Η κραυγή του πλήθους για Δικαιοσύνη που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει

Μόλις είχε έρθει ο καύσωνας και ήταν αισθητό. Παρά τη μεγάλη ζέστη, μαζεύτηκαν όλοι εκεί, αναζητώντας τον ήλιο της Δικαιοσύνης. Πρώτα ήταν δεκάδες, ύστερα έγιναν εκατοντάδες. Και κάποια στιγμή δεν μπορούσες πλέον να τους υπολογίσεις.

Δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Οι περισσότεροι δεν γνώριζαν ούτε τον Θανάση ή κάποιον από την οικογένειά του. Γνώριζαν όμως τον κοινό στόχο: Την επικράτηση της αλήθειας, τη λάμψη της αλήθειας.

Έκλαψαν. Φώναξαν. Πάγωσε η ψυχή τους μέσα στο ζεστό καλοκαίρι. Για έναν άδικο θάνατο, αποτέλεσμα δολοφονίας. Για μια άδικη εξέλιξη της υπόθεσης, αποτέλεσμα αδιαφορίας.

Ήταν πολλοί και ήταν πολύ θυμωμένοι. Από κάθε γωνιά της Κύπρου ήρθαν στη Λευκωσία, για να στριμωχτούν στον στενό δρόμο έξω από τη Νομική Υπηρεσία και να φωνάξουν «ντροπή». Για να μοιραστούν την ντροπή, μπας και γίνει πιο μικρή, μπας και βαραίνει λιγότερο την καρδιά. Δεν ήταν ποτέ δική τους η ντροπή. Αυτοί που έπρεπε να ντρέπονται, δεν ντράπηκαν όμως. Ούτε για μια στιγμή. Δεκαοκτώ χρόνια κοιμούνταν ήσυχοι, οι μεν γνωρίζοντας πως σκότωσαν άνθρωπο και τη γλίτωσαν, οι δε γνωρίζοντας ότι έστειλαν τον Θανάση στον τάφο μαζί με τα μυστικά του, αφού ποτέ δεν έκαναν τη δουλειά για την οποία πληρώνονταν από τους φορολογούμενους πολίτες.

Ο κόσμος, όμως, έχασε τον ύπνο του. Φαινόταν στα βλέμματα. Φαινόταν στα νεύματα. Φαινόταν στα επιφωνήματα που ξεστόμιζαν, ακούγοντας για άλλη μια φορά όλα αυτά τα απαράδεκτα.

Δεν συμβιβάζεται ο απλός πολίτης με την ανοχή στα εγκλήματα. Δεν συμβιβάζεται με το κουκούλωμα. Δεν συμβιβάζεται με το ψέμα. Κι ήταν εκεί για να το πει. Με ένα λουλούδι στο χέρι, με ένα αγκάθι στη ψυχή.

Δεν είχε σημασία που το κτίριο της Νομικής Υπηρεσίας ήταν άδειο. Δεκαοκτώ χρόνια που ήταν γεμάτο, πάλι δεν άκουγε κανείς τον σπαραγμό της κυρίας Ανδριάνας. Πάλι δεν έβλεπε κανείς τις φωτογραφίες με το νεκρό παιδί της. Γιατί δεν ήθελαν να δουν και δεν ήθελαν να ακούσουν. Είχαν αποφασίσει πως ο Θανάσης αυτοκτόνησε, πως υπόθεση δεν υπήρχε και είπαν το ψέμα τόσες πολλές φορές που το πίστεψαν. Στην οικογένεια, στα ΜΜΕ, στις αίθουσες Δικαστηρίων.

Κι όταν ήρθε η στιγμή της αλήθειας, όταν, όπως η ίδια η Ανδριάνα Νικολάου λέει, το παιδί της μίλησε από τον τάφο, και υπέδειξε τη δολοφονία του, το κράτος τούτο χλεύασε για άλλη μια φορά τη χαροκαμένη μάνα. Πλέον δεν μπορούσαν να την φκάλλουν πελλή. Είπαν πως έκαναν νέες έρευνες και δεν βρήκαν τίποτα. Κανένας δεν διώκεται για τον θάνατο του Θανάση. Ούτε οι δολοφόνοι, που παραμένουν ατιμώρητοι ανάμεσά μας δυο δεκαετίες κοντά, ούτε αυτοί που δεν διερεύνησαν σωστά την υπόθεση. Αν θέλει η οικογένεια να διωχθεί κάποιος, θα πρέπει να το κάνει μόνη της, αποφάσισαν αυτοί που θα έπρεπε να λειτουργούν ως θεματοφύλακες της Δικαιοσύνης σ’ αυτή τη χώρα.

Το πλήθος τους γιουχάισε το καλοκαιρινό απόγευμα. Απαίτησε Δικαιοσύνη. Έγινε ένα με την μάμμα, τον παπά, τα αδέλφια του Θανάση. Κι όλοι μαζί έγιναν μια δύναμη που κανένα κράτος, καμιά Κυβέρνηση και κανένας ανεξάρτητος θεσμός δεν είναι σοφό να αγνοήσει.

«Μας δώσατε θάρρος και δύναμη στον μακροχρόνιο και ψυχοφθόρο αγώνα μας και όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε να σπάσουμε το κατεστημένο», είπε η κ. Ανδριάνα. Και όλοι το πίστεψαν. Πίστεψαν πως δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για το ψέμα. Πίστεψαν πως δεν μπορεί τέτοια δύναμη να την αγνοήσουν.

Δεν πήγαν όλοι αυτοί οι πολίτες εκεί για μια Κύπρο το ίδιο αδιάφορη, το ίδιο προκλητική. Δεν πήγαν για να συνεχίσει το κράτος να μας απογοητεύει. Πήγαν γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Πήγαν γιατί η αδικία δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο λειτουργίας ενός κράτους δικαίου. Και δεν ήταν απλώς απαίτηση, ήταν κραυγή. Κραυγή που πρέπει να τους ξυπνήσει όλους.