Τελικά γύρισε τον Παπαθεοδώρου ανάποδα ο Πρόεδρος-Τελείωσαν οι ευκαιρίες και καθάρισε τα αγκάθια

Ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια από την έναρξη της διακυβέρνησης του Νίκου Χριστοδουλίδη ήταν τα σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της Αστυνομίας. Από τις πρώτες μέρες που μετακόμισε στον λόφο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε να αντιμετωπίσει τους κραδασμούς από την ανεπάρκεια της Δύναμης, η οποία πολλές φορές άφηνε το κράτος εκτεθειμένο. Και σχεδόν σε όλες τις προβληματικές περιπτώσεις, το πρόβλημα φαινόταν επιχειρησιακό και, ως εκ τούτου, ξεκινούσε από την ηγεσία.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Στέλιος Παπαθεοδώρου βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός της ηγεσίας της Αστυνομίας. Οι ίδιες συνθήκες επικρατούσαν και πριν από ένα χρόνο, όταν υπήρξαν τα διαδοχικά επεισόδια σε Χλώρακα και Λεμεσό και σε δύο περιπτώσεις η κατάσταση ξέφυγε εντελώς, με αυτά της Λεμεσού να θεωρούνται από τα χειρότερα επεισόδια που έγιναν στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία. Η Αστυνομία τότε είχε την πληροφόρηση αλλά αποδείχθηκε πως δεν είχε την ετοιμότητα και το σωστό επιχειρησιακό πλάνο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, ενώ στην περίπτωση της Πάφου είχε γίνει και ένα πρωτοφανές περιστατικό, όταν ο Αρχηγός Αστυνομίας μαζί με την τότε Υπουργό Δικαιοσύνης κάθισαν στα γραφεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης και συζητούσαν με καταζητούμενο πρόσωπο, το οποίο, μάλιστα, απειλούσε λίγες ώρες πριν από τηλεοράσεως ότι θα φέρει την Πάφο ανάποδα. Και ύστερα μπήκε κύριος στο περιπολικό και τον μετέφεραν στον προορισμό του, εκθέτοντας ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό.

Τότε τα αντανακλαστικά του Προέδρου δεν ήταν να αντικαταστήσει την Άννα Προκοπίου, παρόλο που εκείνη την πλήρωσε στο τέλος. Ήταν να αντικαταστήσει τον Αρχηγό της Αστυνομίας, μετά από απανωτές αστοχίες. Οι φήμες στα πολιτικά πηγαδάκια είχαν οργιάσει ότι έψαχνε διακαώς αντικαταστάτη του και έκανε προτάσεις σε διάφορα άτομα, εντός και εκτός της Δύναμης. Πλην, όμως, φαίνεται πως κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να καθίσει στην καυτή καρέκλα αμέσως μετά το ρεζίλεμα αυτό και έτσι ο τέως Αρχηγός είχε μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία δεν εκμεταλλεύτηκε, για να διορθώσει τα κακώς έχοντα στο Σώμα.

Ο Στέλιος Παπαθεοδώρου έμεινε στη θέση του και λίγες εβδομάδες μετά, μέσα σε μερικές ώρες, έγιναν δύο μεγάλες δολοφονίες που σχετίζονταν με τον υπόκοσμο. Μάλιστα αυτή της Λεμεσού έγινε πρωί, στον παραλιακό δρόμο της πόλης, εν μέσω διερχομένων, ενώ η δεύτερη στη Λευκωσία νωρίς το βράδυ, με sniper που έδρασε σε πυκνοκατοικημένη οικιστική περιοχή. Με το που πήγε, δηλαδή, να ξεχαστεί η προηγούμενη εντύπωση ότι η χώρα λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο, το αίσθημα ασφάλειας καταρρακώθηκε εκ νέου, καθώς πλέον δόθηκε η εντύπωση πως στην Κύπρο μπορεί να περπατάς νωρίς το πρωί σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Κύπρου και να βρεθείς στο διάβα ενός εκτελεστή. Δεν πρόλαβε να κοπάσει αυτός ο πανικός και στην Λεμεσό αγωνιζόταν ο Απόλλωνας με την ΑΕΛ, με τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Δημοκρατίας, να παρακολουθούν από τις οθόνες τους μία κροτίδα να χτυπά ένα μικρό κοριτσάκι. Στη διακοπή του αγώνα συνέβαλε και η πολιτική παρέμβαση, η οποία είχε σχολιαστεί ευρέως.

Ακολούθησαν πολλά και διάφορα, τα οποία συνέχισαν να πλήττουν ανεπανόρθωτα το αίσθημα ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης μίας απόπειρας φόνου σε ώρα αιχμής σε πολυσύχναστο δρόμο και μίας δολοφονίας υπό παρόμοιες περιστάσεις. Επίσης, εν μέσω απαγόρευσης χρήσης βεγγαλικών, οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων έκαναν show με εκτεταμένη χρήση τους χωρίς η Αστυνομία να αντιδρά. Και πριν από λίγες ημέρες, όταν οι δύο μεγάλες ομάδες της Λεμεσού συναντήθηκαν ξανά, γίναμε ξανά μάρτυρες σοβαρών επεισοδίων. Όλα αυτά λάμβαναν χώρα ενώ τα περισσότερα βράδια καταγράφονταν βόμβες και εμπρησμοί, χωρίς να φαίνεται σε οποιαδήποτε φάση να τίθεται υπό έλεγχον η κατάσταση και να βρίσκεται σε ύφεση το φαινόμενο.

Αυτή τη φορά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν πιο αποφασιστικός. Η απόδραση του «Κομμωτή», με τον τρόπο που έγινε, ήταν ασυγχώρητη. Και μάλιστα, μαζί με τον Αρχηγό, έπαυσε και τον Υπαρχηγό, Δημήτρη Δημητρίου. Όχι επειδή θεωρείτο ποτέ ότι έφερε εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά επειδή είναι σαφές ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήθελε να τοποθετήσει ανθρώπους που του ενέπνεαν εμπιστοσύνη στην κορυφή της ηγεσίας της Αστυνομίας, αντικαθιστώντας εντελώς την προηγούμενη τάξη πραγμάτων, της οποίας ο κ. Δημητρίου ήταν μέρος. Δεδομένου ότι εκκρεμούν οι διορισμοί όλων των Βοηθών Αρχηγών αυτή τη στιγμή, οι επιλογές πλέον θα γίνουν αποκλειστικά από ανθρώπους που θεωρεί σε προσωπικό επίπεδο ο Πρόεδρος ότι έχουν την ικανότητα να λάβουν τις κατάλληλες αποφάσεις.

Η Αστυνομία είναι Σώμα Ασφάλειας. Δεν μπορεί να είναι ο αδύναμος κρίκος σε μια χώρα, πόσο μάλλον ο περίγελος. Ακόμα και η σύλληψη του «Κομμωτή» δεν έγινε κατορθωτή επειδή δούλεψε στην εντέλεια ο μηχανισμός της Δύναμης, αλλά χάριν στην παρατηρητικότητα και το ενδιαφέρον ενός απλού πολίτη, που σήμανε συναγερμό. Και μέχρι την απόδρασή του, η βασική συζήτηση με την Αστυνομία ήταν η προσπάθεια της ηγεσίας να καταστείλει τον συνδικαλισμό των μελών της Δύναμης, ένα δημοκρατικό δικαίωμα των αστυνομικών, αντί η βελτίωση της επιχειρησιακής της ικανότητας.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήξερε ότι δεν μπορούσε να δώσει άλλες ευκαιρίες, ούτε να αναληφθεί ξανά η ευθύνη από πολιτικό προϊστάμενο. Οι συνεχείς αστοχίες αντανακλούσαν πάνω στην Κυβέρνηση. Και η αδιαφορία της Αστυνομίας εκλαμβανόταν από τους πολίτες ως αδιαφορία του κράτους. Άρα πλέον το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ηγετικό ή επιχειρησιακό, ήταν πολιτικό, γι’ αυτό και χρειάστηκε πολιτική επίλυση, αφού δεν έδειξε ποτέ πρόθεση ανάληψης ευθυνών ο προηγούμενος Αρχηγός. Το στοίχημα, τώρα, είναι σύντομα να αισθανθούν οι πολίτες τη βελτίωση που ο Πρόεδρος ευελπιστεί ότι θα επέλθει στο Σώμα.