Η καραμέλα της ενότητας, τα λόγια της Θάτσερ και οι πράξεις της Αννίτας

Οι τελευταίοι τρεις μήνες, υπήρξαν για τον Δημοκρατικό Συναγερμό, οι πιο έντονοι της σύγχρονης ιστορίας του. Το κόμμα μετά από μια μεγάλη ήττα που θα μείνει στην ιστορία, αφού για πρώτη φορά ο υποψήφιος που το κόμμα στήριξε έμεινε εκτός του δεύτερου γύρου των Προεδρικών Εκλογών, προέβη σε ριζικές αλλαγές, αλλάζοντας κατά 100% τα πρόσωπα της ηγεσίας του.

Μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες, 20 χιλιάδες Συναγερμικοί τον Απρίλιο και 17 χιλιάδες τον Μάιο εξέλεξαν μια νέα ηγεσία. Νέα, τόσο πολιτικά όσο και ηλικιακά. Άλλωστε αν είναι κάτι από το οποίο χόρτασαν στον ΔΗΣΥ τους τελευταίους μήνες, είναι από εκλογές κι από ενότητα. Εκλογές, διότι τους δύο γύρους των Προεδρικών ακολούθησαν οι εσωκομματικές διαδικασίες που τους έστειλαν άλλες δύο φορές στις κάλπες, ενώ εκκρεμεί τον Ιούνιο και η εκλογή των Επαρχιακών του κόμματος και ενότητα, διότι ήταν αυτό που η μεγάλη πλειονότητα των στελεχών του κόμματος, επικαλείτο φορτικά, καθ΄ όλη τη διάρκεια της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου.

Την ενότητα, εξάλλου, επαναλάμβανε και η νέα πρόεδρος του κόμματος, ως το διακύβευμα των εκλογών, όταν βρέθηκε απέναντι από τον Δημήτρη Δημητρίου. Την ενότητα, επικαλέστηκαν και αρκετή από τους υποψηφίους για τις υπόλοιπες θέσεις της ηγεσίας, ενώ ανήμερα των εκλογών του περασμένου Σαββάτου, την ενότητα, υπογράμμισε σε μια πολύ λακωνική του δήλωση και ο τέως πρόεδρος του κόμματος, Αβέρωφ Νεοφύτου.

Αυτή την ανάγκη, η οποία εκφράστηκε με ένταση, ειδικά από την ίδια την Αννίτα Δημητρίου, η οποία μέχρι σήμερα επαναλαμβάνει την ανάγκη για ενότητα με κάθε ευκαιρία, αμφισβητήθηκε ανοικτά από τον τέως υπουργό Οικονομικών, Κωνσταντίνο Πετρίδη. Πριν ακόμα πραγματοποιηθούν οι εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία του ΔΗΣΥ, μιλώντας στο Podcast του Αντώνη Πολυδώρου, είπε μεταξύ άλλων, «έλεος με την ενότητα», ενώ διερωτήθηκε εάν η επίκληση της ενότητας είναι πολιτική θέση.

Μετά και τις τελευταίες τοποθετήσεις που έγιναν από στελέχη του ΔΗΣΥ περί ενότητας, ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, επανήλθε στο θέμα με ένα tweet στο οποίο σημειώνει πως «η ενότητα είναι η διαδικασία εγκατάλειψης όλων των πιστεύω, αρχών, αξιών, πολιτικών για κάτι στο οποίο κανένας δεν πιστεύει αλλά δεν αντιτίθεται, η διαδικασία αποφυγής λύσεως των προβλημάτων…ποιος μεγάλος σκοπός θα επιτυγχανόταν χωρίς καμία σύγκρουση».

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση, επισυνάπτει και λόγια της πρώην Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, σύμφωνα με την οποία, η συναίνεση, είναι η διαδικασία της εγκατάλειψης όλων των πεποιθήσεων, αρχών, αξιών και πολιτικών αναζητώντας κάτι στο οποίο κανείς δεν πιστεύει, αλλά στο οποίο κανείς δεν αντιτίθεται. Συναίνεση, σύμφωνα με τη Θάτσερ, είναι η διαδικασία αποφυγής των προβλημάτων που πρέπει να επιλυθούν, απλώς και μόνο επειδή δεν μπορεί να επιτευχθεί συμφωνία. «Για ποιον μεγάλο σκοπό θα γίνονταν αγώνας που θα είχαν κερδηθεί κάτω από το πανό: «Υποστηρίζω τη συναίνεση;», είχε πει η Θάτσερ.

Οι σαφείς αιχμές του Κωνσταντίνου Πετρίδη, ενδεχομένως να εμπερικλείουν και το μεγαλύτερο στοίχημα για τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Η Αννίτα Δημητρίου, όπως και η πλειοψηφία της νέας ανώτατης ηγεσίας του ΔΗΣΥ, επικαλέστηκαν την ενότητα, κέρδισαν την εμπιστοσύνη των Συναγερμικών, ωστόσο από εδώ και πέρα θα πρέπει να κοπιάσουν και να ιδρώσουν πολύ για να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών των Συναγερμικών.

Εάν μάλιστα κανείς, κάνει μια βύθιση στο παρελθόν και κοιτάξει πίσω ποιοι ήταν οι τελευταίοι ηγέτες του κόμματος, θα διαπιστώσει πως τόσο ο Γλαύκος Κληρίδης, όσο και ο Νίκος Αναστασιάδης, αλλά και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, δεν δίστασαν σε κρίσιμες στιγμές να εκφράσουν αντιδημοφιλείς πολιτικές, να έρθουν σε ρήξη ακόμα και με συναγωνιστές τους, εκεί που υπήρχε ένας μεγάλος σκοπός, όπως το περιγράφει πιο πάνω και ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, δανειζόμενος τα λόγια της Μάργκαρετ Θάτσερ. Είτε ήταν η αντιδημοφιλείς απόφαση για τους S-300 το 1998, είτε το Σχέδιο Ανάν το 2004, είτε η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία του 2013, αμφότεροι οι ηγέτες του ΔΗΣΥ, είτε κάποιος σήμερα ανήκει στο στρατόπεδο του ενός ή του άλλου που βρίσκονται εν ζωή, ακολούθησαν τον μεγάλο σκοπό, αφήνοντας κατά μέρος την ενότητα. Άλλωστε η ενότητα δεν εξυπηρετήθηκε όταν αποχωρούσαν υπουργοί της Κυβέρνησης Κληρίδη που διαφωνούσαν με τις πολιτικές του, ούτε όταν κινδύνεψε να διχαστεί ο ΔΗΣΥ με την ίδρυση νέων κομμάτων από στελέχη του το 2004, ούτε όταν όλη η κοινωνία, ήταν στα σκοινιά το 2013-2014.

Σήμερα, λοιπόν, αφού ολοκληρώθηκε το σημαντικό μέρος των εσωκομματικών διαδικασιών στον ΔΗΣΥ, η νέα ηγεσία καλείται να αφήσει πίσω της αυτή την περίοδο, να γυρίσει σελίδα και να βγει στην κοινωνία με στόχο την παραγωγή πολιτικής. Κακά τα ψέματα, στα πολιτικά πηγαδάκια αυτό που αρκετοί σχολιάζουν σε σχέση με τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, είναι πως κερδισμένοι είναι αυτοί που ήταν αφενός πιο κοντά στην κοινωνία αλλά πιο «ρηχοί» πολιτικά και χαμένοι αυτοί που ενδεχομένως να ήταν πιο απομονωμένοι, αλλά με πολιτικό βάθος.

Το στοίχημα δηλαδή για την Αννίτα Δημητρίου, τον Ευθύμιο Δίπλαρο και τους νέους αντιπροέδρους, είναι να βρουν τον τρόπο που θα πείσει όχι τις δέκα και κάτι χιλιάδες συναγερμικών που τους στήριξαν, αλλά την πλατιά μάζα των Συναγερμικών που διχάστηκε, απογοητεύτηκε ή χάρηκε με τα όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν των δύο Κυριακών των Προεδρικών Εκλογών.