εαυτός τους, όχι να ζουν φοβισμένα για να μας ικανοποιούν.

Τα παιδιά δεν είναι προέκταση του εγωισμού μας. Είναι το μέλλον. Και το μέλλον δεν πρέπει να φοβάται.

Συμπέρασμα: Η Αλλαγή Ξεκινά από το Σπίτι μας

Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών μάς υπενθυμίζει ότι τα παιδιά δεν είναι η “ιδιοκτησία” κανενός. Είναι φορείς δικαιωμάτων, και ως κοινωνία, έχουμε την υποχρέωση να σεβαστούμε, να προστατεύσουμε και να προωθήσουμε αυτά τα δικαιώματα.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία, ας ξεκινήσουμε από το σπίτι μας.

Ας ακούσουμε τα παιδιά μας.

Ας τα σεβαστούμε.

Ας τα αγαπήσουμε πραγματικά.

Γιατί η αγάπη δεν είναι κατοχή. Είναι σεβασμός.

*Η Χριστίνα Παρπαρίνου είναι Ά Αντιπρόεδρος ΟΝΕ ΔΗΣΥ