Όταν η Αστυνομία συνεχίζει να παρανομεί, το φαινόμενο της δυστροπίας της Διοικήσεως στην εκτέλεση ακυρωτικών αποφάσεων

Αφορμή για το παρόν άρθρο έδωσε το εξής γεγονός. Πελάτης ο οποίος είναι ιδιοκτήτης οχημάτων ενοικίασης, παρέλαβε από το ταχυδρομείο σωρεία επιστολών, όλες με ημερομηνία Ιούλιος του 2024, από την τροχαία Αρχηγείου. Αφορούσαν τροχαίες παραβάσεις προσώπων που ενοικίασαν όχημα και που εντοπίστηκαν μέσω του συστήματος φωτοεπισήμανσης. Όλες οι επιστολές έφεραν στο τέλος την υπογραφή του κ. Ιωάννη Μαυρόχαννα, και από κάτω τον τίτλο «Ανώτερος Αστυνόμος, Διευθυντής τροχαίας Αρχηγείου» όχι χειρόγραφα αλλά σε σφραγίδα.

Ο κ. Μαυρόχαννας ήταν Ανώτερος Αστυνόμος μέχρι την 31/8/2023. Συνεπεία των συνεκδικαζόμενων προσφυγών Αρ. 135/17, 226/17, 267/17, 435/17, 436/17, 495/17, 501/17, 507/17, 535/17 και 373/18 με ημερομηνία έκδοσης ακυρωτικής απόφασης την 1/9/2023 ο κ. Μαυρόχαννας ως ένα εκ των ενδιαφερόμενων μέρος της εν λόγω προσφυγής, απώλεσε την προαγωγή του στον βαθμό του Αστυνόμου ΄Β από την 1/9/2023. Αυτό είχε ως άμεσο αποτέλεσμα να απωλέσει και τις μετέπειτα προαγωγές του, αφού συμπαρασύρονται, στον βαθμό του Αστυνόμου Ά, και Ανώτερου Αστυνόμου.

Δηλαδή το άμεσο αποτέλεσμα της εν λόγω προσφυγής είναι ότι από την 1/9/2023 μέχρι και σήμερα, ο κ. Μαυρόχαννας κατέχει τον βαθμό του Ανώτερου υπαστυνόμου.

Άμεσα σχετικό είναι το άρθρο 57 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου (Ν.158(I)/1999), που αναφέρει πως, «έπειτα από ακυρωτική απόφαση η πράξη εξαφανίζεται και η διοίκηση υποχρεούται να επαναφέρει τα πράγματα στη θέση στην οποία βρίσκονταν πριν από την έκδοση της πράξης που ακυρώθηκε».

Η πεισματική, εμμονή της ηγεσίας του Αστυνομικού σώματος είτε να μην ελέγχει τους αξιωματικούς της είτε εν γνώσει της να δείχνει ανοχή, συνιστά «δυστροπία» της Αστυνομίας έναντι του ακυρωτικού αποτελέσματος των αποφάσεων του Διοικητικού Δικαστηρίου.

Αντί οτιδήποτε άλλο, παραπέμπω δε στην ανάλυση του φαινομένου από το Βάσσο Ρώτη (βλέπε Τόμος Τιμητικός του Συμβουλίου της Επικρατείας 1929-1979, Τόμος 1, σ. 343) ως ιδιαιτέρως χαρακτηριστική. "Το Φαινόμενο της Δυστροπίας της Διοικήσεως στην Εκτέλεση Ακυρωτικών Αποφάσεων. Το Αδιέξοδο και τα Αντίδοτα". Μεταφέρω εδώ ένα από τα αποσπάσματα (σ. 363) :

«...την αίτηση ακυρώσεως, ύστατο και σίγουρο καταφύγιο στο Κράτος Δικαίου των αδικουμένων από την Διοίκηση, την υποσκάπτει ανεπανόρθωτα η δυστροπία της Διοικήσεως, που βλέπει τις ενέργειές της να ανατρέπονται χαρακτηριζόμενες ως μη νόμιμες, να συμμορφωθεί στα αποφασισθέντα. Δυστροπία που κρύβει έναν επικίνδυνο δεσποτισμό της Διοικήσεως, ασυμβίβαστο προς κάθε έννοια νομιμότητας και Κράτους Δικαίου. Στη περίπτωση αυτή διαπιστώνεται, με τις υπάρχουσες από τις κείμενες διατάξεις δυνατότητες παρακάμψεως της αντιδράσεως, η έλλειψη αποτελεσματικότητας της ακυρώσεως. Έλλειψη η οποία δεν οδηγεί μόνο σε αδιέξοδο και σε απόγνωση τους διοικουμένους, δημιουργεί σ' ευρείς κύκλους της κοινής γνώμης εκτιμήσεις και πεποιθήσεις διαλυτικές που εξασθενίζουν την επιρροή και φθείρουν το κύρος και το γόητρο της Διοικητικής Δικαιοσύνης».