Το παράλληλο σύμπαν του πολιτικού συστήματος και η ανικανότητα να διαβάσουν τον κόσμο

Είναι συχνό φαινόμενο του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο να δείχνει πως δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι πραγματικά αισθάνεται ο κόσμος για συγκεκριμένα πρόσωπα, καταστάσεις και χειρισμούς. Είτε αναφερόμαστε στα κόμματα, είτε στις εκάστοτε Κυβερνήσεις, κατά καιρούς δίνεται η εντύπωση πως οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο ουδέποτε φτάνει η φωνή της κοινής γνώμης ή δεν έχουν καμία ικανότητα να αξιολογήσουν τι ακούν και να κατανοήσουν τι πιστεύει ο απλός πολίτης.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι νέο, αλλά θα ανέμενε κανείς ότι με την πάροδο του χρόνου, τις δυνατότητες επικοινωνίας που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και το γεγονός πως πλέον οι πολίτες τιμωρούν σε κάθε ευκαιρία το σύστημα, κάνοντας εκλογικές επιλογές που καταφέρνουν να πλασαριστούν ως πιο αντισυστημικές, ο πολιτικός μας κόσμος θα κατέβαλλε μια πιο ενεργή προσπάθεια να εναρμονιστεί με τον πραγματικό μας κόσμο. Αντ’ αυτού βλέπουμε παθήματα να μην γίνονται ποτέ μαθήματα, κομματοκεντρικές αναγνώσεις της καθημερινότητας και διαιώνιση πρακτικών που δεν ανήκουν στον αιώνα που ζούμε.

Οι πολιτικές δυνάμεις αλλά και οι κυβερνώντες λειτουργούν στη λογική των εσωτερικών συγχαρητηρίων. Δίνουν, δηλαδή, συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον μέσα στο κόμμα ή στην Κυβέρνησή τους, ασχέτως τι πιστεύει ο κόσμος για αυτό που θεωρούν επίτευγμα και αναμένουν από τους απλούς πολίτες να… μοιραστούν τη χαρά τους και να ξεκινήσουν να χειροκροτούν, ακόμη κι αν δεν εγκρίνουν τις ενέργειές τους. Αντί να βλέπουν προς τα έξω και να προσπαθούν να αντιληφθούν τα πραγματικά αισθήματα του λαού για τις πράξεις και τις αποφάσεις τους, κοιτάζουν μόνο προς τα μέσα και λιβανίζουν ο ένας τον άλλον, αγνοώντας τις πραγματικές απόψεις που υπάρχουν έξω από το κατώφλι της πόρτας τους.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και η μεγάλη ανικανότητα που φαίνεται να υπάρχει στο να αξιολογούν σωστά τους ηγέτες τους. Έχουν την τάση να τους ηρωοποιούν και να τους αποδίδουν το αλάθητο και να έχουν την απαίτηση από την ευρύτερη κοινωνία να κάνει το ίδιο, ασχέτως των δικών της αισθημάτων για τα πρόσωπα ή τους χειρισμούς τους. Περιμένουν από πολίτες να δοξάσουν άτομα που θεωρούν πως τους έκαναν, με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο, κακό και να συμβαδίσουν με την κομματική γραμμή, που ξεχνά τα αρνητικά και βλέπει μόνο μεγάλους ηγέτες με θετικό πρόσημο στα πάντα. Λες και οι παραδοχές και οι συγνώμες αποτελούν αμάρτημα, που αφαιρούν από το «θεϊκό» status, που για κάποιο λόγο επιμένουν πως έχει οποιοσδήποτε καθόταν στη δική τους καρέκλα, ασχέτως των πραγματικών του έργων.

Το πολιτικό μας σύστημα τείνει να ξεχνά πως είναι συνεχώς υπό την κρίση του λαού και όχι του εαυτού του. Προφανώς λογοδοτούν στα στελέχη και στα μέλη τους, αλλά κυρίως λογοδοτούν στους απλούς πολίτες. Αυτούς που έχουν απαίτηση από τους πολιτικούς τους να τους καταλαβαίνουν. Αυτούς που έχουν απαίτηση να παραδέχονται τα λάθη τους και να τα διορθώνουν, να ακούν προσεκτικά και να αξιολογούν τις απόψεις τους, να μην πιστεύουν ότι οι πάντες έχουν κάποιου είδους παράξενη υποχρέωση να υποταχθούν στη κομματική γραμμή και αν δεν το πράξουν, στήνεται κάποια σκευωρία εναντίον τους.

Οι Προεδρικές Εκλογές ανήκουν στο παρελθόν και έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τις επόμενες εκλογές, οι οποίες μάλιστα θα είναι διπλές. Μπορεί τόσο οι Ευρωεκλογές όσο και οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να έχουν τις δικές τους ιδιομορφίες και να μην θεωρούνται εξίσου σημαντικές όσο οι Προεδρικές και οι Βουλευτικές στα μάτια του λαού, είναι όμως σημαντικές για τις πολιτικές δυνάμεις. Έχουν ένα χρόνο να αφουγκραστούν. Να κατανοήσουν και να δράσουν. Αλλιώς θα αισθάνονται πάλι νικητές, σε έναν αγώνα χαμένων…