Απογοήτευση και θλίψη
Γιαννάκης Ομήρου 12:00 - 04 Ιουλίου 2024
Συμπληρώνεται φέτος μισός αιώνας Τουρκικής στρατιωτικής κατοχής. Της κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου και καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών του Κυπριακού λαού.
Ποιο ήταν το καθήκον του Κυπριακού κράτους με αφορμή αυτή την θλιβερή επέτειο; Δεν θα έπρεπε να υπομνησθεί, στην διεθνή και την Ευρωπαϊκή κοινότητα, η εγκληματική διαγωγή της Τουρκίας να κατέχει παράνομα το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντί συμμόρφωσης προς τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών να εγείρει θρασύτατα αξιώσεις για νομιμοποίηση των τετελεσμένων του 1974;
Με κήρυξη του 2024 ως έτους καταγγελίας της πεντηκονταετούς τουρκικής παρανομίας και υπόδειξης προς την διεθνή κοινότητα της υποχρέωσης δραστικής και έμπρακτης ανάληψης ευθύνης προς αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο;
Δεν έπρεπε να οργανωθούν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Κύπρο, την Ελλάδα - πέραν των καθιερωμένων επετειακών - στα κράτη – μέλη της Ε.Ε αλλά και διεθνώς, ιδιαίτερα σε χώρες όπου υπάρχει παρουσία Κυπρίων και Ελλήνων πολιτών – Βρετανία και Η.Π.Α, Αυστραλία, Καναδά, Νότιο Αφρική – προκειμένου να αφυπνιστεί το διεθνές ενδιαφέρον για το Κυπριακό;
Δεν έπρεπε να αναληφθούν πρωτοβουλίες από το επίσημα κυπριακό κράτος για πραγματοποίηση σε όλες αυτές τις χώρες συνεδρίων, διασκέψεων, σεμιναρίων, ημερίδων με ομιλητές Ευρωπαϊκές και διεθνείς προσωπικότητες, που να υποδεικνύουν την κατάφωρη αδικία που συντελείται εις βάρος του Κυπριακού λαού για 50 ολόκληρα χρόνια;
Δεν έπρεπε να αξιοποιηθεί αυτή η χρονιά, με τον ισχυρό συμβολισμό, της επί 50 ολόκληρα χρόνια συνεχιζόμενης τουρκικής αδικοπραγίας, προκειμένου να επισημανθεί η ανεπίτρεπτη νωχελικότητα και απραξία διεθνών και περιφερειακών οργανισμών αλλά και κυβερνήσεων και κρατών να ενεργήσουν προς την κατεύθυνση εφαρμογής του διεθνούς νόμου; Δεν θα έπρεπε παράλληλα με αυτές τις εκδηλώσεις να αναδειχθεί η Διεθνής και Ευρωπαϊκή υποκρισία, της πολιτικής των «δύο μέτρων και σταθμών», που ενώ στην περίπτωση της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, πέραν της φραστικής καταδίκης, υπάρχει έμπρακτη αλληλεγγύη προς την Ουκρανία;
Δεν έπρεπε τα 50 χρόνια του Κυπριακού δράματος να αποτελέσουν την ευκαιρία να «χαλάσουμε τον κόσμο», για να ακουστεί η κραυγή του Κυπριακού λαού, του προσφυγικού κόσμου, των θυμάτων της τραγωδίας, των συγγενών των αγνοουμένων, των εγκλωβισμένων;
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Ως «άβουλοι και μοιραίοι» συνηθίσαμε στη ρουτίνα της κατοχής, της διχοτόμησης, της υποταγής στην καθημερινότητα και στον περίφημο «ωχαδερφισμό»;
Ότι και να συμβαίνει ένα είναι βέβαιο.
Παρελήφθη αμελώς και ακατανόητα μια σημαντική χρονικά συγκυριακή δυνατότητα, να ξαναζωντανέψουμε την Κυπριακή υπόθεση, να αναδείξουμε ευθύνες και κυρίως να ενεργοποιήσουμε πολιτικές δράσεις, πρωτοβουλίες, ενέργειες και μέτρα κατά της κατοχής και της κατίσχυσης του δικαίου.
Απογοήτευση και θλίψη!