Η ακατανόητη έλλειψη σεβασμού στον πόνο και τι πλήρωσε ο φορολογούμενος πολίτης...

Αν η θανατική ανάκριση για τον θάνατο του 26χρονου Θανάση Νικολάου μεταδιδόταν σε απευθείας σύνδεση, με την κοινή γνώμη να έχει την δυνατότητα να ακούει και να βλέπει τα πάντα, χωρίς να διαβάζει στα ΜΜΕ τα ουσιώδη, πέραν του ότι η τηλεθέαση θα χτυπούσε κόκκινο λόγω των κωμικοτραγικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα σε ένα Δικαστήριο μιας κατά τα άλλα ευρωπαϊκής χώρας, θα είχε την ευκαιρία να εξάγει περαιτέρω συμπεράσματα. Συμπεράσματα γύρω από την Δικαιοσύνη, τους λειτουργούς της, τον σεβασμό και άλλα πολλά.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει πούμε πως στην εξίσωση εδώ και 18 χρόνια υπάρχει ένας νεκρός, εν ονόματι Θανάσης Νικολάου. Το μόνο παραδεκτό γεγονός, από όλες τις πλευρές. Θα πρέπει να πούμε πως αυτό τον νεκρό θρηνούν και θα συνεχίσουν για όλη τη ζωή τους να τον θρηνούν, οι γονείς, τα αδέλφια, οι συγγενείς, οι φίλοι του.

Τα γεγονότα γύρω από αυτή την υπόθεση, που αποτελεί μια τεράστια ήττα ολόκληρου του συστήματος και κάποιοι σίγουρα δεν θα έπρεπε να βρίσκονταν από καιρού στις θέσεις τους, είναι γνωστά σε όλους. Ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να έχει την δική του άποψη και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα. Το ίδιο ισχύει και για τις δύο πλευρές, δηλαδή την οικογένεια και την Εισαγγελία, της θανατικής ανάκρισης που διεξάγεται ενώπιον της θανατικής ανακρίτριας, Ντόριας Βαρωσιώτου.

Σε αυτό όμως που δεν πρέπει να διαφωνούν, όχι μόνο οι δύο πλευρές αλλά όλοι, είναι ο πόνος των γονιών, ο πόνος μιας μάνας, που ο κάθε ένας οφείλει να σέβεται. Όποια και αν είναι η άποψη σου, ακόμη και να πιστεύεις πως η μάνα «είναι πελλή» και πως ο γιος της αυτοκτόνησε, ουδείς έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί τον πόνο μιας μάνας. Αντιθέτως, έχει υποχρέωση να τον σεβαστεί, ακόμη και αν διαφωνεί μαζί της. Έχει την υποχρέωση να σωπάσει, ακόμα και αν έχει δίκαιο. Έχει την υποχρέωση, να αντιληφθεί τι σημαίνει για μια μάνα να χάνει το παιδί της και τι σημαίνει για 18 ολόκληρα χρόνια να βασανίζεται και να αγωνίζεται για να μάθει την αλήθεια.

Αλήθεια, δεν είναι αυτός και ο ρόλος της Εισαγγελίας; Να αναζητεί την αλήθεια, όποια και αν είναι, είτε της συμφέρουν, είτε όχι τα δεδομένα; Εξάλλου, πηγαίνοντας κανείς στην επίσημη σελίδα της Νομικής Υπηρεσίας, στην κατηγορία «Αποστολή/ Όραμα/ Αξίες», θα διαβάσει μεταξύ άλλων στις Αξίες, πως είναι η «Προάσπιση της δικαιοσύνης».

Εξαρχής, με την έναρξη της θανατικής ανάκρισης, διαφάνηκαν οι προθέσεις. Η εκπρόσωπος της Εισαγγελίας, υποστηρίζει την εκδοχή της αυτοκτονίας και οι δικηγόροι της οικογένειας, Λητώ Καριόλου και Αθηνά Δήμα, την εγκληματική ενέργεια. Η κάθε πλευρά έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει την εκδοχή της, να παρουσιάζει τα στοιχεία και τους μάρτυρες της και να επιχειρηματολογεί, με την θανατική ανακρίτρια να έχει τον τελευταίο λόγο. Όλα αυτά όμως, με σεβασμό, όπως υπέδειξε και το ίδιο το Δικαστήριο. Ειδικότερα, όταν εντός της αίθουσας του Δικαστηρίου υπάρχουν οι χαροκαμένοι γονείς και οι συγγενείς του θύματος, που εδώ και 18 χρόνια αναζητούν την αλήθεια.

Το να διαφωνεί η Εισαγγελία και η εκπρόσωπος της, Ξένια Ξενοφώντος, με την άλλη πλευρά, είναι θεμιτό και κατανοητό. Ακατανόητο όμως είναι, ενώ δέχθηκες κατ΄ επανάληψη παρατηρήσεις από το Δικαστήριο για τον τόνο και το ύφος σου, να συνεχίζεις στο ίδιο τέμπο. Ακατανόητο είναι, να είσαι εκπρόσωπος της Εισαγγελίας του κράτους και να κάνεις μορφασμούς και ειρωνικά χαμόγελα προς την άλλη πλευρά, στην οποία κάθεται η μάνα του θύματος που εξαιτίας του συστήματος της Δικαιοσύνης, το οποίο υπηρετείς, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, απέτυχε παταγωδώς. Ακατανόητο είναι, να ακούς την μάνα να ξεσπά και να βγαίνεις έξω από την αίθουσα γελώντας, να σε βλέπουν οι συγγενείς και ο πατέρας του θύματος, αναγκάζοντας τους να αντιδράσουν. Ακατανόητο είναι, να προβαίνεις σε ειρωνικά σχόλια που δεν θα έπρεπε να προβείς εκ της θέσεως σου, εκτός διαδικασίας, και να σε ακούν πρόσωπα - όχι ένα - που δεν έπρεπε να σε ακούσουν. Που αποτελούν ντροπή, ακόμα και να γραφτούν. Γιατί; Γιατί είσαι η εκπρόσωπος της Εισαγγελίας του κράτους στη θανατική ανάκριση, που μαζί με την οικογένεια αναζητείς ή έπρεπε να αναζητείς και εσύ την αλήθεια, χωρίς η διαδικασία να μετατρέπεται σε ποδοσφαιρικό ντέρμπι, αιώνιων αντιπάλων. Και όπως ορθά ανέφερε η δικαστής στην Εισαγγελία... «Δεν είναι με την ένταση της φωνής σας που θα βρούμε τα αίτια θανάτου του Θανάση Νικολάου».

Η εκπρόσωπος της Εισαγγελίας επίσης, σε μία από τις πολλές περιπτώσεις που προκάλεσε την οργή της οικογένειας, είχε αναφέρει σε μάρτυρα: «Λυπάμαι να παρατηρήσω πως ξεγελάσετε την οικογένεια του θανόντα και κάνατε αυτή την έκθεση για να πάρετε τις 9000 από τον φορολογούμενο πολίτη».

Αν αυτή είναι η θέση της κ. Ξενοφώντος, είναι σεβαστή, ανεξαρτήτως με το ύφος που ειπώθηκε. Ωστόσο, ο φορολογούμενος πολίτης είναι αυτός που πληρώνει και την κ. Ξενοφώντος και την κάθε Ξενοφώντος που υπηρετούν στην Εισαγγελία του κράτους, που έχει την ευθύνη για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο φορολογούμενος πολίτης πληρώνει τους αστυνομικούς, που οι αποφάσεις και τα πορίσματα καταλόγισαν ευθύνες ως προς τον τρόπο «διερεύνησης» της υπόθεσης. Ο φορολογούμενος πολίτης, πλήρωσε τους ανεξάρτητους ποινικούς ανακριτές που διόρισε η Εισαγγελία για να διερευνήσουν, αλλά στο τέλος δεν αποδέχθηκαν το πόρισμα τους. Ο φορολογούμενος πολίτης, πλήρωσε όλες αυτές τις διαδικασίες στα Δικαστήρια, εδώ και 18 χρόνια, μέχρι να εξακριβωθούν τα αίτια θανάτου του Θανάση. Ο φορολογούμενος πολίτης πλήρωσε την καταδίκη της Κύπρου στο ΕΔΑΔ. Ο φορολογούμενος πολίτης, δεδομένου και της απόφασης του Προέδρου να στηρίξει οικονομικά την οικογένεια στη νέα της προσπάθεια, όπως ανακοινώθηκε, συνεχίζει να πληρώνει μέχρι να διαφανεί η αλήθεια. Συνεπώς, όλα αυτά τα χρόνια, εξαιτίας ολόκληρου του συστήματος, στο οποίο υπηρετεί η κ. Ξενοφώντος, ο φορολογούμενος πολίτης πλήρωσε πολύ περισσότερα από 9000 και δυστυχώς, χωρίς ακόμη να απονεμηθεί Δικαιοσύνης, σε αυτούς που δεν έκαναν ή δεν ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα 18 ολόκληρα χρόνια μετά, ακόμη να ψάχνουμε για απαντήσεις.