Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Λίγες μέρες έχουν απομείνει από τις πιο αμφίρροπες Τουρκικές εκλογές του 21ου αιώνα. Για πρώτη φορά τίθεται εν αμφιβόλω η πρωτοκαθεδρία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν στην πολιτική σκηνή της χώρας, παρά το γεγονός ότι στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση το κόμμα του AKP, φαίνεται να κόβει πρώτο το νήμα. Ο συνασπισμός των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, με το επίσημο όνομα «Συμμαχία του Έθνους», υπό τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, με βάση τις δημοσκοπήσεις, δείχνει να μπορεί να αποκαθηλώσει τον Τούρκο Πρόεδρο από τον θρόνο του. Παρά τη μείωση της ψαλίδας, εντούτοις διαφαίνεται ότι για πρώτη φορά υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής του πολιτικού σκηνικού της Τουρκίας και όπως όλα δείχνουν η μάχη θα κριθεί στον δεύτερο γύρο.

Συγκεκριμένα, σε πρόσφατη δημοσκόπηση το ποσοστό που έλαβαν οι προεδρικοί υποψήφιοι, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου καταγράφει ποσοστό 46,4%, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν 41,6%, ο Μουχαρέμ Ιντζέ 9,1% και ο Σινάν Ογκάν 2,9%.

Μεταξύ εκείνων που δήλωσαν ότι θα ψήφιζαν τον Ιντζέ στον πρώτο γύρο, το 60,7% δήλωσε ότι θα ψήφιζε τον Κιλιτσντάρογλοου στον δεύτερο γύρο, ενώ το 17,4% δήλωσε ότι θα υποστήριζε τον Ερντογάν και οι υπόλοιποι ήταν αναποφάσιστοι και δεν θα πήγαιναν στις κάλπες.

Οπόταν, το καλοκαίρι πιθανόν τα ινία της Τουρκίας να αλλάξουν χέρια και κατ΄ επέκταση σε ότι μας αφορά, να αλλάξει χέρια και η Εξωτερική της Πολιτική.

Σε μια τέτοια περίπτωση, το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο αλλάζει η ουσία της Εξωτερικής Πολιτικής της Άγκυρας και όχι μόνο η διαχείριση αυτής. Η απάντηση είναι απλή και ευρέως γνωστή. Δεν αλλάζει η ουσία της Εξωτερικής της Πολιτικής. Αυτή πηγάζει από το λεγόμενο βαθύ κράτος της Τουρκίας και διασφαλίζεται μέσα από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ) της.

Συνεπώς, να μην γελιόμαστε, οι επιδιώξεις και αναθεωρητικές τάσεις της Τουρκίας αποτελούν παγιωμένες θέσεις, οι οποίες έρχονται να υπηρετηθούν από οποιαδήποτε ηγεσία βρίσκεται στο πηδάλιο της Τουρκίας. Εκείνο που αλλάζει και κάνει την διαφορά στην εκάστοτε Τουρκική ηγεσία, είναι η διαχείριση και τρόπος εφαρμογής και αντιμετώπισης των καταστάσεων και κυρίως των κρίσεων που προκύπτουν.

Ιδιαίτερης σημασίας για την πλευρά μας, αποτελεί η συμπεριφορά της Δύσης, μετά την επικράτηση ενός εκ των δύο, Ερτογάν ή Κιλιτσντάρογλου.

Πέραν της ιδεολογικής αλλαγής που θα προκύψει, εάν ανέλθουν στην εξουσία οι κεμαλιστές με τον Κιλιτσντάρογλου, με ότι αυτό συνεπάγεται και το ιστορικό των διακυβερνήσεων τους σε σχέση με την εξωτερική τους πολιτική, θυμίζουμε Ετζεβίτ 1974 (Κύπρος) και Τσιλέρ 1996 (Ίμια), θα πρέπει να εξετάσουμε και το προφίλ των δύο εν δυνάμει Προέδρων.

Από την μία έχουμε τον Ερτογάν, ο οποίος πλέον είναι ο μακροβιότερος ηγέτης της Τουρκίας, ξεπερνώντας ακόμα και τον Κεμάλ Ατατούρκ, τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας. Το γεγονός και μόνο αυτό, συνεπικουρούμενο και από την αναδιάρθρωση- καρατόμηση πολλών στρατιωτικών που έκανε, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του, φαίνεται να ελέγχει πλήρως τόσο το πολιτικό, όσο και το στρατιωτικό σύστημα της χώρας. Άρα, οι αποφάσεις για την κυβέρνηση και συμπεριφορά της χώρας του, λαμβάνονται αποκλειστικά από τον ίδιο. Ο δυτικός κόσμος πλέον γνωρίζει τον τρόπο που σκέφτεται και πως αντιδρά, γεγονός που τον κάνει ένα προβλέψιμο παίκτη. Επίσης, οι στρατηγικές συμφωνίες και σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, συνέπεσαν με τον πόλεμο στη Ουκρανία, δημιουργώντας έτσι ένα άσχημο κλίμα για αυτόν, καθώς στη προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες, έχει δυσανασχετήσει του συμμάχους του στο ΝΑΤΟ.

Από την άλλη πλευρά ο Κιλιτσντάρογλου, γνωστός για την ανθελληνική του ρητορική εξυμνώντας τον Ετζεβίτ που εισέβαλε στην Κύπρο και τις σοβινιστικές του εξάρσεις που προκαλούσε τον Ερτογάν για να προχωρήσει στην κατάληψη Ελληνικών νησιών, μοιάζει να είναι απρόβλεπτος, όχι τόσο ισχυρός στον έλεγχο του συστήματος και στις δομές του κράτους της Τουρκίας και η κυβέρνηση του υπό το πρίσμα των έξι κομμάτων που τον στηρίζουν, μπορεί να εξελιχθεί ως την αχίλλειο του πτέρνα. Μια ασταθής νέα κυβέρνηση στην Τουρκία, σε Διεθνές επίπεδο, πιθανόν διαταράξει ακόμη περισσότερο τις ισορροπίες στην περιοχή, κάτι που να μην θέλει στο παρόν στάδιο να διαχειριστή η Δύση, ενόψει του πολέμου στην Ουκρανία. Από την άλλη πλευρά, η Διεθνής Κοινότητα δεν γνωρίζει ακόμη τις αντιδράσεις του και την συμπεριφορά του και στην προσπάθεια της να επαναφέρει την Τουρκία εξ ολοκλήρου στις Νατοϊκές ράγες, ίσως να αποτελέσει πεδίο εκμετάλλευσης μετά την εκλογή του και στην περίπτωση αυτή, πιθανόν να δημιουργήσει αντιστροφή του κλίματος που επικρατεί σήμερα, εις βάρος της Ελλάδας.

Συνεπώς και στις δύο περιπτώσεις, οι Δυτικοί θα έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο θετικά, όσο και αρνητικά δεδομένα, από την όποια επικράτηση. Το βασανιστικό ερώτημα για εμάς, είναι ποιος τελικά από τους δύο αποτελεί το μη χείρον βέλτιστον. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι θα περάσουμε από την Σκύλλα στην Χάρυβδη και ότι ο Ερτογάν ίσως να αποτελεί την λιγότερο κακή επιλογή, υπό τις παρούσες συνθήκες.

Η απάντηση όμως για εμάς πρέπει να είναι άλλη. Η απάντηση για εμάς δεν πρέπει να είναι η επιλογή του λιγότερου κακού. Η απάντηση για μας πρέπει να είναι η ισχυροποίηση της θέσης της Ελλάδας Διεθνώς, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, ανεξαρτήτως ποιος ηγείται της Τουρκίας. Μια ισχυρή Ελλάδα διασφαλίζει την ειρήνη, δημιουργεί συνθήκες εμπιστοσύνης στους εταίρους της και αναβαθμίζει το ρόλο της στην περιοχή, με ευνοϊκότερες συνθήκες και για τη Κύπρο.