Ο κάτοχος σκύλου που προκάλεσε τροχαίο στον αυτοκινητόδρομο στο επίκεντρο διαμάχης ενώπιον Δικαστηρίου

Στα Δικαστήρια έσυρε - κατ' ισχυρισμόν - ιδιοκτήτη σκύλου, με τον οποίο συγκρούστηκε, οδηγός οχήματος που κινείτο στον δρόμο Πάφου-Πόλης Χρυσοχούς, καταλογίζοντας του αμέλεια ή παράβαση νόμιμων καθηκόντων. Και αυτό διότι, όπως υποστήριξε, ενώ γνώριζε πως ο σκύλος του ήταν «άτακτος» ή αδέσποτος και κυκλοφορούσε ελεύθερα, δεν τον έθεσε υπό τη φύλαξή του σε περιφραγμένο και ασφαλή χώρο, και δεν τον επέβλεπε επαρκώς, ώστε να μην εισέλθει στον αυτοκινητόδρομο, ανακόπτοντας του την πορεία του και θέτοντας τον σε άμεσο κίνδυνο.

Το τροχαίο συνέβη τον Οκτώβριο του 2015, έπειτα από το οποίο το όχημα του ενάγοντα υπέστη υλικές ζημιές, οι οποίες καλύφθηκαν από ασφαλιστική εταιρεία, ωστόσο ο παραπονούμενος προσέφυγε στο Δικαστήριο επιδιώκοντας αποζημιώσεις.

Ωστόσο, στην αντίπερα όχθη ο εναγόμενος, υποστήριξε πως ουδέποτε ήταν ιδιοκτήτης ή κάτοχος κάποιου σκύλου, λέγοντας περαιτέρω πως κατά την ουσιώδη μέρα, είχε ακούσει θόρυβο που προέρχονταν από τον δρόμο που εφάπτεται της οικίας του. Ακολούθως, βγήκε στον δρόμο και αντίκρυσε τον ενάγοντα, που φώναζε και έβριζε τον σκύλο και τον ιδιοκτήτη του, που ήταν η αιτία του ατυχήματός του, ενώ ανέφερε πως στη σκηνή σταμάτησε τρίτο πρόσωπο, άγνωστο, το οποίο μετέφερε με το όχημά του τον σκύλο και έφυγε, με κατεύθυνση προς την Πάφο. Περαιτέρω, αρνήθηκε την ευθύνη για το ατύχημα και κατ΄ επέκταση τις ζημιές που ισχυρίστηκε πως υπέστη ο ενάγων, οι οποίες δεν οφείλονται σε ενέργειες του ιδίου. Πέραν αυτών, ήταν η θέση του πως εάν ο ενάγων αποζημιώθηκε από την ασφαλιστική του εταιρεία, δεν νομιμοποιείται να διεκδικεί δικαστικά αποζημίωση, εφόσον εκχώρησε τα δικαιώματά του στην ασφαλιστική εταιρεία, εξού και ζήτησε από το Δικαστήριο, όπως απορριφθεί η αγωγή.

Την εκδοχή του εναγόμενου αρνείται ο παραπονούμενος, ο οποίος επέμεινε στις θέσεις του, λέγοντας πως τα γεγονότα δεν έγιναν όπως τα περιγράφει ο πρώτος, υποδεικνύοντας περαιτέρω πως τον γνωρίζει, εξού και γνωρίζει πως ήταν ο ιδιοκτήτης του σκύλου, με τον οποίο συγκρούστηκε. Επιπρόσθετα ανέφερε πως ο ενάγων παραδέχθηκε στη σκηνή του ατυχήματος πως είναι δικός του και μπροστά στο μέλος της Αστυνομίας που είχε μεταβεί στη σκηνή, ενώ ισχυρίστηκε πως ήταν αυτός που μετέφερε στη συνέχεια τον σκύλο του στον κτηνίατρο. Η ασφαλιστική εταιρεία, όπως ανέφερε, του πλήρωσε τον επιδιορθωτή του οχήματος όλο το ποσό, πλην των €400,00 της απαίτησης, εξού και δεν εμποδίζεται να καταχωρήσει αγωγή.

Δεδομένου πως οι συνθήκες του τροχαίου δεν αμφισβητήθηκαν, το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου κλήθηκε να αποφασίσει κατά πόσο ο εναγόμενος ήταν ο ιδιοκτήτης του σκύλου, ή όχι και εάν ναι, κατά πόσο είχε κάποιο καθήκον επιμέλειας.

Το Δικαστήριο, παρέπεμψε στην αστυνομική έκθεση, στην οποία αναφαίρετο πως ο σκύλος ήταν περιουσία του ενάγων. Στη συνοπτική έκθεση γεγονότων, αναφαίρετο πως εισήλθε εντός του δρόμου «αδέσποτος σκύλος, ιδιοκτησίας του χχ», με αποτέλεσμα να προσκρούσει στο μπροστινό μέρος του οχήματος, να τραυματιστεί ο σκύλος και να μεταφερθεί σε ιδιώτη κτηνίατρο. «Δεν υπήρχε ωστόσο αναφορά στα χαρακτηριστικά του σκύλου ή ο αριθμός του ιδιωτικού οχήματος ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο, ούτε εξηγείται τυχόν διερεύνηση που οδήγησε στο συμπέρασμα πως ο σκύλος ήταν ιδιοκτησίας του εναγόμενου, από ποιον και πώς μεταφέρθηκε σε κτηνίατρο. Ο αστυνομικός, παρόλο που κλήθηκε, δεν προσήλθε στο Δικαστήριο για να αντεξεταστεί αναφορικά με τις αναφορές του για την κυριότητα του σκύλου, από πού προκύπτει, από ποιαν έρευνα. Δεν δόθηκε καλός λόγος, που να δικαιολογεί την μη προσέλευσή του στο Δικαστήριο για σκοπούς αντεξέτασης. Η μαρτυρία του ενάγοντος που βασίζεται σ' αυτό τον λόγο του αστυνομικού, σε σχέση με το ζήτημα αυτό, στον βαθμό που βασίζεται σ' αυτόν, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από το Δικαστήριο».

Περαιτέρω παρέπεμψε στην δήλωση του ατυχήματος προς την ασφαλιστική εταιρεία, όπου στο πεδίο των συνθηκών του ατυχήματος, δηλώθηκε πως ο εναγόμενος «ιδιοκτήτης του σκύλου» αρνήθηκε την ευθύνη, χωρίς όμως επεξήγηση, από πού προκύπτει ότι είναι ο ιδιοκτήτης.

Εξετάζοντας όλα τα δεδομένα, το Δικαστήριο κατέληξε πως δεν μπορεί να βασιστεί στη μαρτυρία του ενάγοντος ότι ο εναγόμενος, κατά τον χρόνο του ατυχήματος, ήταν ο ιδιοκτήτης ή κάτοχος και φύλακας του σκύλου που συγκρούστηκε με το όχημά του, ως σε αξιόπιστη μαρτυρία, για να διατυπώσει, εξ' αυτής, θετικά, σχετικό δικαστικό εύρημα.

«Η αναφορά του ενάγοντος ότι ο εναγόμενος παρέλαβε τον σκύλο από τον δρόμο, στην παρουσία της Αστυνομίας, και τον πήρε στον κτηνίατρο, που αμφισβητείται, δεν υποστηρίζεται είτε από τη μαρτυρία της Αστυνομίας, που δεν αναφέρεται σε μεταφορά του σκύλου από τον Εναγόμενο, είτε από μαρτυρία κτηνιάτρου (π.χ. της περιοχής) στον οποίο μεταφέρθηκε ο σκύλος μετά το ατύχημα για περίθαλψη, υποτίθεται από τον εναγόμενο. Εξάλλου, τη μεταφορά του τραυματισμένου σκύλου σε ιατρό θα μπορούσε να φροντίσει οποιοσδήποτε παρευρίσκονταν στο σημείο, χωρίς κατ' ανάγκη να είναι ιδιοκτήτης ή κάτοχος ή φύλακάς του, ή να ήταν, κατά τον χρόνο του ατυχήματος, κατ' επέκταση και χωρίς να μπορεί να εξαχθεί λογικά από μια τέτοια ενέργεια η ιδιοκτησία ή κατοχή και φύλαξη του σκύλου».

Περαιτέρω, υποδεικνύεται πως το γεγονός ότι η οικία ή το κατάστημα του εναγόμενου είναι στην περιοχή όπου έγινε το ατύχημα, δεν είναι αρκετό από μόνο του, ώστε να υποτεθεί πως ο σκύλος ήταν δικός του. «Με μια τέτοια προσέγγιση, κάθε ατύχημα με ζώο στην περιοχή, θα πρέπει να αποδίδεται σε ευθύνη του Εναγόμενου, επειδή έχει υποστατικά σ' εκείνη την περιοχή, διάσταση που δεν έχει, εκτιθέμενη με αυτόν τον τρόπο, λογική. Ούτε το γεγονός πως ο Ενάγων είδε στην ίδια περιοχή και άλλες φορές σκύλο, που και ο εναγόμενος λέει ότι είδε, επαρκεί για να συνδεθεί ο εναγόμενος με την ιδιοκτησία και κατοχή και φύλαξη του σκύλου που κτύπησε στο όχημα του ενάγοντος την 09.10.2015».

Από την άλλη, το Δικαστήριο σημείωσε πως οι αναφορές του εναγόμενου σε σχέση με το τι συνέβη κατά τον ουσιώδη χρόνο, ήταν εκφρασμένες με τρόπο που δίδει στα πράγματα μια ρεαλιστική και λογική διάσταση, όπως το άκουσμα θορύβου, η αντίδραση του οδηγού του οχήματος αμέσως μετά τη σύγκρουση, η ύπαρξη κι άλλων περαστικών από τη σκηνή, η ανάγκη αποσυμφόρησης του δρόμου με τη μεταφορά του σκύλου παραδίπλα, ο ερχομός της Αστυνομίας, η μεταφορά του σκύλου σε άγνωστο τόπο προς την κατεύθυνση της Πάφου. Ο εναγόμενος, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά που να θίγει τον ενάγοντα, όπως υπέδειξε το Δικαστήριο, ανέφερε πως θεωρεί πως ο λόγος που πιστεύει πως ήταν δικός του ο σκύλος ήταν γιατί και η οικία του είναι εκεί, αλλά και γιατί κάπου έπρεπε να καταλογίσει την ευθύνη. «Δεν υπήρχαν ουσιώδεις αντιφάσεις και αποκλίσεις από τη λογική, ούτε σημεία αναξιοπιστίας της μαρτυρίας του εναγόμενου, που είναι αποδεκτή, ως προς το αμφισβητούμενο θέμα του καθεστώτος ιδιοκτησίας, κατοχής ή φύλαξης του σκύλου που κτύπησε στο όχημα του ενάγοντος», αναφέρεται στην απόφαση.

Δεδομένου πως δεν υπήρξε επαρκής μαρτυρία, το Δικαστήριο, στην βάση των όσων τέθηκαν ενώπιον του, κατέληξε πως δεν αποδεικνύεται η ιδιοκτησία ή κατοχή ή φύλαξη του σκύλου που συγκρούστηκε με το όχημά του ενάγοντα, κάτι που σφράγισε την τύχη της αγωγής, η οποία και απορρίφθηκε.