Όνειρα και προσωπικές ιστορίες παίρνουν μορφή πάνω σε παπούτσια-Η ιστορία του «Sofistike» (pics)

Οι ιστορίες που κρύβονται μέσα στα χρώματα και τις ζωγραφιές ενός πίνακα κάποιου καλλιτέχνη, κάποιες φορές μπορεί να παραμείνουν για χρόνια άγνωστες, αφού εκεί εναποθέτονται οι σκέψεις του, αλλά και τα όνειρά του. Τι γίνεται όμως όταν ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί, αντί καμβά ένα παπούτσι;

Η Σοφία Κυριάκου, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής της, πήρε ξανά τα αγαπημένα της πινέλα για να δημιουργήσει, όπως έκανε στον ελεύθερό της χρόνο, όταν ακόμη εργαζόταν ως διακοσμήτρια σε εταιρεία. Όταν η οικονομική κρίση κτύπησε την πόρτα της, το 2013, έμεινε χωρίς δουλειά και έπρεπε να κάνει κάτι για να απασχολεί το μυαλό της.

Στην αρχή άρχισε να δημιουργεί έργα με πυρογραφίες σε ξύλο, ωστόσο αυτό που την κέρδισε περισσότερο, ήταν να ζωγραφίζει, είτε πάνω σε παπούτσια, είτε πάνω σε ρούχα. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του «Sofistike», δηλαδή ενός χώρου που ότι φτιάχνεται χαρακτηρίζεται από προκλητική κομψότητα. Η Σοφία, άφησε πίσω τις κακές γλώσσες που την παρότρυναν να σταματήσει και έδωσε στον εαυτό της χρονικό περιθώριο ώστε να τελειοποιήσει την ιδέα της, όμως με το άνοιγμα του φυσικού της καταστήματος, που βρίσκεται στην Αραδίππου, ήρθε το μεγάλο ξέσπασμα της πανδημίας και πριν καν ανοίξει, έπρεπε να το κλείσει.

Αυτό εν τέλει λειτούργησε προς όφελός της, αφού κράτησε τη διαδικτυακή της σελίδα και κατά την περίοδο της πανδημίας πώλησε τις αγαπημένες τις ζωγραφιές σε παπούτσια μέχρι και το Ντουμπάι. Μέχρι σήμερα, συνεχίζει με τον ίδιο ενθουσιασμό και δημιουργεί πρωτότυπες ζωγραφιές που εκφράζουν τους πελάτες της, οι οποίες πάντα κρύβουν πίσω τους μια ιστορία.

«Όταν έχασα τη δουλειά μου, άρχισα να ασχολούμαι μόνη μου με κάποιες ανακαινίσεις. Η ζωγραφική ήταν το χόμπι μου και άρχισα να ζωγραφίζω πάνω σε κορμούς δέντρων και σιγά-σιγά το εξέλιξα. Ήθελα να το πάω ένα βήμα παρακάτω και να βρω κάτι πιο ενδιαφέρον και διαφορετικό», εξιστορεί στον REPORTER η Σοφία και περιγράφει πως όταν άρχισε να ζωγραφίζει με ακριλικές μπογιές σε δικά της ρούχα και παπούτσια, ο κόσμος έδειξε ενθουσιασμό και ενδιαφέρον για να αγοράσει. «Τα υλικά είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στην Κύπρο. Πρόκειται για ακριλικές μπογιές που όταν συνδυαστούν με άλλο υλικό απορροφούνται στο ύφασμα και να μην φεύγει με τα πλυσίματα ή το καθάρισμα, και τα χρώματα να παραμένουν ζωντανά».

Για να ολοκληρώσει όσο καλύτερα μπορούσε την ιδέα της, ταξίδεψε για να βρει τα καταλληλότερα υλικά, αφού στην Κύπρο ήταν λίγα και συγκεκριμένα τα χρώματα που υπήρχαν στην αγορά. Πήρε τον χρόνο της, είδε όλες τις λεπτομερείς και παρά την αναποδιά, η πανδημία ήταν αυτή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε να τη γνωρίσει περισσότερο ο κόσμος μέσα από τα βίντεο της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Η πανδημία με βοήθησε γιατί ο κόσμος ήταν πολλές ώρες στο διαδίκτυο και οι παραγγελίες έρχονταν βροχή».

Η ιστορία που δεν ξέχασε και εκείνη που την έκανε να χαμογελάσει

Αν είναι κάτι που τη διαφοροποιεί από άλλους καλλιτέχνες είναι ότι της αρέσει να ακούει τους πελάτες της και να δημιουργεί κάθε φορά κάτι διαφορετικό, που θα είναι βασισμένο στην προσωπική ιστορία του ατόμου που έχει απέναντί της. Από ήρωες σε μικρά παιδιά, τα αγαπημένα κατοικίδια, ακόμη και προτάσεις γάμου. «Ζωγραφίζω όχι ότι θέλω εγώ, αλλά ότι μου ζητήσει αυτός που θα φοράει τα παπούτσια ή τα ρούχα. Είναι η δική του ιστορία και εκείνο που αρέσει στον ίδιο. Δεν είναι κάτι που θα σκεφτώ εγώ, αλλά φυσικά εάν χρειαστεί θα βοηθήσω με τις ιδέες μου και να πάρω από την αύρα τους και να ταυτιστώ μαζί τους».

Μπορεί να δημιουργήσει με πινέλα τα πάντα, βασισμένο βέβαια στην προσωπική ιστορία του προσώπου που θα βρεθεί απέναντι της. Κάποιος μπορεί να ζωγραφίσει στο παπούτσι του κάτι που αγαπά, το επάγγελμά του, το χόμπι του, το κατοικίδιό του, μια ιστορία που έζησε ή βίωσε, ίσως μια περιοχή που πήγε διακοπές και του έμεινε αξέχαστη σαν ανάμνηση ή ακόμη και μια φοβία που θα ήθελε να ξεπεράσει. «Σε πολλές από τις περιπτώσεις, συζητώ με τον πελάτη για να μπορέσω να ταυτιστώ περισσότερο με τον ίδιο και με αυτό που ζητά. Εγώ και ο άνθρωπος που παραγγέλλει το παπούτσι γνωρίζουμε την ιστορία που υπάρχει πίσω από τη ζωγραφιά».

Οι μικροί πελάτες είναι αυτοί που προτιμούν σαν σχέδιο, ήρωες από κινούμενα σχέδια ή από ένα παραμύθι, ενώ οι έφηβοι συνήθως επιλέγουν ζωγραφιές από τα αγαπημένα τους μουσικά συγκροτήματα, στίχους από το αγαπημένο τους τραγούδι ή εικόνες για το πώς ονειρεύονται το μέλλον τους. «Το τελευταίο διάστημα φτιάχνω πολλά σχέδια για ζευγάρια που παντρεύονται ή ακόμη και για προτάσεις γάμου, για αποφοιτήσεις και για νεογέννητα παιδάκια».

Οι ιστορίες που ξεδιπλώνονται μπροστά της είναι πολλές, ωστόσο δύο είναι αυτές που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Αυτή του δεκάχρονου τότε κοριτσιού που της ζήτησε να της ζωγραφίσει κάτι σχετικό με τη ζαχαροπλαστική, αφού είχε ως όνειρο να γίνει ζαχαροπλάστης. «Το ήθελε τόσο πολύ και την είχα συμβουλεύσει να το ψάξει λίγο περισσότερο, ώστε στο μέλλον να αποκτήσει για παράδειγμα ένα ζαχαροπλαστείο για άτομα που πάσχουν από διαβήτη. Κάτι που δηλαδή δεν υπάρχει παρόμοιό του στην αγορά. Άρχισε να το ψάχνει και να αγοράζει υλικά από το εξωτερικό ώστε να φτιάχνει γλυκά για διαβητικούς».

Μετά από καιρό, το κορίτσι την επισκέφθηκε και της εκμυστηρεύθηκε ότι διαγνώστηκε με διαβήτη και την ευχαρίστησε, που την είχε παροτρύνει να ψάξει καλύτερα το θέμα. Αυτό την βοήθησε να αποδεχθεί πιο εύκολα τη διάγνωσή της και να παραμείνει ψύχραιμη. «Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ».

Βέβαια, ανάμεσα σε άλλες ιστορίες είναι και αυτές που προκαλούν γέλιο. Όπως εκείνη την φορά που την επισκέφθηκε ένα νεαρό ζευγάρι. Ήθελαν να σχεδιάσει τα παπούτσια του άνδρα με σχέδια από τα παλιά αγαπημένα του κινούμενα σχέδια, τον Σογκόκου με κίτρινα μαλλιά, λαχανί και άλλα έντονα χρώματα, ωστόσο επικράτησε ένας έντονος διάλογος ανάμεσα στο ζευγάρι για το χρώμα του παπουτσιού. «Η κοπέλα του έλεγε άσπρο και εκείνος έλεγε σε μαύρο. Και ο διάλογος ήταν έντονος μεταξύ τους μέχρι που με ρώτησαν εμένα, εγώ είπα ότι προτιμώ παπούτσι μαύρο. Διαφώνησε η κοπέλα και είπε πως δεν ήθελε να το φοράει στη δουλειά και θα γίνει ρεζίλι. Όταν ρώτησα γιατί είναι πρόβλημα αυτό, μου είπε ότι εργάζεται ως νεκροθάφτης. Ήταν από τις πιο ωραίες ιστορίες, που με έκανε να γελάσω».

Το εργαστήρι

Η Σοφία δεν μετάνιωσε ποτέ που επέλεξε έναν δύσκολο δρόμο ώστε να κάνει αυτό που αγαπάει περισσότερο. Ανάμεσα στις φωνές που προσπάθησαν να την αποτρέψουν, υπήρχε όμως και μια φωνή που απαιτούσε από την ίδια να προχωρήσει. Της κόρης της. «Ήταν η μόνη που με στήριξε από την αρχή διότι οι υπόλοιπο άνθρωποι γύρω μου ανησυχούσαν, ότι έτρωγα τα μούτρα μου. Μου έλεγε πάντα προχώρα και ήταν σίγουρη ότι θα πάει καλά. Ήταν πάντα δίπλα μου στα ταξίδια μου στις επιλογές μου και σε όλα μέχρι και σήμερα. Εάν θα άλλαζα κάτι θα ήταν να αρχίσω να το κάνω νωρίτερα».

Το εργαστήρι της Σοφίας βρίσκεται στην Παλαιών Πατρών Γερμανού 19, στην Αραδίππου, ωστόσο δέχεται παραγγελίες διαδικτυακά.