Η σοπράνο που τραγουδά για σαράντα χρόνια στη Σχολή Τυφλών-«Εάν δεν ήμουν εδώ, δεν ξέρω τι θα έκανα»

«Εάν μου προσφέρεις τα φτερά, εγώ θα πετάξω…», έγραφε με μαύρο μαρκαδόρο έξω από μια πόρτα αίθουσα διδασκαλίας της Σχολής Τυφλών. Μια έκφραση, που έχει κάνει πράξη στη ζωή της εδώ και σαράντα χρόνια η σοπράνο πλέον της Σχολής, Μαρία Πουλλή, η οποία παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να δει τον κόσμο με τα μάτια της, εντούτοις, με τη μελωδική φωνή της, κάνει τον κόσμο ομορφότερο.

Μπορεί από τα παιδικά της χρόνια, να έχει αντιμετωπίσει σωρεία προβλημάτων λόγω της μηδαμινής της όρασης και έπρεπε να μεγαλώσει σε μια κοινωνία που δεν θα μπορούσε να αντικρύσει, παρά μόνο να την αγγίξει και να την ακούσει, εντούτοις, με τη δύναμη της ψυχής της, έχει καταφέρει να αγκαλιάσει, αλλά και να αγκαλιαστεί από τους ανθρώπους που έχει γύρω της.

Η Σχολή Τυφλών για τη Μαρία Πουλλή σήμερα, είναι το δεύτερο της σπίτι αλλά και η μεγάλη της οικογένεια. Μια οικογένεια, που όποιον και να ρωτήσεις στη Σχολή Τυφλών για τη Μαρία, θα χαμογελάσει και θα σου αναφέρει τα καλύτερα για τη σπουδαία σοπράνο, η οποία κατάφερε μάλιστα να αποσπάσει αρκετά βραβεία και διακρίσεις σε διαγωνισμούς μουσικής στο εξωτερικό.

Παρά το γεγονός ότι τη Μαρία Πουλλή δεν τη γνωρίζαμε, με το που εισήλθαμε στη Σχολή Τυφλών και ανταλλάξαμε τις πρώτες κουβέντες, μας έκανε να αισθανθούμε ότι γνωριζόμασταν για χρόνια. Με το ευδιάκριτο χαμόγελο στο πρόσωπο της, η Μάρια άνοιξε την καρδιά της στον REPORTER και διηγήθηκε τη ζωή της στη Σχολή Τυφλών.

«Στη Σχολή Τυφλών έρχομαι από πέντε χρονών και σήμερα είμαι σαραπέντε. Γεννήθηκα στη Λευκωσία και φοίτησα στη Σχολή Τυφλών από το νηπιαγωγείο μέχρι και την έκτη τάξη του Δημοτικού. Μετά πήγα στο Γυμνάσιο Ακρόπολης και έπειτα στο Ενιαίο Λύκειο Κύκκου Β’. Όταν τελείωσα το Λύκειο, παρακολούθησα μαθήματα πιάνου, θεωρίας, αρμονίας, ιστορίας της μουσικής και κλασικού τραγουδιού. Έχω καταφέρει να αποκτήσω αρκετά διπλώματα στη μουσική. Επίσης, είχα κάνει πάρα πολλά κονσέρτα για τα 75χρονα και τα 80χρονη της Σχολής Τυφλών, για τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Ευημερίας Τυφλών».

Ακόμη, η Μαρία Πουλλή, έλαβε μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς στο εξωτερικό, όπως στη Ρουμανία, στην Πράγα και στην Πολωνία, ενώ έλαβε μέρος σε συναυλία στην Κροατία. «Επιπλέον, συμμετείχα δυο φορές σε φόρουμ στο Κάιρο, όπου ήταν ένα φεστιβάλ για ταλέντα με οπτική αναπηρία και κατάφερα να διακριθώ τη δεύτερη φορά που έλαβα μέρος».

Σήμερα, η σαρανταπεντάχρονη σοπράνο, πάει στη Σχολή Τυφλών, τρεις φορές την εβδομάδα, όπου και κάνει μαθήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών, καλαθοπλεκτικής, κεραμικής τέχνης, χορό, κολύμπι, γυμναστική και μαγειρικής. «Έρχομαι από τις 8.25 και όταν έχω πρώτη περίοδο κάποιο μάθημα στη Σχολή, έρχομαι από τις 7. Η Σχολή είναι σαν το σπίτι μου. Έρχομαι και περνά η ώρα μου και μπορώ να κάνω τα μαθήματά μου και κάνουμε διάφορες γιορτές εδώ, ανεβάζουμε θέατρα και κάνω θεατρικό εργαστήρι κιόλας εδώ. Εμπλουτίζω τη ζωή μου με όμορφα πράγματα σε αυτή τη Σχολή».

Ένα αρκετά πολύτιμο εργαλείο για τους εκπαιδευόμενους της Σχολής Τυφλών, είναι το σύστημα Braille, μέσω του οποίου ο κάθε μαθητής, έχει την ευκαιρία να διαβάζει και να γράφει. Για τη Μαρία Πουλλή όμως, είναι ένα εργαλείο με το οποίο έχει μεγαλώσει μαζί του και πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της. «Στη Σχολή γράφουμε και διαβάζουμε με το σύστημα Braille, το οποίο είναι ένα σύστημα που αποτελείται από έξι κουκκίδες και βάση αυτών των κουκκίδων δημιουργούνται διάφοροι συνδυασμοί. Το Α είναι μια κουκκίδα, το Β είναι δυο, το Γ είναι τέσσερις και ούτω καθεξής και έτσι δημιουργούνται γύρω στους εξήντα συνδυασμούς».

Για το πόσο εύκολο είναι να μάθει κάποιος αυτό το σύστημα, η Μαρία Πουλλή, ανέφερε ότι, «χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά μέχρι να το μάθει κάποιος, καθώς πρέπει να διαβάζεις με την αφή. Με το δεξί χέρι διαβάζεις τα γράμματα και το αριστερό χέρι είναι ο οδηγός για να ακολουθείς τη γραμμή. Νιώθω ότι σήμερα, σε σχέση με το παρελθόν, υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες, αφού στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, υπήρχαν τεράστιες δυσκολίες διότι έπρεπε να γραφτούν τα βιβλία στη γραφή Braille».

Την ίδια ώρα, η Μαρία Πουλλή, ανέδειξε το πρόβλημα της προσβασιμότητας όταν βγαίνει εκτός της Σχολής Τυφλών, καθώς όπως ανέφερε, «πρέπει να υπάρχει κάποιος δικός μου για να μετακινηθώ, καθώς μόνη μου δεν μπορώ». Εάν σκέφτηκε ποτέ εάν θα μπορούσε να είχε ένα σκύλο οδηγό, η ίδια είπε πως, «είναι κάτι που το έχω σκεφτεί και θα το ονειρευόμουν, αλλά πρέπει να γίνει κατάλληλη εκπαίδευση του σκύλου για να μπορέσει να με καθοδηγεί».

Πάντως, παρά τα προβλήματα που συναντά στην καθημερινότητά της, η ίδια αισθάνεται χαρούμενη για το γεγονός ότι έχει δημιουργήσει τους φίλους της στη Σχολή Τυφλών. «Εάν δεν υπήρχε αυτό το Κέντρο δεν ξέρω πού θα μπορούσα να πάω για να περνάω την ώρα μου εποικοδομητικά», ανέφερε η Μαρία Πουλλή, η οποία πρόσθεσε ότι στη Σχολή σήμερα έχουν και το δικό τους μουσικό σχήμα Μελωδίτες. «Όταν μας καλούν σε διάφορες εκδηλώσεις, πηγαίνουμε και τραγουδούμε με συντονιστή τον κ. Κωνσταντίνο Καρπασίτη, ο οποίος είναι καθηγητής της μουσικής στη Σχολή».