Η θυσία του Σολάκη, η επιβράβευση του Κενάν Ακίν και το φιάσκο με το άγαλμα του

Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Αυγούστου 1996. Μια μέρα πένθους, πόνου και σπαραγμού ξημέρωνε για την Κύπρο. Μια μέρα που κανείς δεν θα ήθελε να θυμάται και να ζει λόγω του πόνου που του προκαλούσε. Δεκαεννέα χρόνια προηγουμένως, χιλιάδες Κύπριοι είχαν γίνει πρόσφυγες της τουρκικής θηριωδίας λόγω της δεύτερης φάσης της εισβολής. Ποιος να ήξερε όμως ότι η 14η Αυγούστου είναι καταραμένη μέρα για ετούτο το νησί; Εκείνο το απόγευμα, η Κύπρος θα ντυνόταν ξανά στα μαύρα για χάρη του Σολωμού Σολωμού.

Τρεις μέρες μετά την άγρια δολοφονία του εξάδελφού του, Τάσου Ισαάκ από τους γκρίζους λύκους στην Δερύνεια, ο Σολωμός θα έμπαινε στο πάνθεον της ιστορίας και θα γινόταν σύμβολο για χιλιάδες νέους, όταν θα προσπαθούσε να κατεβάσει από τον ιστό την τουρκική σημαία που ντρόπιαζε και συνεχίζει να ντροπιάζει μέχρι και σήμερα τον τόπο μας.

Ο Σολάκης το είχε πάρει απόφαση να κατεβάσει εκείνη τη σημαία εις μνήμη του Τάσου, ο θάνατος του οποίου τον στιγμάτισε και του μάτωσε τη ψυχή. Χρόνια αργότερα, πολλοί μάρτυρες που μίλησαν με τον Σολωμό, αποκάλυψαν ότι τους το είχε εκμυστηρευτεί ότι έτσι θα έπραττε και κανείς δεν μπόρεσε να τον σταματήσει. Ήταν αποφασισμένος να το κάνει με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και την ίδια του τη ζωή.

Το χρονικό του δεύτερου εγκλήματος

Την 14η Αυγούστου, ανήμερα της κηδείας του Ισαάκ, αμέσως μετά την τελετή στο κοιμητήριο Παραλιμνίου, πλήθος διαδηλωτών πορεύθηκαν προς το χώρο της δολοφονίας του, στο σημερινό οδόφραγμα Δερύνειας, ώστε να αφήσουν λουλούδια και στεφάνια στη μνήμη του. Τότε, οι Τούρκοι άρχισαν να πετροβολούν τους διαδηλωτές, οι οποίοι αντιδρούσαν επιστρέφοντας τις πέτρες.

Σε κάποια στιγμή, ο Σολωμός κάτω από τη μύτη των ΟΗΕδων που επιχειρούσαν να κρατήσουν τις αποστάσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τούρκων, έτρεξε προς την κατεχόμενη περιοχή, σπάζοντας τον κλοιό των κυανόκρανών και άρχισε να ανεβαίνει στον ιστό. Πολλοί από τους διαδηλωτές φώναζαν στον Σολωμό να σταματήσει γιατί οι Τούρκοι θα τον σκότωναν, όμως εκείνος δεν μπορούσε πλέον να σταματήσει.

Τούρκοι που βρίσκονταν στο κτίριο απέναντι από την τουρκική σημαία, άνοιξαν πυρ και σκότωσαν τον Σολωμό με μία από τις σφαίρες να τον κτυπά στον λαιμό. Ένας από τους εκτελεστές, που όχι μόνο παραμένει μέχρι σήμερα ασύλληπτος, αλλά έγινε και «υπουργός» του ψευδοκράτους, είναι ο Κενάν Ακίν, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας των τουρκικών μυστικών δυνάμεων.

Αφού η σορός του Σολωμού μεταφέρθηκε εκτός νεκρής ζώνης, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου, ωστόσο ήταν ήδη αργά, ο Σολάκης ταξίδεψε για να συναντήσει τον Τάσο και άλλους δεκάδες ήρωες που έδωσαν το αίμα τους για την Κύπρο.

Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ένοχη την Τουρκία για τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατό του. Επίσης επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Προς αναζήτηση χώρου για το γλυπτό που είναι αφιερωμένο στον Σολωμό Σολωμού

Το φιάσκο με το άγαλμα

Την ιστορία του Σολωμού Σολωμού θαύμασε ο γνωστός Ελλαδίτης λαϊκός τραγουδιστής Νότης Σφακιανάκης, ο οποίος με δικά του έξοδα δημιούργησε το άγαλμα του ήρωα και ήθελε να το φέρει στην Κύπρο. Δυστυχώς όμως, αν και πέρασαν 27 χρόνια, ακόμα δεν έχει γίνει κατορθωτό το εν λόγω άγαλμα να αφιχθεί στο νησί.

Κατά καιρούς έγιναν μεγάλες προσπάθειες είτε από τον δημιουργό, είτε από την οικογένεια του ήρωα, όμως ποτέ δεν κατέστη δυνατό να γίνει πράξη, παρά τις υποσχέσεις που τους δόθηκαν από την πολιτεία.

Σε κάποια στιγμή προθυμοποιήθηκε ο Δήμος Έγκωμης να το φιλοξενήσει πλησίον του Τύμβου Μακεδονίτισας, όμως την ίδια στιγμή είχαν δοθεί υποσχέσεις από δήμους της ελεύθερης Αμμοχώστου για να το φιλοξενήσουν, με αποτέλεσμα η οικογένεια να αρνηθεί την εισήγηση του Δήμου Έγκωμης.

Τελικά, οι υποσχέσεις των δήμων της Ελεύθερης Αμμοχώστου αποδείχθηκαν κούφιες και το άγαλμα παραμένει ακόμα φυλαγμένο στην Ελλάδα.