Κακές για όλους οι πρώτες 100 ημέρες Χριστοδουλίδη-Ακόμη ψάχνουν ρόλο και τα κόμματα

Όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσκαλούσε τους δημοσιογράφους στο Προεδρικό, για την παρουσίαση του έργου της Κυβέρνησης του των 100 πρώτων ημερών, υπήρξαν αρκετά ειρωνικά σχόλια. Άλλωστε πέραν από τρία-τέσσερα συγκεκριμένα πράγματα που επιτεύχθηκαν, όπως ήταν η συμφωνία για την ΑΤΑ, το σχέδιο για τις προσφυγικές πολυκατοικίες και τις προσωρινές λύσεις για το θέμα της παιδείας.

Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα που παρουσιάστηκαν, αφορούν κυρίως κυβερνητικές πρωτοβουλίες, για πολιτικές που έχουν ξεκινήσει, αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο να συμβεί σε εκατό ημέρες και κανένας δεν θα είχε τέτοια προσδοκία.

Αυτό που ενδεχομένως να ανέμεναν οι πολίτες –και δεν είδαν- τις εκατό πρώτες ημέρες του Προέδρου Χριστοδουλίδη, ήταν την αλλαγή νοοτροπίας. Όχι μόνο της Κυβέρνησης του, αλλά και ολόκληρου του πολιτικού οικοδομήματος. Μετά από την οριστική αλλαγή γενιάς στην πολιτική, αφού η φουρνιά τον άνω τον εξήντα δειλά δειλά συνταξιοδοτείται, θα ανέμενε κανείς, αφή στιγμής που το πολιτικό προσωπικό ανανεώθηκε, θα υπάρξει και η ανάλογη ανανέωση νοοτροπιών.

Υπενθυμίζεται πως πέραν από την αποχώρηση του Νίκου Αναστασιάδη, είχαμε την ανανέωση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, όπου ανέλαβε η γενιά των σαραντάρηδων, στο ΑΚΕΛ είχαμε την αλλαγή σκυτάλης πριν από περίπου δύο χρόνια. Θα ανέμενε κανείς, πως στη βάση αυτών των δεδομένων, με την σταδιακή, αλλά σημαντική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, η χώρα θα έκανε βήματα μπροστά και στην αλλαγή νοοτροπίας.

Θα ξέφευγε δηλαδή από τα τετριμμένα, θα άφηνε πίσω της τη ξύλινη γλώσσα στις δηλώσεις, θα καταπιανόταν πιο άμεσα, πιο δυναμικά και πιο αποφασιστικά με τα προβλήματα της κοινωνίας. Το θέμα όμως είναι κυρίως η αμεσότητα στην επικοινωνία.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης επικρίνεται για το θέμα των διορισμών. Είχε την ευκαιρία στη δημοσιογραφική της περασμένης Τρίτης να πει το δικό του mea culpa. Να παραδεχτεί άμεσα πως έκανε λάθος, με τον διορισμό του Μιχαήλ στην ΕΔΥ, ή με κάποιους διορισμούς στο Προεδρικό ή σε Υπουργεία και Υφυπουργεία. Άλλωστε είναι κάτι που η ίδια η κοινωνία και τα social media που παρεμπιπτόντως είναι αυτά που τον εξέλεξαν πρόεδρο, ανέδειξαν και κατέκριναν.

Ο κόσμος αναμένει από τον Πρόεδρο να ξεφύγει από τις γενικολογίες και τις κουβέντες που ακούγονται βαρύγδουπες, αλλά δεν οδηγούν σε κανένα συμπέρασμα. Δεν θέλει να ακούει πολλά, αλλά λίγα που να έχουν περιεχόμενο. Δεν το έκανε αυτό ο Πρόεδρος για το θέμα των διορισμών, και για αυτό δέχθηκε και την κριτική μετά το πέρας της δημοσιογραφικής του διάσκεψης.

Η Αννίτα Δημητρίου κατηγορείται για το γεγονός ότι δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο επικοινωνιακό κομμάτι και πολύ λιγότερη στην παραγωγή πολιτικής. Η Αννίτα Δημητρίου εκλέχθηκε από τη βάση του κόμματος, έχοντας στο πλευρό της σχεδόν ολόκληρη την παλιά φρουρά του κόμματος. Η πρόεδρος της Βουλής, ήταν η εκλεκτή της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών του κόμματος, που θεωρούσαν πως με αυτή στο τιμόνι, το κόμμα θα μπορούσε να γυρίσει σελίδα.

Κατά την προεκλογική των εσωκομματικών εκλογών, κατηγορήθηκε, πως επιμένει να μιλά για ενότητα και όταν αναφέρετε στις πολιτικές που θα εφαρμόσει, γενικολογεί και δεν έχει συγκεκριμένες θέσεις. Σήμερα ακόμα και άτομα που την στήριξαν, εκφράζουν τον προβληματισμό τους, ο οποίος καταγράφεται και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από επώνυμους και ανώνυμους Συναγερμικούς.

Η βασική κατηγορία κατά της σημερινής ηγεσίας του ΔΗΣΥ, είναι πως δεν έχει καταφέρει, όσο κι αν το φωνάζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, να πείσει ότι είναι αντιπολίτευση. Η εκτίμηση που γίνεται είναι πως με τα δεδομένα της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη, η ενάσκηση αντιπολιτευτικού λόγου, που θα επιφέρει στο κόμμα κέρδη, πολιτικά αλλά και εκλογικά, είναι το πιο εύκολο πράγμα. Πράγμα όμως που δεν μπορεί, μέχρι σήμερα να κάνει ο ΔΗΣΥ, αφενός διότι όσοι θεωρούσαν πως με την εκλογή της Αννίτας θα μεγάλωναν το κομματικό τους αποτύπωμα, αποδείχθηκε ότι έκαναν λάθος και αφετέρου επειδή, όσο κι αν γίνεται επίκληση στην ενότητα, αυτή δεν λέει να προσγειωθεί στην Πινδάρου.

Σε ότι αφορά το ΑΚΕΛ, σίγουρα η όποια κριτική γίνεται δεν αφορά την ενότητα. Αφορά όμως το γεγονός, ότι η νέα ηγεσία έταξε στον κόσμο της αριστεράς, γενναίες αλλαγές στη λειτουργία του κόμματος και αλλαγές δεν βλέπει. Σίγουρα αυτές δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για το αν ικανοποιείται ο όρος «γενναίες», ή ακόμα και το «αλλαγές» από μόνο του.

Αναμφίβολα και το ΑΚΕΛ, ακόμα προσπαθεί να βρει τα πατήματά του και το πεδίο μέσα στο οποίο θα ασκεί τα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα. Άλλωστε είναι άβολο από μόνο του το γεγονός, ότι σε αυτή του την προσπάθεια, καλείται να συμφωνήσει με θέσεις που εκφράζονται και από τον ΔΗΣΥ. Είναι κάτι που αποτυπώνεται μέρα παρά μέρα και στις εφημερίδες που αποτελούν εκφραστικά όργανα των κομμάτων τους.

Αν πάντως ψάχνει κανείς να βρει ποιος νιώθει πιο άβολα από όσους συμμετέχουν στο πολιτικό οικοσύστημα της Κύπρου, μάλλον την απάντηση θα τη βρει στα γραφεία της ΕΔΕΚ και του ΔΗΚΟ. Εκεί που μια την άλλη, ακούν κυβερνητικά στελέχη να ακυρώνουν θέσεις του κόμματος τους, πότε για τις εκποιήσεις, πότε για το ΓΕΣΥ και πότε για το Κυπριακό. Αν ο ΔΗΣΥ και ο ΑΚΕΛ δυσκολεύονται στον νέο τους ρόλο της κοινής αντιπολίτευσης, ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ και σε μικρότερο βαθμό η ΔΗΠΑ τα βρίσκουν μπαστούνια στον ρόλο της συμπολίτευσης.

Προς το παρόν σε πολλά ζητήματα ακολουθούν τον δρόμο της σιωπής, ωστόσο όσοι παρακολουθούν την κατάσταση, στοιχηματίζουν πως είναι θέμα χρόνου να υπάρξει η πρώτη μεγάλη εσωκυβερνητική κρίση με τις ηγεσίες των δύο κομμάτων που προς το παρόν κάνουν υπομονή, βλέποντας τη μια μετά την άλλη, τις προτάσεις τους στη Βουλή να πέφτουν στο κενό και τις προτάσεις τους προς την Κυβέρνηση να μένουν στα συρτάρια.

Συμπερασματικά, όσο ικανοποιημένος κι αν είναι κάποιος από την Κυβέρνηση, ή τη στάση των κομμάτων τις πρώτες 100 μέρες μετά την αλλαγή ενοίκου στο Κυπριακό, το σίγουρο είναι πως όλοι ανεξαιρέτως προσπαθούν ακόμα να βρουν τα πόδια τους, να αποκτήσουν ρυθμό και να μπουν στο πετσί του νέου τους ρόλου.