«Talk truth about Cyprus»-Η τρομακτική αλήθεια που ζουν τα θύματα της παράτυπης μετανάστευσης

Νέο όπλο, για να καταπολεμήσει τις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές και το μεταναστευτικό πρόβλημα στην ολότητά του, φαίνεται ότι έχει στα χέρια του το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο συνεχίζει να εντατικοποιεί τις προσπάθειές του για να αντιμετωπίσει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα για την Κυπριακή Δημοκρατία.

Μετά την απόφαση που έλαβε από κοινού με το Υπουργείο Εργασίας, ώστε να γίνονται αυστηροί έλεγχοι για την αδήλωτη εργασία, ένα κομμάτι που αποτελεί ελκυστικό για τους μετανάστες, αλλά και τους εργοδότες που επιθυμούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, το Υπουργείο Εσωτερικών αποφάσισε να αρχίσει εκστρατείες ενημέρωσης, έχοντας ως σύμμαχό του αυτή τη φορά μετανάστες, που ήρθαν στην Κύπρο, οι οποίοι έπεσαν θύματα των διακινητών. Έτσι, έχει δημιουργηθεί η σελίδα «Talk Truth About Cyprus».

Όπως αναφέρεται στη σελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών, αυτή είναι μία εκστρατεία σε συνεργασία με το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών και όπως τονίζεται «η αποτροπή της παράτυπης μετανάστευσης είναι μια από τις σημαντικότερες προτεραιότητες του Υπουργείου Εσωτερικών, στη βάση της μεταναστευτικής πολιτικής της Κυβέρνησης. Ως μέτρο για την αποτροπή των μεταναστευτικών ροών, είναι η ενημέρωση των επίδοξων μεταναστών πριν εκκινήσουν το ταξίδι της παράτυπης μετανάστευσης».

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών έχει σχεδιαστεί και ξεκινήσει εκστρατεία ενημέρωσης, η οποία περιλαμβάνει καμπάνια στο διαδίκτυο και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις ίδιες τις χώρες καταγωγής των μεταναστών.

Στην εκστρατεία παρουσιάζονται οι κίνδυνοι της παράτυπης μετανάστευσης και αναδεικνύεται η ρεαλιστική εικόνα της μεταναστευτικής κατάστασης στην Κύπρο μέσα από αυθεντικές ιστορίες μεταναστών, συνεντεύξεις λειτουργών, ακριβείς αριθμούς και έγκυρα στοιχεία. Την ίδια ώρα, δίδονται ορθές πληροφορίες σχετικά με το μεταναστευτικό και το σύστημα ασύλου στην Κύπρο, ενώ αναφέρονται οι μύθοι και τα ψέματα των διακινητών, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο, παρουσιάζοντας ψευδώς την Κύπρο, ως πρώτο ενδιάμεσο προορισμό, με προοπτική μετάβασης σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη μέλη. Αποτέλεσμα αυτής της παραπληροφόρησης των κυκλωμάτων, είναι μεγάλος αριθμός παράτυπων μεταναστών να «παγιδεύονται» στην Κύπρο, αγνοώντας το ότι η Κύπρος είναι νησί και χώρα, όπου δεν εφαρμόζεται το κεκτημένο του «Σένγκεν».

Η εκστρατεία επικεντρώνεται στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής (π.χ. Νιγηρία), από όπου, βάσει στοιχείων, υπάρχει αυξημένος αριθμός παράτυπων μεταναστών.

«Τους εκμεταλλεύονται οι διακινητές»

Στην ανάλογη σελίδα που έχει δημιουργηθεί, υπάρχουν επίσημες αναφορές, που εξηγούν την εικόνα που επικρατεί γύρω από το ζήτημα του μεταναστευτικού και το γεγονός ότι αρκετοί άνθρωποι ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον και γι’ αυτό το λόγο προσπαθούν να φύγουν από τη χώρα τους. «Το πρόβλημα είναι ότι οι διακινητές τους εκμεταλλεύονται και πληρώνουν πολλά λεφτά, για να καταλήξουν σε ένα μέρος που δεν θα έπρεπε. Δεν γνωρίζουν ότι η Κύπρος είναι νησί και μάλιστα υπό κατοχή. Τους μεταφέρουν στα κατεχόμενα και τότε καταλαβαίνουν ότι τους κορόιδεψαν».

Όπως αναφέρεται στη σελίδα «Talk truth about Cyprus», ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ότι πολλές γυναίκες από την Αφρική νομίζουν ότι αν γεννήσουν τα παιδιά τους στην Κύπρο, τότε είναι πολίτες της Κύπρου. «Η πραγματικότητα είναι ότι ο νόμος δεν προνοεί κάτι τέτοιο. Αν κάποια γυναίκα γεννήσει στην Κύπρο, δεν σημαίνει ότι το παιδί της είναι Κύπριος πολίτης. Οι διακινητές είναι επικίνδυνοι και όλοι πρέπει να είναι ενήμεροι ότι κάθε μέρα, υπάρχουν ναυάγια στη Μεσόγειο, με βάρκες γεμάτες ανθρώπους».

Όπως αναφέρεται, τοι 96% των αιτήσεων για άσυλο, δεν πληρούν τα κριτήρια και απορρίπτονται. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να απελαθούν και να τους απαγορευτεί η είσοδος σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, για πέντε χρόνια.

«Μου είπε ψέματα, για τέσσερα χρόνια πέρασα δύσκολα»

Στη σελίδα υπάρχουν συνεντεύξεις θυμάτων και ατόμων που έχουν φύγει από τις χώρες τους, για να καταλήξουν στην Κύπρο, με την ψευδαίσθηση ότι θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς να γνωρίζουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μην τους δεχθεί η Κυπριακή Κυβέρνηση.

Ανάμεσά τους είναι μία γυναίκα από το Καμερούν, όπου ζούσε σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Όπως περιγράφει, ήρθε στην Κύπρο νομίζοντας ότι η ζωή θα ήταν διαφορετική, όμως τα πράγματα παρέμειναν τα ίδια…

«Ο πράκτορας μου είπε ότι η Κύπρος είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Τον ρώτησα για το νόμισμα και μου είπε για τα ευρώ, οπότε ήμουν χαρούμενη. Μου είπε τι αμοιβή έπρεπε να πληρώσω που ήταν 1.500 € και υποτίθεται ότι θα ήταν για ένα χρόνο, αλλά όταν έφτασα στην Κύπρο έμαθα ότι τα χρήματα ήταν μόνο για ένα εξάμηνο. Το νόμισμα στα κατεχόμενα ήταν τουρκικές λίρες, ενώ τα δίδακτρά μου ήταν σε ευρώ, οπότε δυσκολευόμουν να τα πληρώσω και αναγκάστηκα να σταματήσω τις σπουδές μου. Εργάστηκα σε διάφορα μέρη, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν με πλήρωναν και δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό, αφού ήμουν παράνομα εδώ και δεν είχα μόνιμη κατοικία για να προβώ σε καταγγελία στην Αστυνομία.

Μου είπε ψέματα, δεν μου είπε την αλήθεια για την Κύπρο. Δυσκολεύτηκα για τέσσερα χρόνια, που έμενα στα κατεχόμενα και όταν έμεινα έγκυος αποφάσισα να κάνω κάποια κίνηση, επειδή η ζωή δεν ήταν εύκολη, ούτε για μένα ούτε για το παιδί μου και ήθελα απλά να ήταν ασφαλές.

Ήξερα κάποιον, που μετά από αμοιβή, θα με έφερνε στις ελεύθερες περιοχές και του ζήτησα οικονομική στήριξη. Μου είπε ότι θα μου κάνει μία χάρη και θα με φέρει δωρεάν, κάτι που έκανε και με πήρε στο Πουρνάρα. Εκεί τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, επειδή ως εγκυμονούσα δεν έτρωγα καλά και εκείνα που έτρωγα, δεν ήταν τα κατάλληλα για το παιδί και μας έδιναν φαγητό, τρεις φορές την ημέρα.

Η συμβουλή μου προς τους Αφρικανούς είναι ό,τι και να ακούνε για τέτοιου είδους επιχειρήσεις, να προσπαθούν να λάβουν πληροφορίες. Χρειάζονται ενημέρωση για την χώρα που θα πάνε, πρέπει να τα ξέρουν όλα, επειδή αν τα ήξερα εγώ, αν είχα κάνει την έρευνά μου και είχα πληροφορίες για την Κύπρο, δεν πιστεύω ότι θα ήμουν εδώ. […] Το όνειρό μου είναι να είμαι καλή μητέρα για το παιδί μου, επειδή θέλω να έχει την καλύτερη ζωή και να μην περάσει ό,τι πέρασα εγώ».

«Ένιωθα ότι ήμουν σε μία ζούγκλα στο πουθενά»

Εκτός από τη γυναίκα, ένας άλλος πολίτης επίσης από το Καμερούν, αναφέρει πως λόγω πολιτικής κρίσης στη χώρα του, έπρεπε να ψάξει κάποιο που θα το βοηθούσε. Μετά από πιέσεις, συναισθηματικές αλλά και άγχους, βρήκε κάποιο που είπε ότι θα τον βοηθούσε και ότι έπρεπε να του δώσει 2,5 εκατομμύρια φράγκα, για να τον πάρει κάπου, που θα ήταν ασφαλής.

«Είχε αναφέρει την Κύπρο και μου είπε ότι όταν έφτανα εκεί, θα μου προσέφερναν ασφάλεια, κάτι που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή, δουλειά και θα με πλήρωναν με πολλά λεφτά. Όταν έφτασα στα κατεχόμενα, εκείνος που με έφερε με εγκατέλειψε και μου είπε ότι η αποστολή του ήταν να με αφήσει εκεί. Δεν ήξερε που ήταν το κέντρο ασύλου, πώς θα έφτανα εκεί, πόσο θα κόστιζε η μετάβασή μου εκεί. Μου είπαν ότι έπρεπε να πληρώσω 300 ευρώ, για να φτάσω κάπου που θα ζητούσα άσυλο. Τότε αναρωτήθηκα: Πού είμαι; Ένιωθα ότι ήμουν σε μία ζούγκλα στο πουθενά.

Η ζωή ήταν δύσκολη. Κάποιες φορές έπρεπε να κοιμηθώ στο κρύο, επειδή δεν είχα σπίτι, δεν είχα μέρος για να πάω. Χρειάστηκαν δύο μήνες για να βγάλω κάποια λεφτά. Σταμάτησα ένα ταξί και μου είπε ότι έπρεπε να περάσω παράνομα. Ένιωσα απογοήτευση, ντροπή για τον εαυτό μου. Μου είπε θα με έπαιρνε στο κέντρο ασύλου, αλλά δεν έφτασε ποτέ εκεί. Πεινούσα, ήθελα μόνο να φάω και διψούσα.

Οι συνθήκες είναι διαφορετικές από την Ανατολή στη Δύση, αυτό μου είπε ο πράκτοράς μου και ότι όταν έφτανα εδώ θα ζούσα καλύτερη ζωή. Σου δίνουν ένα έγγραφο πλαστό. Δεν θα συμβούλευα κανένα να το κάνει, επειδή αυτά που έζησα, δεν θα ήθελα κανένα να τα ζήσει. Αυτό που πιστεύω ότι είναι σαν ένα σχέδιο, ένα σχήμα όπου όταν πέσεις σε αυτό το σχήμα σε χειραγωγούν.

Θέλω να ρωτήσω κάτι τους πράκτορες. Πώς θα αισθάνονταν αν ήταν δικοί τους συγγενείς, που έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης; Η Κύπρος δεν ήταν αυτό που μου περιέγραψαν. Δεν είναι εκείνο που ονειρευόμουν να είμαι».

«Δεν είναι εύκολο, είναι σαν τη φυλακή»

Στη σελίδα φιλοξενείται και η ιστορία ενός ακόμη ατόμου, το οποίο αρχικά δεν γνώριζε τίποτα για την Κύπρο, όταν του είπε ένας φίλος του ότι αν έχει χρήματα, μπορεί να πάει εκεί και να ζητήσει άσυλο.

«Όταν ήρθα στην Κύπρο, δεν ήξερα ότι υπήρχαν κατεχόμενα, ήξερα μόνο ότι πάω στην Κύπρο. Δεν ήξερα τίποτα και όταν έφτασα, δεν είχα μαζί μου χρήματα και αποφάσισα να βρω μία δουλειά. Δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά. Δεν είχα που να μείνω, δεν μπορούσα να βρω εύκολα φαγητό. Κάποιος μου είπε να βρω άσυλο εδώ, μου είπαν ότι έπρεπε να πάω στη Νότια Κύπρο και τότε έμαθα για τα κατεχόμενα.

Ένιωσα άσχημα επειδή έφυγα από τη χώρα μου για ασφάλεια και υπήρχε η πιθανότητα να μην είμαι ασφαλής εδώ. Μου έδωσαν οδηγίες να πάω στη νότια Κύπρο και με τα λίγα λεφτά που είχα, από μία δουλειά, βρήκα ένα οδηγό ταξί και μου είπε ότι θα με έπαιρνε μέχρι τη Πράσινη Γραμμή. Πλήρωσα 280 ευρώ. Έτσι κατέληξα στο Πουρνάρα.

Είχα μία πολύ κακή εμπειρία. Εκεί που κοιμόμαστε είναι χάλια, το νερό δεν είναι καλό. Σε ελέγχουν, σου λένε τι να κάνεις, σε κρατάνε σε κέντρο φιλοξενίας για δύο μήνες. Δεν είναι εύκολο, είναι σαν τη φυλακή. Θα ήθελα να συμβουλέψω τους άλλους ότι πριν κάνουν οποιοδήποτε ταξίδι, να κάνουν έρευνα, να ξέρουν που πάνε. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν, επειδή έψαχναν για ασφάλεια. Είναι μία παγίδα των πρακτόρων, που λένε ότι στην Κύπρο υπάρχουν ευκαιρίες, υπάρχουν δουλειές. Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν ξέρω πώς ζουν τα παιδιά μου στην πατρίδα μου».