Αναζητώντας δικαίωση σε ένα ωκεανό αδικίας...

Ήταν Σεπτέμβριος του 2005, όταν ο εθνοφρουρός Θανάσης Νικολάου, βρέθηκε νεκρός κάτω από το γεφύρι της Άλασσας. Ούτε σε ταινία στα σινεμά δεν θα περίμενε κανείς τις εξελίξεις που καταγράφηκαν όλα αυτά τα χρόνια γύρω από αυτή την πολύκροτη υπόθεση. Εξελίξεις που δεν καταγράφηκαν ούτε στα πιο μεγάλα σήριαλ της ελληνικής ή διεθνούς τηλεόρασης, που αν μη τι άλλο, σε κάποια στιγμή οι τηλεθεατής έβλεπαν το τέλος. Σε αυτή την υπόθεση, το τέλος, που συνεπάγεται με φως και δικαίωση,19 χρόνια μετά, ακόμη δεν έχει έρθει. Μια υπόθεση με θύμα, όχι μόνο τον 26χρονο «καγκουρό» όπως τον αποκαλούσαν και τον κορόιδευαν οι στρατιώτες στο στρατό που υπηρετούσε, αλλά και ολόκληρο το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης. Θύμα γιατί το κύρος του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και τα «τραύματα» που δέχθηκε δεν αναμένεται να επουλωθούν ποτέ, αντιθέτως η ιστορία θα μνημονεύεται για δεκαετίες, αλλά την ίδια ώρα το σύστημα μετατράπηκε και σε θύτης. Και αυτό διότι, συνέβαλε να «θαφτεί» μαζί με τον Θανάση και η υπόθεση, με αποτέλεσμα η οικογένεια του αδικοχαμένου να αναζητεί μέχρι σήμερα δικαίωση σε ένα ωκεανό αδικίας.

Τα πιο πάνω συμπεράσματα δεν εξάγονται αυθαίρετα. Δεν πρόκειται ούτε για εικασίες, ούτε για μύθους. Αντιθέτως καταγράφονται στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το 2020, όπου κατέληξε πως «ολόκληρη η έρευνα της Αστυνομίας ήταν πλημμελής γιατί από την αρχή θεωρήθηκε πως η παρούσα υπόθεση επρόκειτο για μια απλή συνήθη περίπτωση αφύσικου θανάτου. Το αποτέλεσμα της έρευνας της Αστυνομίας στηρίχθηκε στα ευρήματα της ιατροδικαστικής γνώμης του κου. Π. Σταυριανού ο οποίος διαπίστωσε πως ο αποβιώσας πιθανότατα να αυτοκτόνησε». Το ΕΔΑΔ προχώρησε μάλιστα και υπέδειξε πως «δεν έγινε οποιαδήποτε προσπάθεια να ανιχνευθεί άλλη πιθανή αιτία θανάτου. Αντί αυτού, το πόρισμα για την αιτία θανάτου στηρίχθηκε μόνο στην εικασία και γνώμη του κου Π. Σταυριανού ως προς την αιτία θανάτου».

Είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν με την απόφαση του ΕΔΑΔ οι Κυπριακές Αρχές, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Και αυτό διότι, οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ είναι δεσμευτικές και με αυτές πρέπει να συμμορφώνονται όλα τα κράτη μέλη.

Από την άλλη, η απόφαση αποδεικνύει αυτό που καταγράφεται πιο πάνω. Ότι δηλαδή, το σύστημα της απονομής δικαιοσύνης μετατράπηκε σε θύτη στην μεταθανάτια διερεύνηση της υπόθεσης. Τα όσα προηγήθηκαν της απόφασης κρίθηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο από τη μία δικαίωσε την οικογένεια του εθνοφρουρού και από την άλλη καταδίκασε την Κύπρο για τις ενέργειες της, ή καλύτερα για τις ενέργειες που δεν έκανε ώστε να διαφανούν τα αίτια θανάτου ενός νεαρού που βρέθηκε να κείτεται νεκρός κάτω από το γεφύρι της Άλασσας. Οι δε κατονομαζόμενες παραλείψεις, όπως ανέφερε το ΕΔΑΔ, υπονόμευσαν την αληθοφάνεια των πορισμάτων της αρχικής έρευνας και τροφοδότησαν τις υποψίες της οικογένειας για συγκάλυψη. Μια πιο προσεκτική και ενδελεχής συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, όπως υποδείχθηκε, θα μπορούσε να είχε ρίξει φως σε ορισμένες κρίσιμες πτυχές της υπόθεσης».

Το τι ακολούθησε από το 2020, όταν εκδόθηκε η απόφαση του ΕΔΑΔ, μέχρι σήμερα, λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Ο αγώνας ή καλύτερα ο Γολγοθάς της οικογένειας, συνεχίστηκε, παρά τις δακρύβρεκτες δηλώσεις περί στήριξης. Έρευνες επί ερευνών, εκταφή οστών, εμπειρογνώμονες, πορίσματα που δεν άρεσαν και «ακυρώθηκαν», ποινικά αδικήματα που μπήκαν στο συρτάρι, εμπλεκόμενοι που δεν εντοπίστηκαν και στο τέλος η θανατική ανάκριση που μετατράπηκε σε μια μεγάλη δικαστική μάχη μεταξύ δύο πλευρών, που υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να βρίσκονταν στην ίδια γραμμή πλεύσης. Ωστόσο, με την έναρξη της διαδικασίας διαφάνηκε πως επρόκειτο για δύο στρατόπεδα. Από τη μία η οικογένεια να παλεύει να αποδείξει πως επρόκειτο για δολοφονία και από την άλλη, στην αντίπερα όχθη, η Δημοκρατία μέσω της Εισαγγελίας, να αμφισβητεί πως πρόκειται για εγκληματική ενέργεια, κρατώντας μάλιστα σημαία τον Πανίκο Σταυριανό. Δηλαδή, το πρόσωπο, εξαιτίας του οποίου καταδικάστηκε η Κύπρος από το ΕΔΑΔ, ενώ το πόρισμα Μάτσα-Αλεξόπουλου, με τον πρώτο μάλιστα να αποκλείεται από τους μάρτυρες της Εισαγγελίας, αφού διαφωνούσε με τα ευρήματα του, να υποδεικνύει ποινικά αδικήματα, όπως και για τρία πρώην στελέχη της Αστυνομίας που διερεύνησαν τον θάνατο, σαν μικροπαράβαση, όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά.

Ωστόσο δεν ήταν μικροπαράβαση. Ήταν ένας θάνατος. Ένας θάνατος ενός στρατιώτη, που όποιος κι αν ήταν ο λόγος που βρέθηκε νεκρός κάτω από το γεφύρι, θα έπρεπε να διερευνηθεί.

Όποια άποψη και να έχει ο κάθε ένας, σε ότι αφορά τις συνθήκες θανάτου του, είναι σεβαστή. Όμως σεβαστή πρέπει να είναι και η απόφαση του ΕΔΑΔ που έδειξε την αδικία που υπέστη η οικογένεια. Αδικία σε ότι αφορά το δικαίωμα της για φως στο σκοτάδι που ρίχθηκε με το θάνατο του παιδιού της, από την πρώτη στιγμή. Αδικία που για 19 χρόνια συνεχίζει να υφίσταται, αφού ακόμη ψάχνει για απαντήσεις. Απαντήσεις που δεν έπρεπε να αναζητά μόνη της, αλλά έχοντας ως σύμμαχο και όχι ως εχθρό, ολόκληρο το σύστημα. Και όμως συνέχισε, όσο άνισος και αν έμοιαζε ο αγώνας. Γιατί επρόκειτο για ένα άνισο αγώνα, όταν απέναντι σου έχει ένα τέρας που λέγεται σύστημα. Και όμως, αν και δεν κατάφερε μέχρι σήμερα η μάνα του Θανάση να αποδείξει στις Αρχές πως ο θάνατος του γιου της ήταν δολοφονία, όπως φωνάζει όλα αυτά τα χρόνια, κατάφερε άλλα πολλά, στην βάση επιστημονικών ευρημάτων γύρω από το άθικτο σώμα του Θανάση που βρέθηκε 30 μέτρα κάτω από τη γέφυρα. Κατάφερε να απογυμνώσει ολόκληρο το σύστημα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατάφερε να εκδώσει την ετυμηγορία του λαού έναντι σε όλους αυτούς που την έδειχναν ως η «πελλή». Δεν ήταν όμως. Είναι μία μάνα που ακόμη περιμένει απαντήσεις

Στις 10 Μάϊου, η θανατική ανακρίτρια Ντόρια Βαρωσιώτου, γράφει τον επίλογο ακόμη μιας μάχης. Γιατί η διαδικασία που εκτυλίχθηκε ενώπιον της, περί μάχης επρόκειτο, αφού όπως είπε και η δικαστής σε κάποιο στάδιο, εάν δεν υπήρχε αυτή η διαμάχη, η διαδικασία θα ολοκληρωνόταν σε σύντομο χρονικό διάστημα και όχι μετά από όλους αυτούς τους μήνες.

Το ποια θα είναι η απόφαση της θανατικής ανακρίτριας, ως προς τα αίτια θανάτου του Θανάση, θα ακουστεί στις 10 Μάϊου. Ημέρα της ονομαστικής εορτής της Ζωής. Ημέρα κατά την οποία ενδεχομένως, 19 χρόνια μετά, ο θάνατος του Θανάση να ξαναδώσει ζωή στην μητέρα και την οικογένειά του, για την οποία ο χρόνος σταμάτησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2005. Έκτοτε ξεκίνησε ένας ατερμάτιστος αγώνας...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ζήτησε πόρισμα με «ανοιχτή αιτία» για Θανάση η Εισαγγελία, δολοφονία πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας έδειξε η οικογένεια