Η επαναλαμβανόμενη ντροπή-Πότε θα λυθεί το ζήτημα των σχολικών συνοδών;

Στο ίδιο έργο θεατές. Άνοιξαν τα σχολεία και πάλι δεν έγιναν όλες οι σωστές πρόνοιες, ώστε όλα τα παιδιά που έχουν αυξημένες ή εξειδικευμένες ανάγκες να έχουν στο πλευρό τους κατάλληλους συνοδούς. Κυβερνήσεις πάνε κι έρχονται, ηγεσίες των Υπουργείων και των εμπλεκόμενων φορέων αλλάζουν, αλλά ένα πράγμα μένει σταθερό σε κάθε πρώτο κουδούνι: Μια ομάδα παιδιών για τα οποία δεν φρόντισε το κράτος όσο θα έπρεπε.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό κάθε χρόνο γονείς να ψάχνουν το δίκαιο τους μέσω των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, επειδή το κράτος δεν φρόντισε να καλύψει τις ανάγκες των παιδιών τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κάθε παιδί που χρειάζεται συνοδό είναι διαφορετικό και έχει εξατομικευμένες ανάγκες, οι οποίες θα έπρεπε να είναι καταγεγραμμένες και γνωστές στους αρμοδίους, ώστε να βρίσκουν τους κατάλληλους συνοδούς και στους σωστούς αριθμούς. Όμως για λόγους που ποτέ κανένας αρμόδιος δεν εξήγησε αυτή η οργάνωση δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να τρέχουν εκ των υστέρων να βρουν λύσεις για καταστάσεις που θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί.

Μόλις πριν από λίγο καιρό κινδύνευσε να μείνει ο μικρός Αντώνης και άλλα παιδιά που χρειάζονται συνοδεία νοσηλευτή εκτός των θερινών σχολείων, επειδή οι αρμόδιοι για κάποιο λόγο θεωρούσαν ότι παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας δεν πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στη θερινή εκπαίδευση. Παρά τη δημόσια κατακραυγή, μπήκε άλλος ένας Σεπτέμβρης, κατά τον οποίο κάποια παιδιά έχουν λιγότερες ευκαιρίες για μια ομαλή φοίτηση στο σχολείο.

Ακούμε ιστορίες που δεν βγάζουν κανένα νόημα σε όποιον πολίτη έχει λίγη κοινή λογική. Πως παιδιά που έχουν ανάγκη από απρόσκοπτη συνοδεία, καλούνται να μοιραστούν συνοδό με άλλα παιδιά, που δεν βρίσκονται καν στην ίδια τάξη μαζί τους. Ή ότι το ίδιο άτομο τοποθετείται υπεύθυνο για παιδιά με εκ διαμέτρου διαφορετικές ανάγκες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εξυπηρετήσει σωστά κανένα από αυτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις γονείς αναγκάζονται να κρατούν τα παιδιά τους στο σπίτι ή να τα συνοδεύουν οι ίδιοι στο σχολείο, επειδή το κράτος δεν προνόησε να το καταστήσει ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον για αυτούς τους μαθητές και να τους προσφέρει όλα τα εφόδια που είναι απαραίτητα στη διαδικασία μάθησής τους.

Η Υπουργός Παιδείας επεσήμανε ότι «δεν υπάρχει ο αποκλειστικός συνοδός για ένα παιδί, εκτός και αν είναι απόλυτα αναγκαίο» και «επιτρέπεται να μοιράζεται ένας συνοδός ανάλογα με τη φύση που αντιμετωπίζεται». Και αυτό ισχύει για αρκετά παιδιά. Οι περιπτώσεις που καταγγέλλονται, όμως, είναι συνήθως για ανάγκες που δεν καλύπτονται από τις πρόνοιες που έχουν γίνει και όχι για παιδιά που δεν έχουν ανάγκη συνεχούς επίβλεψης ή υποστήριξης.

Σύμφωνα με την Αθηνά Μιχαηλίδου, τα θέματα αυτά, όπως και η ειδική εκπαίδευση ευρύτερα, θα συζητηθούν το επόμενο διάστημα. Αποτελεί, όμως, ερώτημα γιατί δεν συζητήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, ώστε να επιλυθούν πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Όπως και γιατί αυτή η συζήτηση δεν έγινε στα χρόνια που προηγήθηκαν. Γιατί δεν υπάρχει μια σωστή βάση πληροφοριών, που να καταγράφει τις εξατομικευμένες ανάγκες του κάθε παιδιού και να διορίζονται οι κατάλληλοι συνοδοί με τρόπο που καλύπτονται πλήρως και όχι με τρόπο που «βολεύει» τους εκάστοτε που λαμβάνουν αποφάσεις ή που εξοικονομεί χρήματα ή που απλώς προσεγγίζει επιδερμικά το ζήτημα.

Η μόρφωση είναι δικαίωμα κάθε παιδιού. Και ορισμένα παιδιά για να απολαύσουν αυτό το δικαίωμα, χρειάζονται κάποιας μορφής επιπλέον υποστήριξη. Άλλα σε μεγάλο βαθμό κι άλλα σε μικρότερο. Άλλα συνεχή κι άλλα κατά διαστήματα. Αυτή η υποστήριξη είναι που δημιουργεί τις ίσες προσβάσεις και τις ίσες ευκαιρίες σε παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, αναπηρίες ή άλλες δυσκολίες. Και κάθε φορά που με προχειρότητα αποφασίζεται να τους στερηθεί αυτή η υποστήριξη ή να τους παραχωρείται σε μικρότερο βαθμό από ό,τι η ανάγκη τους, αποφασίζεται στην πραγματικότητα ότι έχουν και λιγότερα δικαιώματα. Κι αυτός είναι λόγος να ντρεπόμαστε. Κατ’ επανάληψη.