Η λύση δεν είναι να παρεμβαίνει ο Πρόεδρος, η λύση είναι να μην αδικεί πολίτες το κράτος

Με προεδρική παρέμβαση μπήκε ένα τέλος στον εφιάλτη που ζει η συνάδελφος δημοσιογράφος Ευδοκία Λοΐζου εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Μετά την απόφαση Δικαστηρίου, με βάση την οποία το ΡΙΚ καλείται να πληρώσει αποζημίωση 925 χιλιάδων ευρώ στην υπάλληλο του, η οποία υποφέρει από μη γενετική-λοιμώδη παρασιτική νόσο που έχει αναγνωριστεί ως επαγγελματική ασθένεια, είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα σκόπευε να εφεσιβάλει. Ωστόσο, η ίδια η επηρεαζόμενη ευχαρίστησε τον Πρόεδρο της δημοκρατίας για την παρέμβασή του να τερματίσει τη θυματοποίησή της από το κατεστημένο, όπως η ίδια ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η περίπτωση της δημοσιογράφου είναι ενδεικτική για την ικανότητα του κράτους μας να ταλαιπωρεί ανθρώπους, ιδιαίτερα ευάλωτους ανθρώπους που το χρειάζονται. Το ΡΙΚ είναι ένας κρατικός φορέας και για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί είχαν γνωματεύσει και άλλοι κρατικοί φορείς, όπως το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας. Παρά ταύτα, για λόγους που δεν είναι εύκολα κατανοητοί στον μέσο πολίτη, ταλαιπωρούσε μια γυναίκα που αρρώστησε εξαιτίας του κακού επαγγελματικού περιβάλλοντος στο οποίο βρισκόταν και έδωσε την εντύπωση πως είχε την πρόθεση να την ταλαιπωρήσει ακόμη περισσότερο, αντί να κάνει το ελάχιστο.

Το γεγονός πως χρειάστηκε να επέμβει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ώστε μια κρατική υπηρεσία να σταματήσει να ταλαιπωρεί έναν πολίτη, ενώ ξεκάθαρα και με απόφαση δικαστηρίου έχει άδικο, είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας που υπάρχει στην Κύπρο και της αναλγησίας που επιδεικνύει το κράτος, ιδιαίτερα έναντι ευάλωτων συνανθρώπων μας. Αντί να σπεύδει να διορθώσει τα λάθη του ή να φροντίζει συμπολίτες μας που βρίσκονται σε δυσχερή θέση να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη ποιότητα ζωής, κατ’ επανάληψη διάφοροι κρατικοί θεσμοί βρίσκουν τρόπους να ταλαιπωρούν ήδη ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας.

Μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι αυτή της οικογένειας του Θανάση Νικολάου. Η Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι και από το ΕΔΑΔ καταδικάστηκε για τους χειρισμούς της στην υπόθεση, ωστόσο συνεχώς το κράτος συμπεριφέρεται ως διάδικος, παρά ως σύμμαχος της οικογένειας στην προσπάθεια να φανεί η αλήθεια και να τιμωρηθούν οι ένοχοι είτε για τα πιθανά εγκλήματα είτε για αμέλεια. Τελευταίο «χτύπημα» ήταν η τρίτη θανατική ανάκριση, που αναμένεται να ολοκληρωθεί αυτό τον μήνα, στην οποία η δικηγόρος που εκπροσωπούσε το κράτος αντί να επιδεικνύει τον απαραίτητο σεβασμό σε μια οικογένεια που έχασε το παιδί της, οι παρευρισκόμενοι παρατηρούσαν ότι γελούσε ειρωνικά, ενώ πολλές φορές η δικαστής της υποδείκνυε ότι προέβαινε σε αχρείαστες ερωτήσεις, οι οποίες επί της ουσίας καθυστερούσαν ακόμη περισσότερο μια διαδικασία που ήδη τραβά σχεδόν δυο δεκαετίες. Υπενθυμίζεται ότι και σε αυτή την περίπτωση υπήρξε παρέμβαση του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος προσφέρθηκε να καλύψει το κράτος μέρος δικηγορικά έξοδα της οικογένειας, ώστε να μπορεί να κινηθεί ιδιωτικά, επειδή η Νομική Υπηρεσία αποφάσισε να μην διώξει κανέναν.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές. Πολίτες αγωνίζονται για μήνες ή χρόνια για να καταφέρουν να αποκτήσουν πρόσβαση σε επιδόματα ή άλλης μορφής βοήθεια, τα οποία υπάρχουν ακριβώς για να βοηθούν περιπτώσεις σαν τις δικές τους, ακόμα και αν δεν χωρούν σε κουτάκια και στερεότυπα. Άλλοι απορρίπτονται για μικρολεπτομέρειες, που συχνά κινούνται εκτός της κοινής λογικής και αντιμετωπίζονται από τους κρατικούς λειτουργούς με καχυποψία αντί με συμπόνοια. Προφανώς και είναι απαραίτητο να γίνονται έλεγχοι για να διαπιστώνεται η ορθότητα του αιτήματος. Η πραγματοποίηση ελέγχου, όμως, δεν είναι ούτε δικαιολογία για αναλγησία, ούτε για καθυστερήσεις και σίγουρα δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως λόγος για να ταλαιπωρεί το κράτος περαιτέρω ανθρώπους που ήδη ταλαιπωρούνται από χτυπήματα της ζωής.

Την 1η Μαρτίου, σε έκθεσή της που αφορούσε τις στρεβλώσεις που προκαλεί η διασύνδεση της καταβολής αναπηρικού επιδόματος με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, η Επίτροπος Διοικήσεως, Μαρία Στυλιανού Λοττίδη, τόνισε ότι «οι δημόσιες υπηρεσίες, και ιδίως αυτές που έχουν ταχθεί να υπηρετούν τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, θα πρέπει να επιδιώκουν, στα πλαίσια της διακριτικής τους ευχέρειας, να καταλήγουν σε εύλογες λύσεις και να αποφεύγουν την οποιαδήποτε ταλαιπωρία των πολίτων». Πρόσθεσε ότι «θα πρέπει να εφαρμόζουν το νόμο εξατομικευμένα, λαμβάνοντας τα πραγματικά περιστατικά κάθε περίπτωσης προς όφελος των πολιτών».

Η Επίτροπος Διοικήσεως για άλλη μια φορά κλήθηκε να γνωματεύσει τα αυτονόητα, επειδή το κράτος μας διαχρονικά αρνείται να είναι ανθρώπινο. Προφανώς η λύση δεν μπορεί να είναι να αντιδρά προσωπικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης κάθε φορά που θεωρεί πως ένας πολίτης αδικείται. Η λύση είναι να σταματήσουν να αδικούνται και να ταλαιπωρούνται οι πολίτες από το κράτος.

Υ.Γ. Την ίδια εβδομάδα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χρειάστηκε να κάνει και δεύτερη παρέμβαση. Ζήτησε όπως απονεμηθεί προεδρική χάρη στον παππού Χρύσανθο, ώστε να μην οδηγηθεί στη φυλακή. Οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες, όμως έχουν κοινό παρονομαστή την αδυναμία του κράτους να κάνει το καθήκον του έναντι των πολιτών. Υπενθυμίζεται ότι ο ηλικιωμένος, ο οποίος έχει λευκό ποινικό μητρώο, τραυμάτισε με όπλο κλέφτη, με τον οποίο βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο όταν μπήκε εντός της περιουσίας του. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση δυόμιση ετών. Προηγουμένως είχε πέσει θύμα διάρρηξης και κλοπής τέσσερις φορές και ενώ προέβη σε καταγγελίες στην Αστυνομία, δεν έκανε τίποτα για να τον προστατέψει.

Το κράτος δεν φρόντισε για την ασφάλεια του ιδίου και της περιουσίας του. Δεν έστειλε κανένα μήνυμα πως αναλαμβάνει το ίδιο την τήρηση του νόμου και της τάξης, ως οφείλει, και πως αυτή δεν είναι δουλειά των πολιτών. Όμως αποφάσισε να στείλει τα σωστά μηνύματα με τη φυλάκιση, χωρίς αναστολή, του παππού. Και αυτό είναι το ίδιο κράτος που αναστέλλει ποινές ατόμων που καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις για πολύ σοβαρά αδικήματα, χωρίς να ανησυχήσει για τα μηνύματα που στέλνει...