Μια βιωματική εμπειρία και μια προσωπική άποψη/παρέμβαση για τον ΔΗΣΥ-«Παρθενογένεση» η μόνη λύση

Ευρισκόμενος σήμερα σε μια ηλικία των 45 ετών και προερχόμενος από μια οικογένεια παραδοσιακά και ενεργά Συναγερμική, έζησα και αισθάνομαι ότι μπορώ να έχω αντίληψη για τις διάφορες εκφάνσεις/στιγμές της ιστορίας και πορείας του κόμματος τις τελευταίες τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, αλλά και άποψη για τα όσα θλιβερά στις μέρες μας διαδραματίζονται στον ΔΗΣΥ.

Αρχικά, όπως έχω προαναφέρει, ως μέλος μιας παραδοσιακής Συναγερμικής οικογένειας και με ένα πατέρα στέλεχος, που από το μετερίζι της βάσης της παράταξης ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες μάχες που έδωσε το κόμμα.

Αλλά και μετέπειτα, υπό την επαγγελματική μου ιδιότητα-την δημοσιογραφική-ακόμη πιο στενά και από μέσα, αλλά ως επαγγελματίας πλέον σαφώς αποστασιοποιημένος από προσωπικές θέσεις, απόψεις και προτιμήσεις, αφού η μοίρα το έφερε να μου ανατεθεί σε αρκούντως νεαρή ηλικία η ενασχόληση με το πολιτικό/κομματικό θεματολογικά αντικείμενο και εκ των πραγμάτων η κάλυψη του ρεπορτάζ (και) του ΔΗΣΥ.

Βίωσα λοιπόν από πρώτο χέρι ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξης του ΔΗΣΥ στην πολιτική ζωή της χώρας… Από τα πέτρινα για το κόμμα και δύσκολα για τους υποστηρικτές του χρόνια της δεκαετίας του 1980, με θύμισες-αν και σε μια ηλικία μόλις εννέα ετών-των προεδρικών εκλογών του 1988, όταν ενώ ετοιμαζόμασταν τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας να πανηγυρίσουμε την εκλογή του Γλαύκου Κληρίδη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, το αποτέλεσμα γύρισε και χάθηκε η νίκη από τον Γιώργο Βασιλείου.

Όπως και πέντε χρόνια αργότερα, το 1993, όταν σε συνεργασία με το ΔΗΚΟ στον δεύτερο γύρο ο Γλαύκος Κληρίδης κέρδισε τις εκλογές και κατέστη ο ΔΗΣΥ για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμμα εξουσίας, αλλά και την πύρρειο επανεκλογή του το 1998.

Με εμένα, υπηρετώντας τότε την στρατιωτική μου θητεία, κάπου σε μια μονάδα στην Λευκωσία και με κολλημένο το αυτί σε ένα μικρό ραδιοφωνάκι να ακούω την εξέλιξη της καταμέτρησης. Και ακολούθως, τις κόρνες από τους πανηγυρισμούς στην πρωτεύουσα, εκεί όπου ήθελα όμως δεν μπορούσα να βρίσκομαι…

Για να φθάσουμε κάπως έτσι στην δεκαετία του 2000, με την διετία 2003-2004 να καθίσταται όπως έμελλε να αποδειχθεί στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, εξαιρετικά κομβική για την μετέπειτα διαδρομή του κόμματος, καθώς μάλλον θα άλλαζε τον ΔΗΣΥ όπως μέχρι τότε τον γνωρίζαμε.

Και θα άνοιγε πληγές, οι οποίες όσο και αν στην εξέλιξη των πραγμάτων επιφανειακά επουλώθηκαν, ποτέ δεν έκλεισαν οριστικά, απλώς επιτυγχανόταν ο περιορισμός της αιμορραγίας.

Οι προεδρικές εκλογές του 2003, ήταν ίσως το πρώτο μεγάλο τεστ αντοχής της παράταξης στην μακρά ιστορία της από το 1976, καθότι η απόφαση του Αλέκου Μαρκίδη, με την υποστήριξη σημαντικού αριθμού πρωτοκλασάτων στελεχών του κόμματος, να αμφισβητήσει τον ιστορικό ηγέτη και στενό συνεργάτη του Γλαύκο Κληρίδη, άνοιξε ένα κύκλο εσωστρεφείας και εμφύλιου πολέμου στον ΔΗΣΥ, που ανάλογου μεγέθους δεν υπήρξε ποτέ προηγουμένως.

Έτσι, η απώλεια της εξουσίας(σ.σ. υπενθυμίζουμε χάρη της ιστορίας πως εξελέγη από τον πρώτο γύρο ο Τάσσος Παπαδόπουλος), φάνταζε όχι απλώς ως μια εξέλιξη απόλυτα φυσιολογική, αλλά υπό το πρίσμα των επιπτώσεων ασήμαντη μπροστά στα προβλήματα και κλυδωνισμούς που εσωτερικά ο ΔΗΣΥ καλείτο να αντιμετωπίσει.

Προβλήματα και κλυδωνισμοί που περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα θα διογκώνονταν με το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν και την περίπου καθολική διάσταση στην οποία η τότε-υπό τον Νίκο Αναστασιάδη-ηγεσία του ΔΗΣΥ βρέθηκε με την βάση του κόμματος, της οποίας ένα 66% δεν ακολούθησε την επίσημη γραμμή για «ναι» και συμπαρατάχθηκε με τις δυνάμεις του «όχι».

Και σαν να μην έφθανε αυτό, ως κερασάκι στην τούρτα και ως απότοκο της διάστασης αυτής, θα ερχόταν η διάσπαση με την αποχώρηση ηγετικών στελεχών τα οποία δημιούργησαν νέους κομματικούς σχηματισμούς, όπως ήταν το Ευρωπαϊκό Κόμμα(ΕΥΡΩΚΟ) του Δημήτρη Συλλούρη και η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία(ΕΥΡΩΔΗ) του Πρόδρομου Προδρόμου, αλλά και ο «Συνδυασμός για την Ευρώπη» στις ευρωεκλογές του 2004, του οποίου μάλιστα ηγήθηκε ένας πρώην πρόεδρος και ιστορικό στέλεχος του ΔΗΣΥ, ο Γιαννάκης Μάτσης.

Δεν θα μακρηγορήσω με περαιτέρω αναλυτική ιστορική αναδρομή για το τι ακολούθησε από το 2004 μέχρι το 2024, θα αρκεστώ απλώς στην βασική, κατά την προσωπική μου ανάγνωση των πραγμάτων, διαπίστωση.

Ότι μπορεί μαζεύοντας τα κομμάτια του και μέσα από ομολογούμενους πολιτικά επιδέξιους χειρισμούς του Νίκου Αναστασιάδη ως προέδρου του κόμματος, ο ΔΗΣΥ να κατάφερε να συγκρατήσει δυνάμεις, να επιστρέψει δριμύτερος, να καταστεί πρώτο κόμμα και να επανέλθει στην εξουσία για μια ακόμη δεκαετία(2013-2023), ωστόσο, το δημοψήφισμα του 2004 κυνηγά μέχρι σήμερα την παράταξη.

Γιατί πολύ απλά, δημιούργησε μια βάση ψηφοφόρων ανομοιογενή και συγχυσμένη ως προς το τι πραγματικά πρεσβεύει ο ΔΗΣΥ, σε πρώτη φάση για το Κυπριακό και για το αν είναι όντως η εθνικόφρονα παράταξη την οποία η δική μου γενιά ψηφοφόρων και οι προηγούμενες έμαθαν και ακολούθησαν ή κατά πόσο μετατράπηκε σε ένα κόμμα έτοιμο για την όποια λύση, σε ένα κόμμα για το οποίο όποιος κρατά ακόμη την ελληνική σημαία είναι εθνικιστής και ακραίος, δεν θέλει την λύση του Κυπριακού ωσάν κάτι τέτοιο να προϋποθέτει την διαγραφή της εθνικής μας ταυτότητας.

Αλλοιώθηκε η μέχρι τότε καθαρή σύνθεση της βάσης της παράταξης, γιατί πολλοί παραδοσιακοί υποστηρικτές του κόμματος κινήθηκαν προς άλλες κατευθύνσεις, την ίδια ώρα που έγιναν λόγω του «ναι» στο σχέδιο Ανάν ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ και φίλα προσκείμενοι, άνθρωποι που μέχρι το 2004 θεωρούσαν το κόμμα κάτι περίπου σαν μίασμα, σαν ανάθεμα της πολιτικής ζωής της χωράς.

Για να ενισχυθεί σε δεύτερη φάση αναπόφευκτα η σύγχυση στην ήδη συγχυσμένη βάση ψηφοφόρων, αφού φρόντισαν οι νεοφανείς Συναγερμικοί που παρείσφρησαν και σε διάφορες θέσεις του κομματικού μηχανισμού και της κομματικής πυραμίδας, να εμβολιάσουν σταδιακά την παράταξη με ιδέες, θέσεις και απόψεις τάχα προοδευτικές, να μεταφέρουν τον ΔΗΣΥ αργά αλλά σταθερά-και ας μην το παραδέχεται κανείς- αριστερότερα της κεντροδεξίας, του φυσικού του δηλαδή χώρου.

Με αποτέλεσμα, όσοι από τους παλιούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους του, είτε για λόγους κομματικού πατριωτισμού έμειναν είτε έφυγαν και επέστρεψαν, να πάλευαν και να παλεύουν μέσα τους, να αναρωτιούνται αν είναι αυτός ο ΔΗΣΥ με τον οποίον μεγάλωσαν, να ψάχνουν να βρουν επί σωρείας πολιτικών ζητημάτων και όχι μόνο για το Κυπριακό, εξαιρουμένης της οικονομίας, ποιες είναι οι διαφορές με το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, το ΑΚΕΛ. Και να μην βρίσκουν…

Μοιάζουν να έγιναν και να αισθάνονται ξένοι στο ίδιο τους το σπίτι, να ακούνε εδώ και χρόνια θέσεις ξένες προς το DNA του κόμματός τους και το δικό τους. Έχασε ο ΔΗΣΥ εδώ και χρόνια τον ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό του, κατέστη ένα κόμμα χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα, ή με μια ταυτότητα που πολύ αμφιβάλλω αν είναι αυτή την οποία ο Γλαύκος Κληρίδης-τον οποίο αρκετοί στην Πινδάρου συχνά-πυκνά επικαλούνται, είχε υπόψη του και οραματιζόταν πριν από περίπου πέντε δεκαετίες.

Είναι εδώ και χρόνια ο ΔΗΣΥ ένα συγχυσμένο και με συγχυσμένους ψηφοφόρους κόμμα, ένα κόμμα με μια ανομοιογενή βάση και ηγεσία, που κατάφερνε να προχωρά και να διατηρεί τον πρωταγωνιστικό του ρόλο χάρη στην παρουσία ηγετικών φυσιογνωμιών στις τάξεις του, που είχαν το χάρισμα ή ήξεραν την τέχνη του να κρατούν τις ισορροπίες, να συγκεράζουν τις διαφορετικές σχολές σκέψεις και να βάζουν το «εμείς» πιο πάνω από το «εγώ».

Χάθηκε αυτό πλήρως και φαίνεται οριστικά στον ΔΗΣΥ κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές με την εμμονική στάση του τέως προέδρου του να γίνει με το «έτσι θέλω» Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χάθηκε κατά την στιγμή εκείνη που το «εγώ» μπήκε εκκωφαντικά πάνω από το «εμείς» για να ανοίξει αναπόφευκτα για τα καλά τον Ασκό του Αιόλου…

Φθάσαμε στο σημείο ο ηγέτης του ΔΗΣΥ να παρακινεί εμμέσως, αλλά με απόλυτη σαφήνεια τους υποστηρικτές του να ψηφίσουν τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ για να μην εκλεγεί ο προερχόμενος από τις τάξεις του κόμματος αποστάτης υποψήφιος, σε μια εκδικητική και μάλλον απολιτίκ-κατά την προσφιλή και του ίδιου έκφραση- στα δικά μου μάτια προσέγγιση των πραγμάτων...

Το γιατί χάθηκαν βεβαίως για τον ΔΗΣΥ ή καλύτερα για την τέως ηγεσία του οι προεδρικές εκλογές του 2023 είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, άμεσα όμως συνυφασμένη με τα όσα σήμερα συζητάμε.

Γιατί θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αυτή την στιγμή τα πράγματα αν κατά την δεκαετή παρουσία της στον 5ο όροφο της Πινδάρου η τέως ηγεσία του κόμματος καταδεχόταν να κατέβει έστω και λίγο στους κοινούς θνητούς της παράταξης και της κοινωνίας, αν-αφού δεν το έπραξε-έβαζε έστω και την υστάτη, το «εγώ» πιο πάνω από το «εμείς» την κρίσιμη στιγμή των αποφάσεων για τις προεδρικές...

Όπως και να έχει, η κρίση που περνά σήμερα ο ΔΗΣΥ είναι ίσως η κορύφωση, μεγαλύτερη και πιο δύσκολη, εκείνης του 2004. Γιατί αφενός, δεν έχει ο ΔΗΣΥ τα ηγετικά στελέχη εκείνα με το ειδικό πολιτικό βάρος και εκτόπισμα για να την διαχειριστούν επιτυχώς, μόνο κατάθλιψη προκαλούν οι συγκρίσεις για όσους ζήσαμε τις παλιές καλές εποχές του παρελθόντος.

Αφετέρου, προφανώς με πολιτικούς όρους ομιλούντες το ουσιαστικότερο, γιατί είναι η κορύφωση μιας κρίσης ιδεολογικοπολιτικής, κρίσης προσανατολισμού και κατεύθυνσης, είναι το αποτέλεσμα του ανομοιογενούς συνονθυλεύματος από το οποίο αποτελείται ο ΔΗΣΥ, μιας μάχης σχολών σκέψεων κατά την οποία η νεοταξική θέλει να επιβληθεί άνευ συμβιβασμών και διά παντός της παραδοσιακής, να σφραγίσει την δρομολογούμενη, ειδικά κατά την τελευταία δεκαετία, αλλοίωση του DNA της παράταξης και των παραδοσιακών υποστηρικτών της.

Αν σέβεται λοιπόν τον κόσμο του ΔΗΣΥ και την ιστορία της παράταξης έχει υποχρέωση η σημερινή ηγεσία να μιλήσει ξεκάθαρα. Ας καθίσουν και να σκεφτούν τι θέλουν να πρεσβεύει και ποια μάζα ψηφοφόρων επιθυμούν να εκπροσωπεί ο ΔΗΣΥ, ας προχωρήσουν σε ένα ιδεολογικοπολιτικό συνέδριο επανασύστασης.

Γιατί αν μη τι άλλο, έτσι θα μπορέσει η ίδια-αν αυτό επιθυμεί- να πορευθεί απερίσπαστη μαζί με τους νεοφανείς ψηφοφόρους της και τα δήθεν προοδευτικά της στελέχη στον δρόμο που η μόδα της εποχής προφανώς επιτάσσει, αλλά και όσοι διαφωνούν με αυτή την πορεία θα μπορέσουν να χωνέψουν μια και καλή ότι ο ΔΗΣΥ στον οποίο κάποτε πίστεψαν έπαψε να υπάρχει, ότι είναι πλέον ένας εντελώς διαφορετικός πολιτικός χώρος στον οποίο βάσει των δικών τους αρχών, αξιών και ιδεών, ίσως και να μην έχουν πια θέση.

Η μόνη ή καλύτερη λύση για την σημερινή ηγεσία του ΔΗΣΥ είναι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, είναι η... παρθενογένεση.