Οι σύγχρονες τραγωδίες μας, η οδική ασφάλεια και το κομμάτι που λείπει

Τις σύγχρονες τραγωδίες μας τις μετρούμε στην άσφαλτο. Στις ζωές που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν, στα νεανικά όνειρα που δεν πρόλαβαν να γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Στους 18χρονους, στους 20χρονους, στους 25χρονους που δεν θα γίνουν ποτέ μεγάλοι, γιατί κόπηκε το νήμα τους αβάστακτα νωρίς.

Τις σύγχρονες τραγωδίες μας τις μετρούμε στα νεκροτομία. Εκεί όπου οι ιατροδικαστές διαπιστώνουν για άλλη μία φορά την σφοδρότητα της σύγκρουσης. Τα πολλά τραύματα. Τις πολλές κακώσεις. Τις απανθρακώσεις. Εκεί όπου η επιστήμη καταγράφει τον πρόωρο επίλογο ανθρώπων που βρίσκονταν στον πρόλογό τους.

Τις σύγχρονες τραγωδίες μας τις μετρούμε στα κοιμητήρια. Εκεί που μαυροφορεμένοι γονείς, που μοιάζουν οι ίδιοι να είναι ζωντανοί νεκροί, ανάβουν καντήλια και αφήνουν λουλούδια στα άψυχα μάρμαρα. Κλαίνε μονίμως τα παιδιά τους, στερεύουν, και πάλι από την αρχή, χωρίς ποτέ να μειώνεται ο πόνος, χωρίς ποτέ να μπορεί να επουλωθεί η πληγή.

Τις σύγχρονες τραγωδίες μας δεν μπορούμε να τις μετρούμε απλώς με στατιστικά. Επειδή οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Είναι κομμάτι μας. Και κάθε φορά που φεύγουν, είναι το κομμάτι που μας λείπει.

«Η πολιτεία δεν έχει πολλές άλλες επιλογές πέραν της αυστηροποίησης των μέτρων που λαμβάνει για θέματα οδικής ασφάλειας και εντονότερους και συχνότερους ελέγχους», δήλωσε τη Δευτέρα ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης, Μάριος Χαρτσιώτης. Η αλήθεια είναι, όμως, πως η πολιτεία βρέθηκε σήμερα με μοναδική επιλογή την καταστολή, επειδή για δεκαετίες (και σίγουρα όχι την τελευταία εβδομάδα) δεν έπαιρνε στα σοβαρά την επιλογή της πρόληψης. Αυτής που διασφαλίζει πως χρόνια πριν κάποιος καθίσει πίσω από ένα τιμόνι, έχει την σωστή οδική κουλτούρα, ακόμη και αν δεν την κληρονόμησε από τους γονείς του. Αυτής που διασφαλίζει πως οι πολίτες δεν ελαττώνουν ταχύτητα επειδή υπάρχει κάμερα, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει λόγος που βρίσκονται σε ισχύ όρια ταχύτητας. Αυτής που διασφαλίζει πως καθένας που αναλαμβάνει να οδηγεί, αναλαμβάνει και την ευθύνη να κρατά τους δρόμους ασφαλείς για τους άλλους, όπως θα ήθελε να συμβαίνει για τον εαυτό του και τα δικά του αγαπημένα πρόσωπα.

Αντιθέτως η πολιτεία δείχνει να έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες της για ασφαλείς δρόμους στον φόβο του προστίμου. Από κάποια σταθερή κάμερα, από κάποια κινητή κάμερα, από κάποιο ραντάρ. Όχι στη σωστή κουλτούρα στους δρόμους αλλά στη σωστή κουλτούρα στην τσέπη. Και εξακολουθεί να ψάχνει το λάθος σε κάθε νέα, σύγχρονη τραγωδία, όταν έχει χιλιάδες άτομα στους δρόμους (προφανώς το ζήτημα δεν αφορά όλους τους πολίτες) που η έγνοια τους είναι να οδηγούν σωστά εκεί που υπάρχουν κάμερες, όχι να οδηγούν σωστά γενικά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Αυτή η φωτογραφία είναι η απάντηση στο αφήγημα περί μείωσης θανατηφόρων λόγω καμερών...

Ερωτηθείς αναφορικά με την αυστηροποίηση των ποινών, ο κ. Χαρτσιώτης απάντησε πως οι μοχλοί που έχει η πολιτεία για να κινηθεί κατασταλτικά και προληπτικά δεν είναι πολλοί. «Δεν υπάρχει τομέας που η πολιτεία δεν έχει αγγίξει. Να δούμε αν ενδείκνυται η λήψη περαιτέρω μέτρων, είτε ως προς τη συχνότητα των ελέγχων ή και σε σχέση με τις ποινές. Όλα θα αξιολογηθούν από την αρχή», είπε. Και αυτό πρέπει να γίνει, αν δεν υπάρχει τομέας που η πολιτεία δεν έχει αγγίξει και πάλι το αποτέλεσμα είναι ο αυξημένος αριθμός νεκρών στην άσφαλτο. Γιατί σημαίνει πως τους άγγιζαν όλους λάθος, ξανά και ξανά και ξανά, και θρηνούμε επί πτωμάτων, ξανά και ξανά και ξανά.

Είναι, δυστυχώς, αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως κάποιοι ανάμεσά μας δεν είναι σοβαροί οδηγοί. Βγαίνουν στον δρόμο και (δυστυχώς κυριολεκτικά) όποιον πάρει ο Χάρος. Το κράτος, όμως, οφείλει να είναι σοβαρό, γιατί έχει σοβαρή ευθύνη έναντι της ασφάλειας των πολιτών του. Ας κάνει έστω τώρα όλα αυτά που επέλεγε να μην κάνει επί δεκαετίες. Και να φροντίσει τουλάχιστον οι επόμενες γενιές οδηγών να έχουν την οδική συνείδηση που λείπει από τις προηγούμενες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Σε δύο επίπεδα τα μέτρα για τα θανατηφόρα-Εντατικοποίηση ελέγχων και καλλιέργεια κουλτούρας για οδική συνείδηση