Το ανάλγητο, απάνθρωπο και εξοργιστικό κράτος και η ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας

Υπήρχαν ελπίδες, έστω στην εκπνοή. Έστω και 18 χρόνια μετά. Πως το κράτος αυτό θα έπαιρνε θέση. Υπέρ της Δικαιοσύνης και εναντίον του κουκουλώματος. Πως δεν θα κέρδιζαν οι «κακοί». Και τις εξανέμισε ο Γενικός Εισαγγελέας. «Εμείς αποφασίσαμε ότι δεν θα προχωρούσαμε με ποινικές διώξεις», δήλωσε και ενταφίασε κάθε ελπίδα αυτό το κράτος να τιμωρήσει μια δολοφονία αλλά και την παρατεταμένη ανικανότητα διερεύνησής της.

Το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ο Γιώργος Σαββίδης και κατ’ επέκταση το κράτος ήταν να… επιτρέψουν στην οικογένεια του Θανάση Νικολάου να προχωρήσουν με ιδιωτικές ποινικές διώξεις. Να πληρώσουν, δηλαδή, από την τσέπη τους για να βρεθεί κάποιος στο Δικαστήριο, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανταποκρινόμενος στην λαϊκή κατακραυγή, να προσφέρεται να καλύψει το κράτος μέρος των εξόδων που θα έπρεπε το ίδιο να καταβάλει, από τη στιγμή που πρόκειται για ποινικά αδικήματα.

Δεν υπάρχει καμία λογική. Τίποτα που να δικαιολογεί ένα κράτος που επιλέγει το άδικο και το κουκούλωμα, έναντι της αλήθειας και της Δικαιοσύνης. Τίποτα που να δικαιολογεί ένα κράτος να μεταβιβάζει την ευθύνη για την απόδοση Δικαιοσύνης σε μια ποινική υπόθεση στην οικογένεια του θύματος, αφού προηγουμένως ανέλαβε μόνη της να αποδείξει πως επρόκειτο για δολοφονία και όχι αυτοχειρία. Αλλά αυτό έχει πετύχει το κράτος στην υπόθεση Θανάση. Το τίποτα.

Ο Θανάσης Νικολάου δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2005 επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου. Ακολούθησε η Κυβέρνηση Χριστόφια και δύο θητείες του Νίκου Αναστασιάδη. Βρισκόμαστε στη διακυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη και το κράτος παραμένει το ίδιο ανάλγητο, το ίδιο απάνθρωπο, το ίδιο εξοργιστικό. Τίποτα δεν άλλαξε μέσα σε 18 χρόνια. Οι δολοφόνοι είναι ελεύθεροι, το έγκλημα κουκουλώθηκε κι αν η οικογένεια θέλει Δικαιοσύνη, θα πρέπει να τη βρει μόνη της. Το κράτος δεν ενδιαφέρθηκε, δεν ενδιαφέρεται και δεν θα ενδιαφερθεί για τον θάνατο ενός εθνοφρουρού του. Δεν ενδιαφέρθηκε, δεν ενδιαφέρεται και δεν θα ενδιαφερθεί εάν κάποιοι, σε σοβαρότατες υποθέσεις, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Δυστυχώς αυτή είναι η Κύπρος μας. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον θάνατο του Θανάση, στέλνει το μήνυμα στους νομοταγείς πολίτες πως αν καταγγείλουν υποθέσεις ναρκωτικών, θα βρεθούν δολοφονημένοι κάτω από μια γέφυρα και ένα ολόκληρο σύστημα θα φροντίσει με την αδιαφορία και την ανικανότητά του να μην βρεθούν ποτέ οι δολοφόνοι. Όχι απλώς θα κουκουλωθεί η δολοφονία, αλλά θα αντιμετωπίζεται με χλευασμό και παντελή έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού η οικογένεια του νεκρού νομοταγούς πολίτη, επειδή είχε το «θράσος» να αναζητά την αλήθεια και θα κληθεί να καταβάλει από την τσέπη της τεράστια ποσά για να διεκδικήσει Δικαιοσύνη. Οι δολοφόνοι δεν θα έχουν καμία επίπτωση και όσοι συνέβαλαν στο να έχει η υπόθεση αυτή την έκβαση, όχι απλώς δεν θα βρεθούν ποτέ ενώπιον των ευθυνών τους, αλλά θα επιβραβευτούν και με προαγωγές.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό. Οι Κυβερνήσεις αλλάζουν με προγράμματα και δεσμεύσεις και υποσχέσεις, αλλά η Κύπρος δεν αλλάζει. Δεκαοκτώ χρόνια είναι απελπιστικά ίδια. Απελπιστικά αδιάφορη, απελπιστικά ανίκανη, απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων. Δεν μπορεί να φροντίσει για τη δημόσια ασφάλεια, δεν μπορεί να ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα, δεν μπορεί καν να πείσει ότι ενδιαφέρεται.

Το σύστημά μας έχει πρόβλημα και είναι καιρός να αλλάξει, αν όντως δεν αρέσει σε κανένα αυτή η κατάσταση. Η ίδια υπηρεσία που ήταν διάδικος με τους γονείς και τα αδέλφια του Θανάση Νικολάου στα Δικαστήρια, ήταν υπεύθυνη και να κρίνει αν λειτουργοί του κράτους του οποίου είναι νομικός σύμβουλος δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους (κάτι που κατέστη ξεκάθαρο από το πόρισμα Μάτσα-Αλεξόπουλου) και να διώξει τους υπαίτιους που επί χρόνια υποστήριζε μέσα σε δικαστικές αίθουσες ότι δεν υπάρχουν και έγιναν όλα τέλεια! Και η ίδια υπηρεσία που δεν έκανε σωστά την αρχική διερεύνηση της υπόθεσης, δεν έκανε σωστά ούτε και τη δεύτερη έρευνα, στο πλαίσιο της οποίας θα έπρεπε να καταδείξει πως δεν έκανε σωστά την αρχική διερεύνηση!

Η Κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει αποστάσεις από την εξέλιξη των γεγονότων, με τον Εκπρόσωπό της, Κωνσταντίνο Λετυμπιώτη, να επισημαίνει πως «είναι μια τραγωδία, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τι έχει περάσει η οικογένεια και η τραγική αυτή μάνα τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια. Την ίδια ώρα, όπως είναι ήδη γνωστό, ο Γενικός Εισαγγελέας και η Νομική Υπηρεσία είναι ανεξάρτητος θεσμός και δεν μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να παρέμβει ή να επέμβει σε γνωμάτευσή της».

Έχει δίκαιο ο κ. Λετυμπιώτης ότι δεν μπορεί να επέμβει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας. Μπορεί, όμως, να επέμβει σ’ αυτό το κράτος. Στο σύστημα και στις νοοτροπίες που επιτρέπουν σε σοβαρές υποθέσεις να έχουν αυτή την έκβαση. Στο σύστημα και στις νοοτροπίες που επιτρέπουν στο κράτος να προσβάλλει την «τραγική αυτή μάνα» αντί να την ακούει επί σειρά ετών. Στο σύστημα και τις νοοτροπίες που επιτρέπουν την αιώνια ατιμωρησία, το κουκούλωμα και την κανονικοποίηση της σύγκρουσης συμφερόντων. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει σχεδόν μια ολόκληρη πενταετία μπροστά του για να τα αντιμετωπίσει αυτά. Ήρθε η ώρα να σηκώσει μανίκια.