Ο μοναχικός αγώνας μιας γυναίκας, το απόν κράτος και οι άντρες σε θέση εξουσίας

«Όσο για την πολιτεία ήταν μεγάλη η απουσία της σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Δεν έχεις καμία στήριξη, δεν έχουμε θεσμούς που να σε στηρίζουν. Στην ουσία να ξέρεις ότι παλεύεις μόνος σου. Και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Λεν σου μίλα, αλλά δεν έχεις κανένα να σε στηρίξει. Πρέπει να είσαι δυνατός μόνος σου για να τα καταφέρεις».

Ήταν μόλις 16 χρονών. Ορφανή από πατέρα. Με μεγάλη ανάγκη. Την έστειλαν στον «άγιο» εκείνο άνθρωπο για να τη βοηθήσει. Και πήγε, μη μπορώντας να φανταστεί πως θα περπατούσε μέσα σε έναν εφιάλτη που είχε σχεδιάσει ένας υψηλόβαθμος κληρικός. Πως κάτω από τα ράσα βρισκόταν ένα τέρας, που δεν σεβάστηκε ούτε την ευαλωτότητά της, ούτε την ηλικία της, ούτε το πένθος της, αλλά αντιθέτως θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί αυτά τα στοιχεία, μέσα από τη θέση εξουσίας που κατείχε.

Η παραπονούμενη δεν έχει όνομα στη δημόσια σφαίρα για να προστατευτεί η ταυτότητά της. Έχει όμως στην καθημερινότητά της. Έχει στην ιδιωτική ζωή της. Σ’ αυτήν που πενθούσε 42 χρόνια για εκείνες τις στιγμές της άσεμνης επίθεσης που την στιγμάτισαν. Κι όταν βρήκε τη φωνή της, ήταν τόσο δυνατή που το Δικαστήριο εξέδωσε μια ιστορική απόφαση ενάντια σε έναν μητροπολίτη, σπάζοντας ταμπού και τείχη προστασίας της θρησκευτικής ελίτ που υψώνονταν αιώνια. Κι ας είναι μικρή η ποινή (λόγω των περιορισμών που είχε η δικαστής), κι ας είναι με αναστολή. Η παραπονούμενη έγινε σύμβολο κοινωνικό, μέσα από έναν αγώνα δικό της, πολύ προσωπικό. Και είπε την αλήθεια. Πως το κράτος δεν ήταν εκεί να τη βοηθήσει.

Σαράντα δύο χρόνια πριν χρειάστηκε βοήθεια από την Εκκλησία, επειδή προφανώς δεν της την προσέφερε το κράτος. Και σήμερα, σ’ αυτή τη μακρά και ψυχοφθόρα δικαστική διαδικασία, το κράτος απουσίαζε και πάλι.

Το είπε ξεκάθαρα. Τους αγώνες εναντίον των τεράτων, μια γυναίκα τους δίνει μόνη. Χωρίς εξειδικευμένη στήριξη, χωρίς μηχανισμούς αρωγής. Το κράτος κάνει το απολύτως ελάχιστο (όταν το κάνει). Την αστυνομική έρευνα και τη δίωξη. Και αναζητεί, μάλιστα, και εύσημα που εκτέλεσε την στοιχειώδη αποστολή του. «Όταν για πρώτη φορά, μέσα σε δύο χρόνια, δύο μητροπολίτες οδηγήθηκαν στο Δικαστήριο από αυτή την ηγεσία της Νομικής Υπηρεσίας, ποιος από εσάς ή από τους άλλους τους δημοσιογράφους, βγήκε να πει μισή κουβέντα, ότι ξέρεις κάποιος πήρε την απόφαση να τους οδηγήσει στο Δικαστήριο; Κανένας δεν είπε μια καλή κουβέντα», είπε με παράπονο ο Γενικός Εισαγγελέας, Γιώργος Σαββίδης, στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής τον περασμένο μήνα. «Δεν αναφέρθηκε ούτε μισός δημοσιογράφος, ούτε μισός πολιτικός, να πει ότι για να φτάσει αυτή η υπόθεση εκεί, κάποιος έβαλε τη ράσιη του πουκάτω», πρόσθεσε.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως τη ράσιη της πουκάτω την έβαλε μια γυναίκα μόνη. Που μάλιστα είχε το ψυχικό σθένος να προσφερθεί να βοηθήσει οποιοδήποτε άλλο θύμα βίωσε ό,τι βιώνει. Η εκπρόσωπος της Κατηγορούσας Αρχής, αυτής που ηγείται ο κ. Σαββίδης που πήρε την απόφαση, ήταν μια άλλη γυναίκα. Και η δικαστής που εξέδωσε την απόφαση ήταν μια άλλη γυναίκα. Αλλά πρέπει όλοι να συγχαίρουμε άντρες σε θέση εξουσίας, επειδή υπήρξε μια συμβολική καταδίκη ενός άλλου άντρα σε θέση εξουσίας, για την οποία θεωρούν πως έβαλαν τη ράσιη τους πουκάτω.

«Δεν μας αξίζει να έχουμε μισή δικαιοσύνη, αξίζει μας ολόκληρη δικαιοσύνη. Τα τελευταία χρόνια έκανα παρατήρηση ότι είναι εκκωφαντική η απουσία της δικαιοσύνης. Καιρός να την αναστήσουμε όμως, εγώ έτσι νομίζω», υπογράμμισε η παραπονούμενη. Όχι, δεν μας αξίζει μισή δικαιοσύνη. Όπως δεν μας αξίζει μισό κράτος. Δεν αξίζει σε καμιά γυναίκα να πέφτει θύμα κακοποίησης και δεν αξίζουν σε κανέναν άντρα σε θέση εξουσίας τα εύσημα, επειδή έκανε τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Μας αξίζουν πολύ περισσότερα…