Η ηρεμία πριν από την καταιγίδα και οι κόκκινες προειδοποιήσεις του ΔΗΣΥ

Λένε πως πριν την καταιγίδα επικρατεί ηρεμία. Και για κάποιους μήνες μεταξύ της κρίσης των Προεδρικών Εκλογών και του σήμερα, όντως, τουλάχιστον στη δημόσια σφαίρα, στον ΔΗΣΥ επικρατούσε ηρεμία. Τα σύννεφα, όμως, συνέχισαν να μαζεύονται στο παρασκήνιο, όπως δείχνουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Και πολλοί εκτιμούν πως αυτά στα οποία γινόμαστε μάρτυρες δεν είναι παρά τα πρωτοβρόχια και θα πρέπει να εκδοθεί κόκκινη προειδοποίηση για το τι θα επακολουθήσει.

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η κρίση των Προεδρικών Εκλογών είναι μία από τις χειρότερες που πέρασε ο ΔΗΣΥ στην πρόσφατη ιστορία του. Όσοι το παρακολουθούν από τη δεκαετία του 1970 λένε πως έχει ζήσει και χειρότερα, αλλά με τον μεγεθυντικό φακό που δημιουργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κατάσταση έπαψε προ πολλού να αποτελεί ελεγχόμενο εσωτερικό θέμα του κόμματος. Και φαντάζει χειρότερη από τις περιπέτειες του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, επειδή οι αντιμαχόμενες πλευρές παραμένουν κάτω από την κομματική στέγη και συνεχίζουν το αλληλοφάγωμα μέσα στο ίδιο χαράκωμα.

Η κρίση των Προεδρικών δεν ξεκίνησε τη νύχτα της πρώτης Κυριακής. Ξεκίνησε μήνες πριν. Θα μπορούσε κάποιος να πάει πίσω και να ρίξει φταίξιμο σε πρόσωπα και χειρισμούς. Η ουσία είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα ήταν διχασμός, βαριές κουβέντες, ακόμα και προπηλακισμοί. Το μεγαλύτερο κόμμα του τόπου χωρίστηκε σε «αβερωφικά» και «αναστασιαδικά» κομματάκια. Σε κρυφούς και φανερούς ψηφοφόρους του Νίκου Χριστοδουλίδη και σε ανθρώπους που τον απεχθάνονται και θέλουν να τον εκδικηθούν. Σε αυτούς που πίστευαν ότι τη βασική ευθύνη για την ήττα του ΔΗΣΥ την είχε ο ίδιος ο Αβέρωφ Νεοφύτου, που απέτυχε να διαβάσει τη βάση και δεν έβλεπε ψύχραιμα τα πράγματα και σε αυτούς που πίστευαν ότι η βασική ευθύνη την είχε ο Νίκος Αναστασιάδης, που δεν απέτρεψε το αντάρτικο του Νίκου Χριστοδουλίδη και, όπως του καταλογίζουν πολλοί με τον ίδιο να αρνείται, που στήριξε το «πολιτικό παιδί» του αντί τον πρόεδρο της παράταξής του.

Όταν ανέλαβε η νέα ηγεσία, υπό την Αννίτα Δημητρίου, με κεντρικό σύνθημα την ενότητα, πατούσε ανάμεσα στις νάρκες των διαφόρων στρατοπέδων. Και, όπως φάνηκε, παρά τους ευσεβείς πόθους και τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν όλο αυτό τον καιρό, στάθηκε αδύνατο να συγκολλήσουν ξανά τα κομματάκια, ώστε το κόμμα να λειτουργεί ξανά ως ενιαίο και συμπαγές σώμα. Μπορεί να υπήρξε βελτίωση στη δημόσια εικόνα, μπορεί να έγιναν ενέργειες προς την αποκατάσταση της επικοινωνίας με τη βάση, μπορεί να προχώρησαν σχεδιασμοί για την ανασυγκρότηση του κόμματος, αλλά τα πάθη του προηγούμενου διαστήματος παρέμειναν ζωντανά και ανατροφοδοτούσαν την κρίση. Η προσπάθεια που καταβάλλεται για ενότητα είναι επιρρεπής σε λάθη, υπό το βάρος των πιέσεων, ενώ η οι διάφορες πλευρές βλέπουν κάθε ενέργεια της νέας ηγεσίας, από την ενάσκηση αντιπολίτευσης μέχρι τον καταρτισμό των ψηφοδελτίων, μέσα από τον φακό του παρελθόντος.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Και εκεί που ο ΔΗΣΥ έχτιζε τα ψηφοδέλτιά του, βγήκαν αναπόφευκτα στη φόρα οι αντιπαλότητες. Οι πληγές ξεκίνησαν ξανά να αιμορραγούν και οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Για αρκετούς, το ξέσπασμα που προκλήθηκε λόγω της απόφασης να υποστηριχθεί από το κόμμα η υποψηφιότητα του Κωστάκη Κωνσταντίνου στον Επαρχιακό Οργανισμό Αυτοδιοίκησης Πάφου, ήταν οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας που έρχεται, καθώς άνοιξε ξανά η συζήτηση για «προδότες» και «αποστάτες» και για τις διαγραφές που δεν έγιναν ποτέ. Και επανήλθε το ερώτημα αν το κόμμα θέλει όντως στους κόλπους του άτομα που υποστήριξαν την υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη ή όχι. Αν τους αποδέχεται τότε πρέπει να τους μεταχειρίζεται ως ίσους και να τους αξιοποιεί. Αν τους θεωρεί ξένα σώματα και τις ενέργειές τους ασυγχώρητες, τότε προφανώς δεν έχουν θέση στις τάξεις της παράταξης. Θεωρητικά το ερώτημα αυτό απαντήθηκε εδώ και πολύ καιρό, από τον ίδιο τον Αβέρωφ Νεοφύτου, όταν επέλεξε να μην τους διαγράψει. Παρά ταύτα, δεν έκρυψε την πικρία του, λέγοντας πως «στο κόμμα μας, κατ’ επίκληση της ενότητας βάζουν σημαιοφόρους εκείνους που τορπίλισαν την ενότητα και υπονόμευσαν την παράταξη». Επέκρινε, δηλαδή, τη συνέχιση της «φυσιολογικής» συμμετοχής του Κωστάκη Κωνσταντίνου στον ΔΗΣΥ.

Ό,τι απόφαση και να λαμβάνει η ηγεσία, μέσα στο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί, θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία και θα επικρίνεται από όσους ανήκουν σε στρατόπεδο. Θα είναι «χατίρι του Αναστασιάδη» και «χατίρι του Αβέρωφ». Ακριβώς επειδή κληρονόμησε μια απόφαση, η οποία κρίθηκε ορθή στο παρελθόν αλλά φαίνεται πως δεν αρέσουν οι συνέπειές της στο παρόν (μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για τις συνέπειες που θα υπήρχα ναν ήταν τελικά διαφορετική). Και αυτά τα αισθήματα αναμένεται να εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία. Η Αννίτα Δημητρίου δείχνει να το αναγνωρίζει και γι’ αυτό κάνει συνεχείς εκκλήσεις για στήριξη και ενότητα, όμως δεν φαίνεται αυτές να είναι η προτεραιότητα όσων έχουν πολύ έντονα συναισθήματα και απόψεις για όσα προηγήθηκαν.

Το εφιαλτικό σενάριο δεν είναι οι «αβερωφικοί» της Πάφου να σνομπάρουν την υποψηφιότητα Κωνσταντίνου, όπως απειλούν. Το εφιαλτικό σενάριο είναι το ένα στρατόπεδο να ψηφίζει τον επίσημο και το άλλο τον αντάρτη, όπου υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Και κυρίως να γίνονται μονοσταυρίες και διπλοσταυρίες (αναλόγως της δυναμικής) «αβερωφικών» και «αναστασιαδικών» σε παγκύπριο επίπεδο στις Ευρωεκλογές και να μετατραπεί η προσπάθεια του κόμματος να επανέλθει στις εκλογικές νίκες σε ξεκαθάρισμα των ανοιχτών λογαριασμών των Προεδρικών, ακόμη και αν φαινομενικά σταματήσουν οι δημόσιες αντιπαραθέσεις για χάριν της προεκλογικής προσπάθειας. Και εάν εξαιτίας αυτής της κατάστασης ο ΔΗΣΥ χάσει ποσοστά, την πρωτιά ή, ακόμη χειρότερα, τη δεύτερη έδρα, η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη και θα αναζητηθούν και πάλι οι φταίχτες…