Οι 85 ηθοποιοί της καρδιάς μας σε μια παράσταση όπου έλαμψαν οι ικανότητές τους

Σείεται η πλατεία. Όλοι όρθιοι να βάζουν όλη τους τη δύναμη στο χειροκρότημα. Σε δευτερόλεπτα η μια μετά την άλλη οι θέσεις αδειάζουν. Όσοι κάθονται στη μέση κάνουν σήμα στους διπλανούς να προχωρήσουν. Ανταλλάζουν δυο - τρεις κουβέντες στα γρήγορα. «Ήταν όλοι υπέροχοι», «Μπράβο τους», «Πάμε κοντά». Τα συναισθήματα στο κόκκινο. Χαμογελούν, μιλάνε έντονα, μερικοί δακρύζουν. Εκείνοι των πίσω σειρών βιάζονται να φτάσουν από τα ψηλά όσο πιο γρήγορα γίνεται στα μπροστά, για να διεκδικήσουν τον χώρο τους. Ήδη οι «μπροστά» έχουν σχεδόν καταλάβει τον χώρο κάτω από τη σκηνή. «Έλα, έλα χωράμε λίγο πιο δεξιά» και «πιο καλά στην άκρη αριστερά που είναι τα σκαλιά». «Να ανέβουμε λες στη σκηνή;». Και κάπως έτσι, σε πολύ λίγο, είναι που όλοι θα γίνουν ένα. Θεατές, διδάξαντες και εκπαιδευόμενοι, στην περίπτωση αυτή οι 85 «ηθοποιοί» της παράστασης με την οποία το Ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου αποχαιρέτησε την εκπαιδευτική χρονιά 2022 - 2023.

Μαζί τους κι εμείς, φίλοι και συγγενείς, συνεπαρμένοι από τη χαρά τους, γινόμαστε ένα με την ευτυχία τους: «Μπράβο παιδιά, ήσασταν όλοι υπέροχοι». Και τα παιδιά χαμογελούν και χειροκροτούν κι εκείνα μαζί μας τους εαυτούς τους και τους συμπρωταγωνιστές τους και τους λειτουργούς τους και όταν από κάπου κάποια στιγμή ακούγεται η ευχή «καλό καλοκαίρι», συνειδητοποιούμε ότι εκεί στο δημοτικό θέατρο των Λατσιών υποδεχόμαστε την αγαπημένη εποχή πλήρεις συναισθημάτων που γεννήθηκαν από «Ιστορίες τζαι παροιμίες», όπως τις είδαμε στη διάρκεια της ομώνυμης παράστασης.

«Θα έλθουν όλοι να μας δουν. Ο πατέρας, η μάνα, οι φίλοι μας…»

Αλλά εκείνο που καθόρισε όσους παρευρεθήκαμε και σταθήκαμε στη βάση της σκηνής κοιτάζοντας προς τα πάνω τα παιδιά για τα συγχαρητήρια, ήταν εκείνη η ματιά, όλων περίπου η ίδια. Το βλέμμα τους καρφωμένο στην πλατεία. Η ματιά πρώτα ευθεία κι ύστερα από τα δεξιά στα αριστερά γρήγορα - γρήγορα και μετά πιο αργά να ψάχνει, να ψάχνει μέχρι που να εντοπίσει τον συγγενή, τον φίλο και να λάμψει μαζί με το χαμόγελο. «Έλα, έλα εδώ είμαι», να γνέφει και να φωνάζει και μετά αγκαλιές και φιλιά με τα αγαπημένα πρόσωπα που ήλθαν και συμμετείχαν στη χαρά τους. Κάποιοι, μάλιστα, από τους αγαπημένους κρατούσαν κι ανθοδέσμες για τα παιδιά τους. Για τα παιδιά. Η ατμόσφαιρα είχε πλημμυρίσει με χρώματα κι αρώματα, που τα πήραμε μαζί μας φεύγοντας και ήταν τόσο δυνατά που ακόμα μας συντροφεύουν. Μέρες μετά ακόμα μας τριγυρνά η ματιά εκείνη της αγωνιώδους αναζήτησης. Η Μαρία, η Στέλλα, ο Κωνσταντίνος κοιτάζουν χωρίς να μιλούν. «Είναι εδώ ο πατέρας, η μάνα;», «Μα πού είναι η νονά μου;», «Ήλθε άραγε ο αδελφός μου ο Ανδρέας; Μου το είχε υποσχεθεί».

Και πέρα από την υπόσχεση, η προσδοκία. Η προσμονή για τη μεγάλη μέρα της παράστασης, που στάθηκε αρκετή για να λειτουργήσει ως ισχυρό κίνητρο, καθώς γνώριζαν ότι προσπαθούσαν στη μια μετά την άλλη τις πρόβες για το καλύτερο. Θα έρχονταν να τους δουν οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι και έπρεπε να τα καταφέρουν. Ήταν σημαντικοί, ο καθένας με τον τρόπο του και τον λόγο του σε τούτη την παράσταση και έπρεπε να το αποδείξουν.

«Έλα να δεις που θα περάσουμε όμορφα…»

Αν υπήρξαν και στιγμές που δείλιαζαν; Και πώς να μην υπήρχαν; Είναι κανείς που δεν δειλιάζει, έστω και για μια στιγμή, στη σκέψη της σκηνής με μια πλατεία γεμάτη με κόσμο να τον κοιτάζει;

Το άγχος, η προσμονή, η κούραση από τις πρόβες γίνονταν όλο και πιο έντονα όσο πλησίαζε η μεγάλη, η χαρούμενη αλλά και η δύσκολη μέρα.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο φόρτος των συναισθημάτων και του μεγέθους της ευθύνης έκανε τον Μάριο, την Ελένη, την Άντρεα (τυχαία τα ονόματα), να θέλουν να… αποδράσουν. Όμως η δύναμη που έδινε ο ένας στον άλλο ήταν απίστευτη. «Έλα, μείνε, να δεις που θα περάσουμε ωραία». Και όταν ο Στέλιος, η Γεωργία, ο Άρης μπέρδευαν τα λόγια τους, ήταν η σειρά του Μάριου, της Ελένης και της Άντρεας να τους θυμίζουν τον ρόλο τους.

Και ένας εκ των κυριότερων σκοπών επετεύχθη: Όλοι για έναν κι ένας για όλους. Η κοινωνικοποίηση των εκπαιδευομένων από διάφορες ομάδες, η στήριξη και το μεταξύ τους δέσιμο. Ακόμα, η χαρά όταν καλούνταν να αποδώσουν τον ρόλο τους και να μπουν στο πετσί του.

Ένα έργο από όλους για όλους

Συγγραφέας του έργου «Ιστορίες τζαι παροιμίες» ήταν η θεατρολόγος, Γαλάτεια Αντωνίου, η οποία συνεργάστηκε με το Ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου ως μέλος των Επιμορφωτικών Προγραμμάτων του Υπουργείου Παιδείας Αθλητισμού και Νεολαίας. Συνεργάστηκε, επίσης, η χορογράφος Γιώτα Τουμάζου για τη διδασκαλία των χορών που διάνθισαν την παράσταση. Ομάδα αποτελούμενη από προσωπικό του Ιδρύματος ανέλαβε, μεταξύ άλλων, τον συντονισμό, τις πρόβες, τη διδασκαλία και τη δημιουργία των σκηνικών. Το τελικό αποτέλεσμα επιτεύχθηκε με τη συμβολή κάθε μέλους του προσωπικού, καθώς όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά ανέλαβαν ρόλους από τη διεκπεραίωση μέχρι την εμψύχωση των εκπαιδευομένων που συμμετείχαν.

Η ιδέα του θέματος ξεκίνησε από ένα παραμύθι με κυπριακές παροιμίες. Μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς στο μάθημα θεάτρου με την ομάδα των εκπαιδευομένων, που αρχικά έδειξαν ενδιαφέρον, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και οι συμμετέχοντες να δημιουργούν διαλόγους. Και από την ιδέα στην πράξη, το έργο γράφτηκε σύμφωνα με τις δυνατότητες των εκπαιδευομένων, οι οποίοι ζωντάνεψαν παροιμίες του τόπου μας, μέσα από σκηνές και σκετσάκια που διαδέχονταν το ένα το άλλο με ευχάριστη μουσική του Κώστα Κακογιάννη και κέφι απροσμέτρητο.