Το τροχαίο πριν 18 χρόνια, η ζωή σε τροχοκάθισμα και το ηχηρό μήνυμα του Μιχάλη

Ήταν στην ηλικία που ονειρευόταν το μέλλον του. Σε μια ηλικία τρέλας, που όλα μοιάζουν τόσο ακίνδυνα και η ταχύτητα και τα γρήγορα αυτοκίνητα, αποτελούσαν την πιο τεράστια πρόκληση για τον ίδιο και τους φίλους του. Κάτι δευτερόλεπτα όμως και μια στιγμή απροσεξίας, ήταν αρκετά, για να αποβούν μοιραία και να του αλλάξουν όλη του τη ζωή. Μια ζωή, η οποία συνεχίζεται πλέον από εκείνη τη μέρα, επάνω σε ένα τροχοκάθισμα.

Αυτός, είναι ο Μιχάλης Παυλίδης, ο οποίος σήμερα είναι 35 ετών και έπειτα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια καθηλωμένος σε τροχοκάθισμα, στέλνει τα πιο ηχηρά μηνύματα και μαθήματα ζωής στους νέους, με τα όσα έχει βιώσει. Μάλιστα, ο Μιχάλης, έχει αναδειχθεί ως νέος πρεσβευτής για την οδική ασφάλεια στην Κύπρο από το Συμβούλιο Οδικής Ασφάλειας, μαζί με τον οδηγό αγώνων ταχύτητας Βλαδίμηρο Τζιωρτζή.

Η ιστορία του Μιχάλη, μας πάει πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα στο 2005, όπου ήταν μόλις 17 χρόνων και μαζί με άλλους δυο φίλους του που βρίσκονταν στο όχημα, έχασαν τον έλεγχο και αφού συγκρούστηκαν, εκσφενδονίστηκαν στην άσφαλτο. Όπως λέει ο Μιχάλης Παυλίδης στον REPORTER, «είχα ένα τροχαίο ατύχημα όταν ήμουν τελειόφοιτος Λυκείου στην ηλικία των 17. Ήμουν συνοδηγός μέσα σε ένα όχημα, το οποίο έτρεχε πολύ και αφού χάσαμε τον έλεγχο, κτυπήσαμε μόνοι μας και εκσφενδονιστήκαμε. Δεν φορούσαμε ζώνη ασφαλείας και από το κτύπημα εγώ τραυματίστηκα στην σπονδυλική στήλη. Αποτέλεσμα, ήταν από τα 17 μου και μετά, να βρίσκομαι καθηλωμένος σε τροχοκάθισμα. Τα μισά χρόνια της ζωής μου ουσιαστικά, είναι σε τροχοκάθισμα».

Ο Μιχάλης, βρισκόταν στο όχημα, μαζί με ακόμη δυο φίλους του, με τους οποίους όπως ανέφερε, «έχουμε επαφή ακόμη μεταξύ μας ειδικά με τον ένα, αλλά με τον οδηγό, λόγω και των χρόνων που πέρασαν απομακρυνθήκαμε, χωρίς να έχουμε κάτι εννοείται μεταξύ μας, απλά λόγω του ότι μεγαλώνουμε, αλλάζει και η καθημερινότητά μας και έτσι απομακρυνθήκαμε. Σίγουρα, έχει μέρος ευθύνης ο οδηγός για το ότι έγινε, αλλά την ίδια ευθύνη έχω και εγώ που καθόμουν δίπλα του, όπως και ο άλλος που καθόταν πίσω μας. Σε ένα όχημα όλοι φέρουν την ίδια ευθύνη και όχι μόνο ο οδηγός».

Από εκείνη την ημέρα όμως, όλα πλέον ήταν διαφορετικά για τον Μιχάλη. Η ζωή του, η καθημερινότητά του, αλλά και τα όνειρα που έκανε πριν από το τροχαίο. «Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα με τις πληγές που είχα. Αναγκάστηκα να πάω και Γερμανία για να μου κλείσουν την πληγή που είχα. Με την επιστροφή μου από το Νοσοκομείο του εξωτερικού, άρχισα να μπαίνω σιγά-σιγά στον ρυθμό της ζωής. Σίγουρα όμως, άλλαξε η ζωή μου μετά το τροχαίο. Ήταν κάτι που έγινε τόσο αναπάντεχα, άλλαξαν όλα. Από εκείνη τη μέρα, σταμάτησα να βλέπω το μακρινό μέλλον όμως και βλέπω πιο κοντά. Ειδικά σε αυτή την πορεία των 18 χρόνων που βρίσκομαι σε τροχοκάθισμα, πέραν του ότι αλλάζει η ζωή σου, αλλάζει και ο τρόπος σκέψης, ο χαρακτήρας σου, η δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Είναι πιο πολλές οι δυσκολίες της ζωής σου, έτσι αναγκάζεσαι να γίνεις πιο δυνατός και αναγκάζεσαι επίσης να προσαρμόζεσαι σε εκείνα που έχεις να κάνεις».

Παράλληλα, ο Μιχάλης ήταν λάτρης του αθλητισμού, αφού ασχολείτο με τη σφυροβολία από τα μαθητικά του χρόνια. «Ήμουν αθλητής πριν κτυπήσω στο τροχαίο, καθώς μου άρεσε η σφυροβολία και είχα έρθει σε Πανελλήνιους τρίτος και συμμετείχα επίσης, σε διάφορους αγώνες, τόσο στο Γυμνάσιο, όσο και στο Λύκειο. Μετά το κτύπημα όμως που είχα, στα δυο χρόνια με προσέγγισαν κάποια άτομα που ήθελαν να φτιάξουν καλαθοσφαιρική ομάδα με τροχοκάθισμα και έτσι άρχισα και εγώ το μπάσκετ σε τροχοκάθισμα».

Από εκείνο τον καιρό, λέει ο 35χρονος, «ασχολούμαι με το μπάσκετ και δημιουργήσαμε μάλιστα, την πρώτη καλαθοσφαιρική ομάδα στην με τροχοκάθισμα. Έπειτα, δημιουργήθηκαν και άλλες ομάδες και έτσι διοργανώνουμε κάθε χρόνο το δικό μας πρωτάθλημα και σήμερα είμαι επίσης, και πρόεδρος και παίκτης της ομάδας του Ηφαίστου».

Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Μιχάλης, είναι επίσης ένας εκ των συνιδρυτών της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης, «Υπάρχω» για άτομα με αναπηρίες. «Σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε νέα άτομα που έχουν οποιαδήποτε αναπηρία να προσαρμόζονται στη ζωή τους και να ασχολούνται με τον αθλητισμό, χωρίς να τα παρατούν λόγω του ότι βρίσκονται σε ένα τροχοκάθισμα, καθώς όλα μπορούμε να τα κάνουμε όλα πλέον στη ζωή μας, χωρίς διακρίσεις. Εξάλλου, τα τελευταία επτά χρόνια, πάω σε διάφορα σχολεία και μιλάω στους μαθητές για το μπάσκετ σε τροχοκάθισμα και την ίδια ώρα τους λύνω όλες τις απορίες για τη ζωή σε τροχοκάθισμα».

Το μήνυμα που στέλνει σήμερα πάντως ο 35χρονος, απευθύνεται τόσο σε νεαρούς, αλλά και σε πιο μεγάλης ηλικίας άτομα. «Είτε αυτοκίνητο οδηγείς, είτε μοτοσυκλέτα, πρέπει να ξέρεις το πώς την οδηγάς και πού βρίσκεσαι. Άλλο να είσαι μέσα σε μια πίστα αγώνων και άλλο μέσα στους δρόμους με ένα αυτοκίνητο και να τρέχεις, ειδικά μέσα στους δρόμους της Κύπρου, τόσο με τους οδηγούς αλλά και με το οδικό δίκτυο. Ότι και να συμβεί στη ζωή μας όμως, τίποτα δεν σταματά κανένα και πρέπει να πορευτούμε με εκείνα που έχουμε και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, χωρίς να διστάζουμε στιγμή».