Το όφειλαν στην κυρία Ανδριάνα...

Ήταν η τελευταία πράξη του δράματος. Ήταν το τελευταίο πόρισμα για το οποίο περιμέναμε απαντήσεις. Ήταν ενδεχομένως και η τελευταία ευκαιρία να ανακτήσουν ένα μέρος από το απολεσθέν κύρος τους οι αρμόδιοι. Τελικά πέταξαν την ευκαιρία, όπως πέταξε η πολιτεία εδώ και 18 χρόνια την κυρία Ανδριάνα, τη μάνα του Θανάση Νικολάου που αναζητούσε δικαίωση.

Τη δικαίωση που διεκδίκησε όσο κανένας άλλος και τελικά τη βρήκε μόνη της. Δεν της την χάρισε κανείς. Ο γιος της δεν ήταν αυτόχειρας. Ο γιος της δολοφονήθηκε. Μια μάνα μόνη της κατάφερε να ξεγυμνώσει ένα ολόκληρη σύστημα. Αστυνομικούς, ιατροδικαστές, δικαστές. Μια μάνα για δεκαεπτά χρόνια, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να πείσει πρώτα την κοινωνία και μετά την πολιτεία, πως η υπόθεση του γιου της, αποτελεί ίσως και το μεγαλύτερο φιάσκο που διαπράχθηκε ποτέ στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Υπό το βάρος των στοιχείων που μόνη της μάζεψε, η Νομική Υπηρεσία αποφάσισε να διατάξει ανεξάρτητη έρευνα από ποινικούς ανακριτές για την υπόθεση. Αυτή ήταν μια πρώτη νίκη. Η δεύτερη ήταν το πόρισμα που εξέδωσαν, το οποίο απέδιδε ποινικές ευθύνες σε βάρος τριών πρώην στελεχών της Αστυνομίας και ενός ιδιώτη ιατροδικαστή, ενώ επιβεβαιώθηκε πως η υπόθεση «διερευνήθηκε ωσάν να ήταν κλοπή ποδηλάτου». Η τρίτη που, θα αποτελούσε και την προσωπική της εξιλέωση, θα ήταν η προσαγωγή ενώπιον της Δικαιοσύνης των δολοφόνων του Θανάση. Αυτό ωστόσο δεν θα συμβεί, αφού σύμφωνα με τον Γενικό Εισαγγελέα, «δυστυχώς δεν προέκυψε οποιαδήποτε μαρτυρία που να συνδέει τα άτομα που ενδεχομένως να ευθύνονται για την πρόκληση του θανάτου του άτυχου εθνοφρουρού».

Οι δημόσιες δεσμεύσεις, οι κοινές φωτογραφίες και το mea culpa της πολιτείας σε αυτήν, αποδείχθηκαν κενά περιεχομένου, από τη στιγμή που είτε οι δολοφόνοι, είτε αυτοί που συγκάλυψαν το έγκλημα, δεν θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις πράξεις τους και οι αρμόδιοι απέτυχαν να οδηγήσουν την υπόθεση ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ακόμα κι αν οι πιθανότητες επιτυχίας μιας τέτοιας υπόθεσης ενώπιον του Δικαστηρίου, ακόμα κι αν η δίκη θα διεξαγόταν με καθυστέρηση 18 χρόνων, ακόμα κι αν τα στοιχεία δεν ήταν τα πιο ισχυρά, θα μπορούσαν να αφήσουν το Δικαστήριο να αποφασίσει και να δώσουν το δικαίωμα σε αυτή τη μάνα να διεκδικήσει τη Δικαιοσύνη, με δημόσιο κατήγορο το κράτος και όχι την ίδια, που όλα αυτά τα χρόνια ανέλαβε της Αστυνομίας.

Το όφειλαν στην ίδια προσωπικά, το όφειλαν στους αγώνες της, το όφειλαν στον ίδιο το Θανάση για τη μετά θάνατον δυσφήμηση που η πολιτεία του επιφύλαξε. Τελικά όμως η Νομική Υπηρεσία αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους με ένα τρόπο που από τη μια ίσως να ήταν και το αναμενόμενο μετά τη συνάντηση που προηγήθηκε με την οικογένεια και από την άλλη όμως που κανείς δεν θα ήθελε να πιστέψει. Δεν θα ήθελε να πιστέψει πως ολόκληρο το κράτος και το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης, θα συνέχιζε 18 χρόνια μετά, στο ίδιο μοτίβο. Αυτός της ατιμωρησίας.

Ίσως είναι για αυτό τον λόγο που η ίδια η κυρία Ανδριάνα καταγγέλλει πως ενδεχομένως να κρύβονται άλλα συμφέροντα που την υποχρεώνουν για ακόμη μια φορά την υποχρεώνουν για ακόμα μια φορά να πληρώσει για να συνεχίσει να διεκδικεί. Αυτό θα συμβεί αν η ίδια αποφασίσει να προχωρήσει με ιδιωτικές ποινικές διώξεις.

Η μάνα δηλαδή, η οποία ανέλαβε να κάνει τον αστυνομικό, τον ανακριτή, τον ιατροδικαστή, που υπέστη τεράστια οικονομική επιβάρυνση για να προσλάβει εμπειρογνώμονες, δικηγόρους και άλλους ειδικούς για να φτάσει στην αλήθεια για τον γιο της, τώρα υποχρεώνεται από την ίδια την πολιτεία να αναλάβει και τον ρόλο του δημόσιου κατήγορου. Να πληρώσει δηλαδή για ιδιωτικές ποινικές, έτσι ώστε να φτάσει εκεί που θα έφτανε αν η απόφαση του Γενικού Εισαγγελέα ήταν να καταχωρήσει την υπόθεση στο Δικαστήριο.

Με απλά λόγια, μετά από έναν συνεχή αγώνα 18 χρόνων, το συγνώμη της πολιτείας και η επανόρθωση ήταν αυτή: Ακόμη και τώρα να μην καταφέρει να οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης τους υπαίτιους.

Την ώρα που άλλες υποθέσεις καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος από λάθη των Αρχών, διστάσαν να προωθήσουν στο Δικαστήριο τη ναυαρχίδα των υποθέσεων. Αυτή που ακόμα κι αν χανόταν, κάθε ικμάδα προσπάθειας ή οικονομικών πόρων, θα άξιζε, για χάρη αυτής της μάνας σύμβολο και του αγώνα της.

Η απόφαση ωστόσο λήφθηκε και αυτοί που την έλαβαν θα τους κρίνει η ιστορία. Και μιας περί ιστορίας ο λόγος, πλέον συμπληρώθηκε η τρίλιζα πορισμάτων για τα οποία πληρώθηκαν τεράστια ποσά σε ανεξάρτητους ποινικούς ανακριτές οι οποίοι έφτασαν σε μια σειρά συμπερασμάτων, αλλά και οι τρεις παρέμειναν στα συρτάρια για τον ένα ή τον άλλο λόγο.