ΒΙΝΤΕΟ: Συγκίνησαν και καταχειροκροτήθηκαν οι Γυναίκες Σύμβολα της εισβολής-Οι αφανείς ήρωες του πολέμου

Οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούν μια άγνωστη, αθέατη, συγκλονιστική πτυχή στην ιστορία της πατρίδας μας. Είναι οι άγνωστες ηρωίδες και ταυτόχρονα τα άγνωστα θύματα του πολέμου, του 1974. Αυτές που με γενναιότητα και θάρρος συμμετείχαν με τον δικό τους τρόπο στον αγώνα κατά του Τούρκου εισβολέα. Οι γυναίκες που έκρυβαν στρατιώτες στα σπίτια τους, που φρόντιζαν στρατιώτες που κρύβονταν σε σπηλιές, που παρείχαν νοσηλευτικές υπηρεσίες, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Είναι οι γυναίκες που παρέμειναν στα χωριά τους, προστατεύοντας τα ανήλικα παιδιά τους, αναμένοντας τους συζύγους και τα παιδιά τους να επιστρέψουν από τον πόλεμο.

Κάποιες από αυτές τις γυναίκες σκοτώθηκαν από τους Τούρκους εισβολείς ή υπέστησαν φρικαλεότητες. Κάποιες ακόμα αγνοούνται, ενώ άλλων εντοπίστηκαν τα λείψανα και ταυτοποιήθηκαν. Είναι οι αφανείς ήρωες που πολεμούν με την ψυχή τους εδώ και μισό αιώνα, που δεν λύγισαν και δεν κουράστηκαν λεπτό να δηλώνουν την παρουσία τους σε οδοφράγματα και σε εκδηλώσεις, με μοναδικό όπλο τη φωτογραφία του αγαπημένου τους προσώπου, διεκδικώντας το αυτονόητο, την αλήθεια.

Αυτές οι γυναίκες, τιμήθηκαν στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής, στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου. Μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Γραφείο της Επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων, Άννα Αριστοτέλους, σε συνεργασία με τον Δήμαρχο Στροβόλου, Ανδρέα Παπαχαραλάμπους.

Η εκδήλωση, με τίτλο «Κάθε Γυναίκα και Μια Ιστορία – Γυναίκες Σύμβολα της Κύπρου», πραγματοποιήθηκε στην παρουσία και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος τίμησε τις 15 γυναίκες. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης, υπουργοί, πολιτικοί αξιωματούχοι, εκπρόσωποι κομμάτων βουλευτές, εγκλωβισμένοι από το από τον Κορμακίτη και το Ριζοκάρπασο, αγωνιστές του 1974, παιδιά και συγγενείς αγνοουμένων, καθώς και απλοί πολίτες.

Πιο κάτω το βίντεο που προβλήθηκε στην έναρξη της εκδήλωσης, αφιερωμένο στις γυναίκες σύμβολα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Συγκίνηση στην εκδήλωση για τις Γυναίκες σύμβολα της Κύπρου-Διαβεβαίωσε τη στήριξή τους ο Πρόεδρος

Οι 15 γυναίκες που τιμήθηκαν από την πολιτεία

Είναι η στιγμή που η κυπριακή πολιτεία ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά για να χωρέσει τη δύναμη ψυχής, τους αγώνες, τους κόπους και τους μόχθους, τον πόνο και τα μαθήματα που αυτές οι γυναίκες, μας παραδίδουν για μισό αιώνα.

Η Χαρίτα Μάντολες, η Ελένη Φωκά, η Μυροφόρα Γεωργίου Λοίζου, η Κυριακή Ευγενίου, η Μαρία Χρίστου Κκεσμέ, η Χριστίνα Σολωμή, η ομάδα συζύγων - παιδιών αγνοουμένων, η Δέσποινα Γρηγορίου, η Κούλα Θεοδώρου η Ντίνα Αγαπίου και η Γεωργία Παύλου και οι μακαριστές + Ευφροσύνη Προεστού, + Καλλιόπη Αβραάμ, + Φρόσω Δήμου, + Ελένη Βλάχου και +Τασούλα Βασιλείου, αποτελούν για τον κυπριακό ελληνισμό τα σύμβολα ενός αγώνα.

Είναι ο ορισμός της αγωνιστικότητας, αποτελούν την πιο αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τις νέες γενιές και κορυφαίο πρότυπο για κάθε Κύπρια γυναίκα.

Χαρίτα Μάντολες

Πρώτη τιμώμενη στην εκδήλωση, η γυναίκα σύμβολο του κυπριακού αγώνα. Η γυναίκα που συνέδεσε το όνομα της, όχι μόνο με το δράμα της εισβολής και όσα τραγικά βίωσε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι, αλλά και τις επόμενες δεκαετίες με το δράμα των αγνοουμένων μας. Ήταν και είναι η πρώτη επαφή χιλιάδων παιδιών της νέας γενιάς με το δράμα της εισβολής. Παραμένει να είναι ο συνδετικός κρίκος των σχολείων με το δράμα των αγνοουμένων και πεσόντων μας, καθώς και με την κατεχόμενη γη μας. Είναι και θα είναι το πιο στιβαρό οχυρό, απέναντι στη λήθη. Η Χαρίτα Μάντολες.

Ελένη Φωκά

Το όνομα και το έργο της εν ζωή ηρωίδας Κύπριας αγωνίστριας, συνδέθηκε άρρηκτα με τη λέξη «αγώνας» και «προσφορά». Παρά το γεγονός ότι το κατοχικό καθεστώς, μετά από θέμα υγείας που είχε και αναγκάστηκε να έρθει στις ελεύθερες περιοχές, της απαγόρευσε να επιστρέψει στο χωριό της αν δεν έβγαζε τουρκική ταυτότητα, ενέργεια τη οποία ασφαλώς και αρνήθηκε, εντούτοις η ίδια συνέχισε τον αγώνα για τη δικαίωση της Κύπρου, έχοντας ως σημαία της το «Δεν Ξεχνώ».

Η ιστορία θα γράψει δίπλα από το όνομα της «η δασκάλα του Έθνους». Η δασκάλα που σε χρόνους δίσεκτους, σε συνθήκες εξωπραγματικές, έμεινε, πάλεψε, αντιστάθηκε μα το πιο αξιομνημόνευτο δίδαξε τα παιδιά των εγκλωβισμένων μας. Η γυναίκα – σύμβολο δασκάλα Ελένη Φωκά.

Μυροφόρα Γεωργίου Λοϊζου

Επόμενη τιμώμενη γυναίκα - σύμβολο, η Μυροφόρα Γεωργίου Λοϊζου. Στα 38 της χρόνια το 1974, διέμενε με τον σύζυγο και τα έξι παιδιά της στο Παλαίκυθρο. Εκείνο το μαύρο καλοκαίρι, μέσα στο χάος του πολέμου, έχασε τον πεντάχρονο Χριστάκη της, ο οποίος τραυματίστηκε από τις σφαίρες των κατακτητών. Μέσα στην απόγνωση και την αγωνία της, απευθύνεται στους Τούρκους και ζητά να της πουν που είναι το παιδί της. Εκείνοι της δείχνουν τον ουρανό. Ποτέ όμως δεν είδε το παιδί της νεκρό. Ποτέ δεν πίστεψε ότι πέθανε. Κανένας δεν της επιβεβαίωσε τον θάνατο του. Μισό αιώνα τώρα, καρτερικά τον περιμένει να επιστρέψει. Τον περιμένει και θα τον περιμένει…όπως περιμένει και τον αγνοούμενο σύζυγο της, ο οποίος απήχθη από τους εισβολείς και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη του.

Κυριακή Ευγενίου

Συχνά λέμε πως οι ζωές των ανθρώπων, άλλαξαν για πάντα εκείνο το καλοκαίρι. Της Κυριακής Ευγενίου, όχι μόνο άλλαξε, αλλά στην κυριολεξία διαλύθηκε. Ένα κοριτσάκι δεκαπέντε χρονών, μέσα σε ένα σπίτι με τον πατέρα, τον αδερφό, τη μητριά της και άλλους συγχωριανούς, που τους ανάγκασαν με τη βία των όπλων των τουρκικών στρατευμάτων να παραμείνουν. Ζει τον απόλυτο εφιάλτη, όταν κλεισμένη στο μπάνιο, ακούει πυροβολισμούς, ενώ όταν της επιτρέπουν να βγει, βλέπει εντός δωματίου σωριασμένα τα αγαπημένα της πρόσωπα, όπως και τους συγγενείς και συγχωριανούς της.

Βιώνει την απόλυτη φρίκη που την υποχρεώνει να μεγαλώσει απότομα και μετά από ένα μήνα της επιτρέπουν να έρθει στις ελεύθερες περιοχές. Μόνη, νιώθοντας το κενό μέσα της, χωρίς οικογένεια, χωρίς τίποτα. Πάλεψε να συμβιβαστεί με όσα βίωσε. Και τα κατάφερε να είναι σήμερα μαζί μας! Στάθηκε ξανά στα πόδια της, όσο μπορούσε να σταθεί και σήμερα βρίσκεται εδώ. Η τιμή που της απονέμεται σήμερα, είναι και ένα οφειλόμενο συγνώμη, όχι μόνο προς την Κυριακή, αλλά προς κάθε γυναίκα που βίωσε τον εφιάλτη της τουρκικής εισβολής του 1974.

Μαρία Χρίστου Κκεσμέ

Η επόμενη γυναίκα, είναι η νεότερη ανάμεσα σε αυτές που τιμήθηκαν. Η δική της τραγική ιστορία, εμπερικλείει μέσα της και ψεγάδια ελπίδας. Τα όσα τραγικά βίωσε ως βρέφος μόλις 13 μηνών, τα γνωρίζουμε μέσα από τη μαρτυρία μιας συγχωριανής της, που της έσωσε τη ζωή και αξίζει να την μνημονεύσουμε, της Ελένης Νικολάου.

Η Μαρία Χρίστου Κκεσμέ, λοιπόν, τον Αύγουστο του 1974 ήταν μόλις 13 μηνών. Είναι η μοναδική επιζήσασα από ένα σπίτι στο Νέο Χωριό Κυθρέας, όπου δολοφονήθηκαν επτά πρόσωπα από τους εισβολείς, ανάμεσα τους και η μητέρα της Σωτηρού. Η Ελένη Νικολάου, εντόπισε το βρέφος, πάνω στο άψυχο σώμα της μητέρας της, να τρέφεται με το αίμα της. Χωρίς δεύτερη σκέψη το διέσωσε και λίγες ημέρες αργότερα το παρέδωσε στον Ερυθρό Σταυρό. Το τότε βρέφος, βρέθηκε στην εκδήλωση, εκπροσωπώντας τα παιδιά της εισβολής, τα παιδιά των πεσόντων μας.

Χριστίνα Σολωμή

Στο πρόσωπό της επόμενης τιμώμενης, της Χριστίνας Σολωμή, τα κορίτσια και τις γυναίκες που πέραν από τις τραγικές συνέπειες της εισβολής, κλήθηκαν να τραβήξουν ακόμα πιο βαρύ σταυρό, στα χρόνια που ακολούθησαν. Η Χριστίνα έχασε στον πόλεμο πατέρα και αδερφό, τα ονόματα των οποίων βρίσκονταν στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων μας μέχρι τον εντοπισμό των οστών και την ταυτοποίηση τους. Φεύγοντας από το χωριό Κώμη Κεπήρ μαζί με τη μητέρα της έφτασαν στη Λεμεσό. Τα χρόνια που πέρασαν για την ίδια ήταν πολύ δύσκολα, αφού βίωναν καθημερινά το χαμό των αγαπημένων της προσώπων. Παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες και τα προβλήματα που ποτέ δεν της έλειψαν, βρίσκεται εδώ μαζί μας, περήφανη που τα κατάφερε, τόσο αυτή όσο και η οικογένεια της.

+ Ευφροσύνη Προεστού

Η επόμενη γυναίκα - σύμβολο, είναι ο ορισμός της λέξης ηρωισμός. Και μπορεί να μην είναι μαζί μας στην επίγεια ζωή, όμως το όνομα της θα είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα, δίπλα από τα ονόματα των ηρώων του τόπου μας. Εγκλωβίστηκε στη Λάπηθο, αλλά δεν πτοήθηκε. Λίγο αργότερα 12 στρατιώτες εξαντλημένοι από τις σκληρές μάχες, έφτασαν στο κατώφλι της ζητώντας βοήθεια. Δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό. Ο φόβος και η μυρωδιά του θανάτου που παραμόνευε δεν την πτόησε Οδήγησε τους 12 στρατιώτες σε μια μικρή σπηλιά και για έναν ολόκληρο μήνα, τους φρόντιζε ανελλιπώς, μέχρι που συνελήφθη από τους Τούρκους.

Την οδήγησαν στο κάστρο της Κερύνειας, την βασάνισαν, την ξυλοφόρτωσαν, της έκαναν τεχνητούς πνιγμούς στη θάλασσα, εικονικές εκτελέσεις, ακόμα και στον δρόμο την έσερναν γυμνή για να την ξεφτιλίσουν, σε μια προσπάθεια των Τούρκων να ομολογήσει για τους στρατιώτες που φύλαγε. Η Ευφροσύνη Προεστού, ανήκε σε εκείνη τη γενιά που, που δεν λύγιζαν στους φρικτούς πόνους και στην απειλή του θανάτου. Δεν της απέσπασαν λέξη από το στόμα για τους δώδεκα στρατιώτες, οι οποίοι γλύτωσαν τη σύλληψη και την εκτέλεση και επέζησαν όλοι. Έξι εξ αυτών, είναι σήμερα εδώ μαζί μας. Για να τιμήσουν όπως κι εμείς, την πιο σύγχρονη ηρωίδα του ελληνισμού. Την Ευφροσύνη Προεστού την Κυρά της Λαπήθου.

Η εγγονή της Μελίτα Κυριακίδου παρέλαβε τον ελάχιστο οφειλόμενο έπαινο.

+ Καλλιόπη Αβραάμ

Κι αν η Ευφροσύνη Προεστού θα είναι για πάντα η μάνα της Εθνικής Φρουράς, η Καλλιόπη Αβραάμ, θα μείνει στην ιστορία ως η γιαγιά της ΕΛΔΥΚ. Γεννημένη το 1896, η γιαγιά Καλλιόπη ζούσε δίπλα από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Τι κι αν η οικογένεια της την παρακαλούσε να εγκαταλείψει, τι κι αν οι ίδιοι στρατιώτες της έλεγαν πως ήταν πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Η ίδια απαντούσε «οι λεβέντες δεν φοβούνται να πεθάνουν και θα φοβηθώ εγώ η παλιογριά».

Στην εξέλιξη των μαχών και παρόλο που τα αεροπλάνα σφυροκοπούσαν ακατάπαυστα το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, ούτε πτοήθηκε, ούτε φοβήθηκε. Κυκλοφορούσε ανάμεσα στα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ και τους μετέφερε νερό, τρόφιμα, λεμονάδες, αλλά προπαντώς κουράγιο και δύναμη, αναπτερώνοντας το ηθικό τους. Μετά το πέρας των μαχών κατά την περισυλλογή των πεσόντων, εντοπίζεται νεκρή να αγκαλιάζει έναν στρατιώτη της ΕΛΔΥΚ. Να τον αγκαλιάζει, όπως η μάνα αγκαλιάζει το παιδί της.

Η εγγονή της Ζωή Χριστοφή παρέλαβε τον ελάχιστο οφειλόμενο έπαινο.

+ Φρόσω Δήμου

Η κάθε γυναίκα που τιμήθηκε, δίνει σε όλους από ένα μάθημα ζωής. Όλες οι γυναίκες αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης με τις πράξεις, τις αποφάσεις και τα πιστεύω τους. Μια τέτοια ιστορία, είναι κι αυτή της Φρόσως Δήμου η οποία περίμενε καρτερικά για 40 ολόκληρα χρόνια την επιστροφή του αγνοούμενου συζύγου της Δήμου Ιωάννου. Ούτε η σκληρή ζωή, ούτε το γήρας κατάφεραν να κάμψουν την πίστη της. Η απόφαση της ήταν να κλείσει τα μάτια αφού επιστρέψει ο άντρας της.

Στις 15 Αυγούστου 1974 φθάνουν στο σπίτι της στη Βώνη 37 στρατιώτες εξαντλημένοι από τις σκληρές μάχες στη Μια Μηλιά. Το χωριό ήδη καταλήφθηκε από τους εισβολείς Όμως η ίδια δεν φοβάται τον κίνδυνο και τους φροντίζει. Στην απουσία δύο στρατιωτών οι οποίοι αναζητούν πιθανή διαφυγή, οι υπόλοιποι 35 στρατιώτες εντοπίζονται από τα τούρκικα στρατεύματα και οδηγούνται μαζί με τον σύζυγο της και άλλους εννέα πολίτες μακριά από την οικία προς εκτέλεση.

Τον Απρίλιο του 2014, ενημερώθηκε πως ταυτοποιήθηκαν τα οστά του αγαπημένου της Δήμου. Στις 4 Ιουνίου του 2014 έγινε η κηδεία του και μια εβδομάδα μετά, σαν έτοιμη από καιρό, απεβίωσε και η ίδια. Πλήρης ημερών και ήρεμη. Στο πρόσωπο της Φρόσως Δήμου, τιμούμε την καρτερικότητα κάθε Κύπριας μάνας, συζύγου, κόρης, αδελφής, που για μισό αιώνα, με όπλο την πίστη και την αγάπη, περιμένει την ημέρα της αντάμωσης.

Η κόρη της Γεωργία Ζήνωνος παρέλαβε τον ελάχιστο οφειλόμενο έπαινο.

+ Ελένη Βλάχου

Η Ελένη των οδοφραγμάτων, η μάνα των αγνοουμένων. Η μάνα με τις πλεξούδες που έκανε τάμα στον Απόστολο Ανδρέα να της φανερώσει το πρωτότοκο από τα έξι παιδιά της. Αυτή ήταν η Ελένη Βλάχου, η οποία ταυτίστηκε από την πρώτη στιγμή με το δράμα των αγνοουμένων. Με μια κρεμασμένη φωτογραφία του Νίκου της στον λαιμό, το βασανισμένο της πρόσωπο, έγινε το σύμβολο του αγώνα.

Η μάνα των αγνοουμένων, έφυγε από τη ζωή το 2014. Στην κηδεία της, η ευχή των παρόντων ήταν σύντομα να έχουν κάποιο νέο για τον Νίκο της. Τα νέα ήρθαν δέκα χρόνια μετά και τον περασμένο Ιανουάριο, τελέστηκε η κηδεία του Νίκου Βλάχου, με τις τιμές που του αρμόζουν.

Η εγγονή της Ελένη Κυριάκου παρέλαβε τον ελάχιστο οφειλόμενο έπαινο.

+ Τασούλα Βασιλείου

Η επόμενη τιμώμενη, δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά μια οικογένεια. Είναι η μητέρα Τασούλα Βασιλείου και τα δύο κοριτσάκια της, η Μαρία Κυριάκου πέντε ετών και η Λαμπηδόνα Κυριάκου τεσσάρων ετών. Στο πρόσωπο της μάνας, Τασούλας Βασιλείου, τιμούμε σήμερα την κάθε Κύπρια μάνα που θυσιάζεται για τα παιδιά της. Τη μάνα που μέσα στις χαοτικές συνθήκες του πολέμου, στην προσπάθεια της να γλιτώσει από το μένος των κατακτητών, μπήκε σε ένα φορτηγό, το οποίο εγκλωβίστηκε μέσα σε πυρκαγιά που ξέσπασε στην περιοχή του Κάμπου από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς.

Οι περίπου πενήντα επιβαίνοντες εγκαταλείπουν το φορτηγό που τους μετέφερε και τρέχουν για να σωθούν. Όλοι τα καταφέρνουν εκτός από την Τασούλα και τα δύο κοριτσάκια, που εντοπίζονται καμένα στην αγκαλιά της μητέρας τους.

Το κοριτσάκι που ήταν τότε μαζί της στο φορτηγό και κατάφερε να σωθεί, η αδελφότεκνη της Φοίβη έχει έρθει από την Αγγλία ειδικά για να παρευρεθεί στην εκδήλωση και να παραλάβει τον ελάχιστο οφειλόμενο έπαινο.

1619 Ομάδα συζύγων - παιδιών αγνοουμένων

Αν είναι κάτι που κράτησε τον λαό μας μετά την εισβολή ενωμένο, ήταν η αλληλεγγύη και η πίστη στο δίκαιο. Τα παιδιά των αγνοουμένων, που μεγάλωσαν με την απουσία. Που μεγάλωσαν σε οικογένειες πληγωμένες και μισές. Παιδικές ψυχές, που μεγάλωσαν απότομα, περήφανες για τις θυσίες των προγόνων τους,.

Αυτά τα παιδιά σήμερα μεγάλωσαν, και τέσσερα από αυτά αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια ομάδα. Την ονόμασαν «1619 ομάδα συζύγων - παιδιών αγνοουμένων». Αυτά τα βιώματα, των παιδικών τους χρόνων στην προσφυγιά, μεγαλώνοντας στη σκιά της απώλειας και της οδύνης που προκάλεσε η τουρκική εισβολή, ένωσαν τις δυνάμεις τους και μαζί τα βιώματα τους. Πλέον αποκαλούνται αδέρφια. Τέσσερα εξ αυτών που δημιούργησαν την ομάδα, η Δέσποινα Γρηγορίου, η Γεωργία Παύλου, η Κούλα Θεοδώρου και η Ντίνα Αγαπίου, βρέθηκαν στην εκδήλωση για να παραλάβουν τον ελάχιστο οφειλόμενο έπαινο για την ομάδα.

Διαβεβαιώσεις Προέδρου προς τις Γυναίκες Σύμβολα για στήριξη

Χρέος όλων μας να τιμούμε με ευλάβεια τους αγώνες και τις θυσίες, αλλά και να μη λησμονούμε τα μαρτύρια και τις ταλαιπωρίες που υπέστησαν οι γυναίκες της Κύπρου, κάθε ηλικίας και κάθε τάξης, από τον βάρβαρο, Τούρκο εισβολέα το 1974, δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης.

Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης είπε ότι «θυμόμαστε όσα υπέφεραν οι γυναίκες της Κύπρου από τη μανία των Τούρκων στρατιωτών και όσες δοκιμασίες η τουρκική εισβολή τις υποχρέωσε να περάσουν και να περνούν μέχρι και σήμερα» και πρόσθεσε ότι υποκλίνεται στις 15 γυναίκες που οι διοργανωτές της εκδήλωσης «επέλεξαν να τιμήσουν για τους αγώνες, τις θυσίες, τις δοκιμασίες και την προσφορά τους κατά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή του 1974».

Απευθυνόμενος στις γυναίκες προς τιμή των οποίων έγινε η εκδήλωση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε ότι «στο πρόσωπό σας αντικατοπτρίζεται η μορφή της πατρίδας μας, της Κύπριας ηρωίδας γυναίκας που έβαλε πάνω απ’ όλα την πατρίδα, την οικογένεια και την τιμή της και  ύψωσε το φρόνημά της, αποδεικνύοντας την ένδοξη καταγωγή της».

«Τιμούμε τις θυσίες και τους αγώνες που έδωσαν οι γυναίκες ανά το παγκόσμιο, ώστε να κατακτηθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, της εργασίας του συνδικαλίζεσθαι, της συμμετοχής στα κοινά και τόσων άλλων κατακτήσεων, οι οποίες σήμερα θεωρούνται αυτονόητες, αλλά τότε δεν ήταν δεδομένες», πρόσθεσε.

Από την άλλη, όπως είπε, «είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος για το γεγονός της συγκυρίας και της πολύ εύστοχης συσχέτισης της φετινής τιμής προς τη γυναίκα με τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από την τραγική επέτειο της τουρκικής εισβολής».

Αριστοτέλους: Οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούν μια άγνωστη, αθέατη, συγκλονιστική πτυχή στην ιστορία της πατρίδας μας

Από την πλευρά της, η Επικεφαλής Ανθρωπιστικών Θεμάτων Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων, Άννας Αριστοτέλους, που διοργάνωσε την εκδήλωση μαζί με τον Δήμο Στροβόλου την εκδήλωση «Κάθε Γυναίκα και Μια Ιστορία – Γυναίκες Σύμβολα της Κύπρου», ευχαρίστησε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την έμπρακτη στήριξή του στην προώθηση των ανθρωπιστικών θεμάτων των εγκλωβισμένων και αγνοουμένων, ενώ στη ανέφερε πως φέτος συμπληρώνονται «πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή. Μισός αιώνας από τότε που ήχησαν οι σειρήνες. Από τότε που οι Τούρκοι σκόρπισαν τον όλεθρο, που μοίρασαν την πατρίδα μας στα δύο. Γονείς έχασαν τα παιδιά τους, παιδιά έχασαν τους γονείς τους. Μανάδες και σύζυγοι που περιμένουν καρτερικά τους δικούς τους ανθρώπους, μανάδες που έφυγαν με τον καημό και δεν έμαθαν για την τύχη των αγαπημένων τους. Παιδιά που παρέμειναν για πάντα παιδιά, αλλά και παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν με αγνοούμενο πατέρα στον απόηχο του πολέμου. Έφηβες και γυναίκες που βασανίστηκαν, κακοποιήθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, κουβαλώντας για πάντα μέσα τους τις φρικαλεότητες και τα βασανιστήρια που έζησαν, αλλά και τις συνέπειες που βιώνουν έκτοτε εδώ και μισό αιώνα».

Όπως είπε στην ομιλία της η κ. Αριστοτέλους, «η τουρκική εισβολή παραβίασε τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, διαμέλισε οικογένειες και τις υποχρέωσε παράνομα να βρίσκονται μακριά από τα σπίτια που γεννήθηκαν, εκτός της γης που μεγάλωσαν, χωρίς την παρουσία του πατέρα, του αδερφού, της αδελφής, της μητέρας, της γιαγιάς, του παππού. Πάντοτε στο τραπέζι θα υπάρχουν μία ή περισσότερες άδειες καρέκλες χωρίς τους αγαπημένους τους ανθρώπους που βρίσκονται στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων μας. Οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούν μια άγνωστη, αθέατη, συγκλονιστική πτυχή στην ιστορία της πατρίδας μας. Γυναίκες που έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τη ζωή τους και θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Γυναίκες που έμελλε να ζήσουν στα χέρια των Τούρκων έναν διαφορετικό θάνατο που εκτέλεσε τις ψυχές τους. Έζησαν βασανιστικές στιγμές, οι πληγές των οποίων θα παραμένουν για πάντα ανεπούλωτες. Παιδιά που είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια τους. Αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν και αυτό που ήθελαν ήταν στήριξη και αγάπη στα δύσκολα χρόνια μετά την εισβολή. Δεν ήταν διαφορετικά. Απλά είχαν διαφορετικά βιώματα που τα έκαναν διαφορετικά, μα ήταν μοναδικά, όπως όλοι μας».

Η Άννα Αριστοτέλους, ανέφερε πως η εκδήλωση διοργανώθηκε για να τιμηθούν εκείνες οι γυναίκες που κατάφεραν με τη δράση, τον αγώνα και την αυταπάρνηση τους να συμβάλουν στον αγώνα για δικαίωση και ελευθερία. Εκείνες τις γυναίκες που μπορεί για αυτές ο χρόνος να πάγωσε στο 1974, μισό αιώνα πριν, ωστόσο κατάφεραν με το πείσμα, το θάρρος και τη δύναμη της ψυχής τους να λυγίζουν μπροστά τους ακόμη και οι πιο ισχυροί. Εκείνες τις γυναίκες που κοίταξαν στα μάτια τους κατακτητές, που δεν φοβήθηκαν, που δεν λύγισαν. Τις γυναίκες που ακόμα και σήμερα δηλώνουν παρούσες. Κι αν πέρασε ο καιρός, κι αν άσπρισαν τα μαλλιά, η καρδιά τους δεν γερνάει. Παραμένει το ίδιο μαχητική.

«Κλείνω αυτό τον σύντομο χαιρετισμό με την ευχή για δικαίωση των πεσόντων και των αγνοουμένων μας, καθώς και των αφανών ηρώων της τραγωδίας της Κύπρου που για μισό αιώνα υποφέρουν βουβά, μα καρτερικά συνεχίζουν να αγωνίζονται και να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή διατηρώντας ζωντανό το «Δεν Ξεχνώ» ως κομμάτι της ιστορίας και της ψυχής μας», είπε τέλος η κ. Αριστοτέλους.

Τιμήθηκε ο Νταλάρας

Στην εκδήλωση τραγούδησε αφιλοκερδώς ο καλλιτέχνης, Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος εξέφρασε τα συγχαρητήρια του στους εμπνευστές της εκδήλωσης αλλά και την στήριξη του, σε όλες τις γυναίκες που πάλεψαν και παλεύουν στον αγώνα της ελευθερίας.

Τον Γιώργο Νταλάρα, τίμησε για την προσφορά του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, και η Επικεφαλής των Ανθρωπιστικών Θεμάτων, Άννα Αριστοτέλους.

Στην εκδήλωση πέραν της συμμετοχής του τραγουδιστή, Γιώργου Νταλάρα, συμμετείχε αφιλοκερδώς και η γνωστή ηθοποιός, Ζωή Κυπριανού.

Χορηγός της εκδήλωσης, ο ΟΠΑΠ Κύπρου και η FREEDOM FINANCE EUROPE, καθώς και το ΡΙΚ ως χορηγό επικοινωνίας. Επίσης, η δημοσιογραφική ομάδα του REPORTER, εθελοντικά βοήθησε στις συνεντεύξεις και το βίντεο με τις τιμώμενες γυναίκες, ενώ στην παρουσίαση συμμετείχε και ο δημοσιογράφος Σάββας Κοσιάρης.