BINTEO: Συγκίνησαν οι ολυμπιονίκες ζωής-Αγωνίστηκαν και αποθεώθηκαν στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου

Ντίνα Κλεάνθους, Πέτρος Πετρή 06:00 - 09 Απριλίου 2024

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ OMADA NEWS #Ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες #Μακάρειο Στάδιο

Συγκίνηση, χαρά και περηφάνεια ήταν τα συναισθήματα που κατέκλυσαν όσους παρευρέθηκαν στο Μακάρειο Στάδιο, για να παρακολουθήσουν από κοντά τις προσπάθειες που κατέβαλαν εκατοντάδες αθλητές, που συμμετείχαν στους Παγκύπριους Ειδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ειδικών Ολυμπιακών, οι οποίοι με το μεγαλείο της ψυχής τους παρέδωσαν για πολλοστή φορά τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής.

Συνολικά εξακόσιοι αθλητές με νοητική αναπηρία από κάθε γωνιά της Κύπρου, συμμετείχαν σε δέκα διαφορετικά αθλήματα, έχοντας ως σύνθημα «Μαζί δυνατοί - Μαζί νικητές», κάνοντας την αρχή από το γήπεδο του Μακαρείου, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι στα αθλήματα του στίβου, της Ποδηλασίας και του Bocce, θα λάβουν μέρος αθλητές και αθλήτριες από την Ελλάδα και τη Μάλτα.

Φορώντας το χαμόγελό τους, αυτά τα παιδιά ήταν πανέτοιμα για να αγωνιστούν. Δεν είχαν αντιπαλότητες μεταξύ τους, μα ούτε τους ένοιαζε το τελικό αποτέλεσμα. Άλλα έλαβαν μέρος στο τρέξιμο, αλλά στο άλμα εις μήκος, και άλλα στην σφυροβολία. Παρά το γεγονός ότι η διεξαγωγή των εν λόγω αθλημάτων είναι με διαφορετικούς κανόνες από των Ολυμπιακών Αγώνων, εντούτοις, καμία σημασία έχει αυτό. Και πάλι, είχαν το δικό τους μοναδικό ενδιαφέρον.

Αφού έτρεξαν στο ταρτάν του Μακαρείου και άλλα παιδιά έριξαν το μπαλάκι στο χορτάρι για το άθλημα της σφυροβολίας, έπειτα πήραν την κατεύθυνση προς το βάθρο. Ένα βάθρο, στο οποίο όλοι βρίσκονταν στο ίδιο σημείο, δηλαδή στο ψηλότερο σκαλοπάτι, χωρίς να υπάρχει άλλο, καθώς το ξεκάθαρο μήνυμα, ήταν πώς όλοι είναι νικητές και κανείς δεν χάνει σε αυτούς τους αγώνες, όπως και στον αγώνα που δίνουν στη ζωή τους.

Ακούγοντας λοιπόν ένας-ένας αθλητής το όνομά του, τότε το καθένα εξέφραζε με τον δικό του μοναδικό τρόπο τη χαρά του. Άλλα παιδιά χαμογελούσαν, άλλα δάκρυζαν από συγκίνηση, άλλα ούρλιαζαν από χαρά και τα υπόλοιπα τους χειροκροτούσαν, επίσης με χαρά και ευγνωμοσύνη, καθώς δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν, αλλά αντιθέτως, είχαν πολλά να μοιραστούν.

Η στιγμή της απονομής του μεταλλίου, όπου αντίκρυζε κανείς αυτά τα παιδιά να λάμπουν από χαρά, αποτελεί και τον ελάχιστον φόρο τιμής σε αυτά τα άτομα. Όχι γιατί είναι διαφορετικά από τους υπόλοιπους, αλλά είναι διαφορετικός ο αγώνας που δίνουν στη ζωή από τους υπόλοιπους και γι’ αυτό τον λόγο η κοινωνία οφείλει να τα αγκαλιάσει και να τα στηρίξει έμπρακτα.