Τα προβλήματα του ΔΗΣΥ, ο μπαμπούλας της εσωστρέφειας και ο κίνδυνος για τις εκλογές

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν έχει πρόβλημα ο ΔΗΣΥ. Το ερώτημα είναι πόσο μεγάλο πρόβλημα έχει ο ΔΗΣΥ, σε πόσα επίπεδα εκτείνεται και σε ποιο βαθμό θα τον επηρεάσει στις διπλές εκλογές του Ιουνίου. Η εικόνα που υπάρχει στο κόμμα είναι πως κάθε φορά που πάνε να λύσουν ένα πρόβλημα, προκύπτει ένα καινούριο ή ξεπηδά από το παρελθόν ένα παλαιότερο, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να επιστρέψει στην ομαλότητα που τόσο έχει ανάγκη, μετά από περισσότερο από έναν χρόνο εσωστρέφειας αλλά αντιθέτως να παραμένει δέσμιος διάφορων προβληματικών καταστάσεων.

Μετά τα γεγονότα των Προεδρικών Εκλογών, η ελπίδα στο κόμμα ήταν ότι με την πάροδο του χρόνου τα έντονα συναισθήματα θα υποχωρούσαν και οι πληγές θα επουλώνονταν σιγά σιγά. Και για κάποιους μήνες η εντύπωση ήταν πως εκεί όδευαν τα πράγματα. Με την πρώτη σπίθα, όμως, η φωτιά άναψε ξανά, αποδεικνύοντας ότι η κρίση ήταν πολύ βαθύτερη από όσο κάποιοι νόμιζαν ή ευελπιστούσαν και αυτό το μεγάλο πρόβλημα δεν θα υποχωρούσε τόσο γρήγορα.

Η πραγματικότητα είναι πως το μεγαλύτερο μέρος της αμφισβήτησης που δεχόταν η νέα ηγεσία του κόμματος ήταν απότοκο της ατζέντας που είχαν τα στρατόπεδα των «αβερωφικών» και των «αναστασιαδικών» στο κόμμα, με αποτέλεσμα, ό,τι και να έκανε, κάποιος να έμενε πάντοτε παραπονεμένος. Κάπως έτσι, το κόμμα ασκούσε «πολύ λίγη» ή «πάρα πολλή» αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση, με βάση τις αντικρουόμενες απόψεις. Επέλεγε υποψηφίους που ήταν «αποστάτες» ή ήταν στελέχη που έπρεπε «να μην παραχωρήσουν σε άλλα κόμματα». Δεν προέβαινε σε «διορθωτικές κινήσεις» για ζητήματα που «είχαν κλείσει από καιρό». Μέχρι και για το ότι έκανε τις αναγκαίες -για να υπάρχουν πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας- συνεργασίες με άλλα κόμματα επικρίθηκε η ηγεσία, επειδή αυτά τα άλλα κόμματα αποτελούν την συμπολίτευση του «προδότη Χριστοδουλίδη».

Αν και προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο και να δημιουργήσουν συνθήκες ενότητας, η πίεση αυτή και οι πολλαπλοί παράγοντες που έπρεπε να λαμβάνονται υπόψιν, κατέστησαν την Αννίτα Δημητρίου και τους συνεργάτες της επιρρεπείς σε λάθη. Στην προσπάθεια να γεφυρώσουν χάσματα και προσωπικές φιλοδοξίες, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθούν εσωκομματικές δημοσκοπήσεις για να εξευρεθούν οι καταλληλότεροι υποψήφιοι του κόμματος για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όπως διαφάνηκε εκ των υστέρων, όμως, τα σενάρια αυτά δεν ήταν το ίδιο καλά δουλεμένα σε όλους τους Δήμους, γεγονός που προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, ενώ, σε κάποιες περιπτώσεις, τα αποτελέσματα δεν μπορούσαν να γίνουν σεβαστά, καθώς συγκρούονταν με τις απόψεις των πολιτικών δυνάμεων με τις οποίες υπήρχε πρόθεση συνεργασίας σε αυτούς τους Δήμους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η περίπτωση του Ανδρέα Κωνσταντίνου στο Δήμο Λευκωσίας, που ενώ κέρδισε την εσωκομματική δημοσκόπηση, δεν ήταν αποδεκτή υποψηφιότητα από τις ηγεσίες της ΔΗΠΑ και κυρίως του ΔΗΚΟ, με αποτέλεσμα ο Μάριος Καρογιάν να προτείνει τον Νίκο Τορναρίτη για να αρθεί η δυστοκία που υπήρχε και να μην οδηγηθεί η συνεργασία στον πιο σημαντικό, ίσως, Δήμο σε αδιέξοδο.

Προφανώς και έπρεπε να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις και πάντοτε, στο πλαίσιο αυτών των διαδικασιών, κάποιοι πάντοτε μένουν δυσαρεστημένοι. Το ίδιο συμβαίνει, άλλωστε, και σε άλλα κόμματα. Με τη διαφορά ότι οι περισσότερες ηγεσίες άλλων κομμάτων δεν νοιώθουν πως «κάποιος τους περιμένει στη γωνιά», όπως η ίδια η πρόεδρος του ΔΗΣΥ παραδέχθηκε, όταν λαμβάνουν αυτές τις δύσκολες αποφάσεις.

Πλέον, όμως, το πρόβλημα δεν προέρχεται μόνο από το παρελθόν, καθώς με την πάροδο του χρόνου αναπόφευκτα γίνονται λάθη και έρχεται φθορά. Η ηγεσία αντέδρασε στη δυστοκία που υπήρχε στην εξεύρεση υποψηφίου για τον Δήμο Λάρνακας με την άσκηση πιέσεων σε διάφορα στελέχη, που όπως φαίνεται δεν ενδιαφέρονταν να διεκδικήσουν τη θέση, με αποκορύφωμα την ανακοίνωση, από μέρους της Αννίτας Δημητρίου, της πρότασής της για τον αντιπρόεδρο Γιώργο Κάρουλλα στο Πολιτικό Γραφείο, ενώ ο ίδιος δεν επιθυμούσε να κάνει κάτι τέτοιο, δημιουργώντας, εν μέσω αμήχανων χειροκροτημάτων, μια πολύ άβολη στιγμή για όλους.

Λίγες ώρες αργότερα, μετά την καταμέτρηση των ψήφων, διαπιστώθηκε πως έμεινε εκτός ψηφοδελτίου ο άλλος αντιπρόεδρος, Μάριος Πελεκάνος, με αποτέλεσμα να υποβάλει την παραίτησή του. Υπάρχουν πολλές θεωρίες γιατί συνέβη αυτό. Κάποιοι λένε πως ο κ. Πελεκάνος επαναπαύθηκε και δεν δούλεψε αρκετά. Άλλοι λένε πως υπήρξε στοχευμένη στρατηγική ψήφος εναντίον του, ώστε να μείνει εκτός ψηφοδελτίου, κάτι που θα ευνοούσε άλλους υποψήφιους. Άλλοι λένε πως τιμωρήθηκε από τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου για τη διαχείριση που έκανε της κατάστασης στην Πάφο, με την αντιπαράθεση Κωστάκη Κωνσταντίνου και Μάριου Τσιέλεπου, η οποία οδήγησε στην αναβίωση της εσωκομματικής κρίσης ή ακόμη και για τα κατά καιρούς λάθη ολόκληρης της ηγεσίας.

Ο ίδιος, μέσα από ανακοίνωσή του, άφησε να νοηθεί πως του την είχαν στημένη. Αν και δεν κατονομάζει κανείς, το ύφος και η γλώσσα που χρησιμοποίησε, παραπέμπει σε επίρριψη ευθυνών προς την κατεύθυνση των άλλων μελών της ανώτατης ηγεσίας και δη της Αννίτας Δημητρίου. Θέτοντας ενώπιον τους προκλήσεις που έμειναν αναπάντητες και κάνοντας λόγο για παρασκήνιο, πηγαδάκια και κακές γλώσσες, ο κ. Πελεκάνος ξεκάθαρα άφησε ανοικτούς λογαριασμούς, ενώ τόνισε πως η απόφασή του είναι οριστική και αμετάκλητη.

Όποια και αν είναι η εξήγηση για την εξέλιξη, όμως, εκείνο που μετρά είναι το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα ήταν πως ο αντιπρόεδρος του κόμματος δεν επιλέχθηκε από τα μέλη του συλλογικού οργάνου του ΔΗΣΥ να είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές. Λιγότερο από έναν χρόνο πριν, όταν κλήθηκαν τα μέλη του κόμματος να ψηφίσουν τους νέους αντιπροέδρους, ο κ. Πελεκάνος είχε έρθει πρώτος, εξασφαλίζοντας περίπου 9,500 ψήφους. Δηλαδή, περισσότερα από τα μισά μέλη του ΔΗΣΥ που προσήλθαν στις κάλπες, επέλεξαν να του δώσουν τη ψήφο τους, σε αντίθεση με τα 114 μέλη του Πολιτικού Γραφείου.

Μία από τις διαπιστώσεις μετά την κρίση των Προεδρικών ήταν η απόσταση που χώριζε την τότε ηγεσία και τα συλλογικά όργανα του ΔΗΣΥ από τη βάση και ένας από τους στόχους της νέας ηγεσίας ήταν να τη γεφυρώσει. Εάν τα συλλογικά όργανα έχουν τόσο διαφορετική άποψη από τη βάση, τότε ο ΔΗΣΥ συνεχίζει να έχει σοβαρό πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα. Εάν το κακό αποτέλεσμα του κ. Πελεκάνου ήρθε ως αντίδραση στον τρόπο που είτε ο ίδιος είτε άλλα μέλη της ηγεσίας ασκούσαν τα καθήκοντά τους, τότε τα πρόβλημα είναι ακόμη πιο μεγάλο, καθώς πρόκειται για ευθεία αμφισβήτηση αν κάνουν αυτοί οι άνθρωποι για να βρίσκονται εκεί. Καμία από αυτές τις εκδοχές δεν είναι καλή και η στρατηγική ψήφος στις διάφορες εκδοχές της είναι ένα βαθιά προβληματικό αλλά ίσως πιο εύπεπτο σενάριο.

Παρά τις δημόσιες και μη προσπάθειες του αναπληρωτή προέδρου Ευθύμιου Δίπλαρου να μεταπεισθεί ο Μάριος Πελεκάνος και να αποκατασταθεί η ζημιά που έγινε, οι ψίθυροι που ακολούθησαν του αποτελέσματος κατέστησαν κάτι τέτοιο απαγορευτικό. Το πιθανότερο είναι πως το κόμμα θα οδηγηθεί στις κάλπες για αντικατάστασή του, ενώπιον του Ανώτατου Συμβουλίου, μετά την 9η Ιουνίου, καθώς δεν θέλει να πραγματοποιήσει ενδοκομματικές εκλογές, οι οποίες ενέχουν το ρίσκο να αυξήσουν την εσωστρέφεια, εν μέσω προεκλογικής περιόδου.

Η εσωστρέφεια όμως υπάρχει, ακόμη κι αν δεν γίνουν τώρα εκλογές. Και είναι μπαμπούλας που τρομάζει. Αν υπάρχει όντως δυσαρέσκεια ανάμεσα στη βάση, όλοι γνωρίζουν ότι θα την εκφράσει μέσα από τη ψήφο της. Δεν είναι προς το παρόν σαφές εάν έχει «επαναπατριστεί» εκείνη η μεγάλη μερίδα που ψήφισε Νίκο Χριστοδουλίδη από τον πρώτο γύρο και αποτέλεσαν στόχο από πολλούς, όπως κανείς δεν γνωρίζει σε ποιο βαθμό ενοχλεί την άλλη πλευρά η «επαναπροσέγγιση» που επιχειρήθηκε με αυτούς και πώς θα αντιδράσει. Και όσο, για διάφορους λόγους, υπάρχει εκνευρισμός ανάμεσα σε στελέχη, μειώνονται οι πιθανότητές τους να δουλέψουν προεκλογικά για το κόμμα, κάτι που μπορεί και πάλι να έχει επίπτωση στα ποσοστά του. Κανένα από όλα αυτά τα ενδεχόμενα δεν είναι υπέρ της εκλογικής προσπάθειας του ΔΗΣΥ, ο οποίος, παρά τις δυσκολίες, έχει καταφέρει να στήσει ένα δυνατό ψηφοδέλτιο Ευρωεκλογών και να βρει υποψηφίους με πολλές πιθανότητες εκλογής σε διάφορες μάχες των τοπικών εκλογών.

Σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ, που διάγει μια πολύ καλή, όπως φαίνεται, περίοδο, ο ΔΗΣΥ θα κατεβεί στις διπλές εκλογές αντιμέτωπος με τους δαίμονες που έκρυβε στο ερμάρι του για να διεκδικήσει την επιστροφή του στις εκλογικές επιτυχίες και τη διατήρηση της πρωτιάς του. Και αυτοί δεν ήταν δημιούργημα της νέας ηγεσίας. Θα είναι, όμως, το πιο μεγάλο δικό της πρόβλημα, αν κάτι πάει στραβά, καθώς πλέον τα δικά της λάθη είναι που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο.