Η αυτοδίδακτη ζωγράφος που διατηρεί μαγαζάκι με χειροποίητα στην καρδιά του Παλαιχωρίου (pics)

Εάν ποτέ βρεθείς στο χωριό Παλαιχώρι της ορεινής Λευκωσίας θα μαγευτείς από το φυσικό τοπίο, τους φιλόξενους ανθρώπους και τα δρομάκια όπου διατηρούν μικρά καταστήματα οι ντόπιοι της περιοχής. Λίγα μέτρα πριν την πλατεία του χωριού, βρίσκεται το μικρό μαγαζάκι της κας Ελένης Ρήγα, με χειροποίητα αντικείμενα. Όλα φτιαγμένα από την ίδια.

Το μαγαζάκι αποτελεί τον κάτω όροφο του πατρικού της σπιτιού, το οποίο διατηρεί εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Η μεγάλη αρχή έγινε το 2014, ένα χρόνο αφότου η κα Ελένη απολύθηκε από τη δουλειά, όπου εργαζόταν ως γραμματέας, λόγω της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας. Εκείνη την περίοδο, αποφάσισε να αφοσιωθεί σε κάτι που για χρόνια θεωρούσε ως χόμπι. Την τέχνη.

Τα προηγούμενα χρόνια, το ταλέντο της στη ζωγραφική είχε αναγνωριστεί από την οικογένειά της, ιδιαίτερα από τα παιδιά της, στα οποία έφτιαχνε πάντα κάδρα με τους αγαπημένους τους ήρωες κινουμένων σχεδίων. «Όποτε έφτιαχνα κάτι, μου έλεγε ο γιός μου να τα πωλήσω. Γελούσα τότε», εξιστορεί η κα Ελένη, την οποία συναντήσαμε στο μαγαζάκι της. «Το μαγαζάκι της τέχνης», όπως το έχει ονομάσει. Παλαιότερα, στο ίδιο μαγαζί διατηρούσε μαγαζί με ραπτικά. «Το μαγαζάκι», στο οποίο πρόσθεσε την πρόταση «της τέχνης».

Η μοίρα λοιπόν τα έφερε έτσι ώστε να εργάζεται και να έχει καθημερινή επαφή με κάτι που αγαπάει πραγματικά, όχι μόνο με τα πινέλα της, αλλά και με υλικά τα οποία επιλέγει από τη φύση. Όπως πέτρες και κοχύλια από την θάλασσα, πηλό, ξύλο, κουκουνάρια και ρίζες από το δάσος. Σε όλα αυτά δίνει ξανά ζωή, δημιουργώντας έργα τέχνης. Όμως, από όλα τα υλικά, χρησιμοποιεί περισσότερο το ξύλο. Μάλιστα στο μαγαζί της θα δεις από μικρά κάδρα με φωτογραφίες, μέχρι και μικρά ξύλινα μπρελόκ. Όλα ζωγραφισμένα στο χέρι.

Η πρώτη της κατασκευή στο μαγαζί ήταν φτιαγμένη επίσης από ξύλο, η οποία φέρει το σχέδιο του λογότυπού της. Ένα ξύλινο πλακάτ με λουλούδια φτιαγμένα από κουκουνάρια. Στο ζεστό καμαράκι της κα Ελένης, θα βρεις τα πάντα. Τσαντούλες, εικονίσματα, φλιτζάνια, διάφορες κατασκευές από ξύλο ακόμη και αντικείμενα από ανακυκλώσιμα υλικά, όπως μπουκάλια καφέ που παίρνουν άλλη μορφή και χρήση. «Όταν άνοιξα το μαγαζάκι, ήταν οι μέρες κοντά στα Χριστούγεννα. Έτσι οι πρώτες μου κατασκευές για το μαγαζί είχαν θέμα τα Χριστούγεννα, όπως για παράδειγμα οι Άγιοι Βασίληδες που έχουν ως βάση ένα παλιό μπουκάλι του καφέ», ανέφερε η κα Ελένη.

Ιδέες από παντού

Κάθε μέρα είναι διαφορετική, αφού και η ίδια επιλέγει να χρησιμοποιεί διαφορετικές τεχνικές για τα έργα που φτιάχνει. Όπως είναι η πυρογραφία πάνω σε κολόκια και η επεξεργασία πηλού στο χέρι. Μπορεί να αγαπάει περισσότερο τη ζωγραφική, όμως φοβόταν να πάρει πινέλο στα χέρια της. Έτσι προχώρησε σε μαθήματα ζωγραφικής για δύο χρόνια, με την βοήθεια των οποίων κατάφερε να νιώσει περισσότερη αυτοπεποίθηση με το πινέλο και να τελειοποιήσει τα έργα της.

Τις υπόλοιπες τεχνικές που χρησιμοποιεί τις έχει διδαχθεί από μόνη της, μιας ήταν και το μοναδικό μέλος της οικογένειας που είχε κλίση στην τέχνη, εκτός από τον μικρότερο αδελφό της που ανά διαστήματα ζωγράφιζε και την μητέρα της που πάντα έραβε.

Οι ιδέες για τις κατασκευές τις έρχονται από παντού. Εκτός από τη φύση και το προσωπικό της περιβάλλον, η κα Ελένη παρακολουθεί εικόνες και παίρνει ιδέες από το εξωτερικό, ενώ προσπαθεί πάντα να χρησιμοποιεί υλικά που μαζεύει από διάφορους χώρους. Στο σπίτι της, που πολλές φορές μετατρέπεται στο δεύτερό της εργαστήριο, έχει φυλαγμένα άμμο και κοχύλια, μέχρι να βρει την κατάλληλη ιδέα για να δημιουργήσει και να πάρουν μορφή. Κάποιες φορές, ακόμη και οι συγχωριανοί της, της δίνουν υλικά με τα οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει έργα. «Όταν δουν κάτι που τους αρέσει, όπως για παράδειγμα ένα κορμό ή ένα κλωνάρι από δέντρο, μου το φέρνουν εδώ στο μαγαζί γιατί ξέρουν ότι μπορεί να το αξιοποιήσω κατάλληλα. Και εγώ η ίδια, χρειάζομαι χρόνο για να επιλέξω καλά τα υλικά μου. Για παράδειγμα όταν θα έφτιαχνα τις αγαπημένες που παπαρούνες σε πέτρες, τις διάλεγα μια-μια για να έχουν το σωστό σχήμα», είπε η κα Ελένη.

Το Παλαιχώρι, δέχεται καθημερινά τουρίστες λόγω της ιστορικότητάς του, αλλά και το ωραίο σκηνικό που μπορεί να ζήσει κάποιος επισκέπτης στην πλατεία του χωριού με τα όμορφα καφενεδάκια. Ο τουρισμός βοήθησε πολύ ώστε η κα Ελένη να προωθήσει και να πωλήσει αρκετές από τις χειροποίητες κατασκευές της. Όμως η περισσότεροι πελάτες της, την εντοπίζουν μέσα τις σελίδες που διατηρεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εάν ποτέ βρεθείς όμως στην περιοχή και δεν την βρεις καθισμένη πίσω από τον πάγκο της, να ετοιμάζει την επόμενη κατασκευή της τότε μπορείς να την καλέσεις στο κινητό της τηλέφωνο για σε εξυπηρετήσει.

Αποχωρώντας από το μαγαζάκι της, δεν μπορούσαμε να μην αγοράσουμε μια από τις μοναδικές κατασκευές της. Εκείνη μας έδωσε την χαρά και τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν ακολουθεί στη ζωή του, κάτι που τον κάνει ευτυχισμένο. «Δεν μπορώ φανταστώ την ζωή μου χωρίς να την τέχνη. Ακόμη και η ζωή να μου τα φέρει κάπως διαφορετικά, εγώ θα συνεχίσω μέχρι να φύγω από τη ζωή», μας είπε.