Εικοσιεπτά χρόνια από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ... Ακόμη περιμένει δικαίωση

Η πορεία γινόταν προς την ελευθερία. Την «πανώρια κόρη» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, την «σαν πρώτα ανδρειωμένη» του Διονύσιου Σολωμού.

Η πορεία γινόταν προς την ελευθερία. Αυτήν που μας στερούσαν δύο δεκαετίες, τότε, οι Τούρκοι. Αυτήν που μας στερούν σχεδόν πέντε δεκαετίες, τώρα, οι Τούρκοι.

Το ημερολόγιο έγραφε 2 Αυγούστου 1996. Οι μοτοσικλετιστές κίνησαν από Βερολίνο για την Κύπρο. Για την Κερύνεια. Με μπροστάρη την Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών, Κύπριοι, Ελλαδίτες και ξένοι ξεκινούν το ταξίδι τους. Σε κάθε στάση αυξάνονται. Πάνω σε δύο τροχούς θα διέσχιζαν την Ευρώπη. Πάνω σε δύο τροχούς θα διέσχιζαν την Κύπρο.

Φθάνοντας στο νησί, στις 10 Αυγούστου, οι εκατοντάδες έγιναν χιλιάδες. Ακόμη και άνθρωποι που δεν είχαν ανεβεί ποτέ πάνω σε μοτοσικλέτα ετοιμάζονταν για την πορεία προς την ελευθερία. Οι Κύπριοι βγήκαν από τα σπίτια τους. Περίμεναν τις μοτοσικλέτες σε δρόμους και σε γέφυρες. Έκαιγε μέσα τους η φλόγα. Ο άσβεστος πόθος της επιστροφής. Η αιώνια ανάγκη του Έλληνα για λευτεριά.

Τα πράγματα δεν ήρθαν, όμως, όπως τα περίμεναν οι διοργανωτές. Ζυγίζοντας τον κίνδυνο του βάρβαρου εισβολέα, που έστησε καρτέρι στους μοτοσικλετιστές, η Κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη προσπάθησε να αναβάλει την πορεία τους. Στην πρώτη κρούση η απάντηση των διοργανωτών ήταν αρνητική. Ωστόσο η Κυβέρνηση επανήλθε λίγες ώρες αργότερα, στις 11 Αυγούστου, και κατάφερε να τους πείσει ότι υπήρχε άμεσος κίνδυνος.

Μετά την επιμονή της Κυβέρνησης, αποφασίζεται τελικά η ακύρωση της πορείας. Στο Μακάριο στάδιο, όπου βρίσκονταν χιλιάδες μοτοσικλετιστές, έτοιμοι για να πάρουν τον δρόμο για τα κατεχόμενα, επικρατεί αναβρασμός. Κάποιοι αποδέχονται τις κυβερνητικές υποδείξεις, άλλοι τις αμφισβητούν. Ομάδες μοτοσικλετιστών αποφασίζουν να κινηθούν προς τα οδοφράγματα.

Ανάμεσά τους ήταν και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, ο οποίος βρέθηκε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Εκεί οι Τούρκοι είχαν στήσει καρτέρι και προκάλεσαν επεισόδια. Έκαναν επίθεση αδιακρίτως, σε όποιον έβρισκαν. Στην προσπάθειά του να σώσει έναν άλλο διαδηλωτή, που κινδύνευε από τα χέρια των Τούρκων, ο Τάσος δολοφονείται. Τον χτυπούν ανελέητα με ό,τι βρουν, από ρόπαλα μέχρι πέτρες. Αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στη βαρβαρότητα των εισβολέων. Ο Τάσος δεν προλαβαίνει να γνωρίσει το παιδί του.

Είκοσι επτά χρόνια πριν, στις 14 Αυγούστου, η κυπριακή κοινωνία, βαθύτατα αναστατωμένη από την άνανδρη δολοφονία ενός νέου που δεν επεδίωκε τίποτα άλλο πέραν από τα αυτονόητα, αποχαιρετά τον ήρωα Τάσο. Ανάμεσα τους κι ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού. Ο κόσμος κατευθύνεται ξανά στο οδόφραγμα της Δερύνειας μετά την κηδεία.

Ο Σολάκης, ο Έλληνας μάγκας, όπως θα τον τραγουδήσουν αργότερα, δεν διστάζει. Τα λόγια δεν μπορούν να τον αποτρέψουν. Είναι αποφασισμένος να κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του. Ανεβαίνει στον ιστό να κατεβάσει τη σημαία της ντροπής. Να σβήσει ένα σύμβολο της κατοχής. Και μόνο μια σφαίρα μπορεί να τον κάνει να λυγίσει. Μια σφαίρα στον λαιμό. Ο Σολωμός Σολωμού δολοφονείται πάνω στον ιστό που μετέτρεψε σε σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά…