Ένα βουνό από αντίκες, έγινε ο παράδεισός του κ. Γιώργου-Συλλέκτης ιστορίας για σαράντα χρόνια

Στη Λεωφόρο Τσερίου στο Στρόβολο, ανάμεσα στις μεγάλες πολυκατοικίες και τα πολυκαταστήματα, μετά δυσκολίας ξεπροβάλει ένα σπίτι από τα παλιά, με λεπτομέρειες και χρώματα τις δεκαετίας του 80, που κρύβει μέσα χιλιάδες θησαυρούς. Σαν ένας μικρός παράδεισος ιστορίας. Ο παράδεισος που έφτιαξε για τον ίδιο, ο κος Γιώργος.

Γέννημα θρέμμα της Πάφου. Μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια που είχε μεγάλη αγάπη για τα παλιά αντικείμενα. Η αρχή είχε γίνει από τον πατέρα του κ. Γιώργου, ο οποίος συνέλεγε αντικείμενα για χρόνια από σκουπιδότοπους σε διάφορες περιοχές της Κύπρου και αυτός, όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε ο συνεχιστής του, αφού τον ακολουθούσε παντού από μικρό παιδί.

Ο πατέρας του είχε στην ιδιοκτησία του μια μικρή μοτοσικλέτα, πίσω από την οποία είχε τοποθετημένη μια κάσα και εκείνος - μικρό παιδί τότε - καθόταν ανάμεσα, μέχρι να φτάσουν στον καινούργιο προορισμό για να βρουν αντικείμενα. Εκείνα τα αντικείμενα που πετούσε ο κόσμος στους σκουπιδότοπους, ήταν για εκείνους, ο θησαυρός τους.

Ο κος Γιώργος, ήρθε στη Λευκωσία στις αρχές της δεκαετίας του 80. Το πρώτο του μαγαζί βρισκόταν επί της οδού Γρίβα Διγενή, όπου είχε την «καλή πραμάτεια» όπως λέει, ενώ παράλληλα διατηρούσε και το σπιτάκι που επισκεφθήκαμε στην λεωφόρο Τσερίου. «Βρίσκομαι στο παράδεισο», είπε μιλώντας στον REPORTER για τον χώρο που διατηρεί εδώ και περίπου σαράντα χρόνια.

Φέρνοντας στο μυαλό του παλιές στιγμές, ο κος Γιώργος θυμάται πως όταν ήταν μικρό παιδί, έπαιρνε το ποδήλατό του και οδηγούσε μέχρι τον σκουπιδότοπο, στο Βατί. Εκεί έψαχνε με τις ώρες ανάμεσα σε σκουπίδια και παλιατζούρες, νέους μικρούς θησαυρούς. Ακόμη και τα παιχνίδια που έπαιζε παιδί, τα είχε αποκτήσει μετά από ώρες ανασκαφής στα σκουπίδια. Τα παιχνίδια που πετούσαν τα πλούσια παιδιά της τότε εποχής, ήταν για εκείνον τα νέα του αποκτήματα ως παιδί μιας φτωχής οικογένειας που δύσκολα τα έβαζε πέρα. «Τα χρόνια τα παλιά, υπήρχε ο κόσμος ο πλούσιος που τα είχε όλα. Εμείς ήμασταν φτωχοί. Μ΄ αυτά που πετούσαν οι πλούσιοι, ζούσαμε εμείς. Όπως τα παιχνίδια που πετούσαν, όταν τα έβρισκα στα σκουπίδια, για εμένα είχαν άλλη αξία».

Μάλιστα, κάποια από αυτά τα διατηρεί μέχρι σήμερα, ανάμεσα σε άλλα παλιά παιχνίδια που μπορείς να διακρίνεις στον χώρο του. Ήταν τα παιχνίδια που έπαιζε μικρός, για τα οποία είχε δεχθεί και πειράγματα από τους συμμαθητές του στο σχολείο. «Στο σχολείο με κοροϊδεύαν γιατί έπαιζα με παλιά παιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι η οικογένειά μου δεν μπορούσε να μου αγοράσει παιχνίδια όπως στα άλλα παιδιά, έτσι έπαιζα με αυτά που μάζευα, τα οποία έχω μέχρι και σήμερα. Με κοροϊδεύαν μάλιστα ότι είχαμε παλιά πράγματα στο σπίτι και θυμάμαι ότι έκλαιγα. Τώρα, πολλοί από αυτούς με επισκέπτονται στο μαγαζί και ψάχνουν αντικείμενα παλιά. Τα παιχνίδια αυτά έχουν χαρακτήρα και μεγαλύτερη αξία από αυτά που έχουν τα παιδιά τώρα. Ήταν δημιουργικά», αναφέρει ο κος Γιώργος.

Από τα αδέλφια του μόνο αυτός είχε την ίδια, ίσως και περισσότερη, αγάπη για τους παλιούς θησαυρούς, που πλέον έχουν μεγαλύτερη αξία από εκείνη που είχαν όταν έβγαινε στο δρόμο και επισκεπτόταν άλλα χωριά σε όλη την Κύπρο για να συλλέξει αντικείμενα.

Βιβλία, φωτογραφικές μηχανές, φωτιστικά, ρούχα, παραδοσιακές κυπριακές στολές, ακόμη και νυφικό, γεμίζουν τους χώρους της μικρής οικίας. Στα δωμάτια του σπιτιού δεν θα δεις τα αντικείμενα χωρισμένα σε κατηγορίες. Θα χρειαστείς χρόνο για να ψάξεις να βρεις πράγματα. Αυτή είναι η ομορφιά της διαδικασίας για όσους αγαπούν πραγματικά τις αντίκες. Να βρίσκονται ανάμεσα σε βουνό από ιστορικά και παλιά αντικείμενα, ανάμεσα σε σκόνη, ανάμεσα στη μυρωδιά τους παλιού ξύλου, του σκουριασμένου σίδερου και του κίτρινου βιβλίου.

Μπορεί να μην είναι ταξινομημένα, όπως συνηθίζεται σε άλλα μαγαζιά με αντίκες, ωστόσο για τον κ. Γιώργο η διαδικασία της εύρεσης ενός αντικείμενου είναι αυτή που έχει την μεγαλύτερη αξία. «Αυτός που θα επισκεφθεί τον χώρο θα πει, θέλω το τάδε αντικείμενο υπάρχει εδώ; Και μόνο που θα ψάξεις τόσες πολλές ώρες για το εντοπίσεις, μετά δεν θα μπορείς να το αποχωριστείς. Ακόμη, μέσα σε όλα αυτά τα αντικείμενα μπορείς να εντοπίσεις πράγματα που δεν θα μπορούσες να σκεφτείς ότι υπάρχουν. Για εμένα αυτός είναι ο ορισμός του καλού συλλέκτη. Να θέλει, να έχει όρεξη και υπομονή να ψάξει μέχρι να βρει τον δικό του θησαυρό».

Μέσα στα χιλιάδες αντικείμενα, υπάρχουν και αυτά που έχουν ιδιαίτερη σημασία και αξία για τον ίδιο και δεν μπορεί να τα πωλήσει. Όπως τα παλιά του σχολικά τετράδια που τα κρατάει κλειδωμένα για πενήντα σχεδόν χρόνια, μέσα σε ένα παλιό μπαούλο. «Είναι πράγμα πολύ δύσκολο να τα έχει κρατήσεις κάποιος στην ηλικία μου, μέχρι σήμερα. Ήμουν πρώτη τάξη του Δημοτικού και τώρα είμαι 60 ετών».

Είναι και πολλά τα αντικείμενα στη συλλογή του, από πολύ παλιά. Μέχρι και εκατό ετών. Υπάρχουν όμως και άλλα που είναι μοναδικά και δυσεύρετα. Και αν διερωτηθεί κανείς εάν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιο, θα σου απαντήσει με δυσκολία, αφού θεωρεί τα πάντα δικά του παιδιά, τα οποία μόχθησε με τον τρόπο του να βρει και να προσθέσει στην τεράστια συλλογή του. «Μέσα στη συλλογή μου, υπάρχουν πράγματα που προσωπικά αγαπώ γιατί έκανα ώρες για να τα βρω. Για αυτό είμαι συναισθηματικά δεμένος με οτιδήποτε έχω βρει. Έχω αντικείμενα που χρονολογούνται, όπως ξύλινα μπαούλα, πιάτα και μπαούλα μέχρι και εκατό ετών. Το σίγουρο είναι πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο, γιατί ότι είναι παλιό μου αρέσει. Υπάρχουν αντικείμενα που έχουν διασωθεί, που εάν δε υπήρχαν οι άνθρωποι όπως εγώ, δεν θα υπήρχαν».

Πλέον, σύμφωνα με τα όσα μας ανέφερε ο κος Γιώργος, είναι σπάνιο να βρει κάποιος αντικείμενα από την Λάπηθο ή Βαρωσιώτικα αντικείμενα, που λόγω της τουρκικής εισβολής αλλά και του γεγονότος ότι οι περισσότεροι τεχνίτες απεβίωσαν, δεν υπάρχουν πλέον και έχουν χαθεί στο χρόνο. Επίσης, μεγάλη αξία έχουν και τα παλιά κυπριακά αντικείμενα, αφού φτιάχνονταν από καλά και διαλεγμένα υλικά, αλλά και από καλούς τεχνίτες, οι οποίοι αυτή την εποχή είναι δυσεύρετοι. «Όλα τα παλιά αντικείμενα, δεν γίνονταν για παράδειγμα στην Ινδία, αλλά σε ανεπτυγμένες χώρες όπως Γερμανία, που τα υλικά ήταν καλύτερης ποιότητας».

Μπορεί η κοινωνία να έχει αλλάξει, ωστόσο το ενδιαφέρον του κόσμου για τις αντίκες δεν έχει εξαλειφθεί τελείως. Οι περισσότεροι βέβαια είναι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας «Οι νέοι πλέον ενδιαφέρονται να αγοράσουν αντικείμενα της εποχής που εκείνοι μεγάλωσαν, όπως εγώ τότε αναζητούσα αντικείμενα της δικής μου εποχής».

Ο κος Γιώργος θεωρεί πως είναι πολύ δύσκολο πλέον να ασχοληθεί κάποιος με το επάγγελμα του παλαιοπώλη, αφού υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι για το τι μπορεί να πάρει κάποιος, είτε από τα πράσινα σημεία, είτε από τους σκουπιδότοπους, όπως έκανε εκείνος από μικρό παιδί φτιάχνοντας τον δικό του παράδεισο. «Ένας άνθρωπος που έφτιαξε τον δικό του παράδεισο. Αυτό είμαι», μας λέει αποχαιρετώντας μας.

Το μαγαζί του κ. Γιώργου βρίσκεται στη Λεωφόρο Τσερίου και εάν κάποιος τον επισκεφθεί μπορεί να τον καλέσει στο 99834673