Αν δεν αντιμετωπίζεις τα παιδιά ως παιδιά, δεν θα σε αντιμετωπίζουν ποτέ ως γονιό

Την Πέμπτη δημοσιεύτηκε ακόμη ένα δελτίο τύπου από την Αστυνομία, που αφορούσε την εξαφάνιση ενός δεκάχρονου αγοριού. Κάποτε τέτοια δελτία αποτελούσαν είδηση, ωστόσο πλέον όχι. Και αυτό διότι, σχεδόν καθημερινά, από τα ΜΜΕ παρελαύνουν αστυνομικές ανακοινώσεις με τις οποίες ζητείται η βοήθεια του κοινού για τον εντοπισμό ανηλίκων, που κατά κύριο λόγο εγκαταλείπουν τις στέγες όπου διαμένουν. Αυτοί οι ανήλικοι, τις πλείστες των περιπτώσεων, εντοπίζονται λίγες ώρες αργότερα.

Έτσι και στην περίπτωση του δεκάχρονου, που ψάχνοντας λίγο για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εγκατέλειψε τη στέγη που διέμενε, ενημερωθήκαμε πως «το κάνει συχνά, δεν είναι πρώτη φορά που φεύγει και στρέφεται». Εξάλλου, αυτό μπορεί να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε, αφού πολλές φορές τα απεικονιζόμενα πρόσωπα στις ανακοινώσεις, είναι επαναλαμβανόμενα.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να αναφερθεί πως οι Στέγες που διαμένουν αυτοί οι ανήλικοι, είναι του κράτους. Ενός κράτους, που δήθεν αναλαμβάνει την φροντίδα αυτών των παιδιών, που δεν έχουν την τύχη να μεγαλώσουν με τους γονείς τους, εάν υπάρχουν. Αυτών των παιδιών, που δυστυχώς βρίσκονται σε ευάλωτη θέση και κατατάσσονται σε «αυτά τα παιδιά» που θέλουν ειδική μεταχείριση. Και αυτό διότι, αυτά τα παιδιά, μεγαλώνουν μακριά από γονείς, μακριά από την πατρική και μητρική αγάπη, μακριά από κάθε προτέρημα που έχει ένα «φυσιολογικό» παιδί. Είναι αυτά τα παιδιά που πολλές φορές ακροβατούν σε ένα σχοινί, που αν δεν τα προσέξουν οι φύλακες, ενδεχομένως σε κάποια στιγμή θα καταλήξουν φυλακή. Και αν κάποιος έχει γνωρίσει κάποιους ανθρώπους που κατέληξαν στην φυλακή, για οποιοδήποτε έγκλημα, θα αντιληφθεί πως ηθικός αυτουργός ήταν η ανεπάρκεια του κράτους να τα στηρίξει όταν ήταν παιδιά.

Οι φύλακες για κάποια από αυτά τα παιδιά είναι οι Στέγες, άρα το κράτος που αναλαμβάνει την φροντίδα τους. Και αφού την αναλαμβάνει, πρέπει αντιληφθεί και το βάρος της ευθύνης που έχει έναντι σε αυτά τα παιδιά και να μην αντιμετωπίζει καταστάσεις ως φυσιολογικές. Σε αυτές τις Στέγες εργάζονται λειτουργοί, που πολύ πιθανόν αρκετοί να είναι γονείς. Αλήθεια, εάν έφευγε κάθε τρεις και λίγο το «κανονικό» παιδί ενός λειτουργού από την οικία του, θα το αντιμετώπιζε με τόση ελαφρότητα; Η απάντηση, θεωρείται δεδομένο, πως είναι όχι.

Σίγουρα αυτά τα παιδιά έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλα τα άλλα. Αλήθεια όμως, ποιο δεκάχρονο παιδί από αυτά «τα άλλα», ανοίγει απλά την πόρτα και φεύγει από το σπίτι του, χωρίς να γνωρίζουν οι γονείς του πού πάει; Και οι γονείς του, θα του επέτρεπαν σε ηλικία δέκα ετών, να πάει περίπατο μόνο του; Να κυκλοφορεί στους δρόμους μόνο του; Η απάντηση και πάλι είναι όχι και σε μία τέτοια περίπτωση η ευθύνη βαραίνει τους γονείς.

Έτσι και στην προκειμένη, η ευθύνη βαραίνει τους λειτουργούς από τις Στέγες και σε κάποια στιγμή η πολιτεία θα πρέπει να αντιληφθεί πως θα πρέπει να χτίσει ένα σύστημα κοινωνικής ευημερίας, για τις ευάλωτες ομάδες, αντί να ψάχνει τα γιατί μετά από κάθε τραγωδία. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του 16χρονου Στυλιανού, που έθεσε τέρμα στη ζωή του, μη αντέχοντας άλλο τις συνθήκες διαβίωσης του, με τις υπηρεσίες κοινωνικές ευημερίας να είχαν απλά ένα ρόλο κομπάρσου, αποτυγχάνοντας να προστατεύσουν το παιδί που φώναζε βοήθεια.

Βοήθεια όμως, μπορεί να φωνάζουν άλλα τόσα παιδιά, που είναι υπό την φροντίδα του κράτους, όπως ήταν και η Έλενα Φραντζή που τελικά κατέληξε στο θάνατο. Το θέμα όμως είναι να «ακούνε» αυτοί που πρέπει και έχουν την ευθύνη τους, γιατί οι Στέγες δεν είναι κατασκήνωση. Είναι το σπίτι ενός παιδιού που μεγαλώνει και από αυτό το σπίτι παίρνει τα εχέγγυα για να περπατήσει όταν ενηλικιωθεί.

Η εξαφάνιση ανηλίκων από Στέγες, αντιμετωπίζεται πλέον ως μια φυσιολογική κατάσταση, χωρίς να ακούμε - έστω για τυπικούς λόγους - την διεξαγωγή οποιαδήποτε έρευνας ή την επανεξέταση των πρωτοκόλλων, προκειμένου να διαφανεί τι πάει λάθος και να κλείσουν οι οφθαλμοφανές τρύπες, προτού βρεθούμε αντιμέτωποι με δυσάρεστα αποτελέσματα.

Εάν αυτόν τον δεκάχρονο, που απλά «πάει περίπατο και έρχεται και το κάνει συχνά», το χτυπούσε ένα αυτοκίνητο; Εάν ένας άλλος ανήλικος/η φεύγει για να πάει να κάνει ναρκωτικά; Αλήθεια, οι λειτουργοί που είχαν την ευθύνη ανήλικης που έφευγε μέρα παρά μέρα από την Στέγη, δεν ενημερώθηκαν (στο παρελθόν) από την Αστυνομία ότι κατήγγειλε πως έπεσε θύμα βιασμού και έκανε χρήση; Δεν θεωρούν πως απέτυχαν σε εκείνη την περίπτωση;

Το να ανοίγει την πόρτα απλά ένα παιδί και να φεύγει από τη Στέγη που διαμένει, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τους λειτουργούς, δηλαδή τους «γονείς» τους, αυτό από μόνο του συνεπάγεται με μια τεράστια αποτυχία στο ρόλο που θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να έχουν όσοι αποτελούν γρανάζι των υπηρεσιών κοινωνικές ευημερίας.

Αποτυχία επίσης είναι οι εμπλεκόμενοι να έχουν ρόλο θεατή, παρακολουθώντας ή δημοσιεύοντας απλά μια φωτογραφία ενός ανήλικου, ο οποίος στο μεταξύ στιγματίζεται, μόνο και μόνο για να πουν κάποιοι πως έκαναν την δουλειά τους. Η πραγματικότητα όμως είναι πως εάν την έκαναν, δεν θα είχαν ανάγκη αστυνομικές ανακοινώσεις ζητώντας την βοήθεια του κοινού, λες και χάθηκε καρφίτσα. Παιδί χάθηκε, που δεν έπρεπε να χαθεί. Αν έκαναν την δουλειά τους, όχι μόνο ένα παιδί δεν θα έφευγε από τη Στέγη, έτσι απλά, θα γνώριζαν και πού πάει. Όπως οφείλει να γνωρίζει ένας γονιός.

Ένα παιδί μπορεί να είναι και δέκα ετών, μπορεί και 17, μπορεί και 20. Κάποια μάλιστα, παραμένουν παιδιά γιατί δεν έζησαν ως παιδιά.

Αν δεν αντιμετωπίζεις τα παιδιά ως παιδιά, δεν θα σε αντιμετωπίζουν ποτέ ως γονιό. Και τον γονιό δεν τον καθορίζει πάντα το αίμα. Τον καθορίζει η αγάπη, η στήριξη και η αγκαλιά που δίνει στο παιδί του. Και το παιδί, πρέπει να ακούει, αλλά πρέπει και να το ακούς! Και κανένα παιδί δεν γεννιέται ούτε «αλήτης», ούτε χρήστης ναρκωτικών, ούτε παλιόπαιδο. Το θέμα είναι οι φύλακες του κάθε παιδιού!