Το ευρωπαϊκό DNA του ΔΗΣΥ… Το deja vu του 2004 και μια συζήτηση που σίγουρα πρέπει να γίνει

Το 2004 ο ΔΗΣΥ κατερχόταν στις πρώτες ευρωεκλογές στις οποίες συμμετείχε η Κυπριακή Δημοκρατία βαθιά λαβωμένος και διασπασμένος ως απότοκο των όσων προηγήθηκαν κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος.

Πρωτοκλασάτα τότε στελέχη του κόμματος της γραμμής του «όχι» κατέρχονται με δικό τους συνδυασμό στην εκλογική αναμέτρηση, ο οποίος με ηχηρό όνομα στο ψηφοδέλτιο του τον πρώην πρόεδρο της παράταξης Γιαννάκη Μάτση, εξέλεγε τον ίδιο ως ευρωβουλευτή.

Πολλοί ήταν εκείνοι που ανέμεναν μέσα σε ένα ουδόλως ευνοϊκό για την Πινδάρου εκλογικό περιβάλλον, πως ο ΔΗΣΥ θα δεχόταν μια μεγάλη εκλογική ήττα, ότι η πρώτη παρουσία του κόμματος σε Ευρωεκλογές δεν θα δικαίωνε τον αυτοπροσδιορισμό του ως η κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη του τόπου, ως η πολιτική δύναμη εκείνη της οποίας ο ιστορικός ηγέτης Γλαύκος Κληρίδης, μέχρι προ μερικών μηνών Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο ΔΗΣΥ ωστόσο, με πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη, κατάφερε να διαψεύσει τα προγνωστικά και παρά την συρρίκνωση των ποσοστών του συγκριτικά με τις βουλευτικές εκλογές του 2001-όταν είχε εξασφαλίσει 34%-, έκοψε πρώτο το νήμα των ευρωεκλογών εξασφαλίζοντας 28,23% και εκλέγοντας δύο ευρωβουλευτές.

Περίπου ανάλογα δυσμενές υπήρξε για τον ΔΗΣΥ και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κλήθηκε να δώσει την μάχη των Ευρωεκλογών είκοσι χρόνια αργότερα.

Με τις πληγές που άνοιξαν οι προεδρικές εκλογές του 2023 να είναι ανοιχτές, με μια νέα ηγεσία που είχε να αντιμετωπίσει όχι απλώς τους εξωτερικούς πολιτικούς αντιπάλους της, αλλά πολύ περισσότερο τα…χτυπήματα εκ των έσω, με τις καταγραφείσες στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις παράπλευρες απώλειες προς το ΕΛΑΜ, καθώς και με την φθορά της δεκαετούς διακυβέρνησης ως κυβερνών κόμμα κατά την περίοδο 2013-2023 να μην είχε εκλείψει ως παράγοντας αρνητικός για τις παραπέρα προοπτικές του, το διακύβευμα για ΔΗΣΥ ήταν σε αυτές τις ευρωεκλογές μεγαλύτερο, ίσως όσο ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία του.

Πολύ περισσότερο, που αν στην όλη εξίσωση προστεθεί το γεγονός ότι έδωσε την μάχη με ουσιαστικά παροπλισμένες και εν πολλοίς αμφιλεγόμενη συνεισφορά στον προεκλογικό αγώνα, δύο προσωπικότητες που τα τελευταία χρόνια αληθές είναι πως μόνο προς την κατεύθυνση συνοχής και συσπείρωσης της παράταξης δεν συνέβαλαν-βλέπε Νίκο Αναστασιάδη και Αβέρωφ Νεοφύτου- η κρισιμότητα του στοιχήματος για τον ΔΗΣΥ στις ευρωεκλογές καθίστατο εν πολλοίς κάτι περισσότερο από διττό.

Αφενός η εκλογή δύο ευρωβουλευτών και αφετέρου η κατά το δυνατό μικρότερη απώλεια ποσοστών και η διατήρηση των δύο εδρών στην Ευρωβουλή, με τρόπο όμως που θα έβαζε τα θεμέλια για οικοδόμηση συνθηκών που θα επιτρέψουν στην παράταξη να προχωρήσει αφήνοντας πίσω της την εσωστρέφεια και να επαναφέρει την ενότητα.

Εκ του αποτελέσματος της κάλπης, προφανώς και μπορεί να λεχθεί πως επί της ουσίας ο βασικός στόχος επιτεύχθηκε, αφού το περίπου 25% που εξασφάλισε έδωσε στον ΔΗΣΥ την πρωτιά που ήθελε και η οποία στο τέλος της ημέρες αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας για την εκλογή δύο ευρωβουλευτών.

Έχοντας στις Ευρωεκλογές του 2019 εξασφαλίσει 29% και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2021 σχεδόν 28%, ο ΔΗΣΥ περιόρισε στον μέγιστο δυνατό υπό τις περιστάσεις βαθμό τις διαρροές του, φόρεσε το ευρωπαϊκό του κοστούμι, επιβεβαίωσε το ευρωπαϊκό DNA του, αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά κόμμα… εφτάψυχο. Κάτι σαν de javu του 2004...

Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για αποτέλεσμα που δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς, αλλά ως μια καλή ευκαιρία ανασυγκρότησης και επαναχάραξης πορείας, για πραγματική επανεκκίνηση που θα επιτρέψει ίσως κάποτε στον ΔΗΣΥ να γίνει και πάλι η πραγματικά κυρίαρχη πολιτική δύναμη στον χώρο της κεντροδεξιάς.

Στο πλαίσιο τούτο, παρά την ανακούφιση που δικαίως η ηγεσία του ΔΗΣΥ μπορεί να αισθάνεται, θα ήταν ολέθριο για την Πινδάρου σφάλμα, αν παραγνώριζε, υποτιμούσε ή τοποθετούσε επιμελώς κάτω από το χαλί το αποτέλεσμα των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, εκεί όπου η ήττα για το κόμμα άγγιξε δίχως άλλο τα όρια της πανωλεθρίας.

Αυτό είναι μεν μια άλλη συζήτηση, αλλά συνάμα και μια συζήτηση που σίγουρα πρέπει να γίνει στην επόμενη μέρα ανάγνωσης του εκλογικού αποτελέσματος στο σύνολό του...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Η μεγάλη ήττα του συστήματος-Γιατί οι πολίτες έκαναν follow τον Φειδία αντί τα κόμματα
• Η χαμένη αίγλη της ΕΔΕΚ, η ΔΗΠΑ χωρίς ταυτότητα και το υπαρξιακό ζήτημα των Οικολόγων