Το θαυματουργό μάρκετινγκ, η ελπίδα προς πώληση και τα μονίμως στραβά μάτια

Σύμφωνα με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, ο Χριστός αντιλαμβανόμενος ότι χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν σε έρημο τόπο χωρίς τροφή για να τον ακούσουν, είπε στους μαθητές του «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν». Ωστόσο, οι μαθητές είχαν στη διάθεσή τους μόλις πέντε ψωμιά και δύο ψάρια και δεν έφθαναν για να ταΐσουν όλο αυτό το πλήθος. Ο Ιησούς ζήτησε να του δώσουν τα διαθέσιμα τρόφιμα. Πήρε τότε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, στράφηκε προς τον ουρανό και τα ευλόγησε. Ακολούθως έκοψε τα τρόφιμα σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές για να τα προσφέρουν στον όχλο. «Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις».

Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και από άλλους ευαγγελιστές. Και για όσους πιστεύουν στα ευαγγέλια, ο Χριστός έκανε θαύμα, καθώς πολλαπλασίασε προμήθειες που αρκούσαν για λίγα άτομα, ώστε να μπορούν να χορτάσουν χιλιάδες άνθρωποι, που βρέθηκαν σε έρημο τόπο για να τον ακούσουν.

Ένα… αντίστοιχο «θαύμα» φαίνεται να έγινε πρόσφατα και στην Μονή Οσίου Αββακούμ, όταν είχε ξεμείνει από καφέ. Όπως ο ίδιος ο ηγούμενος ανέφερε σε βίντεο, κάποια φάση είχαν ξεχάσει να εφοδιαστούν με καφέ για το μοναστήρι, με αποτέλεσμα να μην έχουν αρκετό για να κεράσουν τον κόσμο. «Άψαν τα λαμπούθκια μου, εγίνηκα χριστουγεννιάτικο δέντρον εγιώ», λέει. Οι μοναχοί έψαχναν τι να κεράσουν τον κόσμο. Όμως ήρθε ένας επισκέπτης, κουβαλώντας κασόνια και όταν τον ρώτησαν τι ήταν, τους είπε «εν έξερα ιντα μπου να σας φέρω και έφερα σας ένα κιβώτιο ζάχαρη και ένα κιβώτιο καφέδες. Είκοσι δύο καφέδες, κουτούθκια. Επήαν τα είκοσι την Κυριακή τζαι εμείναν μας τζαι εμάς θκυο».

Κάπως έτσι, το πλήθος που συνέρρευσε για να ακούσει τον λόγο του Χριστού από τα στόματα των μοναχών της Μονής, όπως το αρχαίο πλήθος, κεράστηκε. Σχεδόν από θαύμα. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Οι μοναχοί της Μονής και δη ο ηγούμενος, υπαινίσσονταν συνεχώς σε διάφορα πλαίσια την πραγματοποίηση θαυμάτων. Καλλιεργούσαν την εντύπωση πως η Μονή αυτή ήταν με κάποιο τρόπο ξεχωριστή, γιατί εκεί γύρω συσσωρευόταν το θαύμα. Και είτε κάποιος πιστεύει στην πραγματοποίηση θαυμάτων είτε όχι, δεν μπορεί να αγνοήσει πως αυτός ήταν ο τρόπος που προωθείτο και διαφημιζόταν η Μονή Αββακούμ. Θαυματουργό μάρκετινγκ.

Είναι σαφές πως ακόμη και άτομα που πιστεύουν στον Θεό δεν πιστεύουν απαραιτήτως στα θαύματα. Πολλοί τα εκλαμβάνουν με τη μεταφορική τους έννοια, ως μηνύματα για τη δύναμη της πίστης ή του Θεού. Υπάρχουν όμως άτομα που πιστεύουν πραγματικά στα θαύματα ή έχουν ανάγκη να πιστέψουν πως επίκειται ένα θαύμα. Είτε επειδή κάνουν αυτή τη θρησκευτική ερμηνεία, είτε γιατί είναι απελπισμένοι από κάτι που τους βασανίζει. Με αυτές τις διαφημίσεις συμβάντων, που πολλές φορές ανάγονται σε μια απλή σύμπτωση, όπως κάποιος να πάρει για δώρο ζάχαρη και καφέ, η Μονή Αββακούμ έστειλε το μήνυμα σε αυτή τη μερίδα ανθρώπων πως είναι «εκλεκτή». Γιατί εκεί παράγονταν πολλές «συμπτώσεις», κάτι σαν βιομηχανία.

Η προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών έχει ως στόχο το μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που βρέθηκαν στον χώρο της Μονής, δείχνουν το λιγότερο μια τεράστια οικονομική δραστηριότητα, που δεν μπορεί να ήταν απότοκο των προϊόντων, όπως οι φλαούνες και οι βασιλόπιτες, που ετοίμαζαν οι μοναχοί. Συνάγεται, συνεπώς, ότι σχετίζονταν με τις υπηρεσίες. Και με βάση τα δημόσια βίντεο, οι εμπλεκόμενοι συνέκριναν τις υπηρεσίες τους με «χειρουργεία» και «Πρώτες Βοήθειες».

Τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν μυστικά. Οι ισχυρισμοί και οι υπόνοιες διατυπώνονταν σε κοινή θέα. Στο διαδίκτυο, σε ομιλίες, σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Άρα όλοι γνώριζαν. Γνώριζε η Εκκλησία, γνώριζε η πολιτεία. Και κανείς δεν φαίνεται να προβληματίστηκε.

Δεν ελέγχεται μόνο ο οικείος Μητροπολίτης που δεν επενέβη πιο νωρίς. Ελέγχεται το σύνολο της Εκκλησίας και της Ιεραρχίας που δεν ένοιωσαν ούτε για ένα λεπτό προσβεβλημένοι από αυτή τη βιομηχανία θαυμάτων. Που γνώριζαν ότι άνθρωποι στις πιο δύσκολες στιγμές τους αποτείνονταν σε μια Μονή την οποία οι Άγιοι… προτιμούσαν με απίστευτη συχνότητα και δεν ενοχλήθηκαν. Η Εκκλησία όφειλε να προστατέψει πρώτα και κύρια το ποίμνιό της και ακολούθως τον ίδιο τον θεσμό της από τέτοιες πρακτικές. Και το μόνο που έκανε ήταν τα στραβά μάτια.

Παρομοίως και η πολιτεία, που πάντοτε φοβάται να μπει στα χωράφια της Εκκλησίας. Θεωρεί ότι θα πρέπει να ρυθμίζει τα του οίκου της, ακόμα και όταν πρόδηλα δεν το πράττει. Και κάπως έτσι κανείς δεν προστάτεψε ανθρώπους ευάλωτους, που αναζητούσαν ελπίδα ανάμεσα σε ανώτερες δυνάμεις, όταν ενδεχομένως να τους τελείωνε στα εγκόσμια.

Όπως η Εκκλησία επέτρεπε να αιωρούνται εντυπώσεις μόνιμης θαυματουργού δραστηριότητας ενός συγκεκριμένου μοναστηριού, επιτρέπει και άλλα αλλόκοτα πράγματα. Επιτρέπει να γίνονται ουρές για να προσκυνήσει κόσμος όχι μία εικόνα του Αγίου στη γιορτή του, αλλά μια… παντόφλα που υποτίθεται ότι φορούσε κάποτε κάποιος Άγιος, χωρίς να προβληματίζεται ούτε για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης ειδωλολατρίας, ούτε για τις λανθασμένες εντυπώσεις που δημιουργούνται όταν αποδίδονται ιερές ιδιότητες και υπερδυνάμεις σε άψυχα αντικείμενα, παρά μόνο κάνοντας διαχείριση.

Όπως απέδειξαν τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, δεν είναι από τη λογική που απειλείται η πίστη. Η πίστη απειλείται από την κακή θρησκευτική πρακτική. Ήρθε ο καιρός η Εκκλησία της Κύπρου να αναλάβει τις ευθύνες της. Και αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε πρέπει να επέμβει η πολιτεία. Η ελπίδα δεν είναι ούτε προϊόν ούτε υπηρεσία προς πώληση.