Το... κρυμμένο μουσείο της Coca Cola του Μάριου στην Ακρόπολη-«Ζούμε για το “82” και μία Coca Cola»

Περιοχή Ακρόπολης, σε ένα στενό κοντά στον πυροσβεστικό σταθμό υπάρχει ένα μικρό μαγαζί που τυπώνει μπλούζες και πουλά νοσηλευτικές στολές. Για να μπεις μέσα, υψώνεται μπροστά σου μια μεταλλική πόρτα, την οποία πρέπει να ανοίξει κάποιος για να μπορέσεις να προχωρήσεις. Κατεβαίνεις σε ένα υπόγειο. Δεξιά κι αριστερά υψώνονται δύο μεγάλοι τοίχοι. Στο βάθος υπάρχει μια γυάλινη και αλουμίνια πόρτα που μόλις διαβείς εισέρχεσαι στον προθάλαμο. Χρειάζεσαι καμιά δεκαριά βήματα για να τον διασχίσεις και να φτάσεις στον κυρίως χώρο, αλλά μόλις τα διανύσεις μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Το μαγαζί του Μάριου Σταύρου αποτελεί μια μικρογραφία ενός εργοστασίου της Coca Cola ή καλύτερα ενός μουσείου, ίσως του διασημότερου αναψυχτικού στον κόσμο. Βλέποντας όσα απλώνονται γύρω σου σκέφτεσαι για μια στιγμή αν όντως μπήκες στο σωστό μέρος και τι στο καλό συμβαίνει.

Ο Μάριος, ένας άνθρωπος με άφθονο χιούμορ και πλατύ χαμόγελο, σε υποδέχεται σαν καλός οικοδεσπότης και με προθυμία προσπαθεί να σε εξυπηρετήσει. Βεβαίως καταλαβαίνει την έκπληξη σου μόλις αντικρίζεις το μαγαζί του, αλλά δεν είναι τύπος που θέλει να παινευτεί ή να επιδείξει τη συλλογή του. Αντίθετα, αν δεν του πεις μια κουβέντα για τη συλλογή του, δεν θα σου πει τίποτα.

Αφού τελειώσαμε με τα περί δουλειάς, αμέσως ανοίξαμε κουβέντα για τη συλλογή του, που ξεκίνησε πριν από τριάντα και κάτι χρόνια, όταν ήταν 12 με 13 ετών.

«Ζούμε για το “82” και μία Coca Cola»

Αυτό το πάθος και η αγάπη για το αναψυκτικό, ξεκίνησε μόλις εντάχθηκε στους προσκόπους. Εκεί γνώρισε κάποια παιδιά και έγιναν φίλοι, με ένα εξ αυτών, τον Κωνσταντίνο, να είναι φανατικός οπαδός της Coca Cola.

«Οι παλαιότεροι που ήταν εκεί, το είχαν σαν παράδοση να πίνουν Coca-Cola. Το προσκοπίο μας ήταν το “82” και το σλόγκαν μας τότε ήταν, “ζούμε για το 82 και μία Coca Cola”. Αυτή η αγάπη των προσκόπων για την Coca Cola πέρασε και σε μένα και μου έγινε εμμονή.

Ένας φίλος, ο Κωνσταντίνος, ήταν πολύ φανατικός και ξέρεις σιγά σιγά ψήνεται κι εσένα μέσα σου αυτή η αγάπη για την Coca Cola. Mετά από τέσσερα πέντε χρόνια ο Κωνσταντίνος θα έφευγε για σπουδές και ήρθε και μου έδωσε την συλλογή του, γιατί δεν ήθελε να την βάλει σε κασόνια και να μείνουν καταχωνιασμένα κάπου. Είχα κι εγώ κάποια πράγματα και τα ένωσα μαζί με τα δικά του, που είχε τενεκεδάκια, μπουκάλες, ταμπέλες και λοιπά.

Τα έστησα λοιπόν στο προσκοπίο και το κάναμε λέσχη. Για μας τότε το προσκοπίο ήταν η έξοδός μας, δεν πηγαίναμε club και δισκοθήκες, ούτε είχαμε τηλέφωνα. Μαζευόμασταν εκεί στο προσκοπίο και παίζαμε το ποδοσφαιράκι μας, το μπιλιάρδο μας, το αττάρι μας. Έτσι λοιπόν διακοσμίθηκε όλος ο χώρος μέσα και χτίζαμε σιγά σιγά. Ότι βρίσκαμε της Coca Cola και δεν το είχαμε, το προσθέταμε στην συλλογή μας».

Ακολούθως έφυγε για τον στρατό και όταν έβγαινε στις διανυκτερεύσεις του, επισκεπτόταν τη λέσχη, μα μέχρι να τελειώσει ανέλαβαν άλλοι την λέσχη και αποφάσισαν να αλλάξουν διακόσμηση.

«Έτσι πήρα όλα τα πράγματα και τα έφερα στο σπίτι μου. Μετά άνοιξα το γραφείο, που άλλαξα δουλειά και τα μετέφερα όλα εδώ. Έφαγα πολλά χρόνια να σκεφτώ πώς θα τα διαρρυθμίσω στο γραφείο μου και τελικά έκανα βιτρίνες και τα έβαλα όπως θεωρούσα καλύτερα.

Αγόραζα και αγοράζω συνεχώς πράγματα. Ακόμα και φίλοι μου που πηγαίνουν ταξίδια, αντί δώρο μου φέρνουν κάτι σχετικό με την Coca Cola. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν πουλώ τίποτα, ακόμα και πράγματα που έχω πέντε φορές το ίδιο. Με παίρνουν τηλέφωνα και μου λένε ότι κάποιος πουλά το τάδε ή το τάδε πράγμα. Θα μπω να το δω και αν το θέλω θα το αγοράσω. Έδωσα πάρα πολλά λεφτά για να φτιαχτεί αυτή όλη η συλλογή».

Η δουλειά ως ψυχτικός και η στροφή στην εταιρεία νοσηλευτικών στολών

Μετά την επιστροφή του στην Κύπρο, από τη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε, άρχισε δουλειά ως ψυχτικός μηχανικός και παράλληλα ασχολείτο φανατικά με την συλλογή του που επεκτεινόταν μέρα παρά μέρα.

Λόγω ενός προβλήματος υγείας που αντιμετώπισε, το 2013 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την δουλειά του και αποφάσισε να κάνει ένα παράτολμο βήμα ανοίγοντας την εταιρεία του που προμηθεύει νοσηλευτικές στολές.

«Μείναμε χωρίς δουλειά για ένα μήνα στην κρίση και άρχισαν τα προβλήματα. Είχα ένα πρόβλημα στον σπόνδυλο και μου είπε ο γιατρός ή άλλαξε δουλειά ή άλλαξε ρυθμούς ή θα δουλεύεις για να πληρώνεις γιατρούς. Έτσι σιγά σιγά ξεκίνησα αυτή τη δουλειά και στη συνέχεια πρόσθεσα τα τυπώματα σε μπλούζες και άλλα προϊόντα, όπως keyring και λοιπά. Σήμερα το εργαστήριο μου είναι όλο ντυμένο στα χρώματα και στα αντικείμενα της Coca Cola. Έχω άπειρα πράγματα στη συλλογή μου».

Τα πιο σπάνια και οι όμορφες ιστορίες απόκτησης κάποιων αντικειμένων

Είναι πραγματικά αδύνατο να μετρήσεις πόσα κομμάτια έχει η συγκεκριμένη συλλογή και πόσο σπάνια σε κάποιες περιπτώσεις αντικείμενα κρύβονται στο μαγαζί του. Κάποια μάλιστα έχουν την δική τους, πολύ ξεχωριστή ιστορία και γι’ αυτό κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, παρότι ο ίδιος λέει ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάτι περισσότερο από τα υπόλοιπα.

«Έχω και σπάνια, έχω και παλιά. Για παράδειγμα βρήκα τυχαία στη Λεμύθου, θαμμένη έξω από ένα μπάκαλικο μια σπάνια μπουκάλα και την πήρα. Έχω ταμπέλες επίσης και ρολόγια. Για παράδειγμα πήγα μια φορά σε ένα σπίτι όταν ήμουν τεχνικός να φτιάξω κάτι και έπρεπε να μπω σε ένα πατάρι. Ο παππούς που είχε το σπίτι είχε χιλιάδες πράγματα μέσα στο πατάρι και ανάμεσα σε αυτά, ένα ημερολόγιο του 1954 της Coca Cola. Λείπει ένα φύλλο μόνο.

Σε μια άλλη περίπτωση που πήγα σε ένα σπίτι και μια γιαγιά είχε ένα παλιό ρολόι. Της είπα ότι το θέλω και μου απάντησε “γιε μου εν θα θωρώ την ώρα. Να μου φέρεις ένα άλλο και να το πιάσεις”. Έτσι κι έγινε, πήγα της αγόρασα ένα άλλο και το πήρα».

Ο γάμος αλά Coca Cola και ένα τηλέφωνο απωθημένο που το πήρε οκτώ χρόνια μετά

Το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του για το προϊόν και το πόσο πολύ λατρεύει τη συλλογή του, φαίνεται μέσα από κάποιες ενέργειές του, όπως για παράδειγμα ότι η Coca Cola έγινε μέρος του γάμου του.

«Στο γάμο μου, η διακόσμηση στα τραπέζια των φίλων μου ήταν της Coca Cola. Έκανα κασιούες με μπουκάλια, τα οποία κόλλησα για να μην μου τα κλέψουν και τα στόλισα. Άλλοι αγχώνονται για τον γάμο τους, εγώ αγχωνόμουν για την διακόσμηση να μην μου κλέψουν τις μπουκάλες της Coca Cola. Eπίσης τα παπούτσια μου, τα παράγγειλα και ήταν της Coca Cola. Έφερα και γραβάτα αλλά δεν με άφησαν να την βάλω. Είναι εμμονές και αγάπη για αυτό το πράγμα. Ακόμα και στα γενέθλια ή στη γιορτή μου, αν μου φέρουν ένα τενεκεδάκι της Coca Cola, θα νιώσω μεγαλύτερη ικανοποίηση απ’ ότι ένα δώρο.

Μια άλλη ιστορία πολύ χαρακτηριστική έχει να κάνει με αυτό το τηλέφωνο της Coca Cola.

«Σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη και ότι έβρισκα που σχετιζόταν με το προϊόν το αγόραζα. Υπήρχε ένα τηλέφωνο που το έβλεπα σε ένα παλιατζίδικο, αλλά σαν φοιτητής δεν μπορούσα να το αγοράσω. Μου είχε γίνει εμμονή εκείνο το τηλέφωνο. Το έβλεπα κάθε μέρα στο δρόμο για το σπίτι μου. Πήγα μετά από οκτώ χρόνια και ήταν ακόμα εκεί το τηλέφωνο. Μπήκα μέσα και είπα στην κοπέλα θέλω να το αγοράσω. Μου ζήτησε 120 ευρώ. Της είπα ότι της έδινα 50 ευρώ γιατί ήταν εκεί για πάρα πολλά χρόνια το τηλέφωνο. Στα πολλά την έπεισα και το αγόρασα για 50 ευρώ».

Κάποιοι άλλοι ίσως να επιδίωκαν να επικοινωνήσουν με την εταιρεία που έχει τα δικαιώματα του συγκεκριμένου αναψυχτικού για να τους δείξουν τη συλλογή τους, όχι όμως και ο Μάριος. Γιατί όπως εξηγεί δεν επιδιώκει κάτι, το κάνει για τη δική του ικανοποίηση και το δικό του πάθος.

«Μια φορά πήγα σε μια εκδήλωση της εταιρείας στη Λάρνακα και αγόραζα πράγματα. Η γυναίκα μου είπε στην κοπέλα εκεί ότι είμαι άρρωστος με την Coca Cola. Δεν το πίστεψε και της άναψα την κάμερα από το γραφείο και της έδειξα τη συλλογή μου.

Το μόνο που θέλω πάρα πολύ και δεν έχω είναι το παλιό ψυγείο της Coca Cola που είναι η πόρτα με μπουκάλα και έγραφε ότι έπρεπε να βάλεις 10 μιλς. Βρήκα, αλλά δεν ήταν σε τόσο καλή κατάσταση και ήταν και πολλά τα λεφτά που ζητούσαν. Για να καταλάβετε, με τα λεφτά που ζητούσαν το φέρνω από την Αμερική ολοκαίνουργιο, αλλά δεν θέλω γιατί δεν είναι εκείνο το κλασσικό το κυπριακό».

Το μικρό «χρυσορυχείο» του Μάριου μεγαλώνει συνεχώς και θα συνεχίσει να μεγαλώνει αφού παρότι απέκτησε σχεδόν τα πάντα, σίγουρα θα βρίσκει κάτι που θα θέλει να το προσθέσει στη συλλογή του για να την κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακή και ακόμα πιο όμορφη απ’ ότι είναι σήμερα...